บทที่ 794 รอเธอมาตลอด
เกาเชียนขับรถอยู่ด้านหน้า มองไปยังทั้งสองผ่านกระจกมองหลังด้วยความกังวล และยังคงกังวลมากๆ
หญิงสาวร่างบางผล็อยหลับไป ผมยาวพาดลงมาปกใบหน้าเล็กๆของเธอ เอนกายในอ้อมแขนของชายหนุ่มอย่างเต็มที่
ดูท่าจะหลับไปแล้วจริงๆ
ทันใดนั้นเอง เมื่อรถขับผ่านร้านขายยา ไม่รู้ว่าเวินจิ้งตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ เธอก็สั่งให้หยุดรถ
เกาเชียนเห็นมู่วี่สิงพยักหน้าผ่านกระจกมองหลังจึงค่อยๆหยุดรถ
“ทำไมเหรอ”
เวินจิ้งมองออกไปข้างนอก พูดกระซิบว่า“ฉันจะไปซื้อยาคุมที่ร้านขายยา”
สีหน้าของชายหนุ่มดูอึมครึมขึ้นมาทันที ฝ่ามือใหญ่คว้าตัวเธอที่กำลังจะเปิดประตูลงจากรถ เวินจิ้งถูกเขากอดไว้ในอ้อมแขน สั่งคนขับรถด้วยเสียงนิ่งๆ“ออกรถ”
เวินจิ้งมองสีหน้าของเขาอย่างประหลาดใจ เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงโกรธเธอแบบนี้ เมื่อคืนเขาไม่ได้ป้องกัน ยิ่งไปกว่านั้นช่วงนี้ไม่ใช่ระยะปลอดภัยของเธอ ถ้าเธอตั้งท้องขึ้นมาจะทำอย่างไร
แม้ว่าหมอจะบอกว่าร่างกายของเธอนั้นตั้งครรภ์ได้ยาก
“มู่วี่สิง นายปล่อยให้ฉันไปซื้อยาสิ ถ้าช้ากว่านี้มันจะไม่ได้ผลแล้ว”
ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากบาง ยังคงไม่พูดอะไรออกมา
แขนโอบรอบไม่ยอมให้เธอดิ้นส่วนเกาเชียนก็รับฟังเพียงคำสั่งของมู่วี่สิงเท่านั้น
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ น้ำเสียงของเขาก็เย็นชามากเช่นกัน “ในเมื่อกังวลว่าจะตั้งท้องแล้วทำไมเมื่อคืนเธอถึงเป็นฝ่ายเริ่มล่ะ ถ้าไม่เป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็ไม่ต้องมากลัวเรื่องเด็กหรอก”
ในรถยังมีเกาเชียนอยู่ด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะจดจ่ออยู่กับการขับรถและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไร แต่ใบหน้าของเวินจิ้งเป็นสีแดงอย่างไม่สามารถควบคุมได้และมันร้อนมากๆ
เธอทั้งโกรธทั้งน้อยใจ“นายก็รู้อยู่แก่ใจ…”
เมื่อคืนไม่ใช่เพราะเธอเต็มใจ เขาใช้ประโยชน์จากวิดีโอมาข่มขู่เธอเพื่อที่เธอจะได้ฟังเขาในตอนนี้และเขายังทำหน้าตาน่าเกลียดให้เธออีก
เธอกำมือแน่น พยายามสะกดความโกรธของตัวเอง พูดกระซิบ“ตอนนี้ฉันตั้งท้องไม่ได้”
ยิ่งไปกว่านั้นเธอเองก็ไม่เคยคิดถึงการตั้งครรภ์และการมีลูก
เขามองเธออย่างเย็นชา“ตอนนี้เพิ่งนึกได้ว่าจะเอายาคุมกำเนิดเหรอ ก่อนหน้านี้ไปทำอะไรมาล่ะ”
ดวงตาของเวินจิ้งเบิกกว้าง เขาพูดจาน่าเกลียดแบบนี้ได้อย่างไร มันเกินไปแล้ว！
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ยังมีบุคคลที่สามอยู่ในเหตุการณ์อีกต่างหาก
“ก็ตอนนั้นฉันไม่มีสติ จะไปรู้ได้ไงว่าต้องป้องกัน！”
นัยน์ตาของมู่วี่สิงลึกซึ้ง ริมฝีปากบางของเขาโค้งเป็นเชิงเย้ยหยัน “เธอก็รู้ ฉันอยากได้ลูกของเรา”
หนึ่งปีที่ผ่านมาก็อยากได้แล้ว
เด็กทั้งสองที่สูญเสียไปก่อนที่เขาจะรู้ตัวเป็นแผลเป็นที่ลึกที่สุดในหัวใจของเขา ทันทีที่สัมผัสมันก็เจ็บจนชินชา
ปลายนิ้วค่อยๆม้วนเข้า นิ้วมือที่ตัดอย่างเรียบร้อยแทบจะทะลุบนฝ่ามือ มีเพียงความเจ็บปวดเท่านั้นที่ทำให้เธอประคองสติเอาไว้ได้
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอพูดด้วยเสียงต่ำ“ฉันจะไม่มีลูก”
ช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวังในตอนนั้น เธอได้ตัดสินใจแล้วว่าเธอไม่มีคุณสมบัติของการเป็นแม่และไม่เปิดโอกาสให้ตัวเองได้เป็นแม่คนอีกครั้ง
นี่คือบทลงโทษที่เธอให้แก่ตัวเอง
ฉันจะไม่มีลูก ห้าคำนี้ออกมาจากปากของเวินจิ้งเอง ทั้งสงบ ทั้งมั่นใจ ราวกับปล่อยให้หัวใจของชายหนุ่มตกนรกทั้งเป็น
เขาบีบคางบอบบางของเธออย่างรุนแรง “จิ้งจิ้ง เธอแค่จริงใจกับฉันแบบขอไปทีเท่านั้นเหรอ เธอไม่อยากมีลูกหรือว่าไม่อยากมีลูกกับฉัน หรือว่าที่จริงแล้วเธอไม่ได้คิดจะอยู่กับฉันอีกครั้ง”
ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเปลี่ยนเป็นดุร้ายเพราะความโกรธที่เกินขีดจำกัด ตั้งแต่ที่ทั้งสองได้พบกันอีกครั้งเธอไม่เคยเห็นเขาโกรธมาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเขาโกรธมากขนาดนี้
เธอมองใบหน้าของเขาอย่างสงบโดยไม่มีการหลบสายตา พูดออกมาอย่างนิ่ง“ฉันเคยพูดไว้ตอนที่แท้งแล้วว่าจากนี้ฉันจะไม่ตั้งท้องอีก”
มู่วี่สิงตัวสั่น ช่วงเวลานั้นท่าทางซีดเซียวและสิ้นหวังของเธอปรากฏขึ้นในความคิดของเขาอีกครั้ง หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอย่างรุนแรง
“แล้วเวินซินล่ะ？”เขากัดฟัน ถามขึ้นอย่างอดกลั้น
เธอยังคงแคร์เรื่องที่ในตอนนั้นเขาเป็นคนทำร้ายเธอจนทำให้ต้องสูญเสียลูกไป นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเกิดความพะวงอยู่ในใจตลอดเวลา ถึงจะสามารถมีลูกกับผู้ชายคนอื่นได้ แต่เธอก็ปฏิเสธที่จะมีลูกให้เขา
ใบหน้าที่ดูดีของเขาเรียบตึง ความรู้สึกในดวงตาของเธอค่อยๆเต็มไปด้วยความสมเพชตัวเอง ราวกับว่าหัวใจถูกกรีดแทงอย่างรุนแรงด้วยมีดคม มันเจ็บปวดจนเขาแทบไม่มีแม้แต่แรงจะพูด
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ขยับริมฝีปากเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรออกมา
“หยุดรถ”
ในที่สุดรถก็จอดนิ่งอยู่ที่ข้างทาง
บรรยากาศในรถน่าอึดอัด เวินจิ้งรู้สึกไม่สบายใจมากๆ เปิดประตูและลงจากรถทันทีอย่างกับจะหนีหัวซุกหัวซุน
เธอไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์นี้ทำให้เขาโกรธ … และเจ็บปวดมาก …
เพียงแค่มือแตะที่เปิดประตู เวินจิ้งก็ถูกดึงกลับไปอีกครั้ง น้ำเสียงของชายหนุ่มแหบพร่า“ฉันไปซื้อเอง”
ไม่รอให้เธอกลับมาตั้งสติได้ มู่วี่สิงเปิดประตูรถแล้วหายไปจากสายตาของเธออย่างรวดเร็ว
เวินจิ้งนิ่งอึ้ง ความรู้สึกอึดอัดลอยล่องอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ
เธอค่อยๆกำมือ มองไปยังถนนด้านนอกที่พลุกพล่านด้วยความงุนงง
เกาเชียนหันหน้าไปมองเวินจิ้งอย่างนิ่งๆ ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะเปิดปาก
“คุณเวินครับ คุณอยากกลับมาคบกับท่านประธานมู่จริงๆหรือเปล่าครับ”
นัยน์ตาของเวินจิ้งดูสับสน “ฉันไม่รู้”
“คุณเวิน แม้ว่าผมจะไม่ทราบว่าทำไมคุณถึงแต่งงานกับคุณลู่ แต่ท่านประธานมู่เขารอคุณมาตลอดจริงๆ ”
เวินจิ้งกระพริบตา กำชายเสื้อของตัวเองแน่น ถามพึมพำ “ปีที่ผ่านมาเขาไม่โอเคเหรอ”
“แน่นอนว่า…ไม่ครับ ช่วงที่คุณไม่อยู่เมืองหนาน นอกจากการผ่าตัดแล้วก็คือการผ่าตัด เกือบจะรับผิดชอบการศัลยกรรมประสาททั้งหมดในโรงพยาบาล… ”
ท่าทางของเธอยังคงสงบนิ่ง ความรู้สึกในแววตาของเธอค่อยๆเปลี่ยนไป“เขาไม่ได้ออกเดทมาเป็นปีแล้วคุณปู่ของเขามีความคิดเห็นยังไงเหรอ”
สุดท้ายแล้วเธอก็จากไป มู่เฉิงคงอยากให้เขารีบหาสะใภ้มาให้เร็วๆจนรอแทบไม่ไหว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอจากไปในสถานการณ์เช่นนั้น
เกาเชียนถอนหายใจ“คุณคิดว่าคำพูดของคุณปู่มู่จะมีผลเหรอครับ ลู่เซิ่นมีผู้หญิงคนอื่นส่วนเขาฝ่าอันตรายคู่อริอย่างตระกูลลู่เพื่อช่วยคุณแก้ไขปัญหา คุณคิดว่าเขาจะฟังคำพูดของคุณปู่มู่แล้วไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นอย่างนั้นเหรอครับ”
เวินจิ้งประหลาดใจจนนิ่งไป“เขากำลังเล็งฉินซีอยู่เหรอ”
“ไม่ใช่เพื่อรักษาชีวิตแต่งงานสวยหรูที่คุณคิดไปเอง” เกาเชียนอธิบายเรื่องบอสของตัวเองได้น่าตื่นเต้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เวินจิ้งใจสั่นเล็กน้อย ในตอนนี้ความรู้สึกทั้งหมดต่างก็ประดังเข้ามาพร้อมกันหมด
เมื่อมู่วี่สิงกลับมาที่รถ ใบหน้าหล่อเหลายังคงตึงเครียด
ปิดประตูรถ เขาวางกล่องยาลงบนตักของเธอแล้วเอื้อมมือไปหยิบน้ำที่เกาเชียนส่งให้
เวินจิ้งมองไปที่สีหน้าที่เคร่งขรึมของเขาพลางเก็บยาเข้าไปในกระเป๋าอย่างเงียบๆ พูดเสียงอ่อย“เดี๋ยวกลับไปค่อยกิน”
มู่วี่สิงเอาแต่เม้มริมฝีปากและไม่หันมามองเธออีก
แต่เพราะออร่าที่ทรงพลังและน่ากลัวยังคงทำให้เวินจิ้งไม่สามารถผ่อนคลายได้อย่างเต็มที่
