บทที่ 1248 จลาจล
“หากออกไป……ระวังตัวด้วย” เหยาจ้าวไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้ หยุดเพียงแค่นี้
ฉินซีพยักหน้าตอบกลับ
เธอรู้อยู่คุณใจดี
ออกไปครั้งนี้จ้านเซินมีแผนอะไร เธอยังมองเห็นไม่ชัดเจน จึงทำได้เพียงระมัดระวัง ค่อยวางแผนในตอนที่ถึงแล้ว
เธอทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว จึงไม่มีข้ออ้างที่จะอยู่ต่อ หลังจากพยักหน้าให้เหยาจ้าว เลยลุกขึ้นและออกจากโรงอาหารไป
……
พิธีแต่งงานนับถอยหลังเหลืออีกหนึ่งวัน
บ้านตระกูลลู่ตกอยู่ในความวุ่นวาย คนของบริษัทจัดงานแต่งงานเริ่มตกแต่งบ้านตระกูลลู่ตั้งแต่เมื่อวันแล้ว ตั้งเวทีเสร็จก่อนแต่เช้า แบ่งสถานที่จัดงาน และเริ่มสร้างกรอบตามแผนการที่กำหนดไว้ก่อนหน้านี้
ตั้งแต่เช้าตรู่วันนี้ดอกไม้ถูกนำไปใส่กรอบตามแผนก่อน ดอกไม้ถูกขนส่งมาทางอากาศจากต่างประเทศในชั่วคืน ทั้งบ้านเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้
หลินยี่ซึ่งถูกรบกวนจากกิจกรรมการก่อสร้างตั้งแต่เช้าตรู่กล่าวอย่างรุนแรงว่า “สิ่งที่ฉันถามไม่ใช่กลิ่นหอมของดอกไม้ แต่เป็นกลิ่นของเงิน ”
ลู่เซิ่นที่นั่งทานข้าวอยู่ฝั่งตรงข้างของเขาแต่กลับไม่มีคำพูดอะไรที่เกี่ยวกับคำพูดของเขาเลย
ใบหน้าของเขาเกือบจะมืดมน และแม้แต่คนรับใช้ที่ยืนอยู่ไกลๆก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
“เฮ้ พรุ่งนี้เป็นวันแห่งความสุขของคุณนะ” หลินยี่กระพริบตาถี่ๆ “จะทำหน้ามืดมนอะไรอย่างนั้น?”
ลู่เซิ่นเงยหน้าขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ สำหรับเวินจิ้งซึ่งนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของหลินยี่เงยคางขึ้น “คุณคิดว่าเธอเหมือนคนที่กำลังจะแต่งงานเหรอ”
เวินจิ้งได้ยินชื่อของคชตนเอง และเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองคน ยิ้มอย่างสุภาพและกินของตนเองต่อไป
หลินยี่ยักไหล่ “เอาล่ะ ”
นอกเหนือจากลู่เหวยและตัวของลู่เซิ่นเอง รู้ว่าความหมายที่แท้จริงของงานแต่งงานครั้งนี้ ก็มีเพียงแค่สองคนนี้แหละ
ดังนั้น……ไม่ใช่ว่าหลินยี่ไม่เข้าใจอารมณ์ของลู่เซิ่นในขณะนี้
พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงาน ถ้าฉินซีไม่ปรากฏ ถ้างั้น……งานแต่งงานครั้งนี้ ในความเป็นจริงมันจะสูญเสียความหมายที่สำคัญที่สุดสำหรับลู่เซิ่น
แต่มาถึงตอนนี้ ยังไม่มีข่าวที่เกี่ยวกับฉินซีเลยสักนิด แม้แต่ลู่เซิ่น ก็กังวลซึ่งเป็นเรื่องปกติ
ลู่เหวยและสูหยิงเคยกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าลู่โยวโยวหายไปไหน เดิมทีก็มีแค่พวกเขาที่อยู่ในร้านอาหาร หลังจากลู่เหวยหยุดพูด ร้านอาหารก็สงบลงทันที
แต่ความสงบนี้คงอยู่ไม่นาน เมื่อลู่เซิ่นกินเกือบเสร็จ หลินหยังก็เคาะประตูเข้ามา
เขาพยักหน้าอย่างสุภาพไปทางที่หลินยี่และเวินจิ้งเป็นการทักทาย จากนั้นก็เดินไปที่ด้านข้างของลู่เซิ่นอย่างรวดเร็ว และเอนตัวไปกระซิบข้างหูของเขา
ร่องรอยของการดูถูกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลู่เซิ่น พยักหน้าเบาๆ วางตะเกียบในมือลง และยืนขึ้น
แท้จริงแล้วหลินยี่อยากจะล้อเล่น แต่ดูเหมือนเขากำลังมีธุระอยู่ เลยเอาคำที่กำลังจะพูด “ก่อนวันที่แต่งานยังทำงานอยู่เลย ช่างเหนื่อยจริงๆน่ะ” กลืนลงไป
ประตูร้านอาหารถูกปิดอีกครั้งหลังจากที่ลู่เซิ่นเดินออกไป หลินยี่เก็บอาการความขี้เล่นบนใบหน้าของเขา หันหน้าไปมองเวินจิ้ง ใช่เวลานานมากถึงจะพูด “ลำบากใจคูณแล้ว ”
เวินจิ้งช้อนเซรามิกในมือลงก็ไม่มีเสียงดังขึ้นแต่อย่างไร และหันหน้าไปมองพี่ชายของตนเอง ยิ้มพร้อมกับเลิกคิ้ว “พี่ชาย ฉันไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ”
หลินยี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ถึงอย่างไรคูณ……”
แต่ตอนท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้พูดมันออกมา ด้วยประการฉะนี้นี้แล้ว เวินจิ้งในสายตาของคนอื่น แม้ว่าจะแต่งงานแล้ว
ถ้าในอนาคตเวินจิ้งเจอคนที่ตนเองรักจริงๆ……
เวินจิ้งเหมือนจะมองคำพูดของเขาออกและหยุด ส่ายหัวแล้วพูดว่า “พี่ชาย ก่อนหน้านี้ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ ?”ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไม่มีความรักและไม่แต่งงานอีกต่อไป คุณลู่แบบนี้……สามารถพูดได้ว่าเป็นโล่ให้กับฉัน พวกเราเป็นประโยชน์ร่วมกัน
หลินยี่เงยหน้าขึ้นมองเวินจิ้ง ใบหน้าของเธอสงบมาก จนผู้คนมองไม่ออกว่าเธอพูดแบบนั้น ไม่ว่ามันจะเป็นการปลอบใจตนเอง หรือคิดอย่างนั้นจริงๆ
แต่ในเมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้ จะพูดอะไรไปมันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ก็ทำได้เพียงหน้าด้านแล้วเดินต่อไป
……
ลู่เซิ่นในอีกด้านหนึ่ง ได้เดินออกจากบ้านตระกูลลู่ไปแล้ว และไปนั่งรถของตระกูลลู่
หลินหยังนั่งอยู่แถวหน้า และสรุปสั้นๆว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้
“อารองและอาสามได้จำนองบ้านหลังเก่าในเมืองเมืองหนานไปแล้ว” สายตาของหลินหยังคืออดทนไม่ได้และไม่พอใจมาก ได้ไปเอาเงินหลายร้อยล้านจากธนาคารออกมา วางแผนจะใช้ประโยชน์จากงานแต่งงานที่วุ่นวายของคุณในช่วงสองสามวันนี้ ซื้อหุ้นครั้งใหญ่
ท่าทางของลู่เซิ่นดูปกติกว่าหลินหยัง เพียงแค่พยักหน้า โดยไม่พูดอะไรมาก
บ้านตระกูลลู่ในเมืองหนานพูดตามกฎหมายล่ะก็ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับอารองและอาสามเลยสักนิด พวกเขาไม่มีหลักฐานอะไรเลย
แต่เหตุใด ในสถานการณ์เช่นนี้ จึงสามารถกู้เงินได้สำเร็จ ?
ธนาคารไม่ได้โง่ ไม่ใช่แค่หลอกๆแล้วเรื่องมันจะผ่านไป
พวกเขาดูดีแล้ว แต่อารองและอาสาม ซึ่งมี นามสกุล “ลู่” ดังนั้นเขาจึงให้เงินมาอย่างไม่ลังเล
แต่……
ลู่เซิ่นหัวเราะในใจ
หลังจากวันนี้ “ลู่ ” ของพวกเขา ยังคงเป็นลู่ ของตระกูลลู่หรือไม่ ก็อาจไม่แน่นอน
หลังจากนั้นไม่นานรถก็มาถึงบริษัทลู่ซื่อ ลู่เซิ่นไม่ได้เดินเข้าจากทางประตูหน้า แต่ตรงไปที่สำนักงานของตนเองจากลิฟต์
เนื่องจากอารองและอาสามต้องการพบเขาที่ยุ่งอยู่กับงานแต่งงานและไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่าน เช่นนั้นลู่เซิ่นก็ไม่รังเกียจที่จะแสดงร่วมกับพวกเขา
เขาและหลินหยังต่างคนต่างเดินเข้าไปในห้องทำงานของตนเอง ลู่เหวยและสูหยิง รออยู่ข้างไหนแล้ว
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสองคนรู้แล้ว
“เงินของพวกเขาอยู่ในมือแล้ว ” ใบหน้าของสูหยิงดูเคร่งขรึมเล็กน้อย “ตอนนี้จะทำอย่างไรดี? ”
“เกรงว่าตอนนี้พวกเขา เตรียมพร้อมที่จะซื้อแล้ว “น้ำเสียงของลู่เซิ่นผ่อนคลายกว่าเธอมากเลย ” ในช่วงไม่กี่วันนี้ พวกเขากำลังติดต่อกับสถาบันการลงทุนหลายแห่ง โดยขอให้พวกเขาไปทันทีที่ตลาดหุ้นเปิด จากนั้นซื้อที่จุดต่ำสุดเพื่อซื้อหุ้นของบริษัทลู่ซื่อ หากแผนของพวกเขาเป็นไปได้ด้วยดี หลังจากปิดตลาดวันนี้ จำนวนหุ้นในมือของพวกเขาสามารถเข้าถึงมูลค่าที่พวกเขาคาดหวังไว้ได้คือคุ้มแล้ว ”
เมื่อสูหยิงได้ฟัง คิ้วของเธอก็ขมวดแน่นขึ้น
หากทั้งสองคนซื้อหุ้นจำนวนมากขนาดจริงๆแม้ว่าหุ้นห้าสิบสองเปอร์เซ็นต์ของลู่เซิ่นจะไม่เคลื่อนไหว แต่ยังต้องถูกตรวจสอบและถ่วงดุล
“นั่น…” เธออดไม่ได้ที่จะพูด “งั้นก็รีบหยุดพวกมันเดี๋ยวนี้! ”
“ไม่ต้องรีบ” ลู่เซิ่นส่ายหัว “ยังไม่ถึงเวลา”
มุมปากของสูหยิงกระชับแน่น “ยังไม่ถึงเวลา หรือว่าต้องรอหุ้นไปถึงมึงของเขาถึงจะได้เหรอ ? ”
ลู่เซิ่นยิ้มจางๆ “แม่เจ้า ในตลาดรอง ใครก็ตามที่เสนอราคาสูงกว่าสามารถซื้อได้ ไม่มีกฎว่ามีเพียงอารองและอาสามเท่านั้นที่สามารถซื้อได้ ”
สูหยิงตะลึงไปสองวินาทีจากนั้นก็เลิกคิ้วและเงยหน้าขึ้นมอง “คุณคิดดู…… ”
ลู่เซิ่นพยักหน้าเฉยๆ “แม่เจ้า สำหรับฉันมีหุ้นในมือมากขึ้น ไม่เห็นเป็นเรื่องเลวร้ายอะไรเลย? ”
ท่าทางของสูหยิงหยุดนิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะยิ้มออกมาเบาๆ “ใช่ ลู่เซิ่น สมควรแล้วที่เป็นลูกผู้ชาย
