บทที่ 1032 ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน
หางตาฉินซีสังเกตเห็น เสี่ยวหลี่เก็บของเรียบร้อยแล้ว กำลังเฝ้าดูรอบข้างอย่างระมัดระวังที่ประตูทางเข้า
เสียงเธอพูดเร็วขึ้นหน่อย “จ้าวจิ้ง เธอตั้งใจฟังนะ มีบางเรื่องฉันต้องบอกให้ชัดเจน”
จ้าวจิ้งฟังออกว่าน้ำเสียงเธอจริงจัง รีบตอบทันที “เธอพูดมา”
“สิ่งที่สำคัญที่สุด ในเมื่อพวกเขาสืบได้ว่าฉันอยู่ที่นี่ ก็สืบได้ว่าฉันกับเธออยู่ด้วยกัน ดังนั้นเธอระวังความปลอดภัยของตัวเองด้วย” ฉินซีพูดขณะที่เก็บข้าวของบนโต๊ะไปด้วย “ตอนนี้เธอยังอยู่ที่สำนักงานอัยการอยู่ไหม?”
จ้าวจิ้งพูด “ใช่”
ฉินซีเก็บกระดาษไม่กี่แผ่นในมือเรียบร้อยแล้ว พูดกำชับขึ้น “โอเค งั้นเธออย่าเพิ่งออกมาตอนนี้นะ คนตระกูลฉินไม่กล้าไปสร้างเรื่องที่สำนักงานอัยการหรอก สำนักงานอัยการถือว่าปลอดภัยอยู่ พอวางสายฉันเสร็จ เธอโทรหาลุงลู่เลยนะ ให้เขาส่งคนของตระกูลลู่มารรับเธอ”
“เสี่ยวเฉินคนเดียวไม่พอเหรอ?” จ้าวจิ้งถามอย่างสงสัย
“ไม่แน่ใจ” ฉินซีทำความสะอาดเอกสารบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว “ตอนนี้คนตระกูลฉินมาเยอะแค่ไหน ฉันก็ไม่มั่นใจ ถ้ามาเยอะ เสี่ยวเฉินคนเดียวเกรงว่าจะไม่มีทางรับประกันความปลอดภัยของเธอ”
“แล้วทางด้านเธอ ก็มีแค่เสี่ยวหลี่คนเดียวไม่ใช่เหรอ?” จ้าวจิ้งตอบกลับอย่างรวดเร็ว “คนตระกูลฉินต้องพุ่งเป้าไปที่เธอเป็นหลักแน่ๆ ทางด้านฉันมีแค่บอดี้การ์ดคนเดียวไม่พอ แล้วทางด้านเธอล่ะจะทำยังไง?”
ฉินซีปลอบด้วยเสียงทุ้ม “ฉันจะรีบติดต่อคนตระกูลลู่ทันที เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉัน”
“เธอบอกว่าฉันอยู่ที่สำนักงานอัยการปลอดภัยอยู่ ฉันจะให้เสี่ยวเฉินกลับไปอยู่กับเธอ” จ้าวจิ้งยืนกราน
“ไม่ทันแล้ว” ฉินซีส่ายศีรษะ “ตอนนี้ฉันกับเสี่ยวหลี่จะออกจากโรงแรมแล้ว รอเสี่ยวเฉินมาไม่ได้ และเธอต้องมีคนคอยดูอยู่ข้างๆ ในเมื่อฉันสัญญากับพ่อเธอว่าจะพาเธอออกมา ฉันต้องมั่นใจว่าเธอจะกลับไปได้อย่างปลอดภัย”
จ้าวจิ้งยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่โดนฉินซีขัดจังหวะ “เอาล่ะ ฉันต้องรีบไป ไม่ต้องเถียงกันแล้ว และมีอีกเรื่องหนึ่ง หลังจากที่คนตระกูลลู่มาแล้ว เธอรีบเอาหลักฐานที่เห้อเสียงบอกออกมา แล้วไปฝากให้ลุงลู่ดูแลอย่างปลอดภัยก็พอแล้ว”
จ้าวจิ้งหยุดไปหนึ่งวินาที และตอบตกลง “โอเค”
“อืม แค่สองเรื่องนี้แหละ จำไว้นะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อันดับแรกตัวเองต้องปลอดภัยไว้ก่อน” ฉินซีรีบสั่ง “แค่นี้แหละ ฉันวางก่อนนะ”
จ้าวจิ้งจับโทรศัพท์แน่น “พี่ฉินซี เธอ……ก็ต้องระวังความปลอดภัยด้วยนะ”
ฉินซีพูด “อืม” เบาๆ แล้ววางสายไป
มือจ้าวจิ้งที่จับมือถือห้อยลงมา ขมวดคิ้วแน่น
ไม่กี่วันมานี้ เธอรู้ดีกว่าใคร สืบชัดเจนแล้วว่าเรื่องของเหยาหมิ่นสำคัญมากแค่ไหนสำหรับฉินซี
และตอนนี้ แม้แต่หลักฐานเธอก็ไม่สามารถไปรับด้วยตัวเองได้ เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าสถานการณ์เธอในตอนนี้เร่งด่วนมากแค่ไหน
จ้าวจิ้งหายใจเข้าลึกๆ
ในเมื่อฉินซีมอบเรื่องนี้ให้กับเธอ เธอต้องทำให้สำเร็จเป็นอย่างดี
เธอเลยบังคับให้ตัวเองสงบขึ้นมาหน่อย ยกมือขึ้นแล้วโทรออก
“ประธานลู่ ฉันเอง จ้าวจิ้ง คืองี้นะคะ ตอนนี้ฉันมีปัญหานิดหน่อย……”
……
วางสายจ้าวจิ้งไปแล้ว ฉินซีก็ไม่ลังเล ส่งข้อความหนึ่งไปหาลู่เหวยทันที อธิบายสั้นๆ เกี่ยวกับสถานการณ์ของพวกเขาในตอนนี้
ลู่เหวยไม่ได้ตอบกลับทันที อาจจะกำลังคุยโทรศัพท์กับจ้าวจิ้งอยู่
ฉินซีก็ไม่ได้รีบร้อน ยัดเอกสารสองสามฉบับสุดท้ายลงในกระเป๋า มองไปรอบๆ แน่ใจแล้วว่าไม่ทิ้งสิ่งสำคัญอะไรไว้
แต่น่าเสียดายนิดหน่อยที่กระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ที่พ่อบ้านเตรียมมาอย่างพิถีพิถัน สิ่งของแทบทั้งหมดต้องทิ้งไว้ที่นี่
ฉินซีถอนหายใจเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง
การแสดงออกที่มุ่งมั่นบนใบหน้าเมื่อครู่นี้ เกิดความลังเลนิดหน่อยที่หาได้ยาก
เธอ……ควรบอกลู่เซิ่นสักหน่อยไหม?
ถ้าไม่บอก ถ้าเขารู้ว่าตัวเองตกอยู่ในอันตรายแล้วไม่บอกเขา ก็ไม่รู้ว่าเขาจะโวยวายอย่างไร แต่ถ้าบอกเขา ตอนนี้ลู่เซิ่นยังอยู่ที่เมืองหนาน เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมาทันที ถ้ารู้ข่าวก็จะมีแต่เพิ่มความวิตกกังวล
แต่ก่อนที่ฉินซีจะได้ข้อสรุป ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเสี่ยวหลี่
เธอยัดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า ถือกระเป๋ารีบเดินไปที่ห้องรับแขก เงยศีรษะขึ้นถามเสี่ยวหลี่ “เกิดอะไรขึ้น?”
สีหน้าเสี่ยวหลี่เคร่งขรึมกว่าเมื่อครู่นี้นิดหน่อย “รูมเซอร์วิสเมื่อกี้นี้ ไม่ได้กดออดทุกห้อง แต่เลือกแค่ไม่กี่ห้อง”
รูมเซอร์วิสทั่วไป เป็นไปไม่ได้ที่จะเลือกห้องได้เยอะ
สีหน้าฉินซีเคร่งขรึม พูดเสียงเบา “……แน่ใจแล้วเหรอว่าเธอมาด้วยเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์?”
เสี่ยวหลี่มองสายตาฉินซีที่มีความชื่นชมเล็กน้อย “แน่ใจ”
เขาเป็นบอดี้การ์ดมาหลายปีแล้ว เรียกได้ว่าเป็นบอดี้การ์ดลำดับต้นๆ ของบริษัทลู่ซื่อ
ตอนรูมเซอร์วิสมาเมื่อครู่นี้ เขาก็รู้สึกได้ถึงความอันตรายโดยสัญชาตญาณ
แต่สุดท้ายเขาก็มีความเด็ดขาดน้อยกว่าฉินซีนิดหน่อย
ถ้าอิงตามความคิดเขา สังเกตจนถึงตอนนี้ แน่ใจแล้วอีกฝ่ายออกไปด้วยเจตนาไม่ดี เกรงว่าทั้งสองคนจะเสียเวลาในการเตรียมตัว
เขารู้ดีว่าทำไมฉินซียืนกรานที่จะออกไปทันที ถึงแม้ออกไปตอนนี้อาจจะไม่ปลอดภัย แต่อยู่ที่นี่ ก็อาจจะถูกพบได้ไม่ช้าก็เร็ว
และตอนนั้น สิ่งที่พวกเขาสองคนต้องเผชิญ ก็คือชะตากรรมที่ถูกจับในไห
ในเมื่อรู้แล้วว่าร่องรอยตัวเองโดนเปิดเผย แทนที่จะนั่งรอความตาย สู้ลองดูสักตั้งดีกว่า ว่ามีความเป็นไปได้ที่จะออกไปอย่างปลอดภัยไหม
“ตอนนี้ รูมเซอร์วิสไปไหนแล้ว?” ฉินซีถาม
เสี่ยวหลี่สังเกตจากตาแมวอีกรอบ “เดินไปไกลแล้ว ไม่ได้อยู่ละแวกนี้แล้ว”
ฉินซีมองกระเป๋าเดินทางเรียบง่ายในมือเขา พยักหน้า “โอเค เราไปกันเถอะ”
ในมือเธอมีเพียงกระเป๋าเอกสารเท่านั้น และเสี่ยวหลี่สะพายกระเป๋าเดินทางที่ไม่สะดุดตา ดูแล้วท่าทางเหมือนออกไปข้างนอกทำธุระธรรมดาๆ
ฉินซีรู้ เวลานี้ถ้าออกไปแบบครึกโครม จะต้องดึงดูดความสนใจของคนตระกูลฉินแน่ๆ
ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงออกไปอย่างสำรวมมากที่สุด ภาวนาให้คนของตระกูลฉินไม่ได้สังเกตเห็น
สองคนเดินตามกันมา เดินไปหน้าลิฟต์อย่างรวดเร็ว
ลิฟต์หยุดที่ชั้นหนึ่ง และพวกเขาอยู่ชั้นที่สิบหก
เป็นครั้งแรกที่ฉินซีรู้สึกค่อนข้างกังวลเพราะลิฟต์มาช้าเกินไป
เธออยู่ในแสงสว่าง คนของตระกูลฉินอยู่ในความมืด
เธอไม่รู้ว่าคนของตระกูลฉินจัดเตรียมคนมาสอดส่องกี่คน ไม่รู้ว่ารูมเซอร์วิสท่านนั้นจะโผล่ออกมาอย่างกะทันหันหรือไม่ ไม่รู้ว่าวินาทีต่อมาจะมีใครโผล่ออกมาจากมุมเพื่อขวางกั้นเธอหรือไม่
อยู่ที่นี่รออีกหนึ่งวินาที ความอันตรายก็ยิ่งเพิ่มขึ้นอีก
แต่เธอไม่สามารถแสดงความวิตกกังวลบนใบหน้าได้ ทำได้เพียงแสดงออกถึงความไม่แยแสให้มากที่สุด หักห้ามตัวเองไม่ให้เงยศีรษะขึ้นจ้องมองป้ายแสดงชั้นลิฟต์
เธอรู้สึกได้ เสี่ยวหลี่ด้านหลังน่าจะอยู่ในสภาวะตึงเครียดมาก
เธอถึงขั้นรู้สึกได้ถึงสายตาตึงเครียดของเสี่ยวหลี่ที่มองสำรวจไปรอบๆ
ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ฉินซีถึงขั้นรู้สึกเหมือนผ่านไปสิบนาที เสียงลิฟต์ดังขึ้น “ติ๊ง” หยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขาสองคน
โชคดีที่ โรงแรมชั้นนี้ว่างเปล่า สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครโผล่ออกมาอยู่รอบๆ พวกเขา
