บทที่ 1409 ตื่น
ด้านนอกมืดมากๆ บวกกับเมื่อกี้ความสนใจของโจวซิงจดจ่ออยู่แต่กับการเข้าห้องน้ำ จึงไม่ได้สนใจว่าในมุมมุมหนึ่ง ยังมีใครอีกคนซ่อนตัวอยู่
โจวซิงมองลู่เซิ่นที่ถูกทำร้ายจนหน้าตาบวมช้ำ ขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก : “บาดเจ็บหนักจนไม่รู้สึกตัวจริงๆ กระดูกเขาหักหลายที่ ต้องรีบพาไปรักษาที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”
ถึงแม้เขาจะเป็นจิตแพทย์ แต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยเคยเรียนศัลยกรรม
และโจวซิงมีความสามารถด้านศัลยกรรมสูงมาก แค่เขาสนใจด้านจิตวิทยามากกว่า จึงเลือกเรียนจิตแพทย์
แต่ไม่ได้หมายความว่า เขาไม่สามารถผ่าตัดได้
การผ่าตัดลู่เซิ่นแบบนี้ เขายังทำได้
แต่ที่นี่แย่เกินไป ไม่เหมาะสม
“งั้นออกไปก่อนค่อยว่ากัน”
โจวเอ้อก็คิดว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย เขาแบกลู่เซิ่นขึ้นหลังอีกครั้ง : “พวกเรารีบเดินหน่อย ถ้าจ้านเซินเกิดกลับมากะทันหัน พวกเราจบแน่”
เขาเห็นโจวซิงยังอืดอาดอยู่ จึงอดกระตุ้นไม่ได้
โจวซิงได้ยินอย่างนั้น หัวใจกระตือรือร้นขึ้นมาทันที
พละกำลังด้านการต่อสู้ของจ้านเซิน ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นมาก่อน
แต่ โจวซิงกลับเข้าใจในทักษะของถังย่าอย่างลึกซึ้ง
แม้แต่ถังย่าเขายังสู้ไม่ได้ งั้นไม่ต้องพูดถึงจ้านเซิน
โจวซิงไม่คาดหวังว่าเพิ่งจะออกมาได้จะโดนจับขังอีกครั้ง
การเคลื่อนไหวของเขาเร่งรีบขึ้นมาทันที จนกระทั่งเร็วกว่าโจวเอ้อ : “คุณเร่งหน่อย ฉันไปเอารถมาก่อน”
โจวซิงโบกมือให้เขา และหายไปจากสายตาของโจวเอ้อ
โจวเอ้อมองท่าทางบุ่มบ่ามของเขา ส่ายหน้าแต่กลับก้าวขาเร็วขึ้น
เรื่องที่เร่งด่วนที่สุดตอนนี้คือการออกไปให้เร็วที่สุด
จากนั้น หาโรงพยาบาลที่เชื่อถือได้ ให้โจวซิงผ่าตัดให้ลู่เซิ่น
โจวเอ้อเพิ่งจะเดินมาถึงประตู โจวซิงก็ขับรถมาจอดแล้ว
“รีบขึ้นรถ!”
โจวซิงพูดกระตุ้นด้วยสีหน้าจริงจัง
เมื่อกี้เขาเหมือนจะเห็นบอดี้การ์ดของจ้านเซินที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน ยังแยกย้ายกันไปไม่หมด
“อืม”
โจวเอ้อพยักหน้า เปิดประตูรถและวางลู่เซิ่นเข้าไปก่อน
ระหว่างนั้น โดนบาดแผลของลู่เซิ่นโดยไม่ทันระวัง
ลู่เซิ่นเจ็บจนขมวดคิ้ว ส่งเสียงอู้อี้ออกมาอย่างเจ็บปวด : “โอ๊ย…”
โจวเอ้อมองเขาอย่างเป็นห่วงและประคองให้เขานั่งตรงๆ : “ลู่เซิ่น คุณอดทนอีกหน่อย ใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้ว”
“ออกรถ ไปโรงพยาบาลที่คุณเคยอยู่ก่อนหน้านี้”
โจวเอ้อสั่งพลางดูแลลู่เซิ่น
หลังได้รับคำสั่ง โจวซิงขับรถออกมาอย่างรวดเร็ว
รถออฟโรดสีดำ พุ่งออกมาราวกับลูกศรและหายไปในความมืดภายในพริบตา
รถออฟโรดสีดำคันนี้ เดิมทีเตรียมไว้สำหรับใช้หลบหนี
แต่ตามแผนของลู่เซิ่นแล้ว
คือหลังจากที่ช่วยฉินซีออกมาแล้ว พวกเขาทุกคนนั่งอยู่บนรถคันนี้ละขับออกมาด้านนอก
ถึงเวลานั้นหาสถานที่ที่ไม่มีจ้านเซิน และใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับฉินซี
น่าเสียดาย ตอนนี้แผนการทั้งหมดไม่เป็นความจริง
ฉินซีโดนจ้านเซินพากลับไปที่องค์กร หลังจากนี้ถ้าอยากช่วยออกมาอีกคงยากยิ่งกว่าเดิม
“ฉินซี ฉินซี …”
ลู่เซิ่นที่อยู่ในอาการสับสน ขมวดคิ้วแน่น ร้องเรียกชื่อของฉินซีไม่หยุด
มองท่าทางความลำบากเพื่อความรักของลู่เซิ่น โจวเอ้อถอนหายใจ
เขาไม่รู้ว่าหลังจากลู่เซิ่นตื่นขึ้นมา จะบอกเรื่องที่ฉินซีโดนจับตัวไปกับเขายังไงดี
ถ้าลู่เซิ่นรู้ คงเป็นบ้า
ในเมื่อ ตอนนั้นลู่เซิ่นก็อยู่ในเหตุการณ์ เขาเห็นผู้หญิงที่รักโดนจับไปต่อหน้าต่อตา
ภายใต้การขับรถอย่างรวดเร็วของโจวซิง ทั้งสามคนมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
“รีบพาลู่เซิ่นเข้าไปในห้องผ่าตัด ฉันจะไปเตรียมอุปกรณ์”
โจวซิงพูดพลางวิ่งไปทางห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็ว
ทั้งสองคนแบ่งงานกันชัดเจน และรวดเร็วมาก
โจวซิงเรียกพยาบาลมาหลายคน เพื่อเริ่มทำการผ่าตัดกระดูกให้ลู่เซิ่น
โจวเอ้อรออยู่นอกประตูอย่างร้อนใจ
……
ขณะเดียวกัน
ฉินซีอยู่บนรถที่จะกลับองค์กรแล้ว
ตั้งแต่ขึ้นรถมา เธอมองไปนอกหน้าต่างไม่พูดไม่จา
การแสดงออกของฉินซีดูเคร่งขรึมมาก ใครๆ ก็เข้าใจความคิดเธอ
จ้านเซินนั่งอยู่ทางขวามือของเธอ บรรยากาศความกดดันแผ่กระจายอยู่รอบตัว เย็นชาจนซิวหน่ายซิงที่ขับรถอยู่ด้านหน้าสั่นไปทั้งตัว
แต่ ฉินซีกลับทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร
ในใจของเธอมีแค่ลู่เซิ่น เธออยากรู้ว่าตอนนี้ลู่เซิ่นเป็นยังไง โจวเอ้อหาเขาเจอไหม
เมื่อกี้ฉินซีลองสำรวจอาการบาดเจ็บของลู่เซิ่นดูแล้ว ถึงแม้จะไม่ถึงชีวิต แต่ก็บาดเจ็บไม่น้อย
ต่อให้กระดูกสมานกันแล้ว ก็ยังต้องรักษาอาการอีกสัก1-2เดือนจึงจะดีขึ้น
ฉินซีขมวดคิ้ว อยากจะมีปีกงอกออกมาสักคู่และบินไปหาลู่เซิ่นที่นั่น
เมื่อคิดว่าต้องกลับไปอยู่ในกรงขังที่องค์กร ฉินซีรู้สึกว่าตรงหน้ามืดไปหมด ชีวิตสิ้นหวัง
ถังย่านั่งอยู่ด้านข้างคนขับ
เธอมองจากกระจกมองหลังเห็นทั้งสองคนนั่งอยู่คนละฝั่ง ในใจไม่รู้สึกอะไร
ถังย่าหลับตาลงหยาบๆ ทำเป็นแกล้งหลับ ไม่ได้ยินและไม่เห็นอะไร เพื่อลดความน่าเบื่อ
เส้นทางกลับองค์กรไกลมาก ขับรถมาทั้งคืนเพิ่งจะถึง
เมื่อฉินซีมาถึงที่หมาย การผ่าตัดลู่เซิ่นก็เสร็จสิ้นพอดี
“ผ่าตัดสำเร็จ”
โจวซิงถอดหน้ากากออก โล่งใจขึ้นมาหน่อย
ถือได้ว่าเขาช่วยลู่เซิ่นออกมาจากประตูนรกแล้ว
โจวเอ้อได้ยินประโยคนี้ของเขา ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มบางๆ : “ค่อยยังชั่ว ลำบากคุณแล้ว”
เขามองท่าทางใบหน้าซีดเซียว เหงื่อท่วมของโจวซิง รู้สึกห่วงใยเล็กน้อยจึงแตะบ่าเขาเบาๆ
“ทรมานมาทั้งคืนแล้ว รีบหาห้องพักสักหน่อยเถอะ ทางนี้ลู่เซิ่นฉันดูแลเอง สบายใจได้”
โจวเอ้อพูดอย่างมั่นคง
โจวซิงพยักหน้า : “งั้นฉันไปพักสักครู่ จริงๆก็จะทนไม่ไหวแล้ว ถ้าทางนี้ลู่เซิ่นเกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณไปเรียกฉันที่ห้องทำงานน่ะ”
เขาเน้นย้ำสองสามคำก่อนจะเดินจากไป
โจวเอ้อมองลู่เซิ่นที่ถูกเข็นเข้าไปพักในห้องเฝ้าดูอาการผู้ป่วยสาหัส
ตอนนี้ลู่เซิ่นยังไม่ฟื้นขึ้นมา อาการยังไม่แน่นอน
ต้องรอให้ลู่เซิ่นฟื้นขึ้นมาก่อน ถึงจะบอกได้ว่าพ้นขีดอันตรายแล้วจริงๆ
“ฉินซี ฉินซี”
ลู่เซิ่นฝันเห็นท่าทางที่ฉินซีโดยจ้านเซินพาตัวไป เขาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ
เขา “ฉึก!” และลุกขึ้นนั่งทันที
“โอ้ย…”
บาดแผลส่งอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรง ลู่เซิ่นล้มลงและสูดหายใจเข้าลึกๆ
ลู่เซิ่นขมวดคิ้วแน่น กุมบาดแผลอย่างเจ็บปวดและมองรอบๆ ด้าน
รอบๆ เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ ทำให้แสบจมูกจนทนไม่ไหว
โจวเอ้อได้ยินเสียงเคลื่อนไหว จึงรีบพุ่งเข้ามา
“ลู่เซิ่น คุณตื่นแล้ว!”
โจวเอ้อมองเขาด้วยความตื่นเต้นดีใจ ดวงตาสีดำสนิทส่อแววกังวล : “คุณอย่าเพิ่งขยับ ฉันจะไปเรียกโจวซิงมาดูคุณก่อน”
เขาเห็นลู่เซิ่นลุกขึ้นนั่ง ขมวดคิ้วแน่น
ขณะที่โจวเอ้อคิดว่าจะประคองเขาให้นอนลง ลู่เซิ่นกลับจับข้อมือเขาแน่น : “ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ฉินซีล่ะ? ฉินซีทำอะไรอยู่ที่ไหน?”
ลู่เซิ่นมองเขาอย่างตรงไปตรงมา ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
เขาจำได้แค่ว่าเขาต่อสู้กับจ้านเซิน
