บทที่ 953 แปลกๆ
ฉินซีแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ครุ่นคิดถึงคนที่จะเป็นไปได้
ก่อนเสียชีวิตเหยาหมิ่นมีเพื่อนไม่เยอะ ผู้ติดต่อรายเดียวที่เธอจำได้มีแค่ทนายความจ้าว หรือว่าจะเป็นทนายความจ้าว?
ฉินซีก็ยังรู้สึกแปลกๆ
และลู่เซิ่นก็ปล่อยมือเธอ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ย่อตัวลงด้านหน้าหลุมศพเหยาหมิ่น ตรวจดูดอกไฮแดรนเยียอย่างละเอียด
ดอกไฮแดรนเยียยังมีหยดน้ำบนกลีบดอก มันเพิ่งถูกวางสดๆ เป็นไปได้อย่างมากว่าคนที่ทำความสะอาดหลุมศพเพิ่งมา
เขาจึงลุกขึ้นเดินกลับไปข้างๆ ฉินซี “คนที่ทำความสะอาดหลุมศพอาจจะยังไม่ออกไปจากสุสานนี้ คุณอยากตามหาไหม?”
ฉินซีไม่ได้ถามมากว่าเขารู้ได้อย่างไร แค่พยักหน้า วางสิ่งของในมือลง หันตัวกลับไปมองรอบๆ เพื่อค้นหา
การออกแบบสุสานมักจะเหมือนๆ กัน ตรงกลางคือหลุมฝังศพ สองข้างปลูกต้นไม้เขียวชอุ่ม ตอนที่พวกเขาสองคนมาก็ไม่เห็นใครสักคน หลุมฝังศพต่ำไม่สามารถบดบังอะไรได้ ถ้ามีคนมาที่นี่ พวกเขาไม่เห็น ถ้าอย่างนั้นก็ต้องหลบอยู่ด้านหลังต้นไม้เขียวชอุ่มแน่ๆ
คิดถึงตรงนี้ ทั้งคู่ก็แยกกันเดินเข้าไปในป่าข้างๆ
ลู่เซิ่นโทรหาหลินหยัง สั่งให้เขาตรวจสอบกล้องวงจรปิดที่สุสานสักหน่อย สังเกตว่ามีการเคลื่อนไหวรอบๆ หรือไม่
ฉินซีเพิ่มสมาธิทั้งหมด ต้องการค้นหาร่องรอยการมาที่นี่สักนิด
แต่ทั้งสุสานเงียบสงบตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่มีการเคลื่อนไหวเลยสักนิด
ฉินซีเดินทางฝั่งตัวเองหนึ่งรอบ แล้วอ้อมไปทางด้านลู่เซิ่น ก็เจอลู่เซิ่นที่เดินมาด้านหน้าพอดี
“เป็นไงบ้าง? ” ฉินซีเงยศีรษะมองเขา
ลู่เซิ่นไม่ได้พูดอะไร แค่ส่ายศีรษะ
ทั้งคู่เดินเกือบทั้งสุสานหนึ่งรอบ แต่ก็ไม่เห็นเงาใครสักนิด
ฉินซีห่อไหล่ลง
เมื่อมองไปที่ช่อดอกไม้นั้นหน้าหลุมศพ ฉินซีมีลางสังหรณ์ว่าคนที่มาทำความสะอาดหลุมศพไม่ได้มีเจตนาร้าย มาแสดงความเสียใจด้วยซ้ำ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าใครคือคนที่มากันแน่ ก็เลยวางใจไม่ลง
การบาดเจ็บของเหยาหมิ่นทำให้ฉินซึ่งเทียนเหมือนนกที่ตื่นตระหนกตกใจ ระมัดระวังอย่างมากกับความผิดปกตินิดหน่อย
ถึงแม้เหยาหมิ่นจะตายไปแล้ว แต่เธอก็ยังกลัวว่าเหยาหมิ่นจะโดนทำร้าย
——ถึงแม้ว่าเหยาหมิ่นจะไม่รู้ถึงการบาดเจ็บนี้เลย
เมื่อเห็นเธอไม่สบายใจ ลู่เซิ่นก็เดินเข้ามาโอบไหล่เธอ เอ่ยปลอบเบาๆ “ฉันให้คนไปตรวจดูกล้องวงจรปิดแล้ว น่าจะได้ข้อมูลเร็วๆ นี้”
ฉินซีเงยศีรษะขึ้นมองเขา พยักหน้าอย่างลังเล
ในสุสานไม่มีกล้องวงจรปิด สิ่งเดียวที่สืบหาได้ก็คือกล้องวงจรปิดละแวกที่จอดรถ
แต่ผู้คนเดินไปเดินมาเยอะมาก จะหาเป้าหมายเจอได้อย่างไร?
แต่เธอไม่ได้แสดงความสงสัยของตัวเองออกไป
ลู่เซิ่นสงวนท่าทีนี้เอาไว้ โอบไหล่เธอแล้วเดินกลับไป
“ในเมื่อมาถึงนี่แล้ว ก็พูดอะไรกับแม่คุณหน่อยสิ”
ฉินซีก้มศีรษะ ตามฝีเท้าเขากลับมายังหน้าหลุมศพเหยาหมิ่น
ลู่เซิ่นเหมือนจะกังวลว่าฉินซีมีอะไรอยากพูดกับเหยาหมิ่นเพียงลำพัง ดังนั้นจึงหันร่างเดินกลับไปไกลๆ ไม่กี่ก้าว ทิ้งให้ฉินซีอยู่หน้าหลุมศพคนเดียว
ฉินซีวางดอกไม้ของตัวเองไว้ข้างๆ ดอกไม้ช่อนั้นด้านหน้าหลุมศพ แกะภาพวาดสีน้ำมันของตัวเอง ค่อยๆ ย่อตัวลง
“แม่” ฉินซีพึมพำเบาๆ
เธอไม่ได้พูดคำนี้มานานมากๆ แล้ว พอพูดออกมาแล้วรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย
ไม่มีใครตอบเธออยู่แล้ว
ฉินซีโน้มตัวไปข้างหน้า เอาหน้าผากแนบกับรูปภาพบนหลุมศพเหยาหมิ่น
ฉินซีเป็นคนเลือกรูป เป็นรูปตอนที่เหยาหมิ่นสาวๆ
เหยาหมิ่นในตอนนั้นยังไม่ได้แต่งงานกับฉินซึ่งเทียน ยิ้มอย่างไร้เดียงสาและอ่อนโยน ไม่เคยคิดเลยสักนิด ว่าชีวิตตัวเองจะจบลงด้วยวิธีนี้จริงๆ
ฉินซีอยากอยู่บนโลกใบนี้ โดยที่ไม่เคยเจอกับเหยาหมิ่นของฉินซึ่งเทียนมาก่อน
เธอคลี่ภาพวาดสีน้ำมันของตัวเองออกมา มองดูพู่กันที่เงอะงะของตัวเอง รู้สึกอายนิดหน่อย “ฉันไม่ได้วาดรูปมานานมากแล้ว ฉันตั้งใจวาดมันเมื่อไม่กี่วันก่อน แม่ไม่ชอบที่ฉันวาดน่าเกลียด”
“แม่รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน? ” ฉินซีมองภาพวาดสีน้ำมัน ยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง “ช่างเถอะ แม่ต้องมองไม่ออกแน่ๆ นี่คือทะเลสาบหลังบ้านคุณปู่ที่เมื่อก่อนคุณชอบไปวาดรูป แต่ตอนนี้มันไม่ใช่บ้านคุณปู่แล้ว มันคือ……บ้านของคนอื่น”
ฉินซีเงยศีรษะขึ้น มองแผ่นหลังลู่เซิ่นที่ห่างไม่กี่ก้าว
“แต่ตอนนี้ฉันอาศัยอยู่ที่นั่น ดังนั้นไปวาดรูปที่นั่นก็ไม่ได้ไม่สะดวกอะไร ถ้าแม่อยากดู ต่อไปฉันก็ไปได้นะ แต่ต่อไปฉันอาจจะให้คุณดูภาพที่ฉันถ่าย ภาพวาดแบบนี้มันน่าเกลียดเกินไป ฉันไม่มีความมั่นใจที่จะวาดมันเป็นครั้งที่สองแล้ว”
“แม่ หลังจากที่แม่จากไปแล้ว มันมีหลายอย่างที่เกิดขึ้น” ฉินซีผลุบตาลง “ตอนแรกฉันรู้สึกเหนื่อยมาก ไม่มีแม่ฉันจะอยู่รอดได้ยังไง แต่มันก็หนึ่งปีแล้ว ฉันก็ยืนหยัดได้จริงๆ ฉันเก่งมากเลยใช่ไหม”
ฉินซีอยู่ด้านหน้าเหยาหมิ่นเท่านั้น ถึงสามารถทำตัวออดอ้อนเหมือนเด็กได้ชั่วคราว
แต่มันไม่มีเสียงอ่อนโยนของเหยาหมิ่นอีกแล้ว สิ่งที่ตอบเธอมีแค่เสียงลมเบาๆ
ฉินซีไม่ได้พูดอีก สองมือค่อยๆ กุมใบหน้า
……
ลู่เซิ่นยืนอยู่ห่างไม่กี่ก้าว ไม่ได้ยินฉินซีพูด กำลังคุยโทรศัพท์กับหลินหยังอยู่
“สืบกล้องวงจรปิดที่ลานจอดรถแล้วครับ” หลินหยังค่อนข้างลำบากใจนิดหน่อย “แต่สิ่งอำนวยความสะดวกในสุสานนี้ยังไม่ดีพอ มุมกล้องวงจรปิดหลายๆ มุมที่ลานจอดรถมันเสีย ละแวกนี้ก็ไม่มีกล้องวงจรปิดที่สามารถดูแทนได้ ดังนั้นจึงไม่เจออะไรที่มีประโยชน์ในตอนนี้ครับ”
ลู่เซิ่นหันศีรษะกลับไปมองร่างที่ย่อตัวลงด้านหน้าหลุมศพเหยาหมิ่น “สืบหาต่อไป”
หลินหยังทำได้แค่ตอบรับ จำใจสืบหากล้องวงจรปิดรอบๆ ต่อไป
ลู่เซิ่นวางสายไปแล้ว กลับได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ด้านหลัง
เขาหันศีรษะกลับไป เห็นฉินซีเดินมาทางตน
เขาแค่ทำเป็นไม่เห็นน้ำตาคลอเบ้าฉินซี เพียงเอ่ยถาม “เสร็จแล้วเหรอ?”
ตอนนี้อารมณ์ฉินซียังหดหู่อยู่ พยักหน้า ไม่ได้ตอบเขา
ทันใดนั้นลู่เซิ่นก็ยื่นมือมาจับเธอ “งั้นไปกันเถอะ”
ทั้งๆ ที่ไม่ได้หนาวมาก แต่มือฉินซีกลับเย็นเฉียบ
แต่ฝ่ามือลู่เซิ่นอุ่นมาก ความร้อนนิดหน่อยติดฝ่ามือฉินซี ส่งผ่านไปยังสมองของเธอ
เธอจึงไม่เต็มใจที่จะแกะมือลู่เซิ่นออก แค่เดินไปข้างหน้ากับเขาอย่างเงียบๆ
เดินมาถึงข้างๆ รถ ในที่สุดฉินซีก็ถอนอารมณ์ตัวเองออกมา ทั้งคู่ปล่อยมือที่จูงกันไว้ ฉินซีเงยศีรษะขึ้นยิ้มให้กับลู่เซิ่น “ขอบคุณนะคะ”
ทันใดนั้นลู่เซิ่นก็ยื่นมือออกมากดที่มุมปากเธอ “ไม่อยากยิ้มก็ไม่ต้องยิ้ม”
ฉินซีอึ้งไป ความโค้งมุมปากค่อยๆ หุบลง
ลู่เซิ่นเปิดประตูรถให้เธอ “ขึ้นรถเถอะ”
ฉินซีพยักหน้า ขึ้นไปนั่งรถ
เธอชาไปทั้งร่าง แต่ก็ไม่ขัดขวางตอนที่นิ้วลู่เซิ่นมาแตะข้างแก้มตน เธอรู้สึกได้ว่า หัวใจตนเต้นเร็วขึ้นชั่วขณะหนึ่ง
เธอบอกไม่ได้ว่าตัวเองรู้สึกอะไร ทำได้แค่นั่งบนรถสงบสติอารมณ์อยู่นานสักพัก แล้วหันไปเผชิญหน้ากับลู่เซิ่น “หาได้ไหมคะว่าใครทำ?”
ลู่เซิ่นส่ายศีรษะเบาๆ “ยังหาไม่เจอ”
เกิดความผิดหวังสุดจะบรรยายระหว่างคิ้วฉินซี แต่แค่ถอนหายใจเบาๆ “ไม่เป็นไร ค่อยๆ หาก็ได้ค่ะ”
