บทที่ 906 ฝันร้าย
อานหยันไม่รู้ว่าจะปลอบเธออย่างไรดี ได้แต่ลูบไหล่เธอ แต่ก็พูดอะไรไม่ออก
ฉินซีรู้สึกว่ามีความโกรธแผดเผาจากฝ่าเท้าของเธอ แล้วจะแทรกซึมไปทั่วร่างกายด้วย
ตั้งแต่เธอรู้จุดประสงค์ของฉินซึ่งเทียน เธอก็โกรธมาก แต่ความโกรธนี้ถูกความเป็นห่วงแม่เธอแทนไป
ชั่วคราว แต่ตอนนี้แม่เธอพ้นจากอันตรายแล้ว ข่าวที่ได้จากอานหยันทำให้เธอโกรธขึ้นมาใหม่
ฉินซึ่งเทียนทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง เขากล้าทำแบบนี้ได้ยังไง
ฉินซีหายใจเข้าลึกๆหลายครั้ง อารมณ์ถึงจะสงบลงไปได้บ้าง เธอมองอานหยันและพูดว่า” ฝากช่วยดูแม่ฉัน
หน่อยนะ ถ้ามีอะไรรีบติดต่อฉันทันที ฉันจะออกไปข้างนอกสักพักเดี๋ยวกลับมา”
อานหยันพยักหน้า แต่เมื่อเห็นสีหน้าเธอผิดปกติ ก็เป็นห่วงเธอเบาๆว่า “จะไปไหน”
สีหน้าของฉินซีเย็นชา “ไปหาคนที่ควรไปหา และฉันจะต้องถามให้รู้เรื่อง”
อานหยันเต็มไปด้วยความห่วงใย เธออยากไปด้วย แต่ก็ปล่อยให้เหยาหมิ่นอยู่คนเดียวในโรงพยาบาลไม่ได้ แม้ว่าเธอจะเป็นห่วงมาก แต่เธอก็ทำได้แค่พยักหน้าและพูดด้วยความกังวลว่า “ยังไงเขาก็เป็นพ่อของคุณ อย่าไปสู้กับเขาโดยตรงนะ”
ฉินซีไม่ได้พูดอะไรและหันหลังออกมา
……
ฉินซีลืมตาขึ้นและเห็นว่าตรงหน้าเป็นสีขาวหมด แยกแยะไม่ออกว่าเป็นความฝันหรือความจริง
เพราะเมื่อกี้ในฝัน เธอก็อยู่ในโรงพยาบาลเหมือนกัน
จนกระทั่งเธอหันหน้าไป มองเห็นลู่เซิ่นที่ยืนอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบๆ เธอถึงสังเกตว่า ทุกอย่างที่อยู่ในความฝันของตัวเอง เกิดขึ้นในเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว
“ฝันร้ายเหรอ” ลู่เซิ่นและฉินซีมองหน้ากัน แน่ใจว่าเธอตื่นแล้ว ถึงถามเธอเบาๆ
เมื่ออานหยันกลับไปปิดผ้าม่านไว้ เพราะฉะนั้นในห้องคนไข้มีแต่แสงอ่อนที่เข้ามาจากทางเดิน ฉินซีมองไม่เห็นการแสดงออกบนใบหน้าของลู่เซิ่น แค่ส่ายหัวเบาๆ “ไม่ค่ะ”
“คุณร้องไห้” ลู่เซิ่นไม่เชื่อเธอและเดินเข้าใกล้
ฉินซีรู้สึกว่าปลายนิ้วอุ่นของเขาสัมผัสมุมตาของตัวเอง
ไม่รู้ว่าทำไมหูของเธอถึงร้อนขึ้นมา เธอรีบหลบอย่างกะทันหัน เกือบเสียการทรงตัวจากบนเตียงโรงพยาบาลที่แคบๆ
ลู่เซิ่นยื่นมือจับเธอไว้ “คุณหลบอะไรอยู่เหรอ”
ฉินซีพูดไม่ออก
เสียงของลู่เซิ่นนั้นทุ้มต่ำ ฟังเหมือนเสียงเชลโลในห้องมืดๆ ซึ่งทำให้อารมณ์ที่เสียใจเพราะฝันร้ายของฉินซีสงบลงไปบ้าง
เธอไม่รู้ว่าตัวเองนอนหลับไปนานแค่ไหน แต่ความฝันที่ยาวนานทำให้เธอไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ แม้จะนอนหลับอยู่ และตอนนี้เธอก็ยังเวียนหัวอยู่
ทำไมลู่เซิ่นเข้ามาไม่เปิดไฟละ
ฉินซีแอบรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยในใจ และพยายามจะลุกขึ้นนั่ง
แต่เธอลืมไปว่า เพื่อไม่ให้เธอตกลงจากเตียง ลู่เซิ่นยังกั้นอยู่ข้างเตียงอยู่เลย เธอขยับตัวแรงแบบนี้ จู่ๆก็ทำให้ระยะห่างระหว่างสองใกล้มาก
ปากของลู่เซิ่นติดกับหูของฉินซี และหูของเธอสัมผัสถึงการหายใจของเขาด้วย
ร่างกายของฉินซีแข็งขึ้น
และดวงตาของลู่เซิ่นมีความหมายขึ้น
การกระทำของฉินซี ดูเหมือนจะอยากกอดเขาจริงๆ
เขาหันหน้าไปและกำลังจะพูดอะไร
ป๊อก ไฟในห้องคนไข้ก็เปิดขึ้นอย่างกะทันหัน
ฉินซีและลู่เซิ่นหันกลับไปมองพร้อมกัน
ลู่โยวโยวยืนอยู่หน้าประตู สีหน้าเขินอาย” คือ … ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณกำลัง … ไม่งั้นฉันออกไปก่อนดีไหม”
ฉินซีก็รู้ว่าท่าทางของเธอและลู่เซิ่นอยู่ใกล้กันแค่ไหน แต่เธอไม่อยากให้ลู่โยวโยวเข้าใจผิด เลยรีบพูดว่า “ไม่ต้อง คุณเข้ามาเถอะ”
ลู่เซิ่นเหลือบมองลู่โยวโยวอย่างไม่พอใจ และลุกขึ้นเดินไปข้างๆ
ลู่โยวโยวทนความไม่พอใจของพี่ชาย และค่อยๆเดินไปที่เตียงของฉินซี ยิ้มอย่างเชื่องช้าอยากแก้บรรยากาศซะหน่อย “พี่สะใภ้ พี่ดีขึ้นยังคะ”
ฉินซีพยักหน้าเบาๆ “ตรวจแล้ว ไม่มีอะไรมาก พรุ่งนี้ก็กลับไปพักผ่อนได้แล้ว”
ลู่โยวโยวตบหน้าอกอย่างเวอร์ ถอนหายใจอย่างโล่งอก” งั้นก็ดีค่ะ”
ฉินซียิ้มเบาๆ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า “น้อง… น้องรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
ลู่โยวโยวเงยหน้าขึ้นมามองลู่เซิ่น ยังไม่ทันพูดอะไร ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอีกแล้ว
คนที่มาคือลู่เจิ้น
เห็นได้ชัดว่าลู่เจิ้นระมัดระวังตัวมากกว่าลู่โยวโยว ไม่ได้เหมือนเธอที่เปิดประตูเข้ามาโดยตรงเลย
แต่สีหน้าของลู่เซิ่นก็ไม่ดีขึ้นเพราะความสุภาพของเขา
ลู่โยวโยวเห็นคนที่เข้ามา ยื่นมือออกชี้เขาว่า “เขาบอกฉันค่ะ”
ลู่เจิ้นไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ถูกลู่โยวโยวเรียกโดยไม่รู้ตัว ได้แต่มองลู่เซิ่นอย่างสงสัย
แต่ลู่เซิ่นไม่ได้มองเขาเลย
ลู่เจิ้นเม้มปาก ไม่ได้สนใจเขา เดินไปที่เตียงของฉินซี วางดอกไม้ในมือลง “ฉันได้ยินมาว่าคุณไม่สบาย ก็เลยมาเยี่ยมคุณครับ”
ฉินซีพยักหน้าและยอมรับในความหวังดีของเขา แล้วถามย้อนกลับว่า “คุณ … รู้ว่าฉันไม่สบายได้ยังไง”
ลู่เจิ้นเลิกคิ้วและแอบมองลู่เซิ่น
วันนี้สำนักงานของประธานได้ประกาศว่าเพราะคนในครอบครัวไม่สบาย ประธานลู่จะทำงานจากระยะไกลบ่อยๆ ให้ทุกแผนกเตรียมความพร้อมไว้
คนในครอบครัวของท่านประธานลู่มีแค่ไม่กี่คนเอง ที่ต้องการให้เขาดูแลอยู่บ้าน นอกจากฉินซียังมีใครอีกล่ะ
ทุกแผนกอ้าปากกำลังจะพูด แต่รู้สึกถึงลมกระโชกแรงที่มาจากการมองของลู่เซิ่น
ดูเหมือนกำลังเตือนเขาอยู่
คำพูดที่ลู่เจิ้นกำลังจะพูดก็เปลี่ยนไปทันที “ผมได้ยินมาจากพ่อบ้านครับ”
ฉินซีพยักหน้าอย่างเข้าใจ ตั้งแต่เธอเข้าโรงพยาบาล เธอก็เจอคนรับใช้ของตระกูลลู่หลายคนจริงๆ พ่อบ้านรู้ก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
ลู่โยวโยวเข้าใกล้จะพูดอะไร ลู่เซิ่นที่นั่งอยู่ด้านข้างตลอดก็พูดว่า “ตอนนี้เธอต้องการพักผ่อน พวกคุณสองคนกลับไปเถอะ”
ฉินซีเหลือบมองเขาและโบกมือ”ไม่ใช่ค่ะ ฉันนอนนานแล้ว”
ได้โปรด นี่คือลูกพี่ลูกน้องและน้องสาวแท้ของเขาเอง มาถึงแค่ไม่กี่นาที จะรีบไล่กลับไปได้ยังไง
แต่เห็นได้ชัดว่าลู่โยวโยวและไม่ได้ลู่เจิ้นเชื่อฟังเธอ เมื่อลู่เซิ่นพูดอย่างนี้ ก็รีบลุกขึ้นยืนทันที “ถ้าอย่างนั้นพี่สะใภ้ก็พักผ่อนเยอะๆนะ เดี๋ยวเราจะมาเยี่ยมใหม่นะคะ”
ฉินซียังไม่ทันพูดอะไร สองคนก็หยิบกระเป๋าเดินออกไปแล้ว
ฉินซีมองหลังของทั้งสองคนที่ออกไปสักพัก แล้วหันไปมองลู่เซิ่นและพูดว่า “ทำไมคุณต้องไล่พวกเขาไปล่ะ”
ลู่เซิ่นไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่เดินกลับไปที่เตียงของเธอและถามอีกครั้งว่า “คุณฝันร้ายหรือเปล่า”
ฉินซีไม่รู้จะพูดอะไร
ดวงตาของลู่เซิ่นมีความสงสัย แต่ก็แอบมี… ความห่วงใยเบาๆ
ก็เป็นเพราะความห่วงใยเล็กน้อยแบบนี้นี่แหละ ที่ทำให้ฉินซีไม่ต่อต้านมากเหมือนเดิมแล้ว
แต่เธอก็ไม่อยากฟื้นความทรงจำอย่างละเอียด แค่พูดสั้นๆว่า “ฝันถึงเรื่องในอดีตบ้าง”
ฉินซีไม่ใช่คนที่ชอบจดจำอดีตมาก และตัดสินใจว่าถ้าลู่เซิ่นถามอีก เธอจะไม่ตอบเลย
แต่คาดไม่ถึงว่า ลู่เซิ่นไม่ได้ถามต่อเลย
ห้องคนไข้ก็เงียบลงทันที
ฉินซีหัวเราะกับตัวเอง จริงๆแล้วถ้าถือว่าเป็นฝันร้าย มันก็ไม่ต่างอะไรหรอก
