บทที่ 957 ไปแต่งงาน
ฉินซีอ่านข้อสัญญาคร่าวๆ มันคือแม่แบบสัญญาที่คนตระกูลลู่ใช้จริงๆ การแบ่งทรัพย์สินเป็นเรื่องที่รุนแรงมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะให้คนที่แต่งเข้ามาแล้วจากไปด้วยความมั่งคั่ง
ถ้าเป็นคนอื่น เห็นสัญญาที่กันขโมยแบบนี้มักจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่ฉินซีพอใจกับข้อตกลงนี้มาก
อย่างไรแล้วพวกเขาก็มีความสัมพันธ์ตามสัญญาที่แท้จริง แบ่งผลประโยชน์กันอย่างชัดเจน ดีกว่าใครทั้งนั้น
“ฉันอยากจะ……ไม่เปิดเผยความสัมพันธ์การแต่งงานของเราต่อสาธารณะในตอนนี้ได้ไหม?”
ฉินซีเงยศีรษะมองลู่เซิ่น
ทนายความเหมือนจะเตรียมความพร้อมนานแล้ว พลิกไปที่หน้าหลังไม่กี่หน้าของสัญญา ชี้ไปที่เงื่อนไข “มันเขียนไว้หมดแล้ว”
ฉินซีก็โล่งใจ
ที่แท้ก็ไม่ใช่แค่เธอ ลู่เซิ่นเองก็ชัดเจนอย่างมาก ว่าการแต่งงานครั้งนี้มันหมายความว่าอะไร
อ่านแต่ละเงื่อนไขอย่างรอบคอบจบแล้ว จู่ๆ ฉินซีก็นึกคำถามหนึ่งขึ้นมา
“ถ้าเซ็นสัญญานี้แล้ว……ฉบับก่อนหน้านี้ ยังมีผลไหม?”
ทั้งๆ ที่ครั้งนี้เธอถามทนายความ แต่คนที่ตอบกลับเป็นลู่เซิ่น
“ไม่มีผล”
ฉินซีมองทนายความอย่างสงสัย เมื่อเห็นเขาพยักหน้า ก็จิ้มไปที่สัญญาบนโต๊ะ “เพิ่มเข้าไปในนั้นสิ”
ทนายความได้รับอนุญาตจากลู่เซิ่น ก็พิมพ์เอกสารซ้ำสองฉบับ หยิบออกมาให้พวกเขาสองคนเซ็นชื่อ
งานเขาเสร็จแล้วก็ถอยออกไป ฉินซีมองแผ่นหลังเขา จู่ๆ ก็เปล่งเสียงออกไป “เขาเป็นคนเดียวที่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเรา นอกจากเราที่นี่เหรอ? ”
ลู่เซิ่นไม่ได้ตอบคำถามเธอโดยตรง แค่หัวเราะเบาๆ “ความสัมพันธ์อะไร”
ฉินซีหันศีรษะมองเขา มือจิ้มกระดาษบนโต๊ะ “ความสัมพันธ์แบบสัญญา”
รอยยิ้มของลู่เซิ่นจางลง “คุณไม่ชอบเหรอ? ”
ฉินซีชะงักไปไม่กี่วินาที ไม่ได้พูดอะไร
เธอไม่ได้ไร้เหตุผลคิดว่าแบบนี้มันไม่ดี สุดท้ายแล้วความเป็นมิตรที่เธอเพลิดเพลินมันก็เป็นเรื่องจริง ถ้าพวกเขารู้ความสัมพันธ์ของลู่เซิ่นกับตน ถ้าอย่างนั้นความเมตตาเหล่านี้ก็เป็นไปได้อย่างมากว่าจะไม่มีอยู่จริง
แต่คืนนี้เมื่อเห็นสองคนแต่งงานกัน ความสุขของทุกคนก็ไม่ใช่การเสแสร้ง
ฉินซีไม่ชอบหลอกความรู้สึกของคนอื่น ถ้าพวกเขาพบว่าทั้งหมดเป็นแค่ข้อตกลงหนึ่ง อย่าว่าแต่คนอื่น ไม่รู้ว่าพ่อบ้านจะผิดหวังมากแค่ไหน
ลู่เซิ่นไม่รอให้เธอตอบ แค่โบกสัญญาให้กับเธอ “คุณเป็นคนขอแต่งงาน สัญญาก็เซ็นเสร็จแล้ว ถ้าคุณผิดสัญญาก็แบกรับผลที่ตามมาเองนะ”
ฉินซีมองลู่เซิ่น ส่ายศีรษะเบาๆ “จะผิดสัญญาได้ไง ได้แต่งงานกับคุณ ฉันยินดีสุดๆ ”
ลู่เซิ่นยืนขึ้นมา “ดีที่สุดแล้วล่ะ”
ฉินซีไม่ได้พูดอีก หยิบสัญญาเดินออกไปจากห้องทำงาน ตอนปิดประตูก็หันศีรษะกลับไปมองลู่เซิ่น ทั้งคู่สบตากันสองสามวินาที ฉินซีก็ปิดประตูไป
ตั้งแต่ต้นจนจบเขา……ไม่เคยถามตัวเองเลย ว่าทำไมถึงขอแต่งงาน
ราวกับเตรียมความพร้อมกับการแต่งงานครั้งนี้มานานมาก มันอยู่ในความคาดการณ์
ฉินซีคิดสักพักรอให้ลู่เซิ่นกลับมาแล้วค่อยถามคำถามนี้ แต่จนกระทั่งฉินซีหลับไป ลู่เซิ่นก็ยังไม่กลับมา
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉินซีถูกลู่เซิ่นปลุกให้ตื่น
พูดแล้วก็แปลก ทั้งๆ ที่ทั้งสองคนมักนอนด้วยกัน ฉินซีหลับไม่ลึก แต่การเคลื่อนไหวของลู่เซิ่นนั้นเบามาก ไม่ว่าจะกลับมานอนตอนดึก หรือตื่นนอนเช้ามาก ก็แทบไม่ส่งเสียงดังปลุกฉินซีเลย
เวลาทำงานของทั้งสองคนไม่ตรงกัน ตอนฉินซีตื่นขึ้นมา ปกติตอนเช้าก็ไม่เห็นลู่เซิ่นแล้ว
แต่วันนี้แตกต่างออกไป เพราะลู่เซิ่นเริ่มที่จะปลุกเธอก่อน
“ลุกขึ้น เอาบัตรประชาชนและทะเบียนบ้านมาด้วย” ลู่เซิ่นล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว ยืนอยู่ข้างเตียง
เขาหันหลังให้กับแสง ไม่ค่อยเห็นการแสดงออกบนใบหน้าชัดเจน
ฉินซียังไม่ตื่นเป็นเวลาสักพักหนึ่ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความงัวเงีย “เอาทะเบียนบ้านไปทำอะไร……”
“คุณอยากแต่งงานไม่ใช่เหรอ? ” น้ำเสียงลู่เซิ่นใจเย็นมาก “ลุกขึ้น ไปแต่งงาน”
อาการง่วงนอนในหัวสมองฉินซีราวกับโดนคำว่า “แต่งงาน” สองคำนี้กระแทกอย่างหนักหนึ่งที สร่างขึ้นมาทันที
เมื่อวานเธอขอลู่เซิ่นแต่งงานไปแล้ว……
แถมลู่เซิ่นตอบตกลงด้วย……
ตอนที่เธอเบิกตายอมรับความจริง ลู่เซิ่นทิ้งประโยคที่ไร้ความรู้สึก “ถ้าอยากแต่งงานก็รีบๆ หน่อย” จากนั้นก็หันตัวเดินออกไป
ตอนนี้ฉินซีสร่างมากพอแล้ว กระโดดลงจากเตียง รีบไปล้างหน้าแปรงฟันอย่างรวดเร็ว
ตอนที่ทั้งสองมาถึง สำนักงานพลเรือนเพิ่งเปิดประตู
นอกจากพนักงาน ก็ไม่มีคนอื่นๆ รอ นี่อาจจะเป็นสิทธิพิเศษที่ลู่เซิ่นใช้ ฉินซีเห็นชินแล้ว
ตอนที่สองคนถ่ายรูปก็ไม่ได้มีการแสดงออกอะไร ตากล้องพยายามระดมพลอย่างหนัก ฉินซีจึงยิ้มให้เห็นอย่างไม่เต็มใจ ส่วนลู่เซิ่นนั้นไม่ได้แสดงออกอะไรมากมายตั้งแต่ต้นจนจบ
ฉินซีเบ้ปากในใจ
ตัวเองตอบตกลงเอง ตอนนี้มาทำสีหน้าแบบไหน
แต่คำพูดนี้เธอแค่พูดในใจเท่านั้น
ออกมาจากสำนักงานพลเรือน ฉินซีก็รู้สึกค่อนข้างสับสน
ในมือถือทะเบียนสมรสสีแดงเอาไว้ แต่ในใจกลับยังไม่พร้อม
นี่เธอ……แต่งงานแล้วเหรอ?
แต่สีหน้าลู่เซิ่นเรียบเฉยกว่าเธอเยอะเลย น้ำเสียงก็เรียบ “คุณจะไปไหน? ”
ฉินซีคิดสักพักหนึ่ง รู้สึกว่าควรไปหาทนายความจ้าวสักหน่อย จึงโบกมือปฏิเสธลู่เซิ่น “คุณไปทำงานเถอะ ฉันจะไปเดินเล่นละแวกนี้หน่อย”
ลู่เซิ่นพยักหน้า ขึ้นรถออกไปอย่างรวดเร็ว
ฉินซีมองไปที่ด้านหลังรถ ถือทะเบียนสมรสมาดูสักหน่อย หัวเราะอย่างขมขื่น ส่งสัญญาณมือหยุดรถคันหนึ่ง
เธอดูถูกการแต่งงานของฉินซึ่งเทียนและเหยาหมิ่นมาโดยตลอดที่กลายเป็นแต้มต่อรอง แต่พอมาถึงตัวเอง สุดท้ายการแต่งงานของตัวเองก็กลายเป็นข้อตกลงอย่างหนึ่ง
ตัวเองมีสิทธิ์อะไรไปดูถูกเขา?
……
นึกมาถึงตรงนี้ จู่ๆ ฉินซีก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมา เปิดลิ้นชักอีกรอบแล้วหามัน
เมื่อครู่นี้เธอ……เหมือนไม่เห็นทะเบียนสมรสในลิ้นชัก?
เธอไม่มีนิสัยชอบวางของมั่วซั่ว แต่วันนั้นเอาทะเบียนสมรสกลับมาควรจะวางมันไว้ในนั้น มันไปไหนแล้วนะ?
ค้นหาอีกรอบอย่างรอบคอบ แต่สุดท้ายก็ไม่มีวี่แวว
ฉินซีอยากหาลิ้นชักอื่นๆ อีกครั้ง แต่ลู่เซิ่นก็เดินเข้ามา
เห็นเธอหาอะไรอยู่ข้างๆ โต๊ะทำงาน ก็เปล่งเสียงถาม “หาอะไร? ”
ฉินซีไม่กล้าสู้หน้าลู่เซิ่นบอกว่าทะเบียนสมรสของตนหายไปแล้ว จึงพูดอย่างคลุมเครือ “หาเอกสารนิดหน่อย”
ตอนแรกลู่เซิ่นถามเฉยๆ ได้ยินแล้วก็หันตัวไปอาบน้ำโดยไม่ได้สนใจ ฉินซีหันซ้ายหันขวาก็หาไม่เจอ จึงล้มเลิกการหาชั่วคราว
อย่างไรแล้วเธอก็แค่หามันเฉยๆ ทะเบียนสมรสเธอกับลู่เซิ่น……ก่อนที่พวกเขาจะหย่ากัน ก็คงไม่ได้ใช้ทำอะไร
เมื่อลู่เซิ่นออกมาจากห้องน้ำ ฉินซีก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยเตรียมไปอาบน้ำ
“หาเจอแล้วเหรอ? ” ลู่เซิ่นเช็ดผม เอ่ยถามลวกๆ
ฉินซีรู้สึกขาดความมั่นใจนิดหน่อย ไม่อยากพูดเรื่องนี้มากนัก พูด “อืม” ด้วยเสียงทุ้มต่ำ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
เห็นประตูห้องน้ำปิด ลู่เซิ่นก็กวาดตามองโต๊ะทำงานฉินซี มุมปากยกยิ้มที่ไม่สามารถอธิบายได้ แต่ก็เก็บอารมณ์ตัวเองอย่างรวดเร็ว
เมื่อฉินซีออกมา ก็ไม่มีความผิดปกติอะไรแล้ว
