บทที่ 1272 เหตุใดต้องไปคฤหาสน์ตระกูลลู่
ฉินซีเงยหน้าขึ้นมอง
ลู่เซิ่นสวมเสื้อคลุมอาบน้ำหลวม ๆ ผมของเขายังไม่แห้งสนิทและยังมีน้ำหยดอยู่เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าฉินซีลุกขึ้นนั่งจากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “ตื่นแล้วเหรอ?”
ก้อนหินในใจของฉินซีจึงพังทลายลง
ไม่มีใครรู้ ในช่วงสามเดือนที่เธออยู่บนเกาะเธอฝันถึงลู่เซิ่นกี่ครั้งแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่สามารถนับได้นั่นคือเหตุผลที่เธอสงสัยในทุกสิ่งที่เธอพึ่งพบในตอนนี้
เมื่อคืนทุกอย่างสวยงามมากจนดูเหมือนความฝัน
แต่เธอระงับความวิตกกังวลไว้ในใจเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้ลู่เซิ่น “ฉันตื่นแล้ว”
“ไปอาบน้ำ พอบ้านเตรียมอาหารไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ทานเสร็จจะได้ไปบ้าน “ลู่เซิ่นยกมือขึ้นเช็ดผมของเขาในขณะที่เดินเข้าไปใกล้เตียงก่อนที่ฉินซีจะตอบเขาก้มศีรษะลงแล้วจูบที่ริมฝีปากของเธอพร้อมกับยิ้มออกมา “อรุณสวัสดิ์”
ฉินซีรู้สึกเพียงว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแพรวพราวยิ่งกว่าแสงแดดภายนอกและการเต้นของหัวใจของเธอก็เต้นผิดจังหวะไป
เธอกลัวว่าเธอจะนอนลงไปบนเตียงอีกครั้งหรือเธออาจจะไม่สามารถควบคุมมันได้หรือเธอจะทำอะไรกับลู่เซิ่นในเช้าวันแต่งงานเธอจึงรีบหันกลับและลุกจากเตียง
แต่ใบหูที่แดงก่ำของเธอยังคงเผยความคิดของเธอ
ลู่เซิ่นยอมรับทันทีที่เห็นเขาไม่ได้ไล่ตามฉินซีแค่หัวเราะเยาะเย้ย เขาแค่มองไปที่ใบหน้าที่แดงก่ำของเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่พึงพอใจบนใบหน้า
ฉินซีรีบอาบน้ำทำความสะอาดตัวเองและลงไปข้างล่างเพื่อทานข้าวกับลู่เซิ่น
พ่อบ้านจัดเตรียมอาหารเช้าไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นคนทั้งสองจับมือกันและลงมาชั้นล่างรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง
“มามา ห้องครัวไม่ได้มีชีวิตชีวามานานแล้ว” พ่อบ้านดึงเก้าอี้ออกไปเพื่อให้ทั้งสองนั่งลง “ประธานลู่ไม่ได้กลับมานักในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาคนในครัวเบื่อกันมากเลยครับ”
ฉินซีมองไปที่อาหารเช้ามากมายบนโต๊ะในใจรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
ปรากฏว่าอาหารเช้าน่ากินมากมาย
เธอยิ้มให้กับพ่อบ้านและก้มหน้าเริ่มทานอาหารเช้า ลู่เซิ่นก็หยิบตะเกียบขึ้นมาด้วยเช่นกัน เมื่อทั้งสองคนกำลังรับประทานอาหารพวกเขาไม่ชอบพูดคุย มีเพียงพ่อบ้านเท่านั้นที่พูดอยู่ตลอดเวลา
เขาไม่เคยรบกวนพวกเขาสองคนในช่วงอาหารค่ำ แต่คราวนี้มันเป็นสถานการณ์พิเศษนานแล้วที่ไม่ได้เห็น เขาจึงอนุญาตตัวเองสักครั้งในที่สุดก็ไม่มีใครอยู่ในห้องอาหารเลย เขาจึงยืนอยู่ข้างโต๊ะและเริ่มพูดเพ้อเจ้อ
“ประธานลู่ ในเมื่อเดิมทีคนที่จะแต่งงานด้วยคือคุณผู้หญิงงั้นก็จัดงานแต่งงานที่นี่ไม่ได้เหรอครับ แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงเปิดเผยตัวตนของคุณผู้หญิงให้คนรู้ไม่ได้ แต่นี่คือสถานที่ที่คุณผู้หญิงและคุณอาศัยอยู่มาโดยตลอดการจัดงานแต่งงานที่นี่จะไม่มีความหมายมากกว่าเหรอครับ”
คำถามนี้ถูกถามโดยฉินซีเสมอมา แล้วทำไมลู่เซิ่นถึงเลือกคฤหาสน์ตระกูลลู่สำหรับจัดงานแต่งงาน?
หลังจากฟังพ่อบ้านพูดจบเธอก็หยุดคีบอาหารและหันไปมองลู่เซิ่น
ลู่เซิ่นค่อยๆกลืนสิ่งที่อยู่ในปากของเขาก่อนจะพูดช้าๆ “ในรีสอร์ทชิงหยวนแห่งนี้มีของของเธออยู่ทุกแห่ง บรรดาคนรับใช้ก็เรียกเธอว่าคุณผู้หญิง เมื่อแขกมาถึงเธอคิดว่าจะสามารถปิดบังความลับได้อยู่ไหม”
ฉินซีเลิกคิ้วเล็กน้อยมองไปที่ลู่เซิ่น
เธอมีลางสังหรณ์ว่าลู่เซิ่นไม่ได้บอกความจริง
ภายใต้สายตาจ้องมองอย่างพินิจพิเคราะห์ของฉินซี ลู่เซิ่นนิ่งไปชั่วขณะลดสายตาลงและพูดอีกครั้งด้วยเสียงทุ้มต่ำลงมาก “นอกจากนี้ที่นี่คือความทรงจำทั้งหมดของฉันและเธอ ฉันไม่ต้องการพาคนนอกมาที่นี่ถ้าหากไม่มีเธอแล้ว … ที่นี่จะกลายเป็นที่ที่เศร้าที่สุดของฉัน”
ฉินซีนิ่งไป
เธอไม่คิดเลยว่าลู่เซิ่นจะตรงไปตรงมาขนาดนี้
แต่หลังจากอาการงุนงงไม่นาน ในใจก็เต็มไปด้วยความเสียใจนับไม่ถ้วน
ลู่เซิ่นไม่ได้พูดอะไร ก็ไม่ได้ความว่าจะไม่มีอันตรายใดๆเกิดขึ้นกับลู่หลังจากที่เธอจากไป แม้ว่าการจากไปของเธอจะไม่ใช่ความตั้งใจของเธอเอง แต่ฉินซีก็ไม่คิดว่าจะสามารถปัดความรับผิดชอบของเธอได้
แต่เธอเองก็ไม่รู้จะปลอบเช่นไร จึงทำได้เพียงยื่นมือออกไปกุมมือลู่เซิ่นเอาไว้
เมื่อสัมผัสได้ถึงการกระทำของฉินซี ลู่เซิ่นจึงเงยหน้าขึ้นพร้อมส่งรอยยิ้มบาง ๆ ไปให้ฉินซีและวางมือไว้บนหลังมือของฉินซี “แต่เธอก็มาแล้วไม่ใช่เหรอ มาแล้ว ทุกอย่างก็ดีหมดแล้วล่ะ”
ฉินซีเม้มริมฝีปากและยิ้มออกมา
พ่อบ้านรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกางขวางคออยู่พักหนึ่ง แต่เมื่อเห็นสายตาของทั้งสองคนมองกันด้วยความหวานซึ้งในใจเขาก็เต็มไปด้วยความพอใจ
ดังนั้นเมื่อประสบความสำเร็จเขาจึงถอยออกมาและออกจากร้านอาหารไปอย่างเงียบ ๆ
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ฉินซีก็ออกจากบ้านหลังใหญ่พร้อมกับลู่เซิ่น
เธอฟังลู่เซิ่นสั่งงานเล็กน้อยกับพ่อบ้าน แต่เขากลับไม่เคยอธิบายอะไรให้เธอฟังและแท้จริงแล้วในใจยากแท้หยั่งถึง
เมื่อทั้งสองคนขึ้นรถแล้วเธอก็เข้าไปหาลู่เซิ่นอีกครั้งและพยายามถามว่า: “ลู่เซิ่น ฉัน…”
ลู่เซิ่นเอื้อมมือออกและกดริมฝีปากของเธอ “อย่ากลัวฉันจะบอกเธอเมื่อไปถึงคฤหาสน์ลู่”
แววตาของเขาอ่อนโยนราวกับว่าเป็นยากล่อมประสาทที่ดีที่สุดทำให้ความกระสับกระส่ายในใจของฉินซีสงบลง
ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ถามอะไรต่อเพียงแค่พยักหน้ารับ
เธอและลู่เซิ่นลงจากรถจึงพบว่าคนขับตรงไปจอดที่ลานด้านใน
ที่จริงแล้วเธอเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง และไม่มีเวลาเดินรอบ ๆ ภายในบ้านตระกูลลู่ จึงรู้สึกแปลกมากเมื่อลงจากรถในตอนนี้
“ตามฉันมา” ลู่เซิ่นเดินมาหาเธอด้วยความกังวลว่าบ้านตระกูลลู่มีคนจำนวนมาก ทั้งสองจะไม่ได้เดินเคียงข้างกัน แต่เพราะเดินเซไปหนึ่งก้าวจึงค่อยๆเดินเข้าไปในบ้านกันทีละก้าว
ฉินซีและลู่เซิ่นเดินผ่านทางเดินที่คดเคี้ยวก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบานหนึ่ง
“ชุดแต่งงานกับเครื่องสำอาง ฉันให้คนมาเตรียมไว้ที่นี่ก่อนแล้ว” น้ำเสียงของลู่เซิ่นอ่อนโยน “แต่เพื่อความปลอดภัย ฉันเลยไม่ได้เรียกช่างแต่งหน้าจากบริษัทชั้นนำมา ถ้าเธอทำคนเดียวไม่ได้ก็โทรศัพท์มาฉันจะให้เวินจิ้งมาช่วยเธอ
ฉินซีตอบสนองไม่นาน ก่อนที่จะนึกได้ว่าเวินจิ้งคนนี้เป็นใคร
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ควรจะบอกว่าลู่เซิ่นเป็นคนใจกว้างหรือเขาไม่สนใจเวินจิ้งจริงๆดีนะ
มีเรื่องเช่นนี้ที่ไหน ขอให้คนอื่นช่วยเขาปกปิดและยังให้คนอื่นช่วยแต่งหน้าเจ้าสาวตัวจริงของเขา
เพียงแค่คิดถึงเรื่องนี้ฉินซีก็รู้สึกว่าทุกอย่างผิดปกติ
แต่เมื่อเธอกำลังจะพูดเสียงแผ่วเบาก็ดังมาจากด้านข้างของเธอ “ความคิดของประธานลู่ไม่เหมือนใครจริงๆให้เจ้าสาวคนปัจจุบันแต่งหน้าให้อดีตภรรยาของตัวเอง เรื่องแบบนี้…มีแค่คุณเท่านั้นที่ทำได้สินะ”
ทันทีที่เสียงพูดออกมาการแสดงออกของลู่เซิ่นและฉินซีก็ตึงเครียดขึ้นทันที
ใบหน้าของลู่เซิ่นบึ้งตึงและฉินซีก็ตึงเครียดขึ้นมาทันทีเช่นกันทั้งสองหันศีรษะมองไปยังทิศทางที่มาของเสียง
“ทำไม ไม่เจอกันนาน จำฉันไม่ได้แล้วรึไง”
น้ำเสียงของถังย่าหยอกล้อเล็กน้อยเมื่อมองไปที่ฉินซี
ฉินซีนิ่งไปชั่วขณะ
สีหน้าระแวดระวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลู่เซิ่นและเขาก็ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัวเพื่อกันฉินซีไว้อยู่ข้างหลังเขาและถามถังย่าว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่”
ถังย่าเขย่าการ์ดเชิญในมือไปทางเขา “ฉันมาที่นี่เพื่อร่วมงานแต่งงานของคุณ”
