บทที่ 1088 เก็บเป็นความลับ
หลินหยังรู้สึกงงงวยจริงๆในครั้งนี้
“ความขัดแย้งหรอ” เขาขมวดคิ้ว และคิดอย่างรอบคอบ แต่เขาก็ไม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติ
“ตามที่อู๋ชิงพูด คนของโม่ถิงเซินถูกเรียกโดยมู่วี่สิง” ลู่เซิ่นพูดอย่างสบายๆ “นายคิดว่าทำไมเขาถึงต้องเรียกโม่ถิงเซินมา”
หลินหยังครุ่นคิดอยู่สองสามวินาที แล้วพูดอย่างไม่แน่ใจ “อาจเป็นเพราะ…มู่วี่สิงเห็นแก่หน้าของเวินจิ้ง จึงไม่อยากลงมือ”
ทันทีที่พูด หลินหยังก็ส่ายหัวกับคำพูดของตัวเอง “ไม่ใช่ ตามคำพูดของอู๋ชิง สุดท้ายแล้วมู่วี่สิงก็เป็นคนลั่นไกอยู่ดี”
ลู่เซิ่นเหลือบมองเขา “พูดต่อ”
หลินหยังลดสายตาลง และคิดสักสองสามวิ “หรือเพราะว่า… มู่วี่สิงไม่แน่ใจว่าเขาจะจัดการหลินยี่ได้หรือไม่ เขาจึงเรียกคนมา”
“แต่อู๋ชิงบอกว่า มู่วี่สิงพูดเยอะมาก เพื่อถ่วงเลื่อนเวลาออกไป ในที่สุดเมื่อโม่ถิงเซินรอไม่ไหว และเตรียมจะยิง มู่วี่สิงถึงชิงยิงไป” ลู่เซิ่นพูดช้าๆ “ดูเหมือนว่ามู่วี่สิงไม่ได้ตั้งใจที่จะให้โม่ถิงเซินทำอะไรเลย แถมยังต้องการหยุดเขาอีกด้วย”
“แต่ … มู่วี่สิงก็ยังคงยิงอยู่” หลินหยังงงงวย “ถ้าเขาต้องการหยุด เขาไม่ยิงก็จบแล้วไม่ใช่หรอ”
ลู่เซิ่นส่ายหน้า “มันไม่ง่ายอย่างนั้น นายว่าทำไมจุดที่หลินยี่โดนยิงถึงไม่อันตรายถึงชีวิตล่ะ”
หลินหยังครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “วันนั้นลมดูเหมือนจะแรงมาก หรือว่า…. ลมอาจจะพัดจนทำให้ผิดจุด”
พูดออกมา เขาก็รู้สึกว่ามันน่าขัน
รอยยิ้มฉายไปทั่วใบหน้าของลู่เซิ่น พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ “คนที่เกิดออกมาจากตระกูลใหญ่อย่างตระกูลมู่ จะได้รับการฝึกการป้องกันตัวอย่างเข้มงวด ตระกูลลู่ของเราก็ส่งคนไปที่กองทัพเมื่อถึงวัยอันควรเช่นกัน ตระกูลมู่ก็ต้องมีวิธีการของตัวเอง มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพลาดพลั้ง จนเล็งไม่ถูกจุดตายของหลินยี่เลย”
หลินหยังยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย “แต่…ทำไมมู่วี่สิงถึงหยุดโม่ถิงเซิน”
ลู่เซิ่นหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง “บางทีอาจเป็นเพราะโม่ถิงเซินไม่ได้ถูกเรียกโดยมู่วี่สิง การปรากฏตัวของโม่ถิงเซินทำให้แผนของมู่วี่สิงขัดข้องไป ดังนั้นเขาจึงต้องเปลี่ยนแผน”
“แผน” หลินหยังจับประเด็นสำคัญได้อย่างแม่นยำ “คุณหมายความว่า มู่วี่สิงนัดหมายกับหลินยี่ จริงๆแล้วเขามีแผนอื่นหรอ”
ลู่เซิ่นไม่พูดไปครู่หนึ่ง จนเมื่อเห็นประตูของรีสอร์ทชิงหยวนใกล้เข้ามา เขาก็ค่อยๆพูด
“ฉันสงสัยว่าหลินยี่ และมู่วี่สิงได้ตกลงอะไรบางอย่างก่อนหน้านี้กัน แต่การปรากฏตัวของโม่ถิงเซินนั้นทำให้ข้อตกลงผิดพลาด” ลู่เซิ่นพูด “มู่วี่สิงรีบยิงเพื่อปกป้องหลินยี่”
“อย่างนี้นี่เอง…. ” หลินหยังดูประหลาดใจ
แต่ลู่เซิ่นส่ายหัวเบาๆ “นี่เป็นเพียงข้อสังเกตของฉัน เพื่อให้แน่ใจ คงต้องรอให้คนที่เป็นอัมพาตไม่ยอมตื่นบนเตียงตื่นขึ้นมาพูดเอง”
หลินหยังยิ้มเบาๆ เพราะคำอธิบายของเขา
รถค่อยๆหยุดลงที่ประตูใหญ่ คนขับรถเปิดประตูให้ลู่เซิ่นออกจากรถ
…
ลู่เซิ่นก้าวเบาๆ และเปิดประตูห้องนอน
ห้องนอนมืด และเงียบสงัด มีเพียงเสียงหายใจเบาๆ ของฉินซี
หลังจากใช้ชีวิตร่วมกันมานานกว่าหนึ่งปี ลู่เซิ่นก็สามารถเข้าใจได้ชัดเจนเกี่ยวกับจังหวะการหายใจของฉินซี เมื่อเธอหลับไปเป็นยังไง และเมื่อเธอตื่นเป็นยังไง
ดังนั้นเมื่อวานนี้ โดยไม่ต้องเปิดไฟ หรือแม้แต่เห็นตัวฉินซีว่าทำอะไรอยู่ เขาก็รู้ว่าเธอไม่ได้หลับ
ดังนั้นเขาจึงรู้ดีว่าฉินซีไม่ได้หลับเมื่อเขาออกมาจากห้องอาบน้ำเมื่อวานนี้
จนกระทั่งหลังจากปิดไฟ และนอนลง ฉินซีก็นอนหันหลังให้กับเขา และไม่หลับตลอดทั้งคืน เรื่องนี้เขาก็รู้ดี
แต่เขาไม่ได้บอกให้ฉินซีรู้ เขารีบหลับตาและแสร้งทำเป็นว่าเขาหลับแทน
เพราะ …เขาไม่รู้ว่าจะคุยกับฉินซี เกี่ยวกับหลินยี่อย่างไร
แค่อธิบายเหตุ และผลก็โอเค แต่ถ้าพูดถึงเวินจิ้ง … ลู่เซิ่นไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้ยังไง
เขารู้ดีว่าหลินยี่หมายถึงอะไร
เมื่อเขาบอกว่าให้ตนไปรับเวินจิ้ง ก็หมายความว่าเขาไว้ใจฝากเวินจิ้งไว้กับตนเอง
เขาย้ำอยู่เสมอว่าเวินจิ้งไม่สามารถแต่งงานกับตระกูลมู่ได้ และยังบอกกับตัวเองว่าถ้าจะแต่งกับตระกูลลู่นั้นไม่มีปัญหา
ทำไมเขาจะดูไม่ออก
แต่เป็นเพราะมันเห็นได้อย่างชัดเจน เขาถึงไม่อยากรับปาก
ถ้าเขารับปาก แล้วฉินซีรู้เข้า เธอจะคิดยังไง
แต่ถ้าไม่รับปากล่ะ
ตนไม่รับปากได้ไหม
ลู่เซิ่นลดสายตาลง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน
เขาไม่เคยบอกหลินหยัง เกี่ยวกับหมายเลขความปลอดภัยโดยละเอียดมาก่อน แม้ว่าหลินหยังอาจจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เขาก็ไม่เข้าใจสิ่งที่พัวพันภายใน
…
หลังจากที่หลินยี่สละชีวิตเพื่อช่วยลู่เซิ่น เขาก็อยู่ในอาการโคม่าเป็นเวลาหลายเดือน ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาได้อย่างยากลำบาก
พ่อแม่ของลู่เซิ่นถูกแบ่งออกเป็นสองฝ่าย สูหยิงไปเกณฑ์ทหารก็สร้างความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ จนได้รับสิทธิประโยชน์จากกองทัพมากมาย และสูหยิงก็สั่งให้คนใต้บัญชา หาเทคโนโลยีชั้นสูงจากทั่วโลกมารักษาหลินยี่
ลู่เซิ่นก็ได้รับการรักษาในโรงพยาบาลเดียวกัน สูหยิงกลัวผลข้างเคียงภายหลัง จึงบังคับให้เขาอยู่ต่อในโรงพยาบาลจนกว่าแพทย์จะแนะนำให้เขาออกจากโรงพยาบาล นอกจากนี้เธอยังนำอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดของเธอไป และขอให้เขามีสมาธิในการพักผ่อน
อาการบาดเจ็บของลู่เซิ่นไม่ร้ายแรง และเขาสามารถเดินได้อย่างอิสระ ไม่นานเด็กชายที่รู้ตัวว่าเขามีสุขภาพที่ดีแต่ถูกกักขังอยู่ในโรงพยาบาลที่ไม่มีความบันเทิง ก็ทำได้แค่วิ่งไปเล่นที่ห้องของหลินยี่ทุกวัน
ตอนแรกหลินยี่อาศัยอยู่ในห้องไอซียู และลู่เซิ่นทำได้เพียงมองเขาผ่านกระจก ต่อมาเมื่อเขาดีขึ้น ลู่เซิ่นก็มีโอกาสมาหาเขา
สูหยิงไม่เห็นด้วยกับพฤติกรรมการวิ่งไปทั่วของเขา ทุกครั้งที่เห็น เธอจะดุลู่เซิ่นเสมอ ลู่เซิ่นขี้เกียจฟังคำบ่นของเธอ จึงหลีกเลี่ยงเธอให้มากที่สุด
แต่ในวันนั้น เขาแอบเข้าไปในวอร์ดของหลินยี่ และเขายังมาอยู่ได้ไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงของสูหยิงดังมาจากไม่ใกล้ไม่ไกล
ลู่เซิ่นทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำ เพื่อหลีกเลี่ยงการพบเธอ
เพียงแค่แผงประตูของห้องน้ำที่บางมากกั้น ดังนั้นเขาจึงได้ยินเสียงสนทนาข้างนอกอย่างชัดเจน
“คุณหมายถึง เด็กคนนี้มีบาดแผลจากกระสุนปืนเหรอ” เสียงของสูหยิงต่ำ
หมอตอบมาตรงๆว่า “ใช่มันอยู่ด้านหลัง เดิมทีเขาโดนทรายจากการระเบิดอย่างรุนแรงที่หลังของเขา อวัยวะภายในมีเลือดออกจากแรงกระแทก ดังนั้นทั้งตาเปล่าหรือ CT scan ก็ไม่สามารถสังเกตเห็นได้ในตอนแรก จนกระทั่งมีการค้นพบระหว่างการผ่าตัดว่าอวัยวะมีเลือดคั่งอยู่”
สูหยิงสูดลมหายใจหลังจากเงียบไปนาน และก็พูดว่า “มีกี่คนที่รู้เรื่องนี้”
หมอนิ่งไปสักครู่หนึ่ง “ผมเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ในระหว่างการผ่าตัด และในนั้นยังมีผู้ช่วยหนึ่งคน และพยาบาลสามคนที่รู้เรื่อง”
“โอเค” สูหยิงพูดเร็วขึ้น “ขอโทษนะ รบกวนบอกคนเหล่าด้วยว่าต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ถ้ามีคนอื่นรู้เรื่องนี้ …”
เธอหยุดไป และหมอก็รีบพูดทันที “ไม่! เราจะเก็บความลับไว้อย่างแน่นอน”
