บทที่ 804 คุณทำให้ผมได้เห็นฉากดราม่าจริงๆ
สีหน้าของเวินจิ้งเปลี่ยนไป“เสียงแปลกๆ อะไร？”
“น่าจะเป็นผู้หญิงที่คุณลู่พามาวันนี้ค่ะ……”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว และเดินไปที่ห้องของลู่เซิ่น เธอเคาะประตู แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม“ลู่เซิ่น เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า？”
ไม่มีการตอบสนองใดๆ แต่มีเสียงบางอย่างกระทบพื้นอย่างชัดเจน เวินจิ้งขมวดคิ้ว แล้วพูดเสียงเบาๆว่า“ไปเอากุญแจมา”
คนรับใช้พยักหน้า แล้วรีบไปเอามาให้
เมื่อหมุนเกลียวประตู เวินจิ้งรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ด้านนอกฝนฟ้าคะนอง และมีฟ้าร้อง ทำให้ทั้งห้องเงียบลง เธอค่อยๆ เปิดปากพูด“ลู่เซิ่น ฉันเข้ามาแล้วนะ”
เธอเดาว่าวันนี้ที่ลู่เซิ่นพากลับมาด้วยคือฉินซี เธอจำฉินซีได้……เธอเป็นสายลับ
เมื่อหมุนข้อมือ ประตูไม่ได้ล็อค เพียงเธอหมุนกุญแจ ประตูก็ถูกเปิดออก
ภายในห้องมืด เธอไม่เห็นใครผ่านแสงไฟตรงทางเดิน เธอพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ“ลู่เซิ่น……”
มีเพียงสองคำที่ออกมาจากริมฝีปากของเธอ และลมหายใจที่แผ่วเบาบนใบหน้าของเธอ
เธอหยุดนิ่งอยู่กับที่ช่วงเวลาหนึ่ง ไม่กล้าขยับไปไหน
“ฉินซี หยุด！”เสียงของลู่เซิ่น ไม่รู้ว่าดังออกมาจากตรงไหน ทั้งต่ำและหนักแน่น
แสงสว่างค่อยๆ สว่างขึ้น และในที่สุดก็เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่สวยงาม และน่าหลงใหล พร้อมกับเสื้อผ้าหลวมๆ บนร่างกายของเธอ ราวกับเพิ่งจะสวมใส่อย่างลวกๆ
สีหน้าของเธอขาวซีด ดวงตาสีเข้มจ้องไปที่เวินจิ้ง“คุณยังอยู่ที่นี่เหรอ？”
เสียงของเธอแหบเหนื่อย และหดหู่ใจคราเดียวกัน
เวินจิ้งรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของเธอ ได้อย่างชัดเจน
เธอตอบอย่างระมัดระวังว่า“ฉันก็แค่แสดงในฐานะของคุณ ไม่มีความหมายอื่นแอบแฝง”
ฉินซีหลับตาลง ราวกับใช้ความคิดอย่างจริงจัง ชายร่างสูงค่อยๆ เดินออกมาจากเงามืด
“คุณอย่าออกมา”ฉินซีไม่หันกลับไปมอง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
วินาทีต่อมา เวินจิ้งรู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าแขนของเธอถูกจับ เธอถูกผลักไปข้างหน้าด้วยแรงที่รุนแรง แล้วล้มลงไปข้างหน้าโดยไม่ได้เตรียมตัว
“ต้องตาย！”
ภายใต้ความมืด ก็มีแสงเย็นวูบวาบ ลู่เซิ่นสาปแช่งด้วยน้ำเสียงต่ำ และทำได้เพียงจับเวินจิ้งไว้แล้วลากเธอไป เพื่อหลีกเลี่ยงการแทงอาวุธที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง
หลังจากที่จับเวินจิ้งไว้แน่น เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ร่างของฉินซีก็หายไปในพริบตา
เวินจิ้งตกใจไปชั่วขณะ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้รับอันตราย แต่เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจน ถึงเจตนาการฆ่าของฉินซีที่มีต่อเธอในตอนนี้
“มีอะไร？”เสียงลมหายใจในห้องนอนยังไม่เหือดหาย ไม่จำเป็นต้องคิด ก็รู้ว่าทั้งสองคนกำลังทำอะไรอยู่
ลู่เซิ่นไม่เคยหงุดหงิดมากขนาดนี้มาก่อน“เมื่อกี้ฟ้าร้อง ดูเหมือนเธอจะกลัวมากนะ หรือจะมีปัญหาทางด้านจิตใจ หรือร่างกายล่ะ”
ภายในห้องไม่ได้เปิดไฟ เขาก็ควานหาเสื้อผ้าของตัวเองภายใต้ความมืด แต่เมื่อเขาเตรียมที่จะใส่มัน การเคลื่อนไหวของเขาก็หยุดลง
หัวใจของเวินจิ้งยังคงคลุ้มคลั่งอย่างไม่มีเหตุผล แล้วหันกลับทันที
ชั่วพริบตาที่เธอหมุนตัว แสงไฟในห้องนอนก็ถูกเปิดขึ้น แสงสว่างที่ส่องลงมา สาดเข้ามาในดวงตาของเธอ
เธอเจ็บตามากๆ แต่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงประตู กำลังทำร้ายเส้นประสาทในร่างกายอยู่
ผมและใบหน้าหล่อเหลาของมู่วี่สิงเต็มไปด้วยหยดน้ำ เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเปียกไปทั้งหมด ทั้งตัวดูมืดมนดวงตาสีสวยราวกับหินจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ เผยให้เห็นการเยาะเย้ย และความเย็นชา อย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน
ภายใต้แสงไฟ ผู้หญิงคนหนึ่งเท้าเปล่าเหยียบย่ำอยู่บนพรม บนร่างกายสวมเพียงชุดนอนสีดำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง จ้องมองไปที่เขาอย่างว่างเปล่า ดวงตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
ลู่เซิ่นยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ร่างกายท่อนบนของเขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า หน้าอกที่แข็งแกร่งของเขา ถูกปกคลุมไปด้วยรอยเล็บของผู้หญิง ช่างขัดหูขัดตา
เตียงนอนเป็นระเบียบ เสื้อผ้าของผู้ชายและผู้หญิงกระจัดกระจายอยู่ที่พื้น ภายในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นนั้น
มู่วี่สิงมองไปรอบๆ อย่างว่างเปล่า และในที่สุดก็พบกับใบหน้ามึนงงของเวินจิ้ง รอยยิ้มของเขาเย็นชามาก“เวินจิ้ง คุณทำให้ผมได้เห็นฉากดราม่าจริงๆ”
ในที่สุด เธอก็รู้ว่ามู่วี่สิงเข้าใจอะไรผิดไปบางอย่าง จึงรีบวิ่งตามไป“มู่วี่สิง……”
เพียงแค่เธอเรียกชื่อของเขา ชายคนนั้นก็หันกลับมา แล้วร่างสูงก็หายไปต่อหน้าต่อตาของเธออย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเดินออกไป ก็ไม่สามารถมองเห็นร่างของมู่วี่สิงได้แล้ว
เมื่อนึกถึงสายตาของเขา เวินจิ้งก็กัดริมฝีปาก แล้วรีบลงมาที่ชั้นล่างทันที
ลู่เซิ่นโอบไหล่ของเธอไว้จากทางด้านหลัง เพื่อป้องกันไม่ให้เวินจิ้งขยับ
“คุณปล่อยฉัน ไม่เห็นว่าเขาเข้าใจผิดอยู่เหรอ？”เวินจิ้งกังวลเป็นอย่างมาก เมื่อครู่มู่วี่สิงไม่มีท่าทีโกรธ ไม่ถามลู่เซิ่น และก็ไม่ดุด่าเธอเลย
ไม่มีอารมณ์โกรธ บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าโกรธอยู่จริงๆ
“ใส่เสื้อผ้ากับรองเท้า แล้วค่อยตาม”
รถสีดำวิ่งผ่านในคืนที่ฝนตก และถนนในตอนเช้ามืดที่ไม่มีคนอยู่บนท้องถนน หรือแม้แต่ยานพาหนะ น้ำฝนกระเซ็นขึ้นจากล้อ
ดวงตาของมู่วี่สิงที่มืดมนกว่าตอนกลางคืนของด้านนอก ทันทีที่เหยียบคันเร่ง ฝนด้านนอกหน้าต่างที่กำลังเทลงมา ทำให้มีเสียงดังราวกับว่ามีเพียงฝนตกในโลกทั้งใบ
หนวกหูขนาดนี้ แต่กลับเงียบมากๆ
ภาพเงาที่หล่อเหลาของผู้ชายยังคงเหมือนหยดน้ำ นกยังคงล่าเหยื่อที่ผสมผสานกับกลางคืนด้านนอกหน้าต่าง มือของเขาจับพวงมาลัยแน่น
ก่อนที่จะลงจากรถ โทรศัพท์ที่อยู่บนเบาะที่นั่งข้างคนขับสั่นอยู่ตลอด มู่วี่สิงไม่แม้แต่จะหันไปมอง เขามองตรงไปในความมืด ที่ไฟรถส่องสว่างไปไม่มีที่สิ้นสุดบนถนน
เหอะ
เสียงเยาะเย้ยล้นออกมา จากในส่วนลึกของลำคอ เขาที่เพิ่งจะเดินออกมาทั้งอย่างนั้น แล้วปล่อยให้เวินจิ้งอยู่คนเดียวกับผู้ชายคนนั้น
เขากลัวว่าตัวเองจะไม่ออกมาอีก ถ้ามองอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น
เมื่อตอนที่ฟ้าร้อง เธอโทรหาเขา เขารู้ว่า เมื่อเธออยู่คนเดียวจะกลัว ดังนั้นในกลางดึกจึงขับรถออกมา ร่างทั้งร่างที่เปียกโชกไปทั้งตัว เป็นห่วงแค่ว่าเธอจะนอนคนเดียวไม่ได้
แต่เขาลืมไปว่า ข้างกายเธอยังมีผู้ชายอยู่อีกคน
บางทีเธออาจจะไปหาลู่เซิ่นทันที หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว หลังจากนั้นล่ะ เหมือนกับในอ้อมแขนของเขาสามารถให้ผู้ชายคนอื่นเข้ามากอดเธอได้？
หัวใจที่ไร้อุณหภูมิ ก็เหมือนกับถูกกรีดด้วยมีดคม เลือดที่ไหลไปทั่วร่างกาย ก็ดูเหมือนจะพุ่งออกมา
“ขออภัย หมายเลขที่คุณเรียกไม่ได้รับการตอบรับชั่วคราว โปรดโทรซ้ำในภายหลัง……”
มีเสียงเยือกเย็น ดังมาจากโทรศัพท์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เวินจิ้งไม่ยอมแพ้ และโทรซ้ำๆ ต่อไป
เขาไม่เคยไม่รับโทรศัพท์ของเธอเลย……
เธอเสียใจเล็กน้อย ถ้าเธอไม่เสียเวลาในการใส่เสื้อผ้า เธออาจจะตามทัน และตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เขากำลังไปที่ไหน
เข้าไปนั่งในรถ เวินจิ้งที่มึนงง ขับรถไปทางการ์เด้นมูเจียวานในทันที
ภายในรถไม่มีร่ม เธอผลักประตูและลงจากรถ สายฝนเย็นๆ ตกลงมาบนตัวเธอ มันทั้งหนาว และเจ็บปวด
ทันใดนั้น เธอก็นึกถึงการปรากฏตัวของมู่วี่สิงต่อหน้าเธอ ที่เปียกโชกไปทั้งตัว
