บทที่ 1382 รสนิยมแย่
ถังย่าเหมือนเหวลึก ดึงดูดคนให้อยากลงไปสำรวจสภาพแวดล้อมประเภทต่างๆ แม้ว่าจะไม่อาจรอดขึ้นมาได้ก็ไม่เสียดาย
ถังย่ารู้สึกว่าหลอจี่หอาง กำลังจ้องมองตัวเอง เธอเคยชินกับสายตาอย่างนี้มานานแล้ว
เธอไม่ใส่ใจ หันไปมองจ้านเซินที่ยืนอยู่ข้างๆ ตัวเอง “พี่ชายคะ พวกเราไปจ่ายค่าปรับกันค่ะ”
ตอนที่ถังย่าอยู่ข้างนอก ใช่ว่าไม่เคยเรียกจ้านเซินเป็นพี่ชาย
แต่ทว่า ไม่รู้ทำไม จ้านเซินรู้สึก วันนี้ถังย่าแตกต่างจากทุกครั้ง
อาจเป็นเพราะเมื่อก่อนเรียกพี่ใหญ่ตลอด แต่ครั้งนี้กลับเรียกพี่ชาย
อาจเป็นเพราะฟังแล้วสนิทสนมกว่าทุกที ทำให้จ้านเซินรู้สึกทำตัวไม่ถูก
จ้านเซินก้มหน้ามองเธอแวบหนึ่ง เสียงแหบแห้ง “อึม”
ขาเรียวยาวก้าวออกไป ตามถังย่าไปทาง หลิวซีหาง
หลิวซีหาง มองเห็นจ้านเซินเดินมาทางตัวเอง ก็ใจเต้นโครมคราม
ตอนที่จ้านเซินอยู่ไกลออกไป หลิวซีหาง รู้สึกว่าเขาดูดีมากพอแล้ว
แต่เมื่อเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น มองเห็นเครื่องหน้าของจ้านเซินหลิวซีหาง ถึงพบว่า ที่แท้ในโลกนี้มีคนที่หน้าตางดงามได้ถึงขั้นนี้
มิน่าถึงได้ทำให้ผู้หญิงสวยอย่างถังย่าหวั่นไหวได้ หรือไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ไม่อาจต้านทาน
หลิวซีหาง ร้องกรี๊ดในใจ แก้มสองข้างแดงเรื่อ
เธอมองจ้านเซินอย่างคลั่งไคล้ ดวงตาเบิกโต
ถังย่าเห็นเธอยืนตะลึง ก็กระแอมเบาๆ “แฮ่มๆ…”
เมื่อได้ยินเสียงกระแอม หลิวซีหาง ก็คืนสติทันที
“อ้อๆ…ขอโทษค่ะ”
เมื่อคิดถึงตรงที่ผู้ชายคนนี้คือคนที่ถังย่าชอบ หลิวซีหางก็มีสีหน้าเก้อเขิน
เธอรีบดึงสายตากลับมา แสร้งทำท่าทางจริงจัง “ทั้งหมด…”
หลิวซีหาง รับบันทึกจับกุมมาแล้ว มองดูตัวเลขบนกระดาษ
เธอดูผิวเผินกำลังทำงานจริงจัง แต่สายตากลับมองถังย่ากับจ้านเซินตลอด จับสังเกตท่าทางของทั้งสองคน
เท่าที่หลิวซีหางสังเกตเห็น เธอรู้สึกจ้านเซินดีกับถังย่ามากทีเดียว เพียงแต่ไม่รู้ว่าดีแบบไหนกันแน่
“คุณถัง คุณจ้านเรียบร้อยแล้วค่ะ”
หลิวซีหาง พูดขึ้นมีรอยยิ้มบางๆ
ถังย่ามองเธอยิ้มกว้าง พยักหน้า “ขอบคุณค่ะ”
เธอมองจ้านเซินที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “พวกเราไปกันเถอะค่ะ”
ถังย่าดีใจมากที่ครั้งนี้จ้านเซินมาได้
“อึม”
จ้านเซินรับคำเสียงแหบ
ทั้งสองคนกำลังจะกลับ ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้ารีบเร่งดังมาจากทางหน้าประตู
ถังย่าเงยหน้ามองอย่างสงสัย ก็พอดีกับที่เห็นซิวหน่ายซิง กำลังรีบเร่งเข้ามาในสถานีตำรวจ
มองเห็นเขาท่าทางเล่นใหญ่ ถังย่าก็รู้สึกว่าแย่แล้ว
พอซิวหน่ายซิง เข้าประตูมา ก็เห็นถังย่าทันที
เขาวิ่งเข้ามาหาถังย่าอย่างตื่นเต้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยเซอร์ไพรส์ “ลูกพี่!”
ซิวหน่ายซิง สายตาตื่นเต้น และท่าทางดีใจลิงโลด ทำเอาถังย่าอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี
เธอคิดว่าตัวเองหน้าหนาพอแล้ว แต่ทุกครั้งที่เจอ ซิวหน่ายซิง ก็ต้องยอมแพ้ทุกทีไป
ถังย่าอดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปนิดหนึ่ง อยากจะหนีหน้า ซิวหน่ายซิง
แต่ สายตาของ ซิวหน่ายซิง ล็อกเป้าเธอไว้แล้ว จะปล่อยให้เธอหนีไปได้อย่างไร
ไม่รอถังย่าพูดอะไร ซิวหน่ายซิง ก็พุ่งเข้าไป กอดเอวบอบบางของถังย่า
ซิวหน่ายซิง น้ำเสียงน้อยใจมาก “ลูกพี่ ผมหาพี่เจอสักที รู้มั้ยผมหาพี่แทบตาย ทำไมไม่รอผมอยู่ที่เดิมล่ะครับ”
เขาพูดจาน่าสงสารเหลือแสน น้ำเสียงไม่พอใจนิดหน่อย
ถังย่ายืนนิ่งไม่ขยับ สีหน้าเคร่งขรึมมองชายหนุ่มที่กอดตัวเอง “ซิวหน่ายซิง!”
เธอกัดฟันกรอด สายตาคู่งามส่องประกายอันตราย
ถังย่าไม่รู้ว่าเธอพูดกับ ซิวหน่ายซิงกี่ครั้งกี่หนแล้ว อยู่ข้างนอกให้ทำตัวปกติหน่อย อย่าทำตัวเป็นเด็กน้อยกับเธอ คนอื่นเห็นแล้วรู้สึกน่าขัน
แต่ถึงอย่างไร ซิวหน่ายซิง ก็ไม่เคยฟังเข้าหูสักครั้ง กลับเห็นเป็นเรื่องสนุกด้วยซ้ำไป ชอบใจทำอีกครั้งแล้วครั้งเล่าไม่เบื่อ
นึกถึงจ้านเซินยังอยู่ข้างๆ และยังไหนจะคนที่มุงดูในสถานีตำรวจอีก ถังย่าจึงไว้หน้าซิวหน่ายซิง เธอสูดลมหายใจลึก บังคับตัวเองให้เย็นลง “ซิวหน่ายซิง ฉันให้เวลานายสามวินาที ปล่อยมือนายเดี๋ยวนี้ ถอยไปยืนห่างหนึ่งเมตร!”
ถังย่าก้มหน้ามองซิวหน่ายซิง สายตาส่งสัญญาณเตือน
“ไม่เอา! ไม่เอา!”
ซิวหน่ายซิง มุมปากมีรอยยิ้มร้าย
ปวดขมับตุบๆ ถังย่ารู้สึกได้ชัดเจน เส้นประสาทในสมองจะระเบิดแล้ว “3…2…”
ถังย่าไม่สนใจคำร้องขอของเขา เริ่มนับถอยหลัง
ขณะที่ถังย่ากำลังจะนับถึงหนึ่ง ซิวหน่ายซิง ก็ดีดตัวหนีเสียก่อน
ซิวหน่ายซิง ไม่อยากถอยไปแต่เมื่อครู่เขาได้ยินเสียงกรอบแกรบตอนที่ ถังย่าหักข้อมือวอร์มร่างกาย คิดถึงครั้งที่แล้วตอนถังย่าทำอย่างนี้ สุดท้ายถูกต่อยจนหน้าบวมจมูกช้ำ ซิวหน่ายซิง รู้สึกสงสารตัวเอง
เพื่อไม่ให้ใบหน้าหล่อเหลาของตัวเอง ถูกถังย่าต่อยจนยับเยินจำไม่ได้ ซิวหน่ายซิง ยังกลัวอยู่
“ได้ๆๆ ผมปล่อยแล้ว”
ซิวหน่ายซิง ปล่อยเธอ ยืนห่างจากถังย่าหนึ่งเมตรพอดี
เขากำลังจะเอ่ยปาก แหย่ถังย่าสักหน่อย สายตาพลันก็เหลือบไปมองจ้านเซินที่ยืนอยู่ข้างๆ
ท่าทางยิ้มแย้มขี้เล่นก็หายไปทันที ซิวหน่ายซิง เหมือนถูกแปะยันต์เข้ากับตัว ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ”หัว…”
ซิวหน่ายซิง กำลังจะเรียกจ้านเซิน ก็ถูกเขากวาดสายตามองเย็นเยียบ
เขาเหมือนเห็นศัตรูตัวฉกาจ กัดลิ้น ถึงค่อยคืนสติขึ้นมาบ้าง “คุณจ้าน ท่านมาที่นี่ได้ยังไงครับ”
ซิวหน่ายซิง นึกไม่ถึงจ้านเซินจะปรากฏตัวที่นี่ เขาน่าจะอยู่ที่องค์กรไม่ใช่หรือ
ทำไมอยู่ๆ ก็มาปรากฏตัวที่สถานีตำรวจพร้อมกับถังย่าได้
ซิวหน่ายซิง คือคนที่ถังย่าตอนปฏิบัติภารกิจข้างนอก เลือกมาเป็นลูกน้อง แม้จะรู้ว่ามีองค์กรอยู่ แต่เขาเคยไปแค่ไม่กี่ครั้ง
เขาเคยพบหน้าจ้านเซินแทบนับครั้ง แต่เปลี่ยนความกลัวที่อยู่ในกระดูกไม่ได้
ซิวหน่ายซิง แม้ปกติแล้วจะเป็นคนขี้เล่นทะเล้น แต่รักตัวกลัวตายยิ่งกว่าใคร
เขารู้สึกได้ถึงพลังพิฆาตของจ้านเซิน ไม่ใช่คนที่เขาจะเล่นด้วยได้
ถังย่าเห็นเขาตกใจเพราะสายตาของจ้านเซิน รู้สึกว่าทั้งอารมณ์ดีทั้งขำ
ปกติเวลาอยู่กับเธอ ไม่เคยเห็น ซิวหน่ายซิงเชื่อฟัง เห็นแก่หน้าคนอื่น
ถังย่าพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “นายไม่มาสักที ฉันก็จำเบอร์มือถือนายไม่ได้ ก็เลยโทรหาพี่ชาย ให้เขามาจ่ายค่าปรับซิวหน่ายซิง นายลองว่ามาสิ เป็นผู้ช่วยประสาอะไรกัน”
วันนี้ถ้าไม่เพราะซิวหน่ายซิงมารับเธอที่สนามบินช้า ก็คงไม่เกิดเรื่องตามมาเยอะแยะขนาดนี้
