บทที่ 960 ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อน
เมื่อออกมาจากบริษัทฉินซื่อกรุ๊ป ฉินซีก็รู้สึกสบายอกสบายใจ แต่ก็รู้สึกวิตกกังวลอยู่รางๆ
เนื่องจากเธอตัดสินใจทิ้งบริษัทฉินซื่อกรุ๊ป ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไปขอร้องให้ลู่เซิ่นทำอะไรโง่ๆ อย่างซื้อสินค้าค้างสต๊อก ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ไม่มีความสามารถในการมีผลกระทบต่อการตัดสินใจของลู่เซิ่นจริงๆ
เธอจงใจยั่วโมโหฉินซึ่งเทียน ดังนั้นความโกรธของฉินซึ่งเทียนในตอนแรกเป็นสิ่งที่เธอคิดไว้
แต่ตอนที่เธอออกจากประตูมา ฉินซึ่งเทียนก็ดูเหมือนจะสงบลงแล้ว
มันไม่ใช่เรื่องปกติเลย
ฉินซีคุ้นเคยกับอารมณ์ของฉินซึ่งเทียน เขาเป็นคนที่แค้นนิดๆ หน่อยก็ต้องแก้แค้น ความโกรธอยู่ได้นานมากๆ
แต่วันนี้เขาค่อนข้างมีอารมณ์ที่ผิดปกติ และหน้าซีดเผือดของหซู่หนาน มันก็ค่อนข้างเกินความคาดหมายของเธอ
……หรือมีแผนร้ายอะไรในนี้?
ฉินซีเดินไปด้วยคิดไปด้วย ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้ามาสักพักแล้ว เกือบชนร่างคนที่เดินมา
พอเบนสายตาขึ้น ก็พบว่าคนที่เดินมาไม่ใช่คนอื่น คือลู่เซิ่น
เขาทำหน้าเย็นชา เอามือโอบเอวฉินซี เชิดคางไปที่บริษัทฉินซื่อกรุ๊ป “วันนี้คุณไปบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปเหรอ?”
ฉินซีรู้ว่าหลังจากที่ตนโดนถามเรื่องที่อยู่โรงพยาบาล ลู่เซิ่นก็ไม่ค่อยพอใจเรื่องที่ตนไปที่บริษัทฉินซื่อกรุ๊ป
ดังนั้นเช้าวันนี้ตอนเธอออกมาก็ได้บอกพ่อบ้านไป ไม่คิดว่าลู่เซิ่นจะมาถึงตอนเที่ยงจริงๆ
ฉินซีไม่ได้บอกเรื่องที่ตัวเองเจอมา แค่พยักหน้า “ใช่ แค่การประชุมปกติเท่านั้น”
ลู่เซิ่นก้มศีรษะลงมองดวงตาเธอ ดูเหมือนจะอยากดูว่าเธอโกหกหรือเปล่า
ฉินซีพยายามทำให้แววตาตัวเองสงบลงหน่อย
ลู่เซิ่นเหมือนไม่เห็นอะไรผิดปกติ ก็ปล่อยฉินซี จับแขนเธอแล้วเดินไปที่รถตัวเอง
ฉินซีอยากผลักเขาออกแล้วเดินเอง หางตาดูเหมือนจะเห็นร่างหนึ่งเดินเข้าไปในบริษัทฉินซื่อกรุ๊ป
เธอหันศีรษะไปมองทันที แต่ห้องโถงบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปไม่สว่าง หลังจากที่คนคนนั้นเดินเข้าไปก็มองไม่ชัดเจนแล้ว
“ลู่เซิ่น วันนี้ผู้ช่วยคนไหนมากับคุณ?” จู่ๆ เธอก็เปล่งเสียงถาม
“ฉันมีผู้ช่วยคนเดียว จะมีใครอีก?” ลู่เซิ่นเหมือนรู้สึกว่าคำถามเธอแปลกประหลาดมหัศจรรย์
เขามีแค่สูหวั่นที่เป็นผู้ช่วยเพียงหนึ่งเดียวของเขาไม่ใช่เหรอ
ฉินซีก็เห็นหลินหยังที่ยืนข้างรถโดยธรรมชาติ สับสนอยู่พักหนึ่ง
หรือเมื่อครู่นี้ตัวเองมองผิดไป?
เมื่อครู่นี้คนที่เข้าบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปไป ไม่ใช่สูหวั่นเหรอ?
ก็จริง สูหวั่นจะมาทำอะไรที่บริษัทฉินซื่อกรุ๊ปล่ะ……
“ไปกันเถอะ กลับบริษัทลู่ซื่อไปกินข้าว” ลู่เซิ่นยัดเธอเข้าไปในเบาะหลัง
ฉินซีกลับมาจากความคิดของตัวเอง “อาหารส่งไปที่บ้านแล้วเหรอ?”
น้ำเสียงลู่เซิ่นยังคงเย็นชา “คนรับใช้ส่งอาหารคุณมาที่ฉันแล้ว บอกว่าคุณมาประชุมที่บริษัทฉินซื่อกรุ๊ป ไม่ไกลจากบริษัทลู่ซื่อ กินข้าวด้วยกันได้”
ฉินซีเบ้ปาก
อย่างนี้นี่เอง……
แต่ว่าทั้งๆ ที่ลู่เซิ่นโทรมาให้ตนไปเองก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมารับด้วยตัวเองเลยอ่ะ
ฉินซีก้มศีรษะมองโทรศัพท์ของตัวเอง บันทึกเดียวก็ไม่มี
ลู่เซิ่นเห็นทุกการกระทำของเธอในสายตา แต่ดูเหมือนไม่คิดจะอธิบาย
ทั้งคู่กลับมาถึงบริษัทลู่ซื่ออย่างเงียบๆ
……
อีกด้านหนึ่ง บริษัทฉินซื่อกรุ๊ป
ยังคงเป็นห้องประชุมเมื่อครู่นี้ ตำแหน่งที่ฉินซีนั่งกลายเป็นคนอื่นแล้ว
อีกข้างของหซู่หนาน ก็มีหลี่เหวยและฉินหว่านที่อยู่ในห้องประชุมเมื่อครู่นี้นั่งอยู่ด้วย
สูหวั่นนั่งตัวตรงในที่นั่ง สองมือซ้อนกัน ใบหน้าเธออ่อนโยน ถ้าสายตาของฉินซึ่งเทียนและหซู่หนานไม่ได้มีความกลัวนิดหน่อย แวบแรกดูเหมือนเธอจะเป็นคนที่เปราะบางที่สุดในคนเหล่านี้
“ผู้ช่วยสู ฉินซีปฏิเสธข้อเสนอของเราจริงๆ” ฉินซึ่งเทียนพูด “ข้อเสนอก่อนหน้านี้ของคุณ ยังมีผลไหม?”
สูหวั่นหัวเราะเบาๆ “แน่นอน”
สูหวั่นรู้ ภารกิจของตัวเองตั้งแต่ต้นจนจบก็คือทำให้ลู่เซิ่นกับฉินซีเลิกกันตามความต้องการของคุณนายลู่ ตราบใดที่ตัวเองยังทำภารกิจนี้ไม่สำเร็จ สักวันก็จะถูกมัดข้างๆ ลู่เซิ่น
ดังนั้นเธอจึงวิตกกังวลมากกว่าใครๆ
ถึงเธอจะถูกคุณนายลู่ส่งมาอยู่กับลู่เซิ่น แต่เห็นได้ชัดว่าวิธีนี้ไม่มีประโยชน์ใดๆ
ฉินซีไม่ค่อยปรากฏตัวที่บริษัทลู่ซื่อ และไม่ใส่ใจกับงานของลู่เซิ่น และลู่เซิ่นเองก็มองเธอเป็นแค่มวลเมฆในอากาศ
สูหวั่นค่อนข้างทำอะไรไม่ได้ แค่ทำความคุ้นเคยกับสิ่งที่คุณนายลู่ยัดให้เธอ สืบหาภูมิหลังของฉินซี พยายามหาช่องโหว่อะไรในนั้น
เธอรอมานานมาก ไม่มีโอกาสใดๆ จนกระทั่งล่าสุดที่ออกไปทำงานนอกสถานที่กับลู่เซิ่น
หลี่เหวยก็ตามฉินซึ่งเทียนออกไปทำงานนอกสถานที่ด้วย ถึงแม้แผนการเดินทางของฉินซึ่งเทียนและลู่เซิ่นจะต่างกัน แต่ก็อาศัยอยู่ในโรงแรมเดียวกัน
ลู่เซิ่นไม่คิดจะพาสูหวั่นไปด้วย การประชุมทั้งหมดไม่ได้เตรียมใบอนุญาตทำงานให้สูหวั่น เธอจึงทำได้แค่อยู่ที่โรงแรม ส่วนหลี่เหวยก็เสนอให้อยู่ในโรงแรม พาฉินหว่านคุ้นเคยกับขั้นตอน
ทั้งสามคนพบกันในร้านอาหารของโรงแรม
สูหวั่นมองแวบเดียวก็จำได้ว่าคนตรงหน้าคือใคร
แม่เลี้ยงและพี่สาวของฉินซี
โดยธรรมชาติแล้ว เธอนั่งโต๊ะด้านหลังพวกหลี่เหวย บังเอิญได้ยินพวกหลี่เหวยคุยกัน ไม่ถึงขนาดทำให้ตำแหน่งของตัวเองสูงส่งจนเกินไป
สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจก็คือ เธอเพิ่งนั่งลงไปก็ได้ยินชื่อฉินซีทันที
“……ฉินซีเธอมีสิทธิ์อะไร!” เสียงฉินหว่านค่อนข้างน้อยใจนิดหน่อย “มีสิทธิ์อะไรให้บริษัทลู่ซื่อถอนใบสั่งซื้อหมดเลย คุณพ่อต้องมาที่นี่เพื่อคุยกับบริษัทเล็กๆ ด้วยตัวเอง!”
“เบาหน่อย” หลี่เหวยลูบหลังมือเธอ “เธอคิดว่าไงล่ะ ตอนนี้เธอเป็นคุณนายของบริษัทลู่ซื่อ เธออยากทำอะไรก็ทำอย่างนั้น”
ฉินหว่านพูดอย่างขุ่นเคือง “ทำไมเธอถึงจับคนใหญ่คนโตอย่างลู่เซิ่นได้ แม่ เธอมีคนหนุนหลังแบบนี้ เรายิ่งจัดการกับเธอยากขึ้นไม่ใช่เหรอ!”
หลี่เหวยพูดเสียงทุ้ม “ลูกไม่ต้องรีบร้อน เรามีโอกาสเสมอ ฉินซีกับลู่เซิ่นยังแต่งงานกันได้ไม่นาน ต้องมีช่องโหว่อะไรให้เราเจาะได้อยู่แล้ว”
สูหวั่นกำลังเลิกคิ้วอยู่ทางนี้
ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อน
นอกจากนี้พวกเขายังมีเป้าหมายเดียวกัน——ทำให้ลู่เซิ่นกับฉินซีเลิกกัน
คิดแบบนี้แล้ว สูหวั่นก็วางอุปกรณ์รับประทานอาหารของตัวเองลง หยิบโทรศัพท์แล้วเดินไปข้างๆ โต๊ะพวกหลี่เหวย ในขณะเดียวกันก็ทำท่าว่าคุยโทรศัพท์
“ประธานลู่เขาไม่ได้พาฉันไปด้วย” เสียงของสูหวั่นค่อนข้างทุ้มต่ำ “เขาพาแค่หลินหยังไป บอกว่าฉันไม่จำเป็น”
หลี่เหวยทางนี้พอได้ยินคำว่า “ประธานลู่” ก็หูผึ่งอย่างอ่อนไหว ตบหลังมือฉินหว่านบ่งบอกให้เธอเงียบ
เมื่อเธอได้ยินชื่อหลินหยัง ก็มั่นใจอย่างมาก
ประธานลู่คนนี้ ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือลู่เซิ่น
ดังนั้นเธอจึงเบนสายตาขึ้น มองสำรวจคนคนนี้ที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่
เป็นเด็กผู้หญิง ใบหน้าค่อนข้างอ่อนเยาว์อย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
หลี่เหวยจึงได้ยินเธอพูดอีกครั้ง “คุณนาย ไม่งั้นคุณอย่าให้ฉันอยู่บริษัทลู่ซื่อเลย ฉันคิดว่าฉันอยู่กับลู่เซิ่น ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ฉันอาจจะไม่มีทางทำให้ฉินซีล้มเลิกความตั้งใจกับประธานลู่……”
คุณนาย？
ศีรษะของหลี่เหวยหันไปอย่างรวดเร็ว
คนที่สามารถแทรกบริษัทลู่ซื่อได้คงไม่ใช่ฉินซีโดยธรรมชาติ ถ้าอย่างนั้นคนที่ถูกเรียกว่าคุณนาย มีแค่คนเดียว
คุณนายลู่เหวย คุณแม่ของลู่เซิ่น สูหยิง
