บทที่ 787 หย่ากับเขา ผมจะแต่งงานกับคุณ
รู้แล้วจริงๆ ด้วย
มู่วี่สิงหันหน้าไปด้านข้าง เส้นประสาทเหมือนจะถูกดึงไว้ ตึงเครียดอย่างมาก “จิ้งจิ้ง งั้นก็หย่าสิ”
เขามองดวงตาเธออย่างแผดเผา ลมหายใจเข้าใกล้มาก “หย่ากับเขา ผมจะแต่งงานกับคุณเอง ว่าไง?”
เวินจิ้งอึ้งไปเลย นัยน์ตาผู้ชายคนนี้ลึกเหมือนทะเล ราวกับเป็นวังวนขนาดใหญ่ หัวใจเธอเต้นแรงทันที ในปีนี้ไม่เคยวุ่นวายขนาดนี้มาก่อน
เธอจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครึ่งปีก่อนได้ นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอนึกถึงเขาตอนเธอออกมาจากเมืองหนาน ตอนนั้นเธอเจอกับหยูจิ่งห้วนที่ประเทศ F เขาจีบเธออย่างเห็นได้ชัด ตอนนั้นเธอไม่ได้ตั้งใจปฏิเสธเขา ทานอาหาร ดูหนัง เดินเล่น ท่องเที่ยว จริงๆ แล้วมันผ่อนคลายและมีความสุขมาก
จนกระทั่งเขาอยากจะจูบเธอ เห็นใบหน้าหล่อเหลาของหยูจิ่งห้วนค่อยๆ กลายเป็นมู่วี่สิง
จากนั้นก็รีบถอยออกมาทันที
เธอบอกเขาอย่างชัดเจนว่าพวกเขาเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น ตลอดไป……ไม่สามารถเป็นคู่รักได้ตลอดไป
เธอไม่ได้ไม่พยายามเริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่ แต่แค่มันล้มเหลว
มู่วี่สิงมองใบหน้ามีเสน่ห์ของเธอ เสียงทุ้มต่ำมีความหนักแน่นเล็กน้อย “หย่ากับเขา”
ริมฝีปากเขาเกือบสัมผัสผิวเธอ เวินจิ้งไม่ได้หลบ เธอเบิกตากว้าง เม้มปากเล็กน้อย “คุณเคยบอกว่าคุณไม่สนใจผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว”
การกระทำเขาแข็งทื่อไป แววตาก็เย็นยะเยือก “แล้วเมื่อกี้ทำไมคุณเดทกับไอ้ขยะนั่น?”
จริงๆ แล้วเขาไม่มีตำแหน่งอะไรที่จะถามเธอเช่นกัน
ในที่สุดเวินจิ้งก็แย่งกาน้ำชาในมือเขามาได้ ใบหน้าละเอียดอ่อนมีความภาคภูมิใจเล็กน้อย พูดขึ้นลวกๆ “คุณหมายถึงอวี๋เต๋อเหรอ?”
ท่าทีของเธอเหมือนพูดเรื่องสัพเพเหระ “เขาดูเหมือนชอบฉันมาก หน้าตาไม่แย่หุ่นก็ดี จนถึงตอนนี้ฉันก็ว่าเขาดีมาก”
ชายคนนี้แทบจะระเบิด “เวินจิ้ง ผมไม่ใช่ผู้ชายที่หักหลังคุณอย่างลู่เซิ่นนะ คุณไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้เพื่อกระตุ้นผม”
“ฉันเปล่านะ” เวินจิ้งยิ้ม “คุณเคยถามฉันไม่ใช่เหรอว่ารักลู่เซิ่นไหม? ฉันยังไม่ได้ตอบเลย จริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรจะรักหรือเปล่า”
ดวงตาชายคนนี้ยิ่งมืดมน จ้องเขม็งเธอ ดวงตามีความโกรธอย่างเลวร้าย
“เขาเป็นผู้กุมอำนาจตระกูลลู่ ฉันคือคุณนายลู่ ฉันเคยพูดไปตั้งนานแล้วว่าโลกใบนี้มีการแต่งงานหลายแบบ ไม่ใช่ทุกรูปแบบที่ต้องการความรักเพื่อรักษามัน”
เธอค่อยๆ นั่งยืดหลัง ขยับออกห่างเขานิดหน่อย “คุณหมอมู่อยู่วงโคจรตัวเองมาตลอด เรื่องแบบนี้น่าจะเห็นบ่อยมั้งคะ สามีภรรยาแต่งงานกันเพื่อธุรกิจ”
เธอเบ้ปาก น้ำเสียงยังคงไร้เดียงสามาก “แต่ก่อนตอนเพิ่งแต่งงานมีสายตามากมายจับจ้อง จริงๆ ฉันไม่ค่อยกล้า แต่ตอนนี้บางทีมันก็เหงามากเลยหาผู้ชายอย่างอวี๋เต๋อมาเล่นด้วย สำหรับคุณฉันไม่กล้าไปหาคุณ……”
พูดยังไม่ทันจบ ริมฝีปากเธอก็ถูกจูบอย่างดุเดือด มีความโกรธที่ถูกระงับไว้อย่างหนักหน่วง มันช่างยากที่จะต่อต้าน
มู่วี่สิงจับเอวเธอไว้ สองมือโอบเธออย่างแรง แทบกดเธอไว้มากกว่าครึ่งตัว ลมหายใจแผดเผาของชายคนนี้ฟุ้งกระจาย
เวินจิ้งอึ้งไป และลืมดิ้น ในหัวมีความคิดเดียว มู่วี่สิงบ้าไปแล้วเหรอ……
นี่มันร้านอาหารนะ เขาทำท่าเหมือนจะทำอะไร……
ตอนนี้เธอกังวลมากว่าฉินซีจะโจมตีมู่วี่สิงเพราะระบายความโกรธต่อลู่เซิ่นผู้ชายคนนั้น
“มู่วี่สิง……” เธอไม่สามารถต้านทานความขุ่นเคืองเขาได้ เขาจูบไม่อ่อนโยนเลยสักนิด รังแกเธออย่างบ้าคลั่ง ต้องการทำให้เธอเจ็บ
เธอทำได้เพียงยื่นมือไปผลักหน้าอกเขา เวินจิ้งกำลังขัดขืนอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งทำให้มู่วี่สิงโกรธ กดเธอลงไปเบาะหลังโซฟาทันที
ไม่ไกล ทั้งสองที่ยังไม่ได้ออกไปเลยมองสองคนที่จูบกันอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าที่ต่างกัน
อวี๋เต๋อยิ้มอย่างไม่เอาจริงเอาจัง “คุณเฉิน คุณมีไหวพริบขนาดนี้ต่อหน้ามู่วี่สิง เพื่อสร้างความประทับใจที่ดีหรือเปล่า?”
เฉินเวยเวยยิ้มเรียบๆ แต่ในดวงตาเต็มไปด้วยความขมขื่น “ฉันมีไหวพริบแบบนี้เพราะไม่อยากถูกไล่ หรือคุณอยากให้ตัวเองโดนตำรวจจับเหรอ? แล้วต่อไปคุณก็จะไม่มีวาสนาทางความรัก”
ตอนอาหารมาเสิร์ฟ บริกรเป็นนักศึกษาพาร์ทไทม์ เมื่อเห็นภาพนี้ก็ไม่สามารถเข้าไปได้ สุดท้ายก็หน้าแดงวิ่งออกมาทันที
จนกระทั่งเวินจิ้งจะหมดลมหายใจ มู่วี่สิงก็ปล่อยเธอในที่สุด
เธอพิงไหล่ชายคนนี้อย่างหมดแรง นิ้วกำเสื้อผ้าของเขา น้ำเสียงเน้นย้ำอย่างโกรธเคือง “มู่วี่สิง คุณเคยบอกว่าไม่สนใจผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว”
ดวงตาสีดำขาวชัดเจนจ้องมาที่เขา ความโกรธที่บานสะพรั่งมีชีวิตชีวามากเกินไป ดวงตาที่มองมู่วี่สิงยิ่งทำให้เขาใจเต้น
ผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว
“งั้นก็หย่าสิ” แขนเขาโอบเอวเธออย่างแรง พูดทีละคำข้างหูเธอ “เวินจิ้ง ในเมื่อคุณยั่วยวนผม งั้นคุณก็หย่า”
สุดท้ายความปรารถนาที่เก็บกดไว้ในใจก็ควบคุมไว้ไม่อยู่ ถ้าบังคับให้เธอหย่าได้ บังคับให้เธอกลับไปอยู่ข้างเขาได้……
เธอกะพริบตา “ฉันไม่ได้ยั่วยวนคุณ”
เธอยื่นมือออกไปแกะมือผู้ชายคนนั้นที่จับระหว่างเอวเธออยู่ “ฉันแค่กินข้าวที่นี่ และฉันก็มีคู่เดท ฉันจะไปยั่วยวนคุณก่อนได้ไง”
“ตอนแรกฉันก็แค่เที่ยวเล่น ฉันไม่คิดจริงๆ ว่าจะเจอคุณ”
เธอไม่อยากให้เขาโดนฉินซีจับตามองจริงๆ ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมาอีก……เธอติดหนี้เขาไม่ได้อีกแล้ว
เวินจิ้งผลักออกจากอ้อมแขนเขาโดยสมบูรณ์ ดันจานและนั่งให้ไกลหน่อย ยิ้มแล้วพูด “คุณไม่ได้รับปากปู่คุณเหรอว่าจะเดทกับคุณเฉินท่านนั้น? จริงๆ คุณก็อยากก่อร่างสร้างตัวอย่างมั่งคง ไม่ใช่เหรอ?”
มู่วี่สิงหรี่ตา ความโกรธแพร่กระจายออกไป “เพราะลู่เซิ่นทรยศคุณ คุณเลยอยากแก้แค้นเขาแบบนี้เหรอ? เวินจิ้ง ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้!”
“ไม่ใช่อยู่แล้ว” เธอใจกว้างตั้งแต่ต้นจนจบ “ฉันไม่เคยทำแบบนี้เพื่อคุณ นับประสาอะไรกับลู่เซิ่น แค่ตอนนี้ทัศนคติที่มีต่อชีวิตฉันเปลี่ยนไปแล้วเท่านั้น”
เธอพูดอย่างเกียจคร้าน คิ้วสวยถึงขั้นดูแปลกตานิดหน่อย
มู่วี่สิงมองใบหน้าเธอ น้ำเสียงเยาะเย้ยและเย็นชา “การดำเนินชีวิตของเธอในตอนนี้ก็คือคบผู้ชายที่แตกต่างเหรอ?”
เวินจิ้งกัดปาก ทันใดนั้นก็รู้สึกไม่พอใจนิดหน่อย
แต่บนใบหน้าก็ยังมีรอยยิ้มจางๆ “เมื่อก่อนฉันคือคุณนายมู่ ถึงเราจะแต่งงานกันแบบฟ้าแลบ แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าฉันรักคุณมาก แต่ตอนนี้ฉันอยากรู้ว่าถูกผู้ชายคนอื่นรักมันรู้สึกยังไง”
เธอจงใจเข้าใกล้ใบหน้าหล่อเรียบเฉยของเขาก่อน ยกปากขึ้นพูด “จริงๆ แล้วฉันก็อยู่ที่เมืองหนานอย่างสงบสุขมาตลอดไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าคุณ แต่ถ้าคุณอยากมาหาฉันเอง ฉันก็เหมือนจะปฏิเสธไม่ลง คุณคิดดีหรือยังว่าต้องการฉันหรือเปล่า?”
