บทที่ 1077 ไม่ลืม
หลี่เหวยพูดไม่ออก อ้ำอึ้งอยู่นาน ไร้ประโยคที่สมบูรณ์หลุดออกจากปากเธอ : “แต่ว่า…..คุณพ่อของเธอ…..”
ฉินซีหัวเราะแห้ง : พอได้แล้ว หลี่เหวย ไม่ว่าเธอหรือสิ่งที่ฉินซึ่งเทียนทำ ฉันจำทุกอย่างได้ดี”
หลี่เหวยใบหน้าร้อนผ่าว เธอไม่สนใจอะไรอีกต่อไป คุกเข่าลงต่อหน้าฉินซี : “นั่นเป็นฝีมือของพ่อเธอ! เป็นฝีมือฉินซึ่งเทียน! เขาโกหกฉัน เขาบอกว่าจะแต่งงานกับฉัน ให้ฉันรอเขา แต่กลับไปแต่งงานกับแม่เธอ ฉัน…..ฉันไม่รู้เรื่อง! คนที่ทำให้แม่เธอต้องตาย เป็นฝีมือเขาคนเดียว! ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์! ถือว่าทำบุญ ช่วยฉันหน่อยนะ? ได้ไหม? ช่วยฉัน! บริษัทฉินเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันจะไม่มีที่อยู่แล้ว ฉัน…..”
ฉินซีถอยหลังอย่างรังเกียจ ไม่รับคำขอโทษของเธอ : “คุณบริสุทธิ์? เธอไม่รู้อะไรทั้งนั้น? หลี่เหวย อย่าคิดว่าฉันโง่นักสิ คำพูดแค่ไม่กี่คำคิดจะจบสิ้นทุกอย่างหรือ ทำไมบริษัทฉินถึงได้สูญเงินมากมายขนาดนี้ ทำไมฉินซึ่งเทียนถึงต้องเสี่ยงโยนความผิดทุกอย่างให้แม่ฉัน? เธอบอกว่า ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ?”
ใบหน้าหลี่เหวยขาวซีดไร้สีเลือด แหงนหน้าขึ้นมองฉินซี : “เธอ…..เธอรู้ได้…..”
ฉินซีหัวเราะอย่างเย็นชา : “ฉันรู้ได้ยังไงใช่ไหม? เธอคิดว่าเธอเก็บซ่อนทุกอย่างไว้อย่างดีแล้วใช่ไหม? หลี่เหวย บนโลกนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่ไม่ทิ้งร่องรอย ในเมื่อเธอทำลงไป ก็ต้องมีคนพบทุกอย่างนี้แน่นอน”
“ฉัน…..” หลี่เหวยกำลังเอ่ยอะไรบางอย่าง กลับถูกฉินซีขัดขึ้นเสียงสูง “หลี่เหวย หากฉันเป็นเธอ ฉันจะไม่มีทางปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ขายขี้หน้าสิ้นดี”
หลี่เหวยอ้าปาก กลับพูดอะไรไม่ออก
ฉินซีโน้มตัวลงจับจ้องหลี่เหวย
เธอเกลียดหลี่เหวย แต่ไม่วายสงสารหลี่เหวย
เรื่องราวของหลี่เหวย เธอสืบหาข้อมูลได้เป็นอันดับแรก
อันที่จริงหลี่เหวยเป็นคนน่าสงสาร แต่ความสงสารกลับกลายเป็นความเกลียด
ฉินซึ่งเทียนรู้จักกับหลี่เหวย ฉินซียังเด็กนัก ทั้งคู่อย่างมากก็แค่คู่ขา ออดอ้อนจนหลี่เหวยยังไม่แต่งงาน ก็อุ้มท้องลูกของเขาแล้ว
หลี่เหวยเคยผิดหวัง เสียใจ แต่สุดท้าย เธอเลือกที่จะอภัยให้กับฉินซึ่งเทียน ยอมมีชีวิตหลบซ่อนอยู่ภายหลัง ด้านหนึ่งเธอหลบอยู่ในที่ๆตระกูลฉินหาไม่เจอ ใช้ชีวิตด้วยความระแวดระวัง อีกด้านต้องจ้องมองเหยาหมิ่นเป็นภรรยาที่ถูกต้องของตระกูลฉิน ใช้ชีวิตอย่างสูงศักดิ์
หลี่เหวยค่อยๆเปลี่ยนไป
เป็นผู้หญิงของฉินซึ่งเทียนเหมือนกัน มีลูกสาวให้ฉินซึ่งเทียนเหมือนกัน ทำไมเธอถึงแตกต่างจากเหยาหมิ่นราวฟ้ากับเหว
เธอไม่ยอม
เธอไม่ยอมใช้ชีวิตหลบอยู่ในรูอีกต่อไป เริ่มเรียกร้องเงินทองจากฉินซึ่งเทียน วางแผนคิดจะใช้ชีวิตคุณหญิง
ฉินซึ่งเทียนในทีแรก ตามใจเธออยู่แล้ว แม้ให้เงินหลายสิบล้านในคราวเดียว หลี่เหวยเริ่มโลภมากต้องการตำแหน่งคุณหญิงของตระกูลฉิน
เธอรู้สึกว่าตนไม่ได้ด้อยไปกว่าเหยาหมิ่น ทำไมผู้ที่ยืนอยู่ใต้ดวงตะวันอย่างชอบธรรมถึงเป็นเหยาหมิ่น ทำไมคนที่ทุกคนรู้จักถึงเป็นเหยาหมิ่น ไม่ใช่เธอ?
เธอต้องการก้าวเข้าตระกูลฉิน แทนที่เหยาหมิ่น
เพียงแต่ตอนนั้นนายท่านฉินยังอยู่ ฉินซึ่งเทียนไม่กล้าทำอะไรมากภายใต้สายตาของท่าน ทำได้เพียงปลอบใจหลี่เหวย สุดท้าย ถึงขนาดเปิดบริษัทให้กับหลี่เหวย
ก็แค่อยากลิ้มลองความสุขสบาย ในอีกบริษัทหนึ่ง ก็ได้นี่นา!
ความคิดของฉินซึ่งเทียนช่างง่ายดายเสียจริง แต่เขากลับให้ราคาความสามารถของหลี่เหวยสูงเกินไป
เขาให้ตำแหน่งสูงสุดกับหลี่เหวย แต่หลี่เหวยไร้ความสามารถในการบริหาร บริษัทเสียหายหนัก แถมยังมีหนี้นอกระบบผุดขึ้นมหาศาลราวดอกเห็ด
ในเวลานี้คุณท่านฉินได้จากโลกนี้ไปแล้ว บริษัทฉินอยู่ในความดูแลของฉินซึ่งเทียน เพราะนิสัยไม่ยอมฟังใคร เกิดความขัดแย้งภายในบริษัทขึ้นหลายครั้ง จนเกิดวิกฤตหนัก
ในเวลานี้พวกเขาทั้งคู่ ถึงได้นึกถึงเหยาหมิ่นขึ้นมา
ฉินซีไม่รู้ว่าพวกเขาวางแผนใส่ร้ายเหยาหมิ่นมีชู้ บีบบังคับให้เหยาหมิ่นเซ็นใบหย่า วางแผนให้เหยาหมิ่นเซ็นรับหนี้ทั้งหมด นี่เป็นแผนการของฉินซึ่งเทียนคนเดียว หรือเขาทั้งคู่รวมหัวกัน
จากการตรวจสอบของเธอ สุดท้ายผู้ที่สร้างเรื่องทั้งหมดนี้ คือหลี่เหวย
ปล่อยรูปภาพ สร้างเรื่องต่างๆนาๆ โยนความผิดทั้งหมดให้กับเหยาหมิ่น เป็นฝีมือของหลี่เหวย
ในคราแรกหลี่เหวยเป็นผู้เสียหาย แต่ท้ายที่สุด เธอเป็นผู้ร้ายอย่างเต็มตัว
เหยาหมิ่นกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ส่วนหนึ่ง เป็นฝีมือของหลี่เหวย
แต่ตอนนี้เธอกลับหน้าด้านคุกเข่าต่อหน้าตน ขอร้องให้ตนช่วยเธอ?
ฉินซีหัวเราะอย่างเย็นชา ความหน้าด้านของหลี่เหวย ช่างน่าทึ่งเสียจริง
เธอไม่เคยคิดเลย หนังหน้าของมนุษย์จะหนากว่ากำแพงเมืองจีน
…..
“หลี่เหวย ที่ฉันออกมาพบเธอในวันนี้ ไม่ใช่เพราะเธอโวยวายหน้าบ้านฉัน” ฉินซีจ้องมองเธอ “เธอกล้าสร้างเรื่อง ฉันก็กล้าที่จะแฉเธอ ฉันก็แค่อยากจะมาเตือนเธอ เรื่องเลวร้ายที่เธอเคยทำ เตรียมรับมือ รับชะตากรรมซะ”
หลี่เหวยแหงนหน้าขึ้น เอื้อมมือหวังจับกางเกงของเธอ : “แก! แกจะทำอะไร!”
ฉินซียกขาหลบ พร้อมจับจ้องด้วยสายตารังเกียจราวขอทาน “ฉันจะทำอะไร คุณไม่ต้องรู้หลอก แค่ตั้งรับก็พอ”
หลี่เหวยหวังตอบโต้ เสียงแหลมสูงกลับดังขึ้นด้านหลังเธอ : “แม่! แม่! ทำอะไร!”
หลี่เหวยสั่นเทา เธอหันขวับ
ฉินหว่านกับหซู่หนานวิ่งเข้ามา
ฉินหว่านเห็นภาพหลี่เหวยคุกเข่ากับพื้น เธอโมโหจัด ย่ำเท้าเข้ามา ดึงหลี่เหวยลุกขึ้นจากพื้น พร้อมจ้องฉินซีอย่างอาฆาตแค้น : “ฉินซี! มากเกินไปแล้ว! แกคิดว่าแกเป็นใคร! ก็แค่เกาะลู่เซิ่นกินไปวันๆ! ถ้าแกไม่มีตระกูลลู่ แกจะกล้าทำแบบนี้หรือ! คงถูกพ่อทรมานจนตายไปแล้ว”
หซู่หนานกระตุกฉินหว่านอยู่ด้านหลัง : “ฉินหว่าน พอได้แล้ว”
“คุณ! ฉินหว่านถลึงตาโตใส่หซู่หนาน “ฉันรู้แล้ว! คุณยังไม่ลืมมัน! ถึงขนาดนี้แล้วยังเข้าข้างมันอยู่อีก! มันให้แม่ฉันคุกเข่า! คุณทนดูอยู่ได้ยังไง!”
หซู่หนานไม่สนใจเธอ เขาแหงนหน้ามองไปที่ฉินซี ด้วยสายตารู้สึกผิด “ฉินซี ขอโทษ”
“คุณยังจะขอโทษเธออยู่อีก!” ฉินหว่านตะโกนเสียงดังลั่น เห็นว่าหซู่หนานไม่รับคำใดๆ เธอจึงจับจ้องไปที่ฉินซี “แกนี่มันใช้ได้จริงๆ ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ไม่ยอมปล่อย!”
