บทที่ 1379 ถูกดึงดูด ถอนตัวไม่ได้
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
ใบหน้าที่สวยงามเพราะรอยยิ้มที่สดใส ยิ่งดูสดใสน่ารักไปทั่ว
เสียงหัวเราะของถังย่าเพราะขนาดนั้น กลับทำให้หลอจี่หอางหน้าแดงขึ้นมาในพริบตา
ถึงแม้ในด้านความรู้สึกเขาจะช้ามากๆ แต่ไอคิวกลับสูงมาก ถ้าในเวลาอย่างนี้เขายังฟังความหมายในเสียงหัวเราะของถังย่าไม่ออกอีก งั้นเขาก็เป็นคนโง่จริงๆ
หลอจี่หอางหายใจเข้าลึกๆ ระงับอารมณ์ปั่นป่วนในใจไว้
เขาหันมองถังย่าและพูดเสียงต่ำว่า : “พอแล้ว! มีอะไรน่าหัวเราะ!”
ในน้ำเสียงของหลอจี่หอาง ผสมความโกรธด้วยเล็กน้อย ใบหน้าแดงระเรื่อ
ถังย่าได้ยินชัดเจนถึงความอายในคำพูดของเขา ดวงตาที่สวยงามโค้งงอ เหมือนหมาป่าตัวน้อยกำลังจ้องมองตรงไปที่หลอจี่หอาง : “เจ้านายหลอ ไม่เคยมีความรักไม่ใช่เรื่องด้อยค่าอะไรเลย คุณดูฉันสิฉันก็ไม่เคยมีความรักมาก่อนนะ มีความสุขเหมือนกันไม่ใช่รึไง มั่นใจในตัวเองมากไหม?”
ริมฝีปากแดงขยับเบาๆ ในน้ำเสียงของถังย่ามีเสียงหัวเราะอยู่
เธอใช้วิธีการทำร้ายตัวเอง มาปลอบใจหลอจี่หอาง บรรเทาอารมณ์โกรธในใจเขา
แต่ หลอจี่หอางกลับไม่เชื่อ
ตำรวจฝึกงานหลิวซีหางที่นั่งฟังเงียบๆ อยู่ด้านข้างก็ตกใจมาก : “อะไร?”
หลิวซีหางมองถังย่าอย่างไม่อยากจะเชื่อ เอ่ยปากถามอย่างตกใจ : “คุณถัง คุณไม่เคยมีความรักจริงๆ หรือ? คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”
จากรูปร่างและหน้าตาอย่างนี้ของถังย่า คนที่ตามจีบเธอต้องนับไม่ถ้วนแน่ๆ จะไม่เคยมีความรักได้ยังไง
ถังย่าส่ายหน้าภายใต้การมองอย่างตื่นตกใจของเธอ : “ฉันจะเอาเรื่องอย่างนี้มาพูดเล่นทำไม?”
เธอถามกลับด้วยสีหน้าจริงจัง
หลิวซีหางยังคงไม่อยากจะเชื่อ เธอคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเงื่อนไขและสายตาของถังย่าสูงเกินไป คนที่ตามจีบเธอพวกนั้น เธอไม่พอใจทั้งหมด ดังนั้นจึงยังโสดมาตลอด
หลิวซีหางคิดว่าเรื่องนี้มีความเป็นได้มาก ในเมื่อถังย่าก็สวยมากจริงๆ น้อยมากที่จะมีผู้ชายที่เหมาะสม มีความรักที่คุณภาพต่ำ โสดแบบมีความสุขยังดีกว่าเสียอีก
“งั้นต้องมีคนตามจีบคุณเยอะมากๆ สิ คุณถังมีคนที่ชอบรึยัง?”
หลิวซีหางคิดว่าหัวหน้าของตัวเองก็ยังโสด หน้าตาหล่อเหลาและมีความสามารถ
ถึงแม้เธอเพิ่งจะมาสถานีตำรวจได้ไม่นาน แต่ได้ยินเจ้าหน้าที่เก่าในสถานีบอกว่า เจ้านายหลอดูไม่มีเงินเหมือนพวกเรา แต่มีภูมิหลังที่ดีมาก แค่ปกติไม่ได้ใช้เวลาอยู่ในตำแหน่งเท่านั้นเอง
หลิวซีหางยิ่งคิด ยิ่งรู้สึกว่ายังย่ากับหลอจี่หอางเหมาะสมกัน
เธออดคิดที่จะช่วยไม่ได้ สอบถามข้อมูลสักหน่อย เพื่อสร้างบุพเพสันนิวาสที่สวยงาม
“ไม่มี”
ถังย่าตอบคำถามแรก สำหรับข้อหลังนั้น…
“หึหึ”
คิดถึงจ้านเซิน รอยยิ้มที่ขมขื่นก็ปรากฏขึ้นบนหน้าของถังย่า
ผู้ชายที่เธอชอบ ตอนนี้กำลังอยู่กับผู้หญิงคนอื่น
ถังย่าแอบถอนหายใจในใจ กำลังจะเอ่ยปากพูด ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากประตูสถานีตำรวจ
เธอรู้สึกถึงบรรยากาศบีบคั้นอย่างแปลกๆ อากาศรอบๆ ลดลงในชั่วพริบตา
เดิมทีในสถานีตำรวจวุ่นวาย แต่หลังจากที่คนนั้นปรากฏตัวขึ้นกลับเงียบสงบลงในทันที
ทุกคนมองไปที่ประตูอย่างเลื่อนลอย เหมือนโดนมนต์สะกด
ถังย่ามองไปโดยไม่รู้ตัว และเห็นร่างของจ้านเซิน
เธอยิ้มมุมปาก ความข่มขืนในใจค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความหวาน
จ้านเซินมองไปรอบ และหาร่างของถังย่าเจอจากในกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งได้อย่างถูกต้อง
เธอสวมแจ็คเก็ตสีกาแฟความยาวถึงระดับหน้าแข้งพอดี ที่เท้าสวมรองเท้าหนังข้อสูงหนึ่งคู่ ผมลอนสีไวน์แดงที่สวยงามดึงดูดผู้คน
ถังย่ายืนอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ ยิ่งทำให้ละสายตาไม่ได้
หลังจากหาตำแหน่งของถังย่าเจอ จ้านเซินจึงก้าวขายาวทั้งสองข้างเดินไปหาเธอ
สายตาของทุกคนมองตามเขามา ถูกใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพเจ้าของจ้านเซินทำให้หลงใหล
เดิมทีพวกเขาคิดว่าเจ้านายหลอหล่อมากแล้ว หล่อพอกับดาราชายในโทรทัศน์
แต่ เมื่อทุกคนเห็นจ้านเซิน เพิ่งจะรู้ว่าอะไรที่เรียกว่าเหนือมนุษย์ยังมีมนุษย์ เหนือฟ้ายังมีฟ้า
จ้านเซิน น่าจะประมาณหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร เขาสวมเสือแจ็คเก็ตสีดำคอลเลคชั่นเดียวกันกับถังย่า ระดับความยาวที่ถ้าคนอื่นใส่แทบจะกวาดพื้นได้นั่น สำหรับจ้านเซินแล้วถึงเข่ากำลังดี ทำให้เห็นหน้าแข่งที่แข็งแรง
คิ้ว ตา หู จมูก ปากของเขาพอดีขนาดนั้น แววตาลึกซึ้ง เมื่อจ้านเซินมองจ้องคุณ ในแววตาของเขาเหมือนมีวังวนที่ไม่สามารถมองเห็นก้นบึ้ง ทำให้คนดึงดูดโดยไม่รู้สึกตัวและไม่สามารถปฏิเสธได้
เมื่อทุกคนเห็นจ้านเซินเดินไปหาถังย่า จึงจะนึกขึ้นมาได้ ที่แท้เขามาประกันตัว
ถังย่ามองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา แสงดาวระยิบระยับเปล่งประกายในดวงตาสวยงาม เธอเงยหน้ามองจ้านเซิน น้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นมาอีกเล็กน้อย : “คุณมาแล้ว”
ถึงแม้ถังย่าจะสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร แต่เมื่ออยู่ตรงหน้าจ้านเซินก็ยังไม่พอ
จ้านเซินก้มมองรอยยิ้มสดใสของเธอ พยักหน้านิ่ง : “อืม ต้องทำขั้นตอนอะไรบ้าง?”
เขาไม่ปล่อยให้เสียเวลา ถามเข้าประเด็นหลักตรงๆ
ถังย่าคิดว่าจ้านเซินปล่อยฉินซีไว้และออกมาช่วยตัวเอง ในใจก็หอมหวานแล้ว
เธอมองไปทางหลอจี่หอางที่ยืนอยู่ด้านข้าง : “คนนี้คือเจ้านายหลอ ไปหาเขาก็โอเคแล้ว”
ตั้งแต่หลอจี่หอางเห็นจ้านเซินปรากฏตัวตอนนั้น ในใจของเขาก็รู้สึกถึงความอันตรายเพิ่มขึ้นอย่างแปลกๆ
เขารู้สึกได้ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอันตรายมาก
สายตาของจ้านเซินเคลื่อนไปที่ร่างของหลอจี่หอาง : “เจ้านายหลอ รบกวนคุณแล้ว”
น้ำเสียงของเขาเย็นชาขนาดนั้น ไม่แสดงอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ
หลังจากหลอจี่หอางได้ฟัง รู้สึกไม่สบายใจมากอย่างแปลกๆ
เขาพยักหน้า : “ไม่รบกวนเลย ตามฉันมาทางนี้เถอะ”
ทั้งสองคนแผ่รังสีระเบิดออกมาให้กันอย่างไม่รู้ตัว จ้านเซินรู้ถึงความเป็นศัตรูที่หลอจี่หอางมีต่อเขาได้อย่างชัดเจน แต่กลับไม่รู้ว่าเพราะอะไร
จ้านเซินกล้ารับรองว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับหลอจี่หอาง
ก่อนหน้านี้ แม้แต่คำเดียวก็ไม่เคยคุยกัน
แต่หลอจี่หอางกลับไม่ต้อนรับตนเองขนาดนั้น
นี่ทำให้จ้านเซินสับสนเล็กน้อย หรือว่าเหตุผลเป็นเพราะถังย่า?
นึกถึงความสามารถในการสร้างความเดือดร้อนของถังย่า จ้านเซินก็ไม่แปลกใจแล้ว
“ได้”
จ้านเซินเดินตามหลอจี่หอางไปอีกด้านหนึ่ง
เดิมทีถังย่าอยากจะตามไป หลิวซีหางกลับยืนขึ้นกะทันหันและจับข้อมือเธอไว้
หลิวซีหางถามอย่างตื่นเต้น : “คุณถัง ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นใคร เป็นแฟนคุณหรือ?”
ในใจเธอตื่นเต้นจนตะโกนออกมาว่า “ว้าว!”
ผู้ชายคนนี้หล่อเกินไปแล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งบรรยากาศลมหายใจที่เยือกเย็น จนทำให้คนอยากจะหยุดแต่ทำไม่ได้
แต่ไหนแต่ไรหลิวซีหางไม่เคยเห็นผู้ชายที่หล่อขนาดนี้มาก่อน แม้แต่หลอจี่หอางที่หล่อมากแล้วในสายตาเธอ ก็ได้แค่หนึ่งในห้าของเขาเท่านั้นเอง
แค่ได้ยินคำว่า “แฟน” คำนี้ ถังย่าตกตะลึงไปสักครู่
เธอส่ายหน้า : “ไม่ใช่”
ถังย่าหวังว่าจ้านเซินจะกลายเป็นแฟนของเธอ แต่ความจริงช่างโหดร้าย
คนที่เธอชอบ ชอบผู้หญิงคนอื่น
