บทที่ 809 คุณจะไม่มีวันได้กลับไปอยู่ข้างๆลู่เซิ่นอีกต่อไปแล้ว
มู่วี่สิงที่ยังคงมีอาการตกตะลึง ก็ถูกเวินจิ้งผลักออกไป โดยไม่มีการป้องกันใดๆ หญิงสาวเช็ดน้ำตาบนใบหน้าออก หมุนตัวเดินแล้วก็จากไป
เดินผ่านทางเดินไปจนสุดทางเดิน แล้วเดินเข้าไปในลิฟต์ แต่ประตูลิฟต์ก็ถูกมือสองข้างมากั้นไว้ ก่อนที่ร่างสองของมู่วี่สิงจะวิ่งเข้ามา แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอย่างแรง และขังเธอไว้โดยไม่มีช่องทางให้หนี
ลิฟต์มุ่งตรงไปยังลานจอดรถชั้นใต้ดิน ระหว่างทั้งสองคนไม่มีคำพูดใดๆ แต่ลมหายใจอุ่นๆ ยังคงพัวพันกัน เวินจิ้งจึงกัดริมฝีปากของเธอ เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมาต่อ
เมื่อออกจากลิฟต์ เวินจิ้งถูกมู่วี่สิงกอด และพาเข้าไปในรถ แล้วช่วยเธอคาดเข็มขัดนิรภัย ดวงตาสีแดงของเขาจ้องมองเธอ“เวินจิ้ง คุณทำให้ผมจำได้ คุณเป็นผู้หญิงของผม คุณจะไม่มีวันได้กลับไปอยู่ข้างๆลู่เซิ่นอีกต่อไปแล้ว！ไม่มีวัน！”
เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นในหูของเธอ และในเสี้ยววินาที ริมฝีปากบางของผู้ชายก็กดลงมา ความขมขื่นที่รุนแรงแผ่ซ่าน ระหว่างริมฝีปากและฟันของเขา จูบของเขารุนแรงเกินไป และเขาไม่สามารถทนให้เวินจิ้งหนีไปได้อีกแล้ว
เขาผลักดันตัวเองขึ้น การเคลื่อนไหวถึงแม้ว่าเขาจะทนไม่ไหว แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แรงของมือของเขาที่บีบเอวของเธอจนเกือบหมด และการจูบก็ไร้ซึ่งการควบคุม ทั้งรุนแรงและปั่นป่วน
เวินจิ้งไม่สามารถดิ้นรนได้ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน และอดทนต่อการจูบของนักล่าของเขาอย่างเงียบๆ
บางทีอาจเป็นเพราะเธอทำตัวดีจนเกินไป แล้วการเคลื่อนไหวของมู่วี่สิงก็หยุดลง เพียงแค่เป็นการจูบที่ตาและคิ้วของเธออย่างประณีต แล้วพึมพำเสียงต่ำว่า“ไม่ต้องไปหาเขา จิ้งจิ้ง”
ในน้ำเสียงที่หนักแน่น และแหบแห้ง ยังมีคำขอร้องวิงวอน ที่ไม่สามารถควบคุมได้อยู่“ผมเชื่อคุณ คุณบอกว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์กับเขา……ผมก็จะเชื่อ เพียงแค่คุณอยู่ข้างๆ ผม ได้ไหม？”
เวินจิ้งหายใจเข้าจมูก หัวใจของเธอกระตุกวูบ นิ้วมือของเธอเกาะไหล่เขาไว้ อธิบายเสียงต่ำว่า“เมื่อก่อนฉันเคยให้คุณอย่าแตะต้องฉินซี แต่จริงๆ แล้วเธอเป็นภรรยาของลู่เซิ่น”
ผู้ชายร่างสูง กำยำ ตัวแข็งไปทั้งตัวทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ
นิ้วเรียวของเวินจิ้ง ลูบไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา แล้วพูดเบาๆ ว่า“หลังจากที่ฉันออกจากเมืองหนานเมื่อปีก่อน แล้วประเทศFได้ครึ่งปี หลังจากนั้นก็กลับมาที่เมืองหนาน”
เธอหลับตาลงอย่างช้าๆ แล้วกดหน้าผากแนบกับหน้าผากของเขา“มันเป็นความคิดของตัวคุณเอง ที่คิดว่าฉันเป็นคุณนายลู่ แม้แต่งานแต่งฉันยังไม่เคยไปร่วมงานเลย”
เดิมทีเธอกับลู่เซิ่นไม่คุ้นเคยกันแม้แต่นิด เขาเคยบอกว่า เขาต้องการจะแต่งงานกับเธอ เพียงเพราะเธอเป็นน้องสาวของหลินยี่ ถ้าได้แต่งงานกับเธอ จะทำให้ได้ตำแหน่งของหลินยี่ในบริษัทลู่ซื่อแข็งแกร่งขึ้น
มู่วี่สิงมองไปที่ผู้หญิงที่ถูกเขาขังไว้ในอ้อมแขน และไม่มีการตอบสนองใดๆ อยู่ช่วงเวลาหนึ่ง
ราวกับว่าคนที่ถูกตัดสินแล้ว ถูกตัดสินให้พ้นผิด และได้รับการปล่อยตัว รู้สึกว่าเขาไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับช่วงเวลานี้ได้ แต่เขายังรักษาท่าทาง และจ้องมองเธออย่างเคร่งขรึม
ราวกับพยายามแยกแยะว่าเธอกำลังโกหกอยู่หรือไม่ หรือคิดว่า ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าใช่เวินจิ้งไหม
เมื่อเห็นว่าเขานิ่งไป เวินจิ้งก็ขำ และทำอะไรไม่ถูก จูบไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา แล้วพูดว่า“ทำไมคะ？คุณผิดหวังที่ฉันไม่ได้แต่งงานเหรอ？”
ทันใดนั้นฝ่ามือใหญ่ก็บีบแรงขึ้น เวินจิ้งจึงขมวดคิ้ว จ้องมองเขาด้วยความเจ็บปวด
มู่วี่สิงรีบถอนมือออกอย่างรวดเร็ว ลูกกระเดือกกลิ้งไปมา ดวงตาร้อนผ่าว แล้วพูดด้วยเสียงแหบแห้ง“คุณ……ไม่ได้แต่งงาน？ไม่ได้แต่งงานกับลู่เซิ่น？”
“ฉันเคยแต่งงานเพียงครั้งเดียว และเคยแต่งกับคุณเท่านั้น”
ในที่สุดผู้ชายก็ปล่อยแขนที่โอบเธอไว้ เวินจิ้งค่อยๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เมื่อกำลังจะเตรียมยืดตัว จู่ๆ ก็ถูกมู่วี่สิงกดให้นั่งบนตัวเขา
เธอมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของผู้ชาย ดวงตาที่ดูบริสุทธิ์ และอธิบายได้อย่างชัดเจน“ยังต้องให้ฉันพูดอีกรอบไหมคะ？ฉันไม่ได้แต่งงานกับลู่เซิ่น ความสัมพันธ์ของฉันกับเขา ถือได้ว่าเป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆ เท่านั้น เป็นเพราะเมื่อคืน ฉันได้ยินเสียงดังแปลกๆ ถึงได้ไปที่ห้องของเขา สิ่งที่คุณเห็น……ไม่ใช่ฉันที่ขึ้นเตียงเขา แต่เป็นฉินซี เพียงแค่ตอนที่คุณมา ฉินซีได้ออกไปแล้ว”
เธอหันหน้ากลับไปมอง แก้มขาวๆ เข้าไปใกล้เขา ขนตายาวของเธอถูไปมาที่แก้มของเขา จนรู้สึกคัน“คุณยังจะโกรธฉันอีกเหรอคะ？ยังอยากจะคืนดีกับฉันอยู่ไหมคะ？”
เวินจิ้งหน้ามุ่ยด้วยความเสียใจ และคิดว่า ถ้ามู่วี่สิงยังไม่ยอมที่จะเชื่อเธอ เธอก็จะขอยอมแพ้
เมื่อความสิ้นหวังในดวงตาของเธอปรากฏออกมา ในที่สุดผู้ชายก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม และแผ่วเบาจนอาจเป็นอันตรายได้“ไม่โกรธ พวกเราคืนดีกันแล้ว”
เวินจิ้งตกตะลึง แต่ก่อนที่จะได้มีปฏิกิริยา ตัวผู้ชายก็จับเอวของเธอไว้แน่นอีกครั้ง และจับหัวของเธอไว้ เธอที่ไม่สามารถขยับได้ ก็ถูกเขาจูบอีกครั้ง
“มู่วี่สิง……”
ลมหายใจของผู้ชายที่แข็งแกร่ง ยังคงอยู่ในจมูกของเธอ เขาจูบอย่างดูดดื่ม เวินจิ้งทำได้เพียงแค่ตอบสนองต่อการบังคับของเขา
มือของเขา ลูบไล้ไปบนเส้นเว้าเส้นโค้งที่สง่างามของเธอ อุณหภูมิในร่างกายของพวกเขาค่อยๆ สูงขึ้น เวินจิ้งรีบกดไปที่หน้าอกของเขา แล้วมองไปที่ดวงตาที่ร้อนแรงของผู้ชาย มันน่า……ละอายใจจริงๆ！
เธอผลักเขาออก และมองเขาอย่างเตือนๆ ว่า“คุณออกไป”
ที่นี่เป็นลานจอดรถ เมื่อกี้พวกเขาไม่ได้ปิดประตูรถให้สนิทด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าจะมีใครเห็นไหม……
“หืม”มู่วี่สิงเม้มริมฝีปากบางของเขา ถึงแม้ว่าตอนนี้จะต้องการมาก แต่เขายังคงยับยั้งมันไว้ได้ทัน
แล้วช่วยเธอจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พันผ้าพันคอให้ดี เขาไม่ได้ออกไป แต่เอาคางเกยไหล่ของเธอไว้“ห้ามโกรธนะ หืม？”
เวินจิ้งลืมตาขึ้นมองเขา และพูดอย่างโกรธๆ ว่า“เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับ วันนี้ทั้งวันก็ไปซื้อของที่ร้านขายเฟอร์นิเจอร์ เหนื่อยมากเลย ตอนนี้ก็ยังถูกคุณลากไปลากมา ฉันง่วงมากจริงๆ คุณไปขับรถนะคะ”
เธอทำท่าทางอ้อน มู่วี่สิงยิ้มอย่างเย้ยหยัน จากที่นี่ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมง ในการกลับการ์เด้นมูเจียวาน ซึ่งสามารถทำให้เธอหลับได้สบายๆ
เขาลูบแก้มของเธอ ด้วยฝ่ามืออันอบอุ่น และพูดเบาๆ ว่า“อืม งั้นคุณนอนก่อน พวกเรากลับบ้านกัน”
เวินจิ้งขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน จากนั้นก็เปลี่ยนคำพูด“กลับตระกูลหลินก่อน”
จู่ๆ มู่วี่สิงก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างเย็นชา แต่ก็ไม่ได้โกรธ และก็ยังคงปฏิเสธ“ไม่ไป”
“ช่วงนี้ลู่เซิ่นไม่ค่อยอยู่บ้าน พี่ชายกับเวยอานก็ไม่อยู่ ฉันอยากไปดูเวินซิน”
เวินซิน？
ในหัวของผู้ชายก็นึกถึงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ค่อนข้างคล้ายกับเวินจิ้ง ริมฝีปากบางของเขา ก็เม้มอย่างไม่รู้ตัว“อืม งั้นพวกเราไปดูเธอก่อน”
แล้วหยิบหมอนรองจากเบาะหลัง มาหนุนหัวให้เธอ และก็ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก เพื่อมาคลุมให้เธอ มู่วี่สิงก้มหัวลง และจูบเธอ“ถึงแล้วจะเรียกคุณ”
เวินจิ้งยิ้ม และพยักหน้า จากนั้นก็หลับตาลงอย่างรวดเร็ว
มู่วี่สิงกลับมาที่นั่งคนขับ เพื่อสตาร์ทเครื่องยนต์ แล้วรถก็ขับออกจากที่จอดรถอย่างรวดเร็ว
ทั้งๆ ที่เขาควรจะมองไปที่ถนน แต่เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ผู้หญิงขี้เกียจ ที่นอนอยู่เบาะหลังรถ
นี่เป็นความรู้สึกที่ได้รับการปลดปล่อย หลังจากติดคุกมานานแสนนาน ความสุขนี้ไม่อาจจะมีเข้าใจได้ แม้แต่เวินจิ้งก็ไม่อาจจะเข้าใจได้เช่นกัน
