ตอนที่1397 กำจัดให้หมด
ถังย่าพูดเสียงทุ้ม “ฉันสงสัยว่าเหยาจ้าวกับฉินซีจะสมรู้ร่วมคิดกัน ฉันไม่วางใจให้เธอเข้าไป”
เมื่อพูดจบ ใบหน้าของจ้านเซินก็พลันเปลี่ยนเป็นน่ากลัว
เขาไม่คิดมาก่อนว่า เหยาจ้าวคนที่ได้รับความไว้วางใจจากเขามาตลอด วันหนึ่งจะมาทรยศเขา
ดวงตาสีเข้มของจ้านเซินทอประกายสลัวๆ เขากล่าวเสียงขรึม “ที่เธอพูดคือเรื่องจริงหรือเปล่า?”
จ้านเซินไม่อยากเชื่อข้อเท็จจริงข้อนี้
ถังย่าถูกเขามองอย่างไม่วางตา ริมฝีปากสีแดงขยับพูด “นี่แค่เป็นสิ่งที่ฉันสงสัย ตอนนี้ฉันไม่มีหลักฐานพิสูจน์ว่าเหยาจ้าวเป็นคนของฉินซี แต่ฉันแค่รู้สึก ถ้าหากมันยังไม่ชัดเจน เพิ่มการป้องกันหน่อยก็ดี”
เธอทำงานรอบคอบมาโดยตลอด ไม่อยากจะทำผิดพลาดเพราะความประมาทของตัวเอง
ถังย่าพูดความคิดของตัวเองออกมา จ้านเซินรับฟังอย่าเงียบๆ
เขารู้สึกว่าสิ่งที่ถังย่าพูด ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล
จ้านเซินพูดเสียงต่ำ “คืนนี้หาโอกาส ทดสอบเหยาจ้าว”
เขาต้องทำให้ชัดเจน ว่ารอบตัวเขามีกี่คนที่เป็นสายลับให้ฉินซีและลู่เซิ่น
แววตาเย็นชาของจ้านเซินทอประกาย ทั่วร่างมีไอของจิตสังหารอยู่รอบตัว
“ดี”
ถังย่าพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ถ้าอย่างนั้นเรากลับเลยไหม?”
เธอมองไปยังจ้านเซิน ถามความคิดเห็นของเขา
จ้านเซินหันหลังกลับ ขาเรียวยาวเดินไปยังห้องพักฟื้น
แต่ฉินซีที่อยู่ในห้องพักฟื้น ยังไม่รู้แผนการของถังย่าและจ้านเซิน
แม้เธอจะรู้สึกถึงบรรยากาศที่มันผิดปกติ แต่กลับเดาไม่ออกว่าสองคนนั้นมีแผนจะจัดการกับเรื่องของลู่เซิ่นในคืนวันนี้ แถมยังวางแผนจะดักจับพวกเธอทั้งหมด
หลังจากที่จ้านเซินและถังย่าออกไป ที่มุมก็ปรากฏเงาของใครคนหนึ่ง
เหยาจ้าวมองตามหลังของสองคนนั้นที่เดินจากไปไกลๆ ดวงตาระยิบแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ล้ำลึกอยู่ภายใต้แว่นตากรอบสีทอง
เขาไม่คิดว่าสัญชาตญาณของถังย่าจะเฉียบคมขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าจะสงสัยเขา
ดูเหมือนว่าคืนนี้เขาไม่สามารถช่วยฉินซีได้แน่ ไม่อย่างนั้น ความคงแตก
เดิมทีเหยาจ้าวต้องการแจ้งลู่เซิ่น แต่เขาไม่มีข้อมูลติดต่อของลู่เซิ่น แม้ว่าเขาต้องการจะออกไปข้างนอกเขาก็ยังต้องได้รับการอนุญาตจากจ้านเซิน
ยิ่งไปกว่านั้นในช่วงเวลาพิเศษนี้ ถ้าเขาจู่ๆออกไป แน่นอนว่าจะดึงความสนใจของจ้านเซินแน่นอน
ยิ่งเมื่อถึงเวลาแบบนี้ สมองของเหยาจ้าวต้องสงบ ไม่ควรทำอะไรมุทะลุ
ทีแรกเหยาจ้าววางแผนที่จะไปหาโจวซิงเพื่อพูดคุย และให้โจวซิงติดต่อลู่เซิ่น
ทว่า เขาหาไปรอบหนึ่ง ก็ยังไม่เห็นเงาของโจวซิง
เหยาจ้าวมีลางสังหรณ์ไม่ดี เป็นไปได้ไหมว่าโจวซิงจะถูกจ้านเซินขังไว้ในห้องมืด
เขาเดาไม่ผิด ตอนนี้โจวซิงถูกลูกน้องของจ้านเซินขังไว้ในห้องมืดแล้ว
แสงในห้องดำมืดสลัว รอบๆห้องว่างเปล่า ไม่มีแม้กระทั่งหน้าต่าง
โจวซิงถูกมัดติดอยู่กับเก้าอี้ มือถูกคล้องกุญแจมือ ส่วนขามีโซ่เหล็กล่ามเอาไว้
เขารู้สึกอัปยศกับสิ่งที่เกิดขึ้นมา
ตอนนั้นโจวซิงอยู่ในออฟฟิศกำลังจะแอบส่งข้อความหาลู่เซิ่นเพื่อเช็คเกี่ยวกับเรื่องที่จะทำในคืนนี้ แต่ยังไม่ทันได้เอาโทรศัพท์ออกมา ถังย่าก็ถีบประตูเข้ามาก่อน
“ปั้ง!”
เสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้โจวซิงตกใจ
เขามองถังย่าอย่างไม่พอใจ และถามออกไปด้วยความโกรธ “คุณเป็นใคร?”
โจวซิงไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เขารู้ ว่าคนที่จะเข้ามาที่นี่ได้มีแค่คนของจ้านเซิน
ถังย่ายกมุมปากขึ้นหัวเราะเย็นๆ ริมฝีปากสีแดงขยับพูด “คนที่มาจับแกไง”
เธอมองหน้าที่เยาว์วัยของโจวซิงอย่างเหยียดหยาม
นึกไม่ถึงว่าลู่เซิ่นจะส่งเด็กตัวกะเปี๊ยกนี่มาเป็นสายลับ ใจกล้าอะไรเช่นนี้
เมื่อพูดจับ ใจของโจวซิงก็เต้นขึ้นมา
ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีค่อยๆเข้ามาเกาะกุมในหัวใจ แต่เรื่องเผชิญหน้ากับถังย่า ท่าทางของเขาก็ยังคงรักษาความสงบ “จะมาจับผมทำไม ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”
มือของโจวซิงวางอยู่บนโต๊ะ เขาพิมพ์อย่างเงียบๆ พยายามส่งข้อความถึงลู่เซิ่น บอกลู่เซิ่นว่า พวกเขาถูกเปิดโปงแล้ว และไม่ให้มา
แต่ถังย่าก็รู้ทันลูกไม้ตื้นๆแบบนี้นานแล้ว
ถังย่ารีบก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาด้วยความเร็ว
“คุณ!”
โจวซิงเบิกตากว้างด้วยความโกรธ มองยังเธอด้วยความตกใจ
เมื่อกี้เขามองไม่ทันว่าถังย่ามายืนอยู่ข้างหน้าเขาได้อย่างไร ตอนนี้มือถือไม่ได้อยู่กับเขาแล้ว
นึกถึงข้อความที่ตัวเองส่งไป โจวซิงก็รู้สึกกระสับกระส่าย
เขาก้าวออกไป ก่อนจะรีบไปดักหน้าถังย่า “เอาโทรศัพท์คืนมา”
ข้อความนั้นจะต้องไม่ให้ถังย่าเห็น มิฉะนั้นลู่เซิ่นจะตกอยู่ในอันตราย
ถังย่ายกริมฝีปากขึ้นอย่างเย็นชา เธออมยิ้มมองไปยังท่าทางที่ดูลนลานของเขา “ร้อนใจทำไม ดูหน่อยสิ ว่าแกส่งข้อความหาใคร”
ดวงตาของดอกท้อเป็นประกาย เธอมองไปที่โจวซิงอย่างขำราวกับกำลังดูโชว์ตัวตลก
ถังย่าสมเพชเขามาก ไม่ได้เห็นเขาที่กำลังเดือดดาลอยู่ในสายตา
สิ่งนี้ทำให้หัวใจของโจวซิงโหมกระหน่ำด้วยความโกรธ เขาถูกผู้หญิงดูถูก
“โทรศัพท์ของผม คุณไม่มีสิทธิ์มาค้น!”
โจวซิงตะโกนด้วยความโกรธ และอดไม่ได้ที่จะลงมือกับถังย่า
เขาส่งหมัดไป คิดว่าจะทำให้ถังย่าบาดเจ็บ แต่ถังย่าขนาดมองยังไม่มองเลย เธอก็หลบได้แล้ว
การเคลื่อนไหวของเธอว่องไวมาก ราวกับว่าเดาการกระทำของเขาได้นานแล้ว
ท่าทางถังย่าอยู่ในสายตาที่ตกตะลึงของเขา เธอแตะโทรศัพท์ให้มันสว่างขึ้น
เมื่อเห็นมีล็อคหน้าจอด้านบน ถังย่าเลิกคิ้ว “อ่า มีรหัสผ่านด้วย”
โจวซิงคิดว่าเขาตั้งค่ารหัสผ่านได้ปลอดภัยมาก ถังย่าเดาไม่ถูกแน่
แต่ใครจะรู้เล่า ถังย่าแค่ปัดหน้าจอครั้งสองครั้ง เสียง “คลิก” ก็ดังขึ้น หน้าจอก็ถูกเปิดขึ้นมาง่ายดาย
“ง่ายมาก! ไม่เห็นจะท้าทายเลย”
ถังย่าเบะปาก พูดอย่างเบื่อหน่าย
น้ำเสียงของเธอเบามาก ราวกับกำลังพูดเรื่องธรรมดาอยู่
อย่างไรก็ตาม เมื่อโจวซิงฟังจบ ใบหน้าพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ ความโกรธในใจทะยานถึงขีดสุด
คำพูดของถังย่า เห็นได้ชัดว่ากำลังหัวเราะเยาะไอคิวของเขา
การยั่วยุแบบนี้ ใครมันจะไปยอมรับได้
“ผมบอกให้คุณคืนให้ผม!”
โจวซิงโกรธจริงๆ เขาคำรามด้วยความโกรธ โผเข้าหาด้านหลังของถังย่า เตรียมที่จะแย่ง
แต่ถังย่ากลับหันมา ยิ่งทำให้เขาจับได้แค่อากาศ
ดวงตาดอกท้อของถังย่าเป็นประกาย เธอพูดด้วยน้ำเสียงติดเย็นชา “ช้าเกิน ทั่วตัวมีแต่ความบกพร่อง”
หลังจากพูดจบ เธอก็ถีบเข้าไปที่ก้นของโจวซิง
เหมือนจะเป็นการถีบเข้าเบาๆ ที่จริงแล้วคือใช้แรงมาก
โจวซิงไม่คิดว่าฝีมือของถังย่าจะดีขนาดนี้ ไม่ทันจะได้ตอบสนอง เขาก็ล้มลงไปที่พื้นแล้ว
โชคดีที่เขาได้ฝึกฝนการชกต่อยมาบ้างในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ เขาพลิกตัวและกลิ้งล้มลงบนพื้นเป็นวงกลมเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ใบหน้าสัมผัสกับพื้นโดยตรง
