บทที่ 1356 การหยั่งเชิง
จ้านเซินเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือของเขาเหยาจ้าวควรจะมาถึงแล้ว
จ้านเซินยังคงมีเรื่องสำคัญมากที่ต้องปรึกษากับเขา
“อืม ฝันดี”
ฉินซีตอบอย่างเชื่อฟังรอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา
ความเงียบและความรู้เดียงสาของเธอทำให้จ้านเซินไม่ระวัง
แม้จ้านเซินจะมีข้อสงสัยมากมายเกี่ยวกับการเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเธอ
แต่จ้านเซิน กลับเชื่อในความสามารถของตัวเอง
เขามั่นใจมากว่าเป็นไปไม่ได้เลย ที่ฉินซีจะฝ่าวงล้อมที่เขาจัดขึ้นและหนีออกไปได้
ดังนั้นเขาสามารถจากไปด้วยความมั่นใจ
“ฝันดี”
จ้านเซินประคองเธอให้นอนลงช่วยห่มผ้าให้เธอ จากนั้นก็หันหลังกลับและเดินออกไป
ฉินซีเอาผ้าห่มคลุมหัวไว้ ฟังเสียงฝีเท้าของเขาไปผสมกับความรู้สึกที่หลากหลายในใจของเธอ
บางทีมันอาจจะเหนื่อยเกินไปแม้ว่าร่างกายจะไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งวัน แต่เธอก็ไม่สามารถควบคุมมันได้ฉินซีหลับตาและค่อยๆ หลับไป
……
เมื่อจ้านเซินออกจากโรงพยาบาลมา
เหยาจ้าวทักทายเขา เขาสวมเสื้อหนังสีดำกลืนไปกับค่ำคืนอันมืดมิด
เสียงของเขาแหบแห้งไม่มีขึ้นลงใดๆ ราวกับหุ่นยนต์ไร้อารมณ์
แต่เขาไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องแปลกนี่ เป็นลักษณะเฉพาะของคนในองค์กรของพวกเขา
ในทางตรงกันข้าม หากคนในองค์กรมีคนที่มีความรู้สึกจึงจะแปลกประหลาด
ถ้าฉินซีเห็นเขาต้องประหลาดใจแน่นอนว่า เหยาจ้าวกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
แม้ว่าเขาคนก่อนจะเป็นคนในองค์กรแต่นิสัยของเขายังคงสภาพของโลกภายนอกและเขายังช่วยเธอครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่เพียงหนึ่งปีต่อมา เหยาจ้าวดูเหมือนจะถูกซึมซับไปแล้ว
ที่จริงแล้ว เหยาจ้าวได้รับประสบการณ์อะไรบ้างในหนึ่งปีนี้
จ้านเซินมองไปที่เขาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ขึ้นรถก่อนค่อยพูด”
แม้ว่าที่นี่จะปลอดภัยแต่จ้านเซินก็ยังไม่วางใจ
เขาต้องหาที่ลับและพูดคุยกับเหยาจ้าวเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้
เหยาจ้าวพยักหน้าและก้าวตามจ้านเซินไป
ทั้งสองมาถึงฐานลับของจ้านเซิน
“ก่อนอื่นงานแรกคือการสืบหาประวัติของ โจวซิง ฉันอยากรู้ว่าเขาติดต่อใครเมื่อเร็วๆนี้และเขาไร้มลทินหรือเปล่า
จ้านเซินไม่สุภาพอีกต่อไปทันทีที่เขาเข้าประตู เขาอธิบายงานอย่างตรงไปตรงมา
เหยาจ้าวพยักหน้า “ได้ครับ”
ไม่มีประกายในดวงตาของเขาราวกับว่าเขาสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว
“ฉินซีอยู่ที่โรงพยาบาลตอนนี้”
จู่ๆ จ้านเซิน ก็พูดออกมา
เหยาจ้าวซึ่งเดิมทีไม่มีการแสดงออกมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาเอ่ยชื่อฉินซีเขาจึงถามเสียงแหบว่า “ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง”
แม้ว่าทั้งสองจะอยู่ด้วยกันในช่วงเวลาสั้นๆแต่ก็มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดในระดับนี้และใกล้ชิดสนิทกันมากกว่าคนอื่นๆในองค์กร
จ้านเซินส่ายหัว “หมอแซ่โจวคนนั้นบอกว่าอาการตอนนี้ของฉินซีไม่ได้อยู่ในขั้นดี แต่ฉันไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงดังนั้นฉันหวังว่านายจะไปช่วยฉินซีตรวจสอบอีกทีในวันพรุ่งนี้”
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมจ้านเซิน จึงรีบร้อนขนาดนั้นที่จะเรียกเหยาจ้าวมา
เมื่อไม่มีคนของตนเอง จ้านเซินจะกังวลใจอยู่ตลอด
เหยาจ้าวเคยช่วยฉินซีหลบหนีมาก่อนแต่เขาถูกค้นพบโดยจ้านเซิน และถูกส่งไปฝึกตอนนี้ท่าทางเขาจึงเปลี่ยนเป็น “เชื่อง” มาก
หลังจากผ่านการฝึกครั้งนั้น ตอนนี้จ้านเซินจึงไว้ใจเหยาจ้าวมาก
“ครับ”
เหยาจ้าวไม่ได้พบฉินซีมานานแล้ว ในใจก็ต้องการพบเธอ
เพียงแต่ไม่คิดว่าฉินซีหนีไปได้นานขนาดนี้แล้ว สุดท้ายก็ไม่สามารถหนีไปจากการควบคุมของจ้านเซินได้
นี่อาจเป็นชะตากรรมของพวกเขา
อยากจะหนีจากองค์กรอย่างบ้าคลั่งพยายามทุกวิถีทางแต่ก็ยังหนีไม่พ้น
ราวกับตาข่ายที่ยิ่งดิ้นรนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรัดแน่นมากเท่านั้น ยิ่งลึกเข้าไปในเลือดเนื้อความเจ็บปวดก็พร่าเลือน
ในใจของเหยาจ้าวกระสับกระส่าย แต่ภายนอกยังคงเย็นชาไม่แยแสกับทุกสิ่ง
ในปีนี้เขาได้เรียนรู้วิธีอำพรางอารมณ์ของตัวเอง
“เอาล่ะ วันนี้ก็ดึกแล้ว นายพักที่นี่ก่อนเถอะ”
หลังจากที่พูดจบจ้านเซินก็ทิ้งเขาไว้และขึ้นไปชั้นบน
เหยาจ้าวเองก็หาห้องพักและไปพักผ่อน
ใช้เวลาทั้งคืนอย่างสงบ
วันถัดมา
ฉินซีได้ยินเสียงผลักประตูอย่างชัดเจน
ประสบการณ์ที่ได้รับในช่วงหลายปีของการฝึกทำให้เธอลุกขึ้นนั่งโดยไม่รู้ตัว
ด้วยดวงตาสีเหลืองอำพันมองไปที่ประตูอย่างระแวดระวังฉินซีกำหมัดแน่นและพร้อมที่จะต่อสู้
ทันทีที่จ้านเซิน และเหยาจ้าว เข้ามาพวกเขาก็เห็นท่าทางของฉินซีเหมือนนกที่หวาดกลัว
จ้านเซินขมวดคิ้วรู้ว่าเธอยังไม่ตื่นเต็มที่ “ฉินซี … ”
ทันทีที่เขาพูดฉินซีก็โยนแจกันในมือพุ่งมาที่เขา
นี่เป็นปฏิกิริยาจากจิตใต้สำนึกของฉินซีทั้งหมดและเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะฆ่าจ้านเซิน
จ้านเซินมองไปที่แจกันที่โยนมา แววตาของเขาไม่เปลี่ยนไป
เขายืนนิ่งและดูแลกันที่ทุบใส่เขา
จ้านเซินยื่นมือออกมาและหยิบแจกันขึ้นมาอย่างสบายๆ
ฉากที่อันตรายทำให้จ้านเซินกู้สถานการณ์ได้อย่างง่ายดาย
เขาถือมันไว้ในมือและเดินไปทางฉินซี
“ฉินซี ผมเอง”
จ้านเซินพูดออกมาด้วยเสียงต่ำและมองตรงไปที่ฉินซี
เขาวางแจกันลงบนโต๊ะฝ่ามือกว้างจับไหล่ของฉินซีและควบคุมเธอด้วยการกระทำที่ทำให้เธอคลั่งอีกครั้ง
ฉินซีกลับมามีสติอีกครั้ง
เธอเงยหน้าขึ้นและเผชิญหน้ากับดวงตาคู่ดำของจ้านเซิน “จ้านเซิน … ”
ฉินซีพึมพำกับตัวเองเสียงของเธออ่อนลง
ราวกับว่าการตอบสนองกลับมาแล้วฉินซีก็ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิดและขอโทษ ฉันขอโทษเมื่อฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่ … ”
มือทั้งคู่และเสียงของเธอกำลังสั่นหายใจไม่ออกเล็กน้อย
ท่าทางละเอียดอ่อนเช่นนี้ทำให้หัวใจที่เย็นชาของจ้านเซินอ่อนลงและสับสนในทันที
จ้านเซินจับมือที่สั่นเทาของเธอด้วยความปวดใจและพูดเบาๆว่า “ไม่เป็นไร เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายฉันรู้ว่าเป็นเพราะอะไร ไม่นานเธอก็จะดีขึ้นและน้ำหนักเล็กน้อยของเธอไม่ได้ทำให้ฉันเจ็บ”
ในดวงตาของเธอเปล่งประกายเล็กน้อยเมื่อเขาพูดออกมา
เธอรู้โดยสัญชาตญาณว่าคนที่ไม่มีความสามารถ ไม่สามารถทำร้ายจ้านเซินได้แต่ฉินซีแค่อยากลองและเธอไม่ต้องการถูกขังที่นี่เหมือนสัตว์เลี้ยง
แม้ว่าเมื่อครู่ฉินซีจะมีปฏิกิริยาบ้างโดยไม่รู้ตัวแต่ก็จงใจมากกว่า
จ้านเซินไม่ได้สังเกตจุดนี้
เขาคิดว่าฉินซีก้มศีรษะลงเพียงเพราะรู้สึกผิด
แต่เขาไม่รู้ว่าฉินซีกังวลว่าเธอจะไม่สามารถซ่อนสิ่งต่างๆจากสายตาอันแหลมคมของจ้านเซินได้
เธออยู่กับจ้านเซิน มานานและเธอรู้ดีว่าเขาจะใช้วิธีใดในการจับผิดตัวเองดังนั้นเธอจึงเชี่ยวชาญในการหลีกเลี่ยงอย่างชาญฉลาด
“อืมๆถ้าฉันทำร้ายนาย ฉันคงจะโทษตัวเอง”
