บทที่1438 งานเต้นรำสวมหน้ากาก
ก่อนโจวซิงจะไป ก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองลู่เซิ่น “นายเองต้องระวังให้ดีนะ มีเรื่องอะไรโทรหาฉันกับโจวเอ้อได้ตลอด”
มองดูท่าทางอ้อยอิ่งของเขา ลู่เซิ่นก็ขมวดคิ้ว
ถ้าไม่กลัวว่าการเคลื่อนไหวจะเสียงดังเกินไป ลู่เซิ่นอยากที่จะเดินเข้าไปถีบโจวซิงซักทีจริงๆ ให้เขารีบออกไป ไม่ต้องอยู่ตรงนี้ให้เสียเวลา
แต่คิดๆดู สาเหตุที่โจวซิงพูดเยอะแบบนั้น ก็เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเขา
ลู่เซิ่นสูดหายใจลึก บังคับตัวเองให้ใจเย็นลง
“ฉันรู้”
ลู่เซิ่นพยักหน้า
เขาขี้เกียจที่จะรอให้โจวซิงไปแล้ว หันตัวจากฝั่งขยะของเสียไปทางกำแพงแล้วกระโดดออกไปอย่างคล่องแคล่ว
การเคลื่อนไหวของลู่เซิ่นที่บินข้ามกำแพงไป ปฏิบัติกับโจวซิงโดยตรง
โจวซิงตาโตอ้าปากค้างมองเขาที่เมื่อกี้ยังยืนตรงนี้อยู่ดีๆ ตอบคำถามตรงไปตรงมา ชั่วพริบตาก็หายไปในค่ำคืน ยังคงไม่ตอบสนองเป็นเวลานาน
สามวินาทีต่อมา ลมเย็นพัดผ่าน
โจวซิงอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น ใบหน้าเผยความงุนงง
“เฮ้อ…..”
โจวซิงถอนหายใจยาว พูดพึมพำกับตัวเอง “ต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ!”
พูดจบ เขาก็หันหน้ากลับไปที่ห้องทำงาน
ตอนที่เดินไป โจวซิงยังคงมีความลังเล แต่เขารู้ว่า ลู่เซิ่นตัดสินใจที่จะไปพบฉินซีแล้ว ใครก็หยุดไว้ไม่ได้
……
ด้านนอกโรงพยาบาล
ลู่เซิ่นตกลงบนพื้น ราวกับแมวน้อยน้ำหนักเบา ไม่มีเสียงใดๆเลย
ออกจากโรงพยาบาลมาได้ ความกังวลในใจของลู่เซิ่นก็คลายลงไปมาก
เขาให้โจวเอ้อมาเหยียบจุดนี้ล่วงหน้าแล้ว ตรงนี้ไม่มีกล้องวงจรปิด
ลู่เซิ่นเลือกเดินตรงทางที่อำพรางมาตลอดทาง โจวเอ้อเตรียมรถไว้แล้วตรงจุดที่อยู่ไม่ไกล
เขาหารถที่โจวเอ้อเตรียมไว้เจอ แล้วขับรถไป
เพื่อหลีกเลี่ยงคนสอดแนมที่ถังย่าส่งไปที่วิลล่าที่เขาอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้ ลู่เซิ่นจึงไปหนึ่งในคอนโดฯที่พวกเขาไม่รู้จัก
หลังลู่เซิ่นกลับไปแล้ว ก็อาบน้ำก่อน
เมื่อกี้เขาอดทนมาตลอด ถึงตอนนี้แน่นอนว่าอดทนไม่ไหวแล้ว
ลู่เซิ่นทิ้งเสื้อผ้าทั้งหมดลงถังขยะ อาบน้ำร้อนอย่างสุขสบาย
ในตอนที่ลู่เซิ่นอาบน้ำเสร็จออกมา โจวเอ้อเองก็กลับมาจากโรงพยาบาลแล้ว
พวกเขาทั้งสองวางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว แยกกันออกมาทีละคน
แบบนี้จะสามารถลดความสงสัยของคนอื่นได้
พอโจวเอ้อเข้าประตูมา เห็นรองเท้าของลู่เซิ่น ความกังวลในใจก็คลายในที่สุด
ค่อยยังชั่ว ลู่เซิ่นไม่เกิดปัญหาอะไรระหว่างทาง
ในห้องครัว ลู่เซิ่นกำลังชงกาแฟ
ได้ยินเสียง ลู่เซิ่นก็ถือกาแฟเดินออกมา
ลู่เซิ่นส่งสายตาให้เขานั่งลง “ทางฝั่งโรงพยาบาลโจวซิงดูอยู่ใช่ไหม?”
เขาวางหนึ่งในแก้วกาแฟ ลงที่ฝั่งตรงข้าม
โจวเอ้อพยักหน้า เดินลงไปนั่งตรงข้ามเขา ในจมูกมีกลิ่นหอมของกาแฟ “อืม ฉันกำชับเขาไว้แล้ว ครั้งนี้จะไม่เกิดข้อผิดพลาดขึ้นอีก”
ครั้งที่แล้ว พวกเขาประมาทไป
ข้อผิดพลาดแบบเดิม จะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน
“อืม งั้นก็ดี”
ลู่เซิ่นพยักหน้า ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่พอใจ “พรุ่งนี้ฉินซีจะออกมาปฏิบัติภารกิจแต่เช้า พวกเรามาดูกันก่อนเถอะว่าจะปะปนเข้างานเลี้ยงยังไง”
แม้ว่าก่อนหน้านี้ ลู่เซิ่นแค่เผยตัว ก็สามารถเข้าได้แล้ว
แต่ว่าตอนนี้ เขาไม่สามารถใช้ตัวตนที่แท้จริงเข้าไปได้
“ฉันมีวิธีนึง แต่อาจจะไม่เป็นธรรมกับนาย”
โจวเอ้อมองไปที่ลู่เซิ่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง
มองไปที่ท่าทีพูดคำหยุดคำของเขา ลู่เซิ่นก็ขมวดคิ้ว “วิธีอะไร?”
ถังขยะเขาก็มุดมาแล้ว ยังมีอะไรน่าอัปยศกว่านั้นหรอ?
โจวเอ้อได้สอบถามเกี่ยวกับงานเลี้ยงในครั้งนี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว
เจ้าของงานคือหลูจื๋อหลิน มีชื่อเสียงอย่างมากในศูนย์การค้า เฉิดฉายมาหลายสิบปีแล้ว
ตาแก่คนนี้หื่นมาก ว่ากันว่ายังมีงานอดิเรกพิเศษบางอย่าง
ดังนั้น งานเลี้ยงที่หลูจื๋อหลินจัดขึ้นในครั้งนี้ ก็ไม่ใช่ทั่วๆไป
งานเลี้ยงในครั้งนี้ เขากำหนดให้ทุกคน รวมทั้งพนักงานเสิร์ฟ สวมใส่หน้ากาก
กล่าวได้ว่าเป็นการแสวงหาความลึกลับและความตื่นเต้น
คิดมาถึงตรงนี้ โจวเอ้อก็เบ้ปาก ในใจเริ่มขยะแขยง
เป็นตาแก่จะเข้าโรงอยู่แล้ว ยังจะมีเล่ห์เหลี่ยมเยอะอีก
แต่ก็โชคดีที่หลูจื๋อหลินมีความคิดนี้ ทำให้พวกเขาลงมือได้สะดวกขึ้น
“ฉันจะจัดเตรียมให้นายเข้าไปล่วงหน้า ปลอมเป็นพนักงานเสิร์ฟ แต่งตัวให้นายน่าเกลียดนิดหน่อย แล้วใส่หน้ากาก แบบนี้ก็ไม่มีใครจับได้แล้ว”
แน่นอน โจวเอ้อเองก็จะปลอมเป็นหนึ่งในนั้น
ถึงเวลาถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขาก็ยังช่วยลู่เซิ่นหลบหนีได้
“ได้”
ลู่เซิ่นตอบตกลงโดยไม่ต้องคิด
ก็แค่ปลอมเป็นพนักงานเสิร์ฟ ยกชารินน้ำให้คนอื่นเท่านั้น
จะมีอะไรที่ไม่สามารถทนได้อีก เขาในตอนเด็ก เคยทำเรื่องที่ยากกว่านี้เป็นร้อยเท่า เขาก็อดทนผ่านมาได้
เห็นลู่เซิ่นตกลงแล้ว ใบหน้าของโจวเอ้อก็เผยรอยยิ้ม “โอเค ฉันจะไปจัดเตรียมหน่อย”
“จริงสิ ถึงตอนนั้นนายจะต้องเก็บออร่าน่ากลัวบนตัวไปด้วย พยายามทำให้ตัวเองไม่สะดุดตา อย่าดึงความสนใจของคนอื่นมารวมไว้ที่ตัวนาย”
รูปร่างภายนอกของลู่เซิ่นยอดเยี่ยมเกินไป นี่เป็นจุดที่โจวเอ้อกังวลมากที่สุด
แม้ว่าหน้ากากจะปกปิดใบหน้าของลู่เซิ่นไว้ได้ แต่กลับปกปิดกลิ่นอายที่หลั่งออกมาจากข้างในไม่ได้
“ฉันรู้”
ลู่เซิ่นขมวดคิ้ว แล้วรับปาก
เขาเคยฝึกฝนทักษะด้านนี้มาก่อน หลบซ่อนตัวเก่ง
โจวเอ้อยังคงไม่วางใจเล็กน้อย “ฉันเตรียมหน้ากากไว้หลายอัน แล้วก็เอาชุดของพนักงานเสิร์ฟมาหนึ่งชุด นายลองดู ถ้ามีตรงไหนไม่ดี นายบอกฉัน ฉันจะเอาไปแก้ไขทันที”
เขาทำอะไรเหมาะสมมาตลอด ของที่จำเป็นก็จะเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว
นี่เป็นจุดที่ลู่เซิ่นพอใจที่สุด
“โอเค”
ลู่เซิ่นพยักหน้า
“งั้นฉันไปหยิบมาให้นายดู”
พูดจบ โจวเอ้อก็รีบเดินไปทางห้องชั้นบน
เขาเอาหน้ากากที่ตนซื้อมาหลายอันกับชุดที่เอามาจากทางโรงแรมวางไว้ตรงหน้าลู่เซิ่น
“เพราะว่าเป็นงานเต้นรำสวมหน้ากาก ดังนั้นถึงตอนนั้นทุกคนจะสวมใส่เสื้อผ้าหลากหลายแต่งต่างกัน พวกเราคงจะไม่เด่นเท่าไหร่”
แต่ก่อนโจวเอ้อก็เคยร่วมงานเต้นรำแบบนี้ เพราะมองไม่เห็นว่าเป็นใคร ในงานเต้นรำจึงมักจะมีเรื่องตลกเกิดขึ้น
สาเหตุที่เขาให้ลู่เซิ่นปลอมเป็นพนักงานเสิร์ฟ เพราะพนักงานเสิร์ฟต้องรินไวน์ให้แขกทุกคน ที่เดินไปเดินมาในงานเลี้ยง แบบนี้ก็จะมีโอกาสได้เข้าใกล้ฉินซี
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นไปเข้าใกล้ฉินซี เป้าหมายใหญ่เกินไป อาจถูกเปิดเผยได้
ลู่เซิ่นก้มหน้า มองหน้ากากหลายอันที่ไม่เหมือนกัน
เขาเลือกหมาป่าอันหนึ่งที่หลบซ่อนที่สุดในนั้น สีเทาเข้มที่ดูแล้วธรรมดา
ลู่เซิ่นลองดู เอาหน้ากากมาใส่บนหน้า
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลู่เซิ่นหรือไม่ หน้ากากที่แต่เดิมดูธรรมดา จู่ๆก็ดูเข้าตาไม่น้อย
ดวงตาคู่นั้นของลู่เซิ่น ลึกล้ำเฉียบคม ราวกับหมาป่าตัวจริง ล็อคเหยื่อไว้ ทำให้คนใจเต้นเร็วขึ้น
