บทที่ 1273 การปรากฏตัวของถังย่า
ลู่เซิ่นชายตามอง
เขาขี้เกียจเกินไปที่จะไปหยิบจดหมายเชิญเพื่อตรวจว่าเป็นของจริงหรือของปลอม หลังจากเขารู้แล้วว่าถังย่าเป็นคนขององค์กร ถ้าพวกเขาต้องการปลอมการ์ดเชิญสักใบมันง่ายมาก
สิ่งเดียวที่เขากังวลในตอนนี้คือจุดประสงค์ที่ถังย่ามาที่นี่
…เพื่อพาฉินซีไปหรือเปล่า
เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้เส้นประสาทของลู่เซิ่นก็บีบตัวและมือที่จับแขนของฉินซีอยู่ก็ออกแรงมากขึ้น
ถังย่าดูเหมือนจะดูสิ่งที่เขากังวลออกและยิ้มเบาๆ “ไม่ต้องกังวลฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำให้คุณลำบาก ตรงกันข้ามฉันมาที่นี่เพื่อช่วยคุณ”
แน่นอนลู่เซิ่นไม่อยากจะเชื่อคำพูดของเธอและหัวเราะเสียงเย็นช้าพลางพูดว่า “ไม่กล้ารบกวนคุณหรอก”
หลังจากพูดจบเขาก็หันกลับมาอย่างระมัดระวังปกป้องฉินซีให้อยู่ด้านหน้าเขาและผลักเข้าไปในห้องแต่งตัวที่เตรียมไว้
ถังย่าไม่รีบร้อนและค่อยๆอยู่พูดข้างหลังเขา “ประธานลู่ไม่เข้าใจจริงสินะ ชุดแต่งงานนี้ฉินซีไม่สามารถสวมคนเดียวได้หรือคุณต้องการที่จะอยู่ช่วยสวมมันด้วยตัวเองงั้นเหรอ”
ลู่เซิ่นนึ่งไปชั่วคราวและไม่ได้หันหน้าไปมองเธอ แต่การกระทำของเขาดูเหมือนจะลังเลเล็กน้อย
ในขณะนั้นฉินซีก็ยื่นมือออกมาและดึงแขนเสื้อของลู่เซิ่น “ลู่เซิ่นนายให้ถังย่าเข้ามาช่วยก็ได้”
ความไม่เชื่อปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของลู่เซิ่นเขามองไปที่ฉินซีก้มศีรษะลงและพูดซ้ำว่า “เธอขอให้ถังย่าช่วยเธอเหรอลืมไปแล้วรึไงว่าเธอ …
“ลู่เซิ่น” ฉินซีพูดขัดจังหวะเขา และโน้มตัวเข้าไปพูดข้างหูเขาว่า “ที่ฉันสามารถปรากฏตัวที่นี่ในวันนี้ก็เพราะถังย่าปล่อยฉันออกมา”
ลู่เซิ่นตกใจมาก เขาไม่เชื่อเล็กน้อยจึงหันหน้าไปมองถังย่าที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างใจเย็น
หลังจากได้รับการจ้องมองจากเขาและไม่ได้แสดงออกอะไรเพียงแค่ยักไหล่เบา ๆ
ลู่เซิ่นพบว่าเขาไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้
เธอเป็นคนที่ช่วยจ้านเซินพาฉินซีออกไปและเป็นคนส่งข่าวให้จ้านเซิน แต่เธอเป็นคนที่เปิดเผยชื่อของจ้านเซินโดยไม่ได้ตั้งใจและเธอก็เป็นคนที่ช่วยฉินซีกลับมา
ผู้หญิงคนนี้ … กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
ลู่เซิ่นมักจะอยู่ห่างจากการสิ่งที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฉินซีและเขาจำเป็นต้องระมัดระวังมากขึ้น
แต่ฉินซียังคงจับแขนเสื้อของลู่เซิ่นและพูดเกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยนว่า “ลู่เซิ่นนายให้เวินจิ้งแกล้งเป็นเจ้าสาวของนายและยังขอให้เธอช่วยฉันที่เป็นเจ้าสาวตัวจริงคนนี้เปลี่ยนชุดให้นายไม่รู้สึกอายเหรอถึงแม้นายจะไม่รู้สึกอะไร แต่ฉันก็ไม่ต้องการจะเจอเจ้าสาวในนามของนายคนนี้ ถังย่าปลอดภัยไม่ต้องกังวล”
ลู่เซิ่นก้มมองเธอเป็นเวลานานและในที่สุดก็หลีกทางอย่างไม่เต็มใจ “โอเคถ้าเธอยืนยันจะให้เธอช่วยถ้ามีอะไรหาฉันทันทีและฉันจะให้เป็นบอดี้การ์ดสองคนมาคุ้มกัน ”
ฉินซีรู้อยู่ในใจว่าถ้าถังย่าต้องการพาเธอไปจริงๆก็ไม่มีประโยชน์ที่ลู่เซิ่นจะพาบอดี้การ์ดมาคุ้มกัน แต่เพื่อที่จะให้ลู่เซิ่นสบายใจเธอจึงพยักหน้าตอบกลับไป
ถังย่ายิ้มบาง ๆ และกล่าวว่า “ประธานลู่ไม่ต้องกังวลถ้าฉันต้องการพาฉินซีไปจริงๆ คุณคงไม่ได้พบเธอในวันนี้ฉันอยู่ที่นี่เพื่อมาช่วยจริงๆ จะมีบอดี้การ์ดมากเท่าไหร่ก็เอาเถอะจะได้คุ้มกันอย่างเต็มที่”
หลังจากพูดเสร็จเธอก็เดินไปหาฉินซีอย่างมั่นใจและเบียดตัวด้านข้างเข้าไปในห้อง
ฉินซียืนอยู่ที่ประตูให้ลู่เซิ่นดูสบายๆแล้วหันกลับไปปิดประตู
ในใจของลู่เซิ่นยังคงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นฉินซียืนกรานแบบนี้เขาก็ไม่มีทางอื่น เขาโทรเรียกบอดี้การ์ดสองคนให้ขึ้นมาและเขาก็อยู่ที่ประตูครู่หนึ่งก่อนที่สูหยิงจะโทรมา
“ลู่เซิ่นลูกอยู่ที่ไหน” น้ำเสียงของสูหยิงดูตำหนิเล็กน้อย “วันนี้เป็นงานแต่งงานของลูก คงไม่ได้มีแค่พวกเราที่ช่วยลูกรับแขกใช่ไหม”
ลู่เซิ่นตอบรับกลับไป เขาหันหน้าไปมองประตูห้องที่ปิดสนิทอยู่ก่อนจะสั่งผู้คุ้มกันอีกครั้งและในที่สุดก็หันหลังจากไป
ภายในห้อง
ฉินซีปิดประตูและหันกลับไปมองรอบๆห้อง
ห้องนี้ถูกดัดแปลงให้เป็นห้องแต่งตัวมีกระจกแต่งหน้าขนาดใหญ่และกระจกเต็มตัวมีเครื่องสำอางจำนวนมากมายหลายขวดวางเรียงอยู่บนโต๊ะชุดแต่งงานที่ฉันเห็นในห้องนอนของรีสอร์ทชิงหยวนเมื่อคืนถูกแขวนไว้บนกำแพง. และถังย่ากำลังยืนอยู่หน้าชุดแต่งงานมองพินิจพิเคราะห์
แม้ว่าฉินซีจะรับประกันกับลู่เซิ่นแต่ที่จริงจุดประสงค์การมาของถังย่ายังไม่สามารถคาดเดาได้ชัด
เธอมาเพื่อพาฉันกลับไปเหรอ
ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น
ฉินซีรู้รูปแบบการทำงานและความสามารถขององค์กรดีกว่าใคร ๆ ถ้าเธอมาเพื่อสิ่งนี้จริงอย่างที่เธอคิด เมื่อลู่เซิ่นตื่นขึ้นมาในวันนี้ก็จะไม่สามารถพบตัวเธอแล้ว
งั้น…เพื่ออะไรกันล่ะ มีเรื่องอะไรจะอธิบายกับเธอ?
เธอรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าถังย่าไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดี แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าควรถามอย่างระมัดระวัง
ดังนั้นเธอจึงเดินไปสองสามก้าวเพื่อไปหาถังย่าพลางเอ่ยปาก“เธอมา…เพื่ออะไร”
ถังย่าละสายตาจากชุดแต่งงานมองไปที่ฉินซีพลางยิ้มจาง ๆ “ฉันบอกแล้วว่าฉันมาที่นี่เพื่อช่วยเธอจัดชุดแต่งงาน บ้านตระกูลลู่แห่งนี้มีคนรู้จักเธออยู่ที่นี่ไม่เกินห้าคนใช่ไหม ถ้าฉันไม่มาเกรงว่าจะมีเพียงเวินจิ้งภรรยาในนามของลู่เซิ่นเท่านั้นที่สามารถมาช่วยเธอสวมชุดแต่งงานได้เธอไม่รู้สึกอึดอัดใจหรือไง”
ฉินซีกลับหรี่ตาและไม่เชื่อคำพูดของเธอในทันที
ถังย่าหันกลับไปมองชุดแต่งงานและหลังจากตรวจดูชุดแต่งงานอย่างถี่ถ้วนสักสองสามนาทีจู่ ๆ เธอก็พูดว่า “เขารักเธอจริงๆ”
ฉินซีมองตามสายของเธอไป
ชุดแต่งงานงดงามมากมันแตกต่างจากที่อยู่ใต้แสงไฟเมื่อคืน ในขณะนี้ดวงอาทิตย์กำลังส่องแสงที่ผนังซึ่งชุดแต่งงานแขวนอยู่ทางหน้าต่างทำให้เพชรที่เย็บติดอยู่ในชุดแต่งงานเปล่งประกาย
ชุดแต่งงานนี้น่าจะเป็นความฝันที่สวยงามที่สุดในใจของผู้หญิงทุกคน
“สุดท้ายแล้ว…ฉันก็ไม่สามารถมีงานแต่งงานของตัวเองได้” ถังย่า พูดต่อสายตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่ชุดแต่งงานนี้ “และเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเพื่อนเจ้าสาวในงานแต่งงานของใครก็ได้ เพราะงั้นงานแต่งงานของเธอเป็นเพียงงานเดียวของฉันโอกาสที่บริสุทธิ์ ที่สุดที่จะได้ใกล้ชิดกับพิธีแต่งงานสักครั้งดังนั้น…ฉันจึงมาที่นี่ ”
ฉินซีหันไปมองใบหน้าด้านข้างของเธอ
เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของ ถังย่าดูอ้างว้าง แต่การแสดงออกของเธอยังคงเป็นรอยยิ้มแบบหุ่นยนต์ที่ฉินซีคุ้นเคย ราวกับว่าคน ๆ หนึ่งถูกตัดขาดและไม่สามารถกลับมาเป็นปกติได้
ทันใดนั้นฉินซีก็นึกถึงคำพูดที่เธอพูดกับตัวเอง ตอนที่เธอส่งตัวเองออกมาเมื่อคืน
เธอสู้กับการร้องขอจ้านเซินเท่าใดก็ไม่อาจได้มา ไม่เพียงแต่ไม่อาจครอบครองได้
แม้แต่ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองเธอยังไม่กล้าแสดงออกมา ดูแล้วน่าสงสารยิ่งกว่าการไม่ได้เป็นเจ้าของมัน
สมองของฉินซีก็ถูกกระตุ้นและพยักหน้าไปอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว “ถ้าอย่างนั้นอย่าเสียเวลา เริ่มเตรียมตัวเถอะ”
