บทที่ 790 ฉันจะไม่ชอบคนอื่นอีกแล้ว
นิ้วเลื่อนลงไป ยังมีชื่อผู้ชายแปลกหน้าอีกสองสามคน
มู่วี่สิงหรี่ตา ยกมือขึ้นอย่างเย็นชา เขาทุบโทรศัพท์อย่างแรงทันที แม้แต่หน้าจอก็แตก
เขาละการกระทำทั้งหมดอย่างไม่แยแส เสียงอันแน่วแน่เหมือนกับน้ำเย็นที่ราดลงมา “รู้ไหมว่าผมคือใคร? ”
เธอสั่นสะท้านกับคำพูดของเขา ยกมือขึ้นมา เธออยากกอดผู้ชายคนนี้อีกโดยไม่รู้ตัว ราวกับกลัวว่าเขาจะจากไป แก้มนุ่มถูคางเขาอย่างเชื่อฟัง ตอบกลับ “มู่วี่สิงไง……”
ถึงจะสติเลือนราง แต่เธอก็รู้สึกถึงความไม่พอใจและเฉยเมยของผู้ชายคนนี้อย่างชัดเจน เธอลืมตาขึ้นด้วยความน้อยใจ “คุณไม่ชอบฉันจริงๆ แล้วเหรอ? ”
ผู้หญิงคนนี้……ถูกเขาเอาใจจนเสียคนแล้ว!
เขายกมือขึ้นจับคางเธอ เอ่ยถามเสียงทุ้ม “เวินจิ้ง คุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่? ”
หญิงสาวจูบเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความภาวนา “คุณก็รู้……ฉันโดนวางยา……”
เธอโอบคอเขา “ฉันรู้สึกแย่จริงๆ ……”
“เพราะลู่เซิ่นไม่มา เลยเรียกหาผมเหรอ?” เขามองเธออย่างเย็นชา ดวงตาสีแดงเข้มมองท่าทางน้อยใจของเธอ “เวินจิ้ง ผมเป็นตัวสำรองของคุณหรือเปล่า?”
เธอกัดปาก ยิ่งรู้สึกน้อยใจ “คุณบอกเองว่าเรียกหาคุณได้……”
“ให้ผมช่วยหายาถอน จากนั้นคุณก็ไปเป็นคุณนายลู่ต่อ ในขณะเดียวกันก็คลุมเครือกับผู้ชายคนอื่นเหรอ? ”
เขาหัวเราะเยาะเย้ยหยัน ผลักเธอลงไปบนเตียงใหญ่นุ่ม จูบเธออย่างลึกซึ้งในวินาทีต่อมา
เขาปรนเปรอเธอเต็มที่อยู่แล้ว แค่เธอรู้สึกถึงความโกรธของเขาอย่างชัดเจน
เธอนอนขดตัวใต้ร่างเขา ผิวขาวเนียนเป็นสีชมพูจางๆ ภายใต้แสงไฟ ผมดำอยู่บนหมอนสีขาวยิ่งทำให้มีเสน่ห์น่าหลงใหล
แต่ชายคนนี้ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ เวินจิ้งแค่รู้สึกหมดหนทางอย่างมาก ร่างกายสั่นสะท้าน เต็มไปด้วยความทำอะไรไม่ถูก
“ผมบอกไปแล้ว ผมไม่สนใจผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว”
เขาบีบคางเธอ ทั้งที่แววตาที่มองเธอเต็มไปด้วยไฟ แต่ก็ไม่เคลื่อนไหวเลย
เขากำลังทรมานเธอ และทรมานตัวเองด้วยไม่ใช่เหรอ
เวินจิ้งรู้สึกตัวเองอยู่ในนรก ส่ายศีรษะอย่างต่อเนื่อง น้ำตาไหลอย่างรุนแรง “คุณอย่าทำแบบนี้……มู่วี่สิง!”
เห็นดวงตาเฉยเมยของเขา เธอรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น เธอร้องไห้พลางด่าเขา “คุณมันชั่ว……ชั่ว……”
เขาหัวเราะเสียงทุ้ม “ไม่นอนกับคุณก็เป็นคนชั่วแล้วเหรอ? ”
เวินจิ้งกัดปากแน่น มองเขาอย่างโกรธเคือง วินาทีต่อมาก็ลุกขึ้นทั้งร่าง
ตัวเธอไม่มีสติแล้ว นอกจากรู้สึกแย่ก็ไม่รู้สึกอะไรอีก
มู่วี่สิงหรี่ตา จับมือเธอไว้ด้านหลังทันที ไม่อนุญาตให้เธอซนอีก ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยความอดกลั้น
เธอขยับมือไม่ได้ นอกจากบิดร่างกายตัวเองเพื่อคลายความปรารถนา แต่จริงๆ แล้วมันไม่มีประโยชน์เลย
เธอรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นผู้ชายที่ชั่วร้ายและเย็นชาที่สุดในโลก เพียงคนเดียว!
“ครั้งเดียวนะ……” เธอสะอึกสะอื้นอ้อนวอนเขา “มู่วี่สิง……ให้ฉันครั้งเดียวนะ ไม่มีครั้งต่อไปแล้ว……ฉันจะไม่บอกคุณนายมู่ในอนาคต……”
ครั้งเดียว?
คุณนายมู่ในอนาคต?
ดวงตาชายคนนี้ยิ่งเย็นชา เขาปล่อยมือ ลุกขึ้นจากตัวเธอทันที เวินจิ้งยิ่งตื่นตระหนก กอดเขาจากด้านหลังโดยไม่คำนึงถึงความเหมาะสม
“มู่วี่สิง” เธอกอดเขาแน่นมาก น้ำตาไหลเปียกเสื้อผ้าของเขา “ฉันจะไม่ชอบคนอื่นอีกแล้ว……ไม่มีอีกแล้ว……คุณอย่าไปได้ไหม?”
มู่วี่สิงตกใจ เขาหันศีรษะไป “พูดอีกที”
“ฉันจะไม่ชอบคนอื่นอีกแล้ว”
“คนที่คุณเรียกคนแรกเมื่อกี้คือลู่เซิ่น ไม่ใช่ผม”
จริงๆ แล้วคนแรกที่เธอเรียกหาคือลู่เซิ่นมันก็เป็นเรื่องปกติมาก ลู่เซิ่นเป็นสามีของเธอ ถึงจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดี แต่ก็สำคัญกว่าอดีตสามีอย่างเขาที่เธอเกือบลืมไปแล้ว
แต่เขาก็โคตรใส่ใจเลย
“ฉันแค่อยากให้เขาพาฉันไปส่งโรงพยาบาล……”
เธอพูดเสียงทุ้ม พิงตัวเองในอ้อมกอดเขาอย่างสมบูรณ์
ครั้งนี้เขาไม่ได้ผลักเธอออกไปเลย แต่ใบหน้าหล่อยังคงไร้ความรู้สึก “เวินจิ้ง”
เขาจับมือเล็กเธอแน่น “ผมบอกแล้ว ผมไม่ได้แตะต้องใครก็ได้……”
“คุณไม่อยากแตะต้องฉันแล้วคุณมาที่นี่ทำไม!” ในที่สุดเธอก็ตะโกนใส่เขาอย่างเหลืออด น้ำเสียงบ่นและน้อยใจ “ต้องยังไงคุณถึงจะทำ!”
เธอเป็นผู้หญิง อ่อนแอต่อหน้าเขา เธอไม่สามารถรุกได้มากกว่านี้
โครงหน้าเวินจิ้งเย็นชา แต่ตอนนี้ใบหน้าทะเล้นของเธอเผยความบริสุทธิ์ที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกใบนี้
ตอนนี้ผมเธอยุ่งเหยิง แก้มแดงเหมือนมะเขือเทศ เต็มไปด้วยความโกรธ ความสวยทุกตารางนิ้วเป็นสิ่งล่อใจอันร้ายแรง
มู่วี่สิงหลับตาอย่างเคร่งขรึม ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ตัวเขาเองจะโดนทรมานจนตาย
มันเป็นแค่ความโลภชั่วขณะ……ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเลย
“ตอนนี้คุณตั้งใจทรมานฉัน! ทรมานที่ฉันทิ้งคุณไปแล้วแต่งงานกับลู่เซิ่น!”
ชายคนนั้นโอบเอวบางของเธอแล้วกดเธอใต้ร่างอีกครั้ง มองเธอจากด้านบน “นี่คือการทรมานคุณเหรอ? ”
เขาถามอย่างเย็นชา “แล้วที่ผมคิดถึงคุณทั้งวันทั้งคืนในปีนี้มันคืออะไร? ผมคิดถึงคุณจนนอนไม่หลับความเจ็บปวดทั้งหมดนี้มันคืออะไร? ”
เวินจิ้งอึ้ง นานสักพักไม่ได้พูดอะไร
เขาก้มศีรษะลงจูบคางเธอต่อ มีความปลอบโยนและยั่วยุที่คลุมเครือ “คุณรู้ว่าผมชอบคุณมาก”
เขาพึมพำแนบชิดริมฝีปากเชอร์รี่ของเธอ “คุณขอร้องผมเหรอ? จิ้งจิ้ง คุณเอาอะไรมาขอร้องผม? ”
“ผมให้คุณเมื่อคุณต้องการ ตอนผมต้องการผมได้แค่คิด นี่มันไม่ยุติธรรมเกินไปแล้ว จิ้งจิ้ง”
เวินจิ้งแทบหายใจไม่ออกแล้ว เล็บเธอจิกไหล่เขาอย่างแรง พูดขึ้นอย่างทำอะไรไม่ถูก “ฉัน……ฉันชดเชยให้คุณได้ ต่อไป……ฉันจะไป……”
ชายคนนี้แสยะยิ้มขัดจังหวะเธอ “คุณจะไป? ”
เขาบีบคางเธอแน่น “ดังนั้นตอนนี้คุณอยากให้ผมเป็นคนรักของคุณ? คุณเล่นเสร็จแล้วก็จะไป? ”
เธอกล้าพูดจริงๆ นะ
“คุณอย่าบังคับฉัน! ” ใบหน้าเวินจิ้งซุกในหมอน พึมพำอย่างต่อเนื่อง “มู่วี่สิง คุณอย่าบังคับฉัน……ฉันรู้สึกแย่จริงๆ ……”
เธออยากเข้าใกล้เขา แต่ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งเจ็บปวด เขาไม่ให้เธอเข้าใกล้ไปมากกว่านี้เลย “คุณให้ฉันคิดหน่อย……”
“ได้” ริมฝีปากบางของเขาคลี่ยิ้มเย็นชา “คุณค่อยๆ คิดนะ”
พูดจบ มู่วี่สิงก็ดึงมือเธอออกจากร่างตัวเอง และจะลงจากเตียง
เวินจิ้งเบิกตากว้าง จับปลายเสื้อเขาไว้ทันที มองเขาอย่างไม่พอใจ “คุณจะทำอะไรกันแน่……”
เขารู้อยู่แล้ว บังคับให้เธอตัดสินใจตอนนี้มันน่ารังเกียจ แต่ถ้าน่ารังเกียจแล้วได้เธอมา เขาก็ไม่เคยเป็นสุภาพบุรุษ
ยื่นมือกอดเธอไว้ในอ้อมแขน “หย่ากับลู่เซิ่น”
เวินจิ้งตัวแข็ง กัดปากมองเขา
เขาพูดย้ำอีกครั้ง “หย่ากับลู่เซิ่น จากนั้นก็แต่งงานกับผม ถ้าคืนนี้คุณต้องการผม ในชีวิตนี้คุณก็ต้องการแค่ผมคนเดียวเท่านั้น”
