บทที่ 1390 ความตื่นตระหนก
ซิวหน่ายซิงไม่อยากเห็นถังย่ากลายเป็นฉินซีคนที่สอง เขายอมไม่ได้
“เดี๋ยวฉันไปเลยค่ะ”
ถังย่าเม้มริมฝีปาก ตอบกลับไป
หลังจากนั้น ถังย่าก็วางสาย
รอบตัวเธอแผ่รัศมีความเคร่งขรึม อุณหภูมิในรถลดลง
ซิวหน่ายซิงครุ่นคิด ก่อนที่จะเสี่ยงพูด “ ลูกพี่ ผมรู้สึกว่าที่ลู่เซิ่นพูด ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลนะ”
เขาพูดอย่างระมัดระวังสังเกตสีหน้าถังย่าผ่านกระจกมองหลัง
ถังย่ายังอารมณ์จมดิ่ง เมื่อได้ยินเขาพูดถึงลู่เซิ่นเงยหน้ามอง ถลึงตาใส่ซิวหน่ายซิง “ซิวหน่ายซิง นายเป็นพวกไหนกันแน่!”
เธอย้อนถามอย่างโมโห แววตาไม่พอใจ
ซิวหน่ายซิงได้ยินเสียงเธอคำรามโมโห หดคอหัวหด ”ลูกพี่ อย่าเพิ่งโกรธ ผมต้องเป็นพวกพี่อยู่แล้ว ผมแค่วิเคราะห์ก็เท่านั้น”
เขารู้อยู่แล้ว ถ้าพูดถึงเรื่องนี้ ถังย่าจะต้องโมโหแน่
แต่ถึงอย่างไร ซิวหน่ายซิงไม่อาจอยู่เฉยๆ มองถังย่าหลงผิด สุดท้ายทำให้ตัวเองพินาศ
ในตอนแรกถังย่าช่วยเขาออกมาจากนรก เขาจดจำฝังใจเสมอ
“วิเคราะห์อะไร”
เมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนี้ ความโมโหในใจของถังย่าก็คลายลงมาก
แต่ยังไม่หายไปหมดสิ้น เธอจ้องซิวหน่ายซิง เขม็ง เหมือนรอเขาพูดเหตุผลออกมา
ซิวหน่ายซิงมองสายตาน่ากลัวของเธอ ก็รู้ว่าถังย่ากำลังรอ ถ้าเขาพูดเหตุผลที่ถูกต้อง ถังย่าคงจะยิ่งโกรธ
ในใจเขาเพื่อความซวยที่กำลังจะมาถึง เงียบไว้อาลัยให้ตัวเองสามวินาที จากนั้นพูดขึ้น ”ลูกพี่ พี่สังเกตมั้ย ช่วงนี้พี่เปลี่ยนไปมาก”
ซิวหน่ายซิงเป็นคนเก็บซ่อนอารมณ์ไม่เก่งอยู่แล้ว เขาไม่รู้ควรพูดอ้อมค้อมอย่างไรดี สาเหตุหลัก ก็เพราะถังย่าเป็นคนความรู้สึกช้า ในด้านความรักไม่รู้เรื่องเลย ถ้าซิวหน่ายซิงพูดไม่ชัดล่ะก็ ถังย่ายิ่งไม่รู้ว่าความหมายที่เขาต้องการพูด
แม้เขาจะเตรียมพูดออกไป ให้ถังย่าเข้าใจชัดเจน ไม่ต้องกังวลถังย่าจะโกรธ
“เปลี่ยนหรือ ฉันเปลี่ยนตรงไหน”
ถังย่าย่นคิ้ว ถามเสียงเย็น
เธอรู้สึกว่าตัวเองก็เหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนตรงไหนสักหน่อย
นอกจากนี้ ถังย่ารู้สึกว่าความรู้สึกของตัวเอง กับความรู้สึกของตัวเอง แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ซิวหน่ายซิงเห็นเธอท่าทางไม่เข้าใจ ได้แต่พูดต่อ “ลูกพี่ อย่างที่ลู่เซิ่นพูดไปนั่นแหละพี่ยิ่งทียิ่งเหมือนมนุษย์มีเลือดเนื้อแล้ว”
จุดนี้ซิวหน่ายซิงที่ติดตามถังย่ามาตลอดรู้สึกได้มากที่สุด
ถังย่าเมื่อได้ฟังเช่นนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก “ไม่มีทาง ซิวหน่ายซิงนายอย่าพูดมั่วๆ แถวนี้”
เธอรู้ซิวหน่ายซิง มีนิสัยเสีย ชอบล้อเล่นเป็นที่สุด
ดังนั้น ถังย่าย่อมคิดไปว่าซิวหน่ายซิงตอนนี้ล้อเล่นกับตัวเอง
ซิวหน่ายซิงน้อยครั้งจะทำหน้าจริงจัง “ลูกพี่ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เจอเรื่องลู่เซิ่นกับฉินซี จะต้องทำตามกฎขององค์กรและคำสั่งของจ้านเซินเท่านั้น แต่ตอนนี้พี่ไปเจรจากับลู่เซิ่นเอง หวังว่าจะหาวิธีไกล่เกลี่ยอย่างสันติได้”
นี่ไม่ใช่สไตล์ของถังย่าสักนิด เธอเริ่มใจอ่อนแล้ว
“ที่ไหนกันล่ะ”
ถังย่ายืนกรานปฏิเสธ ในใจกลับหวั่นไหว
อันที่จริง ซิวหน่ายซิงพูดถูกแล้ว
จ้านเซินสั่งเธอ ให้เธอคอยแอบตามลู่เซิ่น จับตาทุกความเคลื่อนไหวของเขา ไม่ได้สั่งให้เธอไปทำอย่างอื่น
แต่เธอกลับไปถึงที่ ปากพูดว่าหวังดีกับลู่เซิ่นและฉินซีเพื่ออะไรกันแน่ มีแต่ถังย่าที่รู้
“ลูกพี่ ไม่ต้องทำไขสือแล้ว ผมดูออก พี่แสดงออกชัดเจนขนาดนี้”
ถ้าไม่เพราะกลัวว่าถังย่าแสดงออกชัดมากเกินไป จะเปิดเผยทุกอย่างซิวหน่ายซิงก็ไม่อยากพูดออกมา
เผชิญหน้ากับสายตาของซิวหน่ายซิง ถังย่าเม้มริมฝีปาก
“พอละ ไม่ต้องพูดแล้ว ตั้งใจขับรถไปเลย”
ถังย่าเปลือนอกสงบนิ่ง แต่ในใจหงุดหงิดมาก
เธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ไม่อยากฟังเรื่องชวนปวดหัวอีก
ถังย่ามองออกไปนอกหน้าต่าง เสน่ห์ในดวงตาคู่งามหายไป สายตาเผยให้เห็นความเศร้าบางๆ
มองเห็นเธอเป็นอย่างนี้ซิวหน่ายซิงเลือกที่จะไม่พูดออกมา
ซิวหน่ายซิงแอบถอนหายใจ ดึงสายตากลับมา
เขาตั้งใจขับรถต่อไป ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก
ไม่นานนักรถก็มาถึงหน้าโรงพยาบาล
ซิวหน่ายซิงแสดงบัตรอนุญาตผ่านเข้าออก แล้วขับเข้าไป
ถังย่าสับสนมาตลอดทาง ในหัวว่างเปล่า
“ลูกพี่ ถึงแล้วครับ”
กระทั่งได้ยินเสียงเรียกของซิวหน่ายซิงถังย่าถึงได้รู้สึกตัว
ถังย่าเก็บความคิดฟุ้งซ่านไว้ในใจ พยักหน้า ”รู้แล้ว เข้าไปกันเถอะ”
เธอเปิดประตูรถ เดินนำเข้าไปในโรงพยาบาล
ตามที่อยู่ที่จ้านเซินให้มาถังย่า เดินไปข้างหน้า
เธอมาถึงห้องของฉินซี ก็เห็นแต่เหยาจ้าวคนเดียว
ถังย่าขมวดคิ้ว ”หมอเหยา ฉินซีกับจ้านเซินไปไหนคะ”
จ้านเซินให้เธอมาหาฉินซีที่นี่ไม่ใช่หรือ ทำไมทั้งสองคนไม่อยู่
“จ้านเซินไปเป็นเพื่อนฉินซีเดินเล่นที่สวนดอกไม้ค่ะ”
เหยาจ้าวพูดเรียบๆ แต่ไม่รู้ว่าคำพูดนี้จะเหมือนเข็มนับพันนับหมื่นเล่ม ทิ่มแทงใจของถังย่า
สีหน้าของถังย่าซีดเผือด
เดินเล่น นี่เป็นเรื่องที่ถังย่าไม่เคยได้ยินมาก่อน
จ้านเซินจะเสียเวลากับเรื่องไร้สาระอย่างนี้ได้อย่างไรกัน
บางที เพราะสถานะฉินซีในใจของจ้านเซินไม่เหมือนกัน เรื่องไร้สาระอย่างนี้ กับจ้านเซินแล้ว กลายเป็นมีความหมายขึ้นมา
ถังย่าสูดลมหายใจยาว ซ่อนความไม่พอใจไว้ข้างใน
“อ้อ ฉันไปหาพวกเขาเองค่ะ”
ถังย่าพยักหน้าเรียบๆ หันเดินออกนอกประตูไปอย่างรวดเร็ว
ท่าทางสะบัดพรืดไปอย่างนั้น คนที่เข้าใจรู้ว่าถังย่าไปหาคน แต่ถ้าไม่รู้ จะนึกว่าถังย่าไปจับกิ๊ก
เหยาจ้าวมองด้านหลังของเธอ ส่ายศีรษะ
ซิวหน่ายซิงรับรู้อารมณ์ที่เปลี่ยนไปของถังย่า เขาตามหลังเธอไปอย่างระมัดระวัง ไม่กล้าหายใจ เกรงว่าติดร่างแห ตัวเองจะซวย
อีกอย่าง ตอนนี้ในใจถังย่ามีแต่จ้านเซินคนเดียว
เธออยากรู้ว่าตอนนี้จ้านเซินกับฉินซีทำอะไรอยู่ที่สวน
เมื่อนึกถึงจ้านเซินอยู่กับฉินซีสองต่อสอง ในใจถังย่าก็เกินทนถึงกับอยากฆ่าคน
ความรู้สึกผิดปกตินี้ ทำให้ถังย่าไม่สบายใจมาก เธอไม่อยากเป็นอย่างนี้ แต่ควบคุมใจตัวเองไม่ได้ ถังย่ารู้สึกตื่นตระหนก
จังหวะฝีเท้าของถังย่ารวดเร็ว
ขณะที่เธอไปถึงสวนดอกไม้ ก็เห็นฉินซีเกาะแขนจ้านเซินเดินไปข้างหน้าพอดี ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสดใส
