บทที่ 1033 โอหังอวดดี
ฉินซีรีบเดินเข้าไปทันที เสี่ยวหลี่ก็รีบตามเข้ามา และกดปุ่มปิดประตูหลายครั้ง
พอประตูลิฟต์ปิดลงอย่างช้าๆ ฉินซีถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ไม่มีคน” เสี่ยวหลี่พูดเบาๆ
ฉินซีพยักหน้า
เธอรู้ว่าเสี่ยวหลี่กำลังบอกว่า ตอนที่พวกเขาลงไปชั้นล่างเมื่อครู่นี้ รอบๆ ไม่มีใครซ่อนตัวอยู่ในความมืด
แต่เธอก็ไม่ได้วางใจอย่างสิ้นเชิง
ในที่แคบๆ แบบลิฟต์นี้ อาจจะมีคนเข้ามาได้ทุกเมื่อ อันตรายอาจเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา
ถ้าคนของตระกูลฉินเข้ามาในลิฟต์ พวกเขาก็จะเสียเปรียบ
ข้อดีอย่างเดียวคือไม่มีใครอยู่ในลิฟต์ สุดท้ายเธอก็เงยศีรษะขึ้นมา จ้องหน้าจอแสดงชั้นลิฟต์อย่างตั้งใจ ในใจภาวนาให้ลิฟต์รีบถึงชั้นหนึ่งเงียบๆ
แต่ลิฟต์ไม่ตอบสนองคำภาวนาของฉินซี
ผ่านไปแค่ครู่เดียวเท่านั้น เมื่อมาถึงชั้นสิบสอง ลิฟต์ก็ค่อยๆ หยุดลง
เส้นประสาทฉินซีค่อยๆ รัดแน่นขึ้นมา
หลังจากประตูลิฟต์เปิดออก ก็มีคนเดินเข้ามาสองคน
ฉินซีมองสำรวจสองคนนี้อย่างเนียนๆ
คนที่เข้ามาเป็นพ่อลูกคู่หนึ่งอย่างเห็นได้ชัด คุณพ่ออายุประมาณหกสิบ ลูกสาวอยู่ในวัยกลางคน สองคนเดินเข้ามาในลิฟต์ ก็พูดเจื้อยแจ้วเรื่องหยุมหยิมไม่สำคัญ
ฉินซีได้ยินพวกเขาสองคนคุยกัน ก็ค่อยๆ วางใจ
แต่มันไม่ได้หยุดเพียงครั้งเดียว
ชั้นแปดและชั้นเจ็ด ลิฟต์ก็หยุด
ชั้นแปดคนที่เข้ามาคือหญิงสาววัยกลางคน ชั้นเจ็ดคนที่เข้ามาคือคู่หนุ่มสาว
โชคดีที่เหล่าคนที่เข้ามาดูเหมือนจะไม่อันตรายอะไร หัวใจฉินซีเครียดขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วก็วางใจครั้งแล้วครั้งเล่า
เห็นจำนวนลิฟต์ค่อยๆ ลดลงแล้ว ความตึงเครียดในใจฉินซีก็ค่อยๆ หายไป
แต่เธอก็มั่นใจมาก การออกจากลิฟต์ไปเป็นเพียงแค่ก้าวเล็กๆ จะกลับรีสอร์ทชิงหยวนอย่างปลอดภัย มีอันตรายซ่อนอยู่มากมายบนท้องถนน
ขณะที่เธอคิดแบบนี้ ลิฟต์ก็ค่อยๆ หยุดลงอีกครั้ง
ฉินซีเบนสายตาขึ้นมองหน้าจอแสดง อยู่ที่ชั้นห้า
ขณะนี้มีคนจำนวนมากอยู่ในลิฟต์ การมองเห็นของฉินซีถูกปิดกั้น มองเห็นรูปลักษณ์ผู้คนไม่ชัด แค่รู้ว่าเหมือนมีคนเดินเข้ามาสามคน
เธออยากหันศีรษะไปมองเสี่ยวหลี่โดยไม่รู้ตัว แต่สายตาเสี่ยวหลี่จ้องคนที่เดินเข้ามา ไม่ได้หันศีรษะไปมองเธอ
ฉินซีได้ยินคุณป้าข้างกายบ่นเสียงเบา “เวรกรรม ห้องอาหารไม่ได้อยู่ชั้นสี่เหรอ ทำไมยังมีคนเข้ามาที่ชั้นห้า”
ในใจเธอเย็นยะเยือก รีบหันศีรษะไปดูแผนผังของโรงแรมบนผนังลิฟต์ทันที
ชั้นห้าคือ……ห้องประชุมใหญ่
ฉินซีอยู่ที่โรงแรมรู้สึกเบื่อ เคยพลิกดูแผนผังของโรงแรม เธอยังจำได้ว่าห้องประชุมใหญ่แบบนี้ เป็นห้องประชุมที่รองรับคนได้หลายร้อยคน
มีคนลงมาจากชั้นห้า หรือว่าชั้นห้ามีประชุมเหรอ?
เมื่อลิฟต์หยุดที่ชั้นห้าเมื่อครู่นี้ ชั้นห้ามันเงียบมาก
ถ้าเป็นการประชุมของคนนับร้อย……ไม่อาจเงียบแบบนี้ได้
หรือเป็นคนงานจัดสถานที่หรือเปล่า?
ไม่ ไม่น่าใช่……
สถานที่ใหญ่โตแบบนี้ จะมีคนงานแค่สามคนได้อย่างไร
สมองฉินซีทำงานอย่างรวดเร็ว ในใจก็ยิ่งเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อยๆ
สามคนนี้……น่าสงสัยมากเกินไป
มีเหงื่อไหลออกมาจากฝ่ามือฉินซี
เธอหันศีรษะไปมองเสี่ยวหลี่อย่างเนียนที่สุด
แต่เสี่ยวหลี่ยังไม่ทันได้รับสายตาเธอ——
“ติ๊ง” ลิฟต์ก็มาถึงห้องอาหารชั้นสี่
ดูเหมือนคนทั้งลิฟต์จะมาห้องอาหารเพื่อทานอาหารกลางวัน หลังจากประตูลิฟต์เปิดออกอย่างช้าๆ คนด้านในก็เดินออกไปทีละคน
คนที่ยืนอยู่ไม่ขยับไปไหน มีแค่ฉินซีและเสี่ยวหลี่ และสามคนที่เดินเข้ามาเมื่อครู่นี้
คุณป้าคนนั้นที่ยืนอยู่ด้านหน้าฉินซีเป็นคนสุดท้ายที่เดินออกไป
ประตูลิฟต์กำลังจะปิดลงอีกครั้ง……
ฉินซีตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ดึงเสี่ยวหลี่ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดหนึ่งวินาที เบียดออกมาจากในลิฟต์
“ไป!” ฉินซีพูดเสียงทุ้ม
เสี่ยวหลี่ก็ไม่พูดไร้สาระ ดึงฉินซีเดินเข้าไปด้านใน
ไม่ใช่แค่เพราะด้านในชั้นสี่มีทางผ่านหนีไฟ ยิ่งสำคัญกว่านั้นก็คือพวกเขาต้องให้คนเยอะๆ เห็นพวกเขา ยิ่งมีพยานมากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งปลอดภัยมากเท่านั้น
แต่เดินมาถึงบันได ฉินซีก็ลังเลอยู่ครึ่งวินาที
ถ้าเดินเข้าไปด้านในต่อ เดินเข้าไปในห้องอาหาร สามคนนั้นคงไม่กล้าลงมือในที่สาธารณะ
พวกเขาสามารถได้รับความปลอดภัยชั่วคราว
แต่ในทางตรงข้าม เบาะแสของพวกเขาถูกเปิดเผยโดยสมบูรณ์แล้ว ถ้ามีคนติดตามมากกว่าสามคน พวกเขาก็จะถูกล้อมรอบอย่างสมบูรณ์
เมื่อเวลาอาหารกลางวันผ่านไป ห้องอาหารเงียบสงบลง ความปลอดภัยของพวกเขาก็ไม่มีทางรับประกันแล้ว
คิดถึงตรงนี้ ฉินซีก็โบกมือ “ลงข้างล่างกัน”
เสี่ยวหลี่พยักหน้า เปิดประตูทางผ่านหนีไฟ
ทางผ่านหนีไฟถูกทำความสะอาดมาก แต่มันยังให้ความรู้สึกไม่ได้รับความนิยมตลอดปี แสงไฟน่าสังเวช เหมือนหลุมลึกที่เงียบสงบ
แต่ทั้งสองคนไม่หยุด ยกเท้าเดินเข้าไป
……
สามคนด้านในเหมือนไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ชั่ววินาที จ้องมองประตูลิฟต์ค่อยๆ ปิดลงอย่างว่างเปล่า
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที สุดท้ายก็มีปฏิกิริยา พุ่งไปแยกประตูลิฟต์ทันที
ขั้นตอนการปิดประตูถูกรบกวน ประตูลิฟต์ค่อยๆ เปิดออก
เมื่อคนผ่านไปได้ สามคนก็เบียดออกมาจากในลิฟต์
“พวกมันล่ะ!” หัวหน้าพูดเสียงหยาบ
คนที่อยู่ด้านหลังเขาชี้ “ไปทางห้องอาหารนั้น”
“ให้ตายเถอะ!” หัวหน้าสบถสาปแช่ง ยื่นมือหยิบเครื่องรับส่งวิทยุออกมาจากเอวแล้วพูดขึ้น “สองคนลงไปข้างล่าง ลงไปชั้นล่างเฝ้าประตูเดี๋ยวนี้!”
ไม่กี่วินาทีต่อมาภายในเครื่องรับส่งวิทยุก็มีเสียงแหบดังขึ้น “รับทราบ”
หัวหน้าหันศีรษะไปสั่งสองคนด้านหลัง “พวกนายสองคน คนหนึ่งไปดูที่ห้องอาหารกับฉัน อีกคนขึ้นลิฟต์กลับไปที่ชั้นสิบหก”
ทั้งสองคนพยักหน้าตกลง หนึ่งในนั้นกลับไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว กดปุ่มขึ้นชั้นบน
อีกคนหนึ่งก้าวตามหลังหัวหน้า
……
“เฮ้อ เมื่อกี้เธอเห็นไหม? ในลิฟต์มีสาวน้อยคนหนึ่ง หน้าตาสวยมาก” คุณป้าที่ทานอาหารด้วยกันถือจานบุฟเฟต์ขณะที่พูดคุยไปด้วย
“เห็นสิ!” คุณป้าอีกคนตอบ “แต่ดูเหมือนไม่ได้มากินข้าวเลย ไม่งั้นเราจะได้ตั้งใจมอง”
“ไม่นะ” คุณป้าอีกคนตอบ “เมื่อกี้ฉันเดินออกมาช้า เหมือนเห็นพวกเขาออกมาจากลิฟต์ด้วย”
“งั้นเหรอ? ” ความอยากรู้อยากเห็นเหล่าป้าๆ มักไม่มีที่สิ้นสุด “อยู่ไหนล่ะ?”
ทั้งสามคนหันศีรษะกลับไปมองพร้อมกัน เห็นฉินซีและเสี่ยวหลี่กำลังเปิดประตูทางผ่านหนีไฟลงไปชั้นล่าง
“แปลกจัง” สามคนเห็นประตูทางผ่านหนีไฟปิดลงอีกครั้ง แล้วมองหน้ากัน “ไม่ได้มากินข้าว ทำไมต้องลงบันไดจากชั้นนี้ด้วยล่ะ?”
เหล่าป้าแลกเปลี่ยนคำถามซึ่งกันและกัน กำลังจะถือจานอาหารกลับไปที่นั่งตัวเอง เมื่อหันศีรษะไป ก็ถูกชายสูงใหญ่สองคนขวางทางไว้
“เมื่อกี้พวกคุณเห็นผู้ชายกับผู้หญิงสองคนเดินออกมาจากลิฟต์ไหม? ”
ชายคนที่เป็นหัวหน้าพูดโดยเชิดศีรษะขึ้นนิดหน่อย ให้ความรู้สึกหยิ่งผยอง
