บทที่814 ให้พวกเรามีครอบครัวที่สมบูรณ์
มู่ซีเหยียดตัวให้นั่งตรง แล้วยิ้มขึ้นอย่างแปลกใจ “ เวินจิ้ง นี่คุณอยากเป็นคนดีหรือว่าแค่สงสารฉัน”
หนึ่งปีที่ผ่านมา เธอคุ้นเคยกับชีวิตที่ต่ำต้อยและไร้ศักดิ์ศรีแล้ว…..แต่ว่าเวินจิ้ง…..เธอกลับอยากจะเป็นคนดีซะอย่างนั้นและ เธอก็ไม่ต้องการมันด้วย!
เวินจิ้งเหลือบมองเธอเบาๆ “เป็นเพราะว่าฉันสงสารเธอ”
มู่ซีสั่นไปทั้งตัว เธอยอมรับได้อย่างตรงไปตรงมามาก
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับการกระทำของเวินจิ้ง แต่ก็ไม่ได้พูดคัดค้าน เรื่องที่ไม่สำคัญแบบนี้เขาไม่อยากจะขัดใจเธอ
เขารวบหญิงสาวมากอดไว้ ชายหนุ่มเหลือบมองด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็จากไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง
ประธานหซู่ถอนหายใจอย่างโล่งอก แผ่นหลังของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ในเมืองหนานนี้จะล่วงเกินใครก็ได้ แต่ไม่ใช่มู่วี่สิง
ว่ากันว่าหนึ่งปีก่อนโม่ถิงเซินได้ล่วงเกินเขา เกือบจะไม่สามารถพลิกชีวิตได้อีก
และโม่ถิงเซิน…..ผู้ชายคนนี้ก็ดูเหมือนเป็นคนใหญ่คนโตในเมืองหนานด้วยเช่นกัน
ประธานหซู่จ้องมองผู้หญิงที่กระเซอะกระเซิงด้วยความโกรธ ภายในใจที่เต็มไปด้วยความโมโห จึงเดินไปกระชากกระโปรงของมู่ซีแล้วพูดขึ้นว่า “คุณจงใจจะแกล้งผมใช่ไหม รู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นผู้หญิงของมู่วี่สิง ก็ยังจะหลอกใช้ผมเพื่อลามปามเธอ”
มู่ซีมองดูกระโปรงของตัวเองอย่างเย็นชา ยิ้มขึ้นอย่างไม่แยแส “คุณไม่ได้ยินในสิ่งที่ผู้หญิงของมู่วี่สิงพูดเมื่อสักครู่เหรอ คุณจะแตะต้องตัวฉันไม่ได้”
“คุณ…..” เมื่อนึกถึงสายตาที่เย็นชาเชิงเป็นคำเตือนของเวินจิ้งเมื่อสักครู่ บวกกับลักษณะท่าทางที่มู่วี่สิงกอดเธอประธานหซู่จึงปล่อยมือลงแล้วเดินจากไปด้วยความโกรธ
คนรอบข้างก็ทยอยแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว แต่กลิ่นคาวเลือดจากปากของมู่ซียังคงแผ่กระจายอยู่
เธอมองเศษแก้วที่เวินจิ้งทำแตกแหลกกระจายอยู่บนพื้น แล้วหัวเราะออกมา
ในที่สุดก็อิสระสักที ในที่สุด…..
คางของเวินจิ้งซบพิงอยู่ที่ไหล่ของมู่วี่สิง อ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่นเหลือเกิน รู้สึกถึงความปลอดภัยจัง
เมื่อเงยหน้าขึ้นมองใบหน้ารูปงามของชายหนุ่ม เธอจึงพูดขึ้นเบาๆ “ขอโทษนะ”
มู่วี่สิงจูบเธออย่างรักใคร่เอ็นดู “เด็กโง่”
เขาไม่เคยต้องการให้เธอกล่าวคำขอโทษ ไม่ว่าเธอจะทำเรื่องอะไร ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องขอโทษเขา
นิ้วมือขาวๆของเวินจิ้งค่อยๆสอดเข้าไปในเส้นผมสั้นๆของเขา แล้วยิ้มขึ้น “คุณชอบเด็กขนาดนั้น ทำไมคุณถึงไม่เตือนฉันบ้าง เตือนให้ฉันปล่อยวางเรื่องราวในอดีต เตือนฉันว่าให้พวกเรามีครอบครัวที่สมบูรณ์”
ดูเหมือนเขาไม่เคยคิดต้องการให้เธอมีลูกอีก ไม่เคยคิดจะทำเช่นนี้แม้แต่สักนิดเดียว
มู่วี่สิงไม่ได้ขับรถด้วยตัวเอง เบาะที่นั่งคนขับรถคาเยนน์มีคนขับนั่งอยู่ ส่วนที่นั่งเบาะหลังมีเขานั่งกอดเธออยู่ เมื่อได้ยินคำพูดของเวินจิ้ง เขาจึงยิ้มขึ้นอย่างเอ็นดู “จิ้งจิ้ง ขอเพียงเธอมีความสุข ทุกอย่างจึงจะสมบูรณ์”
นิ่งอยู่สักพัก เขาจึงพูดต่อ “ผมไม่ได้ชอบเด็กขนาดนั้น รู้หรือเปล่า”
เพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นมีความกดดันใดๆ ยิ่งไม่จำเป็นต้องหนีออกไปคนเดียวเพียงเพราะไม่สามารถอยู่บ้านได้ ถ้าเทียบกับเธอ การจะมีลูกหรือไม่มีลูก มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ ไม่สำคัญสักนิดเลย
เวินจิ้งซบอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เมื่อสักครู่เธอสั่งเหล้ามาสองขวด เธอดื่มเกือบจะหมดหนึ่งขวด เหล้าออกฤทธิ์แรงมาก ตอนนี้หัวเธอเริ่มมีอาการหนักหน่วงๆ เธอรู้สึกทรมานจึงพึมพำขึ้น “มู่วี่สิง ฉันปวดหัวจังเลย”
มู่วี่สิงเปิดกระจกรถให้ลมด้านนอกได้พัดโชยเข้ามา หน้าผากและลำตัวเธอร้อนเล็กน้อย เมื่อเปลี่ยนท่าทีสบายขึ้นแล้ว ก็ให้เธอซบลงที่อ้อมกอดของตัวเอง มือของเขาได้ช่วยนวดขมับให้เธอ
ฝีมือการนวดของเขาที่ค่อนข้างชำนาญ การลงแรงในการนวดกำลังพอดี อาการหนักหน่วงๆก็บรรเทาลงไม่น้อย เมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นคางที่เข้ารูปของเขา “คุณอยู่ตรงนั้นนานแล้วใช่ไหม”
มู่วี่สิงพยักหน้า “อืม เห็นคนกลุ่มนั้นเข้ามาจีบคุณด้วย”
ในคำพูดมีความหึงหวงอยู่ เวินจิ้งยิ้ม “ฉันไม่ได้สนใจพวกเขาสักหน่อย คุณจะมาหึงอะไรกัน”
มู่วี่สิงพูดอย่างเปิดอก “อย่างนั้นก็หึง”
“ตอนที่คุณอยู่กับมู้ชิงฉันก็หึงเหมือนกัน” เวินจิ้งพึมพำออกมา
“มู้ชิง?” มู่วี่สิงเอ่ยชื่อที่ไม่คุ้นเคยขึ้นก่อนจะขมวดคิ้ว “คุณหมายถึงสัตวแพทย์คนนั้นหรือ”
เวินจิ้งลูบแผ่นอกที่แน่นตึงของเขา “แม้แต่ชื่อของเธอยังจำได้แม่นยำถึงเพียงนี้”
มู่วี่สิงมองเธอแล้วหัวเราะขำ “ผมไม่ได้ความจำเสื่อมนิ ต้องจำได้อยู่แล้วสิ”
เขาจับหน้ารูปไข่ให้เงยขึ้น จ้องมองเธออย่างตั้งใจ “อยู่ดีไม่ว่าดีไปหึงเธอทำไม”
เวินจิ้งชะงักขึ้น เอียงศีรษะและคิดเรื่องนี้อย่างจริงจังแล้วพูดขึ้น “คงน่าจะ…..เป็นเพราะฉันคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่ง อีกทั้งคุณยังไปเดินตลาดกับเธอ พวกเราแต่ก่อนน้อยมากเลยที่จะไปเดินตลาดด้วยกัน”
มู่วี่สิงพยักหน้าเหมือนเขาก็เห็นด้วยเช่นกัน “อืม เธอเป็นคนดีจริงๆ”
ที่ไปเดินตลาดด้วยกันก็เพราะเธอเป็นสัตวแพทย์ ซึ่งมู่เสี่ยวเฮยป่วยหนักมากดูเหมือนจะไม่รอดแล้วด้วยในตอนนั้น
“คุณยังจะชมเธออีก…..” น้ำเสียงเวินจิ้งยิ่งหึงแรงขึ้น “คุณชมผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าฉัน มู่วี่สิงใจคุณดูจะใจกล้าไปหน่อยแล้วนะ”
เธอเหมือนจะไม่เคยได้ยินเขาชื่นชมผู้หญิงคนไหนมาก่อน…..
แม้แต่เธอยังไม่เคยถูกเขาชื่นชมแต่อย่างใด
เวินจิ้งหรี่ตาขึ้น นึกขึ้นได้อย่างรวดเร็วว่าชายที่เคยรักเธอมากคนนี้เคยประเมินเธอไว้อย่างไร
“คุณคงรู้สึกว่ามู้ชิงเป็นผู้หญิงที่ดีล่ะสิ ส่วนฉันเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์หลายใจ คุณคงคิดแบบนี้ใช่ไหม ใช่หรือไม่”
หญิงสาวท่าทางที่ก้าวร้าวแกมบังคับให้เขายอมรับ และท่าทีที่พร้อมจะแตกหักหากเขานั้นกล้ายอมรับ
มู่วี่สิงลูบหัวเธอเหมือนกับที่ลูบหัวของเสี่ยวเฮย พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ “คุณไม่ต้องสนใจหรอกว่าผมคิดยังไง คุณแค่รู้ว่าผมรักคุณก็พอแล้ว ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไง ผมก็รักคุณ”
เมื่อก่อนเป็นเพราะว่าเขาความจำเสื่อม อีกทั้งเกิดเรื่องราวต่างๆมากมาย เขาถึงพูดจารุนแรงกับเธอเช่นนั้น แต่ว่าภายในจิตใจของเขา ความงามของเวินจิ้งนั้นไม่มีใครที่จะมาแทนที่ได้
เธอตะลึงขึ้นทันใด อารมณ์โกรธเหล่านั้นก็ได้มลายหายไปด้วย
ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไง ผมก็รักคุณ
ดังนั้นถ้าเธอไม่สามารถมีลูกได้ เขาก็ยังจะรักเธอใช่ไหม
เวินจิ้งกะพริบตาแล้วจูบที่คางของชายหนุ่ม พูดด้วยความจริงจังว่า “มู่วี่สิง คุณช่างดีมากเหลือเกิน”
มีใครบางคนพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ “ผมรู้ว่าผมนั้นดีมาก”
ดวงตาที่ลุ่มลึกของเขาเจิดจ้าเป็นประกาย แล้วพูดกระซิบข้างๆใบหูของเธอ “อย่างนั้นคืนนี้คุณต้องชดใช้ค่าเครื่องลายครามอันนั้นให้ผมแล้ว ถูกต้องไหม”
ชดใช้เครื่องลายครามให้เขาคืออยู่เป็นเพื่อนเขาทั้งคืนอีกทั้งยังต้องกลิ้งไปมาอยู่บนผ้าปูที่นอน
ผู้ชายคนนี้ช่าง…..
เวินจิ้งกัดริมฝีปากตัวเอง ไม่ได้ตอบรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน
เธอไม่ได้พูดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้ เขาก็ไม่ได้กล่าวถึงอีก รวมถึงเรื่องของมู่ซี เขาก็ไม่เอ่ยถามสักคำ
ดูเหมือนทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเรื่องลูก เขาก็เลือกที่จะหลีกเลี่ยงไป
เมื่อรถขับกลับมาถึงการ์เด้นมูเจียวาน เวินจิ้งที่หลับอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่ว่าหว่างคิ้วที่อ่อนช้อยยังคงขมวดอยู่
นิ้วมือของเขาวางอยู่ตรงหว่างคิ้วของเธอ แล้วก้มหน้าลงจูบเบาๆ พึมพำขึ้น “จิ้งจิ้ง อย่าขมวดคิ้ว ไม่อยากมีลูกเราไม่ต้องมีก็ได้ ผมไม่ได้ใส่ใจเลย จิ้งจิ้ง ผมไม่ได้ใส่ใจเลยจริงๆ คุณอย่าได้จากผมไปอีกได้ไหม…..”
เธอทิ้งเขาไปถึงสองครั้งแล้ว เขารับไม่ได้อีกจริงๆถ้าเธอทิ้งเขาไปอีกครั้ง
