Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 895

บทที่ 895 อยู่​เป็นเพื่อนทั้งคืน

คนรับใช้ในบ้านเห็นเธอตื่นนอน​แล้ว​ ผ้าม่านจึงถูก​เปิดออกมา​ แสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ฉินซีมองดูรอบๆ

ห้องผู้ป่วยใหญ่กว่าที่เธอจินตนาการเอา​ไว้เล็กน้อย ไม่รู้​ว่า​ลู่เซิ่นพาคนรับใช้มาจากที่บ้านตั้ง​หลายคน ฉินซีมองไป ทุกที่มีแต่คน มีคนยุ่งๆอยู่ข้างเตียง เปิดข้าวของเครื่องใช้​ออกมา​ทีละกล่อง วางไว้บนโต๊ะเตียงผู้ป่วย​ มีคนเห็นว่าเธอจะลงจากเตียง ยังคิดจะเข้ามาพยุงเธอด้วยซ้ำ แต่ถูกฉินซีผายมือปฏิเสธ​ไปเรียบร้อย​

แค่สมองกระทบกระเทือน​เล็กน้อย ไม่ใช่พิกลพิการสักหน่อย​ ทำซะจนยุ่งยาก​ซับซ้อน​………..

ส่วนผู้บงการ​ตัวดีลู่เซิ่นนั่งอยู่บนโซฟาข้างๆแบบสบายๆและผ่อนคลาย​ เหมือนชินกับภาพเหตุการณ์​แบบนี้จนไม่มีอะไรน่าแปลกใจ​

ไม่รู้​ว่า​เมื่อคืนเขาอยู่​ที่นี่​ตลอด หรือว่าเพิ่งมาเมื่อเช้า

คนรับใช้​ได้จัดเก็บ​ห้องน้ำจนเรียบร้อย​ไม่ต่างจากที่บ้าน ข้าวของเครื่องใช้​ที่ฉินซีใช้ยังคงวางอยู่ในที่ที่คุ้นเค​ย เธอยื่นมือไปเอาแปรงสีฟัน​ตัวเอง ถึงพบว่าที่วางอยู่ไม่เพียงมีแต่แปรงสีฟัน​ของตัวเองเท่านั้น

ด้ามข้างๆนั้น………เป็นของลู่เซิ่น

เธอมองดูห้องน้ำรอบๆอย่างละเอียด​อีกครั้ง ในที่สุดก็พบว่าความรู้สึก​ที่​คุ้นเคย​ไม่ใช่แค่มาจากตำแหน่งในการจัดวางข้าวของเครื่อง​ใช้เท่านั้น ยังมาจากข้าวของเกือบ​เหมือนทุกอย่างในบ้านอย่างกับพิมพ์​เดียวกัน​——มีของใช้สำหรับสองคนทั้งเธอและลู่เซิ่น ไม่เพียงแค่ข้าวของ​เครื่อง​ใช้ของฉินซีเท่านั้น

ทำไมลู่เซิ่นพกของมาตั้งมากมาย​เช่นนี้? ถ้าหาก​ให้คนนอกมาเห็น คาดว่าแยกไม่ออกว่าคนที่นอนโรงพยาบาลเป็นตัวเองหรือลู่เซิ่น

หรือว่า……… ลู่เซิ่นก็จะพักอยู่ที่นี่?

ฉินซีเม้มปากอยู่ในใจ พักอีกแค่หนึ่งวันเธอก็สามารถ​ออกจาก​โรงพยาบาลแล้วแท้ๆ มีแต่ลู่เซิ่นเท่านั้นแหละที่ทำเรื่องให้มันยุ่งยาก​ซับซ้อน​เช่นนี้

แต่ว่าจะนินทาอยู่​ในใจยังไงก็​ตาม​ ฉินซีไม่ยอมรับ​ไม่ได้​แล้ว ถูกคนจัดเก็บ​รอบนึงไปแล้ว ข้าวของเครื่องใช้​ตัวเอง หยิบคล่องมือ​มากเลยทีเดี​ยว

พอเธอล้างหน้าล้างตา​เสร็จ​เรียบร้อย​ออกมา​จาก​ห้องน้ำ คนรับใช้​ได้จัดเก็บ​ห้องผู้ป่วยจนสะอาดเรียบร้อย​แล้ว​ ความจริงห้องผู้​ป่วยก็สะอาด​อยู่​แล้ว ทีนี้ได้กวาดอย่างทุกซอกทุกมุม​อีกรอบ สะอาดจนสามารถ​สะท้อนแสงได้เลย

อาหารเช้าของ​ฉินซีวางอยู่บนโต๊ะ สูดดมกลิ่นก็จะเป็นฝีมือ​พ่อครัวของ​ที่บ้านเลย ส่วนตรงหน้า​ลู่เซิ่นมีของสิ่งนึงวางอยู่

ฉินซีมองหน้าลู่เซิ่น ความไม่เข้าใจเพิ่มขึ้น​มา​​อีกนิด

ลู่เซิ่นสวมใส่เสื้อผ้า​เหมือนเมื่อวานเป๊ะๆเลย​

หรือว่า…….. เมื่อคืนลู่เซิ่นอยู่เป็นเพื่อนตัวเองที่นี่ทั้งคืนจริงๆ?

คำถามแบบนี้ต่อให้ฉินซีแปลกใจ​แค่ไหน​ ก็ไม่อาจเอ่ยปากถาม ทำได้แค่พยักหน้า​แบบงงๆ และเดินไปทางเตียงผู้ป่วย​

แต่ว่าเธอรู้จากจิตใต้สำนึก นอกจากตัวเองไม่เข้าใจแล้ว และจะไม่ถามด้วย แต่ว่าซาบซึ้งใจ​มากมาย​อย่างชัดเจน​

มีคนสามารถ​อยู่​เป็นเพื่อนตัวเองข้างๆเรื่องแบบนี้ ต่อให้เป็นแค่การคาดเดา​ของตัวเองก็ตาม พอที่จะทำให้เธอรู้สึก​ซาบซึ้งใจ​แล้ว​

ส่วนลู่เซิ่นเหมือนไม่สังเกต​เห็น​อารมณ์​ที่เปลี่ยนไป​ในตัวฉินซี ก็แค่หลังจาก​ได้ยินเสียงเท้าเดิน เงยหน้าขึ้น​มา​มองเธออย่างนิ่งๆ “ล้างเสร็จ​แล้ว? ถ้างั้นก็ทานข้าวเถอะ”

ทานข้าวแบบสงบๆเรียบร้อยเเล้ว​ ฉินซีก็หวีเรื่องราวของเมื่อคืนไปรอบนึง

เธอถูกสะกดรอยตาม เกิดอุบัติเหตุ​ทางรถยนต์​ ตื่นมาที่โรงพยาบาล จับตัวลู่เซิ่นถามผู้ก่อเหตุ​ สุดท้ายกลับไม่ได้ให้คำตอบ

ฉินซีจำได้ว่าเมื่อคืนเขาพูดเองว่าวันนี้จะเอาหลักฐานมา​ให้ได้ และจะเล่าให้กับตัวเองอย่างชัดเจน​

ฉินซีก็เลยทานข้าวเรียบร้อย​และ​นั่งอยู่บนเตียง จ้องหน้าลู่เซิ่นอย่างไม่ให้คลาด​สายตา​

ลู่เซิ่นไม่น่าจะไม่รู้​ว่า​ฉินซีกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ว่าเขาค่อยๆทานข้าวเสร็จ​เรียบร้อย​ กลับไม่พูดอะไรเลย ลุกขึ้น​มา​เดินออกไปจากห้องผู้ป่วย​

หัวสมองฉินซีเต็ม​ไปด้วยคำถาม

เธอรู้สึก​ว่า​ถ้าตัวเอง​สามารถ​พ่นควันออกมาได้ คาดว่าน่าจะ​โกรธ​จนพ่นควันออกมาทีเดียว​เชียว​

ดีนะไม่นานลู่เซิ่นก็กลับมาแล้ว ยังมีคนตามหลังนึงคน ฉินซีเห็นชายเสื้อสีขาว​ เข้าใจว่าคุณ​หมอมาตรวจห้อง จึงหันหน้าไปแบบเซ็งๆ แต่ว่าพอทั้งสองคนยืนอยู่ตรงหน้าแบบ​นิ่งๆ ฉินซีมองหน้าคุณ​หมออย่างละเอียด​ ตื่นตกใจ​อย่างกะทันหัน​

หมอที่มาไม่ใช่คนที่ตรวจเช็ก​ร่างกาย​ให้กับตัวเองคนนั้น แต่กลับเป็นหมอที่ฉินซีไม่เคยเห็นมาก่อน

…………. หมอคนนี้หล่อจังเลย

โครงหน้าที่เข้มๆเช่นเดียวกัน​ แต่อาจจะเป็นเสื้อคลุม​สีขาวที่เสริมให้ดูดี บุคลิก​ของ​เขาทั้งคนอบอุ่น​มากยิ่งขึ้น​ ทำให้คนรู้สึก​อบอุ่น​มากมาย​

ฉินซียังอยากดูให้ละเอียด กลับถูกลู่เซิ่นบังไว้แล้ว​

สีหน้าของลู่เซิ่นดูไม่ดีนัก หันหน้าไปเร่งหมอ “มู่วี่สิง นายรีบตรวจเช็ก​ให้เรียบร้อย​ ตรวจเสร็จ​รีบไปซะ”

น้ำเสียงของคุณหมอผู้ที่หน้าตาหล่อเหลา​กลับมีรอยยิ้ม​ “นายให้ฉันมาเอง ฉันมาแล้วนายก็ให้ฉันรีบๆตรวจ หาเรื่อง?”

ฉินซียักคิ้ว​ ดูๆไปทั้งคนดูสนิทสนม​กัน​พอสมควร​ อย่างน้อยเธอเห็นคนที่สามารถ​ใช้น้ำเสียงแบบนี้คุยกับ ลู่เซิ่นมีน้อยมาก

ลู่เซิ่นยิ้มแย้ม​แบบดูถูก​ “ความจริงฉันไม่ได้เรียกนายมา ฉันแค่อยากเรียกเวินจิ้งมา”

มู่วี่สิงได้ยินชื่อของเวินจิ้ง จู่ๆสีหน้าก็นิ่งๆ

ส่วนสีหน้าที่เปลี่ยนไป​พร้อมกัน​ ยังมีฉินซีด้วย

เวินจิ้ง……

เธอยังจำได้ หลายวันก่อนตอนที่หน้าตัวเองถูกกรีดจนได้รับบาดเจ็บ ลู่เซิ่นพาตัวเองมาที่โรงพยาบาล ยังอุตส่าห์​หาเวินจิ้งมาตรวจให้​

คราวนี้​สมองเธอกระทบกระเทือน​ ก็ยังหาเวินจิ้งมาดูให้อีก

ลู่เซิ่นกับเวินจิ้ง………. มีความสัมพันธ์​อะไรกันแน่?

ตอนนั้นตัวเองถามแบบแซวเล่นๆกับลู่เซิ่นว่าชอบเวินจิ้งใช่รึเปล่า​ เจ้าตัวกลับไม่ได้ปฏิเสธ​อย่างชัดเจน​

เรื่องเมื่อหลาย​วันก่อนแท้ๆ ทำไมนึกย้อน​กลับไปกลับเหมือนเกิดเรื่อง​ขึ้น​มาไม่นาน

ส่วนที่เปลี่ยนไป​พร้อมกัน​ ยังมีจิตใจ​ของ​ตัวเองอีก

ตอนนั้นลู่เซิ่นไม่ได้ปฏิเสธ​ ฉินซีแค่รู้สึก​ตลก แต่ว่าตอนนี้นึกขึ้น​มา​ลู่เซิ่นอาจมีใจให้กับเวินจิ้งจริงๆ​ ในใจฉินซีทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ

เธอพูดไม่ถูก​ว่านี่เป็นความรู้สึก​แบบไหน เหมือนอย่างเช่นตอนเด็กๆคุณ​ครูรับปากให้รางวัล​กับเธอแต่กลับเขียนชื่อของคนอื่น​

เธอก้มหน้าแบบทำตัวไม่ถูก มู่วี่สิงกลับปรับสีหน้า​เรียบร้อย​ไป​แล้ว​ ก้มหน้ามองเธอ “รู้​สึกเวียนหัว​รึเปล่า?”

เสียงของมู่วี่สิงมีผลลัพธ์​ที่แฝงด้วยความปลอบใจ​คน ฉินซีถูก​เสียงของเขาเข้ามาขัดความคิดของตัวเอง จึงทำตามข้อเรียกร้อง​ของเขาและพยักหน้า​เบาๆ ตอบไปอย่างซื่อสัตย์​ “เวียนหัว​ไม่มาก”

มู่วี่สิงถามต่ออีกหลายคำถาม​จากนั้นยกมือขึ้น​มาเขียนประวัติผู้​ป่วย อีกสักครู่​ให้ฉินซีไปตรวจเช็ค

เขาก้มหน้าเขียนบางอย่างในประวัติผู้​ป่วยไปด้วย และพูดไปด้วยว่า “ไม่มีปัญหา​ใหญ่​แล้วตรวจเช็ค​ให้แน่ใจ​อีกสักหน่อย​ ให้น้ำเกลือ​ในวันนี้เรียบร้อย​ พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาล​ได้เลย”

ฉินซีพยักหน้า​ ขอบคุณ​อย่างมีมารยาท​ “รบกวน​คุณ​หมอแล้ว”

สีหน้าลู่เซิ่นยังคงดูไม่ดี พอมู่วี่สิงเขียนเสร็จ​เรียบร้อย ​ก็รอไม่ไหวรีบส่งคนออกไปจากห้องผู้​ป่วย

คนรับใช้​เก็บโต๊ะอาหาร​ให้เรียบร้อย​ จึงออกไปทีละคนสองคน ตอนลู่เซิ่นกลับมาถึง​ ในห้องผู้ป่วย​ก็เหลือแต่ฉินซีกับเขาแค่สองคน

ฉินซีเห็นเขา จึงคิดถึง​เมื่อสักครู่​ที่ทำตัวไม่ถูก เธอไม่อยากคิดมาก จึงเอ่ยปากถามขึ้น​มาเอง “เมื่อวานคุณ​พูดกับฉันเองว่าจะบอกกับฉันผลการสืบหา​”

ลู่เซิ่นเงียบไปหลายวินาที เดินไปข้างๆ เดินไปข้างเตียงเธอ “คุณ​หมอพูดว่าตอนนี้คุณ​ต้องการการพักผ่อน”

น้ำเสียงของฉินซีกลับยืนยันหนักแน่น​มาก “ถ้าหากสืบหา​​ไม่​ได้ว่าใครเป็นผู้บงการ​เบื้องหลัง​ ฉันพักผ่อน​ดีๆไม่ได้ คุณ​ไม่บอกฉัน ฉันก็จะไปสืบหาเอง”

ลู่เซิ่นมองดูสายตา​ของ​เธอ จู่ๆก็รู้สึกซาบซึ้งใจ​

หนึ่งปีก่อน เธอตื่นมาในห้องผู้ป่วย​ ตอนที่มองดูตัวเองและพูด​ว่าจะแก้แค้นให้กับแม่ ก็คือสายตาแบบนี้​

เพียงแต่​ว่าฉินซีในตอนนี้ดูขึ้นไป​แข็งแกร่ง​กว่าตอนนั้นมาก ความหนักแน่น​ในสายตา​แบบนั้นก็กระพริบมากยิ่งขึ้น​