บทที่ 1232 งานแต่งงานที่ได้รับพร
หลังจากส่งจ้านเซินออกไปจากประตู ฉินซีก็เพิ่งจะรู้ว่าหลังของเธอมีเหงื่อชุ่มไปหมด
แต่เธอไม่กล้าที่จะผ่อนคลาย เธอยังคงรักษาท่าทางสงบ จนกระทั่งเดินไปที่ห้องน้ำ เธอก็ค่อยๆก้มลง
เธอฝังใบหน้าลงบนฝ่ามือ จนทำให้โดนบาดแผลที่ฝ่ามือโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย
คำพูดสุดท้ายก่อนที่จ้านเซินจะออกไปยังคงก้องอยู่ในหูของเธอ
“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป คุณไม่จำเป็นต้องเข้ารับการปรึกษาทางจิตอีกต่อไป”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ออกจากหอพักไป
จากนั้นฉินซีก็เข้าใจว่าทุกอย่างในคืนนี้เป็นการทดสอบของจ้านเซิน
ไม่ว่าจะเป็นทีวี หรือข่าว เขาเองที่เลือกอย่างตั้งใจ
หากเธอแสดงความไม่พอใจเพียงเล็กน้อยต่อลู่เซิ่น ภายใต้การกระตุ้นที่รุนแรงเช่นนี้ สิ่งที่เธอพยายามทำในช่วงสองเดือนครึ่งที่ผ่านมาก็จะเปล่าประโยชน์
โชคดีที่เธอแบกมันไว้ และได้รับความไว้วางใจจากสุดท้ายจ้านเซิน
เธอรู้ว่าการที่ไม่ต้องไปที่เรียนล้างสมองอีก เป็นเพียงขั้นตอนแรก และมันไม่ได้หมายความว่าจ้านเซินจะเชื่อใจเธออย่างสมบูรณ์เหมือนเมื่อก่อน
แต่นี่เป็นพัฒนาการที่ดีมาก
อีกไม่นาน…เธออาจจะสามารถออกจากงานได้ ออกจากองค์กรนี้ได้
คนในองค์กรค่อนข้างมีอิสระในการปฏิบัติงาน
พวกเขาไม่รักษาการติดต่ออย่างใกล้ชิดกับองค์กรอีกต่อไป ซึ่งเป็นการปกป้ององค์กร
และในกรณีนี้…ถ้าฉินซีใช้ประโยชน์จากมันดีๆ เธออาจจะได้หยุดพัก และได้พบกับลู่เซิ่น
แต่เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ฉินซีก็รู้สึกสับสนอีกครั้ง
เธอจำเป็นต้องพบกับลู่เซิ่นจริงๆหรือ
เขากำลังจะแต่งงานแล้ว
คำตอบที่ฉันต้องการนั้นยังมีความหมายอยู่หรือไม่
เธอไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้
ฉินซีหลับตา ยืนขึ้น และเปิดก๊อกรองน้ำเย็นในมือสาดลงบนใบหน้าของตัวเอง
เธอออกจากที่นี่เพื่อลู่เซิ่น แต่ก็ไม่ใช่สำหรับเขาทั้งหมด
เหตุผลหลักที่สุดคือ เธอไม่ควรกลายเป็นเครื่องจักรขององค์กร
เธอต้องการเป็นอิสระ
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ความคิดของฉินซีที่ไม่แน่นอน และปั่นป่วนตอนนี้ก็สงบลง
ทำทุกสิ่งเพื่อคนอื่น มันสามารถเปลี่ยนแปลงได้ง่าย และการวางความหวัง หรือความไว้ใจทั้งหมดไว้กับคนอื่นก็เป็นเรื่องหลอกลวง
ทำเพื่อตัวเองเท่านั้นถึงเป็นนิรันดร์
ฉินซีตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆภายใต้น้ำเย็นๆ จากนั้นดวงตาที่ว่างเปล่าของเธอก็แข็งขึ้นเล็กน้อย
เพื่อตัวเธอเอง เธอต้องหาทางออกไป
ไปหาลู่เซิ่น…เป็นเพียงหนึ่งในเงื่อนไขเพิ่มเติม
…
ฉินซีอาบน้ำอย่างดี และเมื่อเธอออกมา ก็ถึงเวลาปิดไฟแล้ว
ไม่มีไฟในห้อง ห้องจึงดูมืดถนัดตา
เธออยากไปที่หน้าทีวี และหยิบรีโมทขึ้นมา เพื่อเปิดดูใบหน้าของลู่เซิ่นดีๆอีกครั้งมาก แต่เธอก็ข่มมันไว้
เธอรู้ว่า แม้ว่าห้องของเธอจะไม่ได้ติดตั้งระบบเฝ้าระวังใดๆ แต่…เธอใช้ทีวีดูข่าวอะไร จ้านเซินจะต้องรู้อย่างแน่นอน
ตะกี้เธอบอกว่าข่าวนี้ไม่น่าสนใจสำหรับเธอ ถ้าเธอหันหน้ามาอ่านอีกครั้ง มันจะดูขัดแย้งกัน
ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่ระงับความคิดทั้งหมดของเธอ บังคับตัวเองให้ไปที่เตียง และฝังตัวเองลงบนหมอน
แต่ข่าวที่เห็นตอนกลางคืนก็ก้องอยู่ในหูของเธออีก
เมื่อไม่นานมานี้ เธอได้รับการฝึกอบรมเกี่ยวกับความจำเชาวน์ปัญญามากมาย แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าสมองของเธอจะใช้ทักษะความจำเหล่านี้เพื่อจดจำข่าวของคืนนี้ เธอยังสามารถท่องทุกประโยคที่ผู้ประกาศข่าวพูดทีละประโยคแม้ว่าเธอตั้งใจที่จะลืมทั้งหมด
งานแต่งงานที่มีแต่ความสุข …
ฉินซีกลิ้งไปมาบนเตียงอย่างหงุดหงิด และมองขึ้นไปที่เพดาน
แต่สมองของเธอก็ไม่ได้หยุดคิด เมื่อข่าวถูกขัดจังหวะ เธอก็นึกถึงวิดีโอที่จ้านเซินเอาให้ตัวเองดูได้
วิดีโอของลู่เซิ่นที่เข้าไปในเรือนจำ
ฉินซีมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าเธอและจ้านเซิน เป็นสองคนที่อยู่นอกแผนของลู่เซิ่น ที่ได้เห็นเจ้าสาวของเขา
ทำไมเขาต้องปิดบังผู้หญิงคนนั้นอย่างหนาแน่น
เพราะเธอออกมาจากคุกหรอ
ฉินซีขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ขยายใบหน้าของผู้หญิงในหัวของตัวเองโดยไม่รู้ตัว
ตอนเธอดูวิดีโอ เธอรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นคุ้นมาก
แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาอยู่ในเมืองหนาน และฉินซีจำไม่ได้ว่าเธอเคยรู้จักใครบ้างในเมืองหนาน
เดี๋ยวนะ
ดวงตาของฉินซีก็เบิกกว้างขึ้น
เธอจำได้ว่าเธอเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหน
ในวันที่เธอไปงานประชุมคณะกรรมการบริหารของบริษัทฉินซื่อกรุ๊ป ฉินซึ่งเทียนโยนนิตยสารทิ้งมาโดนใบหน้าของเธอ
ลู่เซิ่นบังคับให้เธอไปที่โรงพยาบาลกลางเพื่อตรวจหน้า และหมอที่รับการรักษา…คือเธอคนนั้น
ฉินซีครุ่นคิดอย่างหนัก
ชื่อของเธอคือ……
ใช่……
เวินจิ้ง!
ฉินซีเชื่อมโยงทุกอย่างเข้าด้วยกัน แล้วเหงื่อเย็นๆก็ออกมาบนฝ่ามือของเธอไม่หยุด
ลู่เซิ่นและเวินจิ้ง …พบกันมานานแล้วหรือ
ฉินซียังจำได้ว่า ในเวลานั้นหลังจากที่เธอพูดถึงเวินจิ้ง ลู่เซิ่นก็จะเหม่อลอยเล็กน้อย
ในตอนนั้นเธอคิดว่าความเหม่อลอยของลู่เซิ่น เป็นเพราะตัวเธอ เพราะเขาไม่พอใจกับความไม่สนโลกๆใดๆก่อนหน้านี้ของเธอ
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า จะเป็นไปได้ไหมว่าเป็นเพราะการมีอยู่ของเวินจิ้ง
พวกเขารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ความรักเกิดขึ้นเมื่อใด กำหนดชีวิตตั้งแต่เมื่อไหร่
ฉินซีรู้สึกว่ามีไฟลุกไหม้ในอกของเธอ
เดิมทีเธอคิดว่าลู่เซิ่นได้พบใครบางคนหลังจากหย่าร้างกับตัวเอง
เธอเป็นคนขอหย่าด้วยตัวเอง ดังนั้นเป็นเธอที่ยอมทิ้งโอกาสไป เธอจึงไม่สามารถโทษคนอื่นได้
แต่ถ้าเป็นเวินจิ้ง…
ถ้าทั้งสองคนรู้จักกันตั้งนานแล้ว
หรือว่าลู่เซิ่นจะติดต่อกับเวินจิ้งตั้งแต่ตอนที่เขายังแต่งงานอยู่กับเธอแล้ว
ฉินซีรู้สึกมึนงงกับข่าวที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ไม่สามารถเย็นได้อีกต่อไป
เธอเอาเรื่องที่เกิดหลังจากตอนนั้นเรื่อยมาจนถึงตอนที่ลู่เซิ่นไม่คืนดีกับเธอมาขบคิด ทันใดนั้นก็เริ่มหวาดระแวงขึ้นมาเล็กน้อย
เมื่อคนคิดไปด้านหนึ่งแล้ว เขาก็จะเอาข้อมูลทั้งหมดโยงไปให้เป็นไปตามข้อสรุปที่ตัวเองคิดตั้งแต่แรกได้
ดังนั้นจิตใจของฉินซีในขณะนี้จึงสับสนวุ่นวาย
เธอรู้ดี ตามนิสัยของลู่เซิ่น เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะหาคนอื่นมาแต่งงานด้วยไปเรื่อย ดังนั้นคนๆนี้จึงต้องคุ้นเคยกับเขามานาน เตรียมตัวดีแล้ว และเข้าใจกันเป็นอย่างดี
ถ้าเขาและเวินจิ้งรู้จักกันมาก่อน การแสดงของลู่เซิ่นก็ไม่จำเป็นต้องคาดเดาอีก
ตอนที่แต่งงานกับเธอ เขาก็เป็นคนอ่อนโยนสุดๆ ดังนั้นการหลอกตัวเองไม่ได้ยากขนาดนั้น
ฉินซีไม่ได้ร้องไห้ แต่คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันแน่น
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมลู่เซิ่นถึงทำแบบนี้
หลอกเธอ เล่นกับความรู้สึกของเธอ เป็นเรื่องที่น่ายินดีนักหรอ
เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เคยอ่อนไหวเลย และถ้าไม่ใช่เพราะการกระทำของเขาในภายหลัง เธอก็จะไม่มีทางสนใจเขา
ทั้งหมดนี้…มันเพราะอะไรกันแน่
ฉินซีรู้สึกว่ามีไฟออกมาจากหัวใจของเธอ
มันคือความโกรธ
