บทที่ 1220 เตลิดเปิดเปิง
“ฉินซี” สายตาของจ้านเซินเคร่งขรึม “ตอนนี้คุณเป็นคนขององค์กรแล้ว ไม่เรียนให้ครบตามที่องค์กรกำหนด ก็ต้องถูกลงโทษ”
ฉินซีไม่แยแส หาวอีกครั้ง “ลงโทษอะไรคะ ดูเหมือนฉันจำได้ว่าไม่ผ่านการทดสอบ ไม่มีทางเข้าองค์กร แล้วยังไง อยากจะไล่ฉันออกไปหรือ”
จ้านเซินไม่ได้โกรธเพราะเธอพูดยั่วโมโห เพียงแต่มองเธอนิ่ง หันเดินไปข้างหน้า “คุณไม่ตั้งใจเรียน จะต้องถูกเสี่ยวAลงโทษ”
ฉินซีจดจำเรื่องราวเกี่ยวกับองค์กรได้อีกครั้ง แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเสี่ยวAคือใคร
แต่เมื่อก่อนตอนที่เธออยู่กับองค์กรไม่เคยทำผิด จึงไม่เคยถูกลงโทษไม่ว่าระดับไหน จึงเป็นครั้งแรกที่เจอกับเสี่ยวAตัวจริง
เกินกว่าที่คาดเสี่ยวAคือหญิงสาวที่ดูบอบบาง
เธอยิ้มให้ฉินซี ฉินซีเห็นว่าบนแก้มของเธอมีลักยิ้มสองข้าง
หญิงสาวที่ดูอ่อนหวาน มีหน้าที่ควบคุมการลงโทษอย่างนั้นหรือ
ฉินซีรู้สึกอีกครั้ง คนของจ้านเซิน…… เกินกว่าที่คาดไว้จริงๆ
ไม่ว่าจะเป็นจ้านเซินหรือเสี่ยวAก็ไม่คิดจะสนใจฉินซี จ้านเซินเพียงแต่พยักหน้ากับเสี่ยวAกำชับเรียบๆ “กระดาษเช็ดหน้าก็พอ ไม่ต้องนานมาก แค่รู้สึกก็พอ”
เสี่ยวAพยักหน้า
ฉินซีฟังอยู่ข้างๆ งงงวย ไม่เข้าใจว่าสองคนนี้พูดคุยเหมือนเป็นปริศนาอะไรกัน
แต่เธอใกล้จะได้รู้แล้ว
จ้านเซินกำชับเสร็จ ก็ไม่อยู่ในห้องต่อ รีบออกไป เหลือเพียงเสี่ยวAยิ้มอ่อนหวานสั่งให้ฉินซีนั่งลงตรงเก้าอี้กลางห้อง แล้วให้เธอหลับตา
ฉินซีนั่งลงไปรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย
เสี่ยวAออกไปข้างนอกครู่หนึ่ง แต่ก็กลับมาอย่างรวดเร็ว
ฉินซีเหลือบเห็นเธอถือกระดาษปึกหนึ่ง และอ่างน้ำเล็กๆ แต่ไม่เข้าใจว่าเธอจะทำอะไรกับตัวเอง
กดหัวของเธอในน้ำอย่างนั้นหรือ
ฉินซีคิดเตลิดเปิดเปิง
แต่เสี่ยวAไม่ได้คิดจะทำอย่างนั้น
เธอหยิบกระดาษเช็ดหน้ามาแผ่นหนึ่ง จุ่มลงในน้ำสะอาด แล้ววางบนหน้าฉินซีอย่างเบามือ
ฉินซีตัวสั่นทั้งตัว
เธอเข้าใจแล้ว
การลงโทษให้ขาดอากาศเป็นแบบนี้…
กระดาษเมื่อดูดซับน้ำแล้ว การระบายอากาศไม่ดี แต่ก็นุ่มพอ ที่จะปิดจมูกและปากได้หมด
การลงโทษประเภทนี้ก็คือวางกระดาษชุบน้ำลงบนหน้าที่ละชั้น เมื่อกระดาษซ้อนทับมากพอ คนจะขาดอากาศหายใจตาย
การลงโทษแบบนี้เอง!
ฉินซีบิดตัวรู้สึกไม่ปลอดภัย แต่พบว่ามือเท้าของตัวเองถูกมัดแน่น
เธอเห็นสีหน้าของเสี่ยวAไม่ชัด แต่ก็รู้สึกได้ ทุกความเคลื่อนไหวของเธอเบามือ แต่ฝึกฝนจนชำนาญ
หลังจากกระดาษซ้อนกันสามชั้น ฉินซีเริ่มรู้สึกหายใจลำบาก
เธอลองอ้าปากหายใจ แต่กระดาษเปียกชุ่มอุดปากไว้
เธอเริ่มออกแรงดิ้นรน
แต่เสี่ยวAไม่ตกใจสักนิด เธอแค่กดปุ่มอะไรสักอย่างข้างเก้าอี้ ฉินซีก็รู้สึกว่าคอของตัวเองถูกล็อกอยู่กับที่
เธอดิ้นรนเต็มที่ เหมือนแพะรอถูกเชือดบนเขียง ได้แต่มองหยิบกระดาษชุบน้ำวางบนหน้าตัวเองทีละชั้น การหายใจจึงลำบากขึ้นเรื่อยๆ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เธอรู้สึกว่าตัวเองเกือบจะขาดอากาศหายใจ
ครั้งก่อนที่เธอรู้สึกขาดอากาศหายใจแบบนี้ ก็คือตอนที่เธอคิดกระโดดน้ำฆ่าตัวตายที่ทะเลสาบหลังรีสอร์ทชิงหยวน
ตอนนั้นน้ำมิดปากและจมูก ความรู้สึกคล้ายกับตอนนี้ไม่มีผิด
ในหัวของเธอเริ่มมีแสงสว่างวาบ ลมหายใจผ่อนช้าลง
เธอยังคงจำได้ เวลานั้น ตอนที่เธอคิดว่าตัวเองใกล้ตายเพราะขาดอากาศหายใจ ทันใดนั้นอากาศสดชื่นก็เข้ามาในปาก
นั่นคือลู่เซิ่นที่กระโดดลงมาช่วยชีวิตเธอ
นึกถึงลู่เซิ่น สมองของฉินซีที่ขุ่นมัวก็สว่างวาบขึ้นในฉับพลัน
เธอมีเรื่องที่ยังไม่ได้ถามลู่เซิ่นให้แน่ชัด เธอตายไม่ได้!
เมื่อคิดเช่นนี้ เธอจึงดิ้นรนสุดแรง
เธอคิดว่าตัวเองออกแรงเต็มที่แล้ว แต่ความจริงนั้น เธอแทบไม่มีแรงเพราะขาดออกซิเจน ในสายตาของเสี่ยวAเป็นการต่อสู้ที่เบาเหมือนปุยนุ่น
เธอยิ้มบางๆ เพิ่มกระดาษอีกชั้นหนึ่ง
ฉินซีรู้สึกว่าตัวเองจะขาดอากาศหายใจแล้ว
แต่เธอยังมีสติคิด การทรมานที่ยาวนานนี้เป็นการลงโทษที่ได้ผล เพราะมันทำให้คนค่อยๆ สูญสิ้นความหวัง ขณะที่ลมหายใจของเธอค่อยๆ แผ่วลง ทันใดนั้นกระดาษบนหน้าถูกหยิบออกไป
อากาศสดชื่นเข้าสู่ปอด เธอตั้งตัวไม่ทัน ไอแค่อย่างแรง
“น้ำค่ะ”เสี่ยวAยิ้มหรี่ตาให้เธอขณะยื่นน้ำอุ่นให้เธอ
ฉินซีรับมา จิบน้ำหลายคำ รอจนหายใจได้ปกติ ค่อยพบว่าอุปกรณ์ที่รัดตัวเธอไว้ถูกเอาออกหมดแล้ว
“การลงโทษเสร็จแล้วค่ะ” ใบหน้าเสี่ยวAยังคงอ่อนหวาน ยิ้มเห็นลักยิ้ม “คุณออกไปได้แล้วค่ะ”
ฉินซีพยักหน้า ลุกขึ้นขาอ่อนแรง เดินช้าๆ ออกไปจากห้อง
นี่เป็นการลงโทษระดับ A เท่านั้น
ถ้าเป็นการลงโทษระดับ E ล่ะ จะเป็นอย่างไรกันนะ
ฉินซีขมวดคิ้วเปิดประตู กลับพบ จ้านเซินยืนรอที่ด้านนอก
เขาไม่แปลกใจที่ฉินซีสีหน้าขาวซีด เพียงแต่พยักหน้ากับเสี่ยวAแล้วเดินนำฉินซีไปข้างนอก
“คุณรู้แล้วใช่มั้ยวันหลังต้องทำยังไง” สองคนเดินเงียบๆ มาช่วงหนึ่งแล้ว จ้านเซินจึงพูดขึ้น
ฉินซีหัวเราะขัน ไม่พูดอะไร
จ้านเซินชะงักฝีเท้า หันมามองฉินซี
“ฉินซี” น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึม “ผมไม่อยากให้คุณถูกลงโทษ ต่อไปเชื่อฟังกัน ได้มั้ย”
ฉินซีขยับริมฝีปาก หัวเราะเยาะ “คุณไม่อยากให้ฉันถูกลงโทษ ก็ไม่น่าพาฉันกลับมาที่นี่ คุณก็รู้เต็มอก ฉันไม่ใช่คนของที่นี่แล้ว”
จ้านเซินจ้องมองเธอ ชั่วขณะถึงจะส่ายศีรษะ “แค่คุณยังนึกไม่ออกเท่านั้น”
ฉินซีรู้ว่าไม่มีทางต่อรองกับเขาได้ จึงไม่พูดอะไร สนใจเดินไปข้างหน้าเท่านั้น
คงเป็นเพราะช่วงเช้าถูกลงโทษ และสองสามวันนี้ฉินซีที่เคยไม่อยากกินอาหารก็กินได้มากขึ้น สายตาของ จ้านเซินพอใจอยู่ไม่น้อย
แต่เขายังคงไม่ออมมือ รอจนฉินซีกินอิ่ม ก็สั่งเธอ ตอนบ่ายยังต้องฝึกฝนร่างกาย และต้องเข้าคลาสตรงเวลา
ฉินซีพยักหน้าไม่สนใจ
ตอนนี้เธอไม่มีอิสระแม้แต่นิดเดียว ไปไหนก็มีคนเฝ้า แล้วจะโดดเรียนได้หรือ
แน่นอน เธอคร้านจะพูดอย่างที่ใจเธอคิดกับ จ้านเซิน
เธอไม่มีอะไรจะเจรจากับ จ้านเซินแล้ว
เธอคิดแต่จะไปให้พ้นจากเขาให้เร็วที่สุด นี่คือความปรารถนาเพียงอย่างเดียว
