บทที่ 1468 เชื่อไม่ได้
“เรื่องอะไร？”
ตามหลักแล้ว หัวหน้ารปภ.ไม่ควรอยู่ที่นี่ เกิดเรื่องใหญ่โตอะไรขึ้นกันแน่ ถึงทำให้เขามาที่นี่ด้วยตัวเอง
หัวหน้ารปภ.เหลือบมองฉินซีครู่หนึ่ง เขาพูดขึ้นอย่างกระง่องกระแง่งว่า：“ประธานหลู นี่……”
เมื่อรับรู้ได้ว่าเขาป้องกันอย่างระมัดระวัง ฉินซีจึงออกตัวลุกขึ้น：“ประธานหลู พวกคุณพูดคุยธุระกันก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันไปเดินเล่นที่อื่นก่อน”
เมื่อพูดจบ ขณะที่เธอกำลังจะจากไป
หลูจื๋อหลินก็มองไปที่การกระทำของเธอ และรีบเอ่ยปากยื้อไว้：“คุณฉิน คุณเป็นแขก จะไล่แขกได้อย่างไรกัน เดี๋ยวผมไปจัดการธุระก่อน เดี๋ยวอีกสักพักจะกลับมาหาคุณ”
เขาจับที่แขนของฉินซี เพื่อให้เธอนั่งลง
ฉินซีหลบการสัมผัสของเขา พลางพยักหน้า：“ได้ค่ะ”
ในใจของเธอเหน็บแนมพลางยกริมฝีปากขึ้น ตอนนี้หลูจื๋อหลินดูสง่าผ่าเผย แต่เกรงว่าอีกไม่นานก็คงจะยิ้มไม่ออก
ไม่รู้เหมือนกันว่าหากหลูจื๋อหลินรู้ว่าเอกสารสำคัญของตัวเองหายไป แล้วจะยังมีอารมณ์เย้าแหย่อยู่ที่นี่ไหม
เมื่อคิดถึงจุดนี้ ในใจของฉินซีก็รู้สึกสะใจไม่น้อย
โดยปกติแล้ว เธอเกลียดวิธีที่ใช้ความสวยเพื่อมาหลอกล่อเป็นที่สุด
แต่ว่า ภารกิจที่ทุกครั้งที่มีผู้ชายเป็นฝ่ายตรงข้าม วิธีการนี้เป็นวิธีการที่ใช้ได้ผลที่สุด
ในใจของฉินซีเฮิงด้วยความเย็นชา：“ผู้ชายเหล่านี้ตาเป็นมัน ไม่ช้าก็เร็วก็จะต้องตายอยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิง”
หลูจื๋อหลินก็เป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัด หากเขาไม่ดูถูกความสามารถของฉินซี หลักฐานของเขาก็จะไม่ถูกขโมยไป
หลูจื๋อหลินพาหัวหน้ารปภ.จากไป ยังด้านในของห้องรับรองและหยุดฝีเท้าลง
“มีเรื่องอะไร？”
หลูจื๋อหลินเอ่ยปากอย่างเย็นชา สายตาจับจ้องไปที่เขา
หัวหน้ารปภ.รู้สึกถึงความกดดัน：“ประธานหลูเมื่อสักครู่นี้มีคนบุกรุกชั้นบน แล้วขโมยเอกสารสำคัญในตู้เชฟไป ……”
ขณะที่เขาพูด สีหน้าของหลูจื๋อหลินก็ค่อยๆขรึมขึ้น
สองมือของกำหมัดแน่น สายตาแหลมคมราวกับมีด
หัวหน้ารปภ.ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเบาลง เขาค่อยๆเงยหน้าหรี่ตามองหลูจื๋อหลิน สองเกือบแทบจะอ่อนแรงลงและเกือบที่จะล้มลงบนพื้น
เขาปิดปากแน่น สั่นไปทั้งตัว
หลูจื๋อหลินกัดฟันแน่น พลางพูดขึ้นว่า：“พูดต่อสิ！”
แม้ว่าเขาจะพอคาดเดาคำพูดหลังจากนี้ได้แล้ว แต่เขาก็อยากจะได้ยินด้วยหูของเขาเอง เขาจึงจะตัดใจ
เมื่อต้องเผชิญกับคำถามของหลูจื๋อหลินหัวหน้ารปภ.จึงเอ่ยปากขึ้นว่า：“เอกสารสำคัญถูกขโมยไปแล้วครับ”
หลังจากที่เขาพูดประโยคนี้ออกมา ในใจของเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้น
แต่สิ่งที่ตามมากลับเป็นหมัดอย่างแรงของหลูจื๋อหลิน
“ผัวะ！”
เสียงดังทั่วห้องหลูจื๋อหลินใช้สุดแรงที่มี หน้าของหัวหน้ารปภ.ก็แดงขึ้นมา
หมัดนี้ทำให้หัวหน้ารปภ.งุนงง
สองมือของเขาประคองที่ใบหน้ามองไปยังหลูจื๋อหลินด้วยความตกใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ต่อยตนเอง
หลูจื๋อหลินมองดูทีทีท่าของเขา ชั่วขณะนั้นก็โกรธควันออกหู：“ผมให้พวกคุณดูแลให้ดี แล้วพวกคุณมัวทำอะไรกันอยู่！หรูเว่ยเสียงล่ะ เขากลับมาก่อนเวลาไม่ใช่เหรอ？ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน！”
เขาพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม นัยน์ตาสีตาฉายประกายกระหายเลือด
หากตอนนี้ไม่ใช่เป็นเพราะต้องตามหาเขาหลูจื๋อหลินอยากที่จะหันพวกเศษวันนี้ออกเป็นชิ้นๆจริงๆ
เมื่อหัวหน้ารปภ.เห็นเขาโมโหขนาดนี้ ก็ก้มหน้าลง：“หรูเว่ยเสียงกำลังตามหาอยู่ครับ แต่ตอนนี้ยังหาร่องรอยของคนที่บุกรุกไม่เจอ”
เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกไป หลูจื๋อหลินก็ยิ่งโมโหมากขึ้นไปอีก
“เศษวะ！เศษวะ！พวกเศษวะ！ผมให้พวกคุณกินดีอยู่ดีทุกวัน พวกคุณกลับตอบแทนผมแบบนี้เหรอ？ตอนนี้พวกคุณรีบพาผมไปหาหรูเว่ยเสียงเร็ว ผมจะไปถามเขาด้วยตนเอง ！”
ในตู้เชฟล้วนเก็บเอกสารที่หลายปีมานี้เขาทำผิดกฎหมาย หากถูกนำไปส่งให้กับตำรวจ งั้นชีวิตหลังจากนี้ของเขาก็อย่าหวังเลยว่าจะได้อยู่อย่างสุขสบาย
ความผิดที่มีสามารถทำให้เขาตายได้เป็นร้อยครั้ง
เมื่อคิดถึงจุดนี้หลูจื๋อหลินรู้สึกก็หนาวสะท้าน
แต่ไหนแต่ไรหัวหน้ารปภ.ไม่เคยเห็นหลูจื๋อหลินโมโหขนาดนี้มาก่อนเลย
เขาไม่กล้าให้เสียเวลา รีบนำทางหลูจื๋อหลินขึ้นไปข้างบน
“เร็วเข้า！”
ตลอดการเดินทางหลูจื๋อหลินเร่งเขาหลายต่อหลายรอบ
……
ชั้นบน
หรูเว่ยเสียงยังคงตามหาเบาะแสของฉินซิกับลู่เซิ่น โดยไม่รู้เลยว่าอันตรายกำลังจะมาถึง
เขาหาแทบจะพลิกทั้งชั้นเพื่อตามหา แต่ก็หาคนที่น่าสงสัยไม่พบ
ขณะที่หรูเว่ยเสียงกำลังที่จะไปรายงานเรื่องนี้กับหลูจื๋อหลิน ก็ได้ยินเสียงเร่งฝีเท้าจากด้านหลัง
เขาหันไปดู แต่ยังไม่ทันรู้ว่าใครมา
ในเวลานี้เอง แรงมหาสารก็อัดไปที่ข้อพับขาของหลูจื๋อหลิน
ได้ยินเพียงแค่เสียง “ตุบ！” หลูจื๋อหลินอัดไปที่ข้อพับของเขาอย่างแรง
“ปึ๊ก”
หรูเว่ยเสียงเฮิงและล้มลงไปคุกเข่าบนพื้น
เขาคิดไม่ถึงเลยว่าหลูจื๋อหลินจะปฏิบัติกับเขาแบบนี้
หลูจื๋อหลินเอ่ยปากพูดด้วยความโกรธว่า：“เศษวะ！คุณทำงานยังไงกัน！”
เขาเดินมาข้างหน้าของหรูเว่ยเสียง สายตาแดงระเรื่อจ้องมองไปที่เขา
“ขอโทษครับ”
หรูเว่ยเสียงรู้ว่าตัวเองทำผิด ก็ไม่ได้ปัดความผิดชอบ
เขาเอ่ยปากขอโทษยอมรับแต่โดยดี แต่หลูจื๋อหลินไม่ยอมรับ：“ขอโทษแล้วมีประโยชน์เหรอ？คนล่ะ！ใครเป็นคนขโมยของไปกันแน่！”
หลูจื๋อหลินโกรธจนสะบัดมือออก ความโกรธที่มีในใจปะทุขึ้นมาอย่างไม่หยุดยั้ง
เสียดายที่เขาไว้ใจหรูเว่ยเสียงขนาดนี้ แต่เขากลับสะเพร่า
หรูเว่ยเสียงก้มหน้า เอ่ยปากขึ้นว่า：“หนีไปแล้วครับ”
เขาหาบนตึกนี้จนทั่ว แต่ก็ไม่พบร่องรอยของฉินซีกับลู่เซิ่น
สิ่งเดียวที่เป็นไปได้ก็คือ พวกเขาหนีออกไปแล้ว
“อะไรนะ！”
เมื่อหลูจื๋อหลินได้ยินประโยคนี้ก็แทบจะล้มสลบลง
เขาอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นด้วยเสียงสูง สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
หลูจื๋อหลินโกรธจนกำหมัด：“หนีไปแล้ว？หนีไปที่ไหน？”
เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เข้มขรึม หรูเว่ยเสียงกลับตอบไม่ได้：“ไม่ทราบครับ”
เมื่อเสียงของหรูเว่ยเสียงจบลง หลูจื๋อหลินทนไม่ได้ทั้งเตะทั้งต่อยเขา
หัวหน้ารปภ.แอบดูอยู่ข้างๆ สีหน้ายิ้มอย่างมีเลศนัย
ยิ้มจนกระทบกับบาดแผลเมื่อสักครู่ หัวหน้ารปภ.เจ็บจนต้องขมวดคิ้ว
แต่หรูเว่ยเสียงกลับคุกเข่าอยู่ที่พื้น และถูกเตะต่อยด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก
หลูจื๋อหลินรู้สึกว่าว่าแม้ว่าหรูเว่ยเสียงจะถูกฆ่าตายก็ไม่อาจทำให้ความรู้สึกโกรธของเขาลดลง：“คุณรู้ทั้งรู้ว่าเอกสารนั้นสำคัญมาก แล้วทำไมถึงยังปล่อยให้ถูขโมยไปได้ หรือว่าคุณไม่อยากมีหัวอยู่บนบ่าแล้ว！”
เขาเตะต่อยจนเหนื่อยแล้ว ก็เอ่ยปากอย่างหอบๆว่า：“หากคุณไม่ต้องการ ผมจะช่วยคุณเอาออกเดี๋ยวนี้”
หลูจื๋อหลิน เท้าสะเอว ยืนอยู่ที่เดิม
เขารู้สึกว่าตนเองโกรธจนหน้าเขียวแล้ว
หรูเว่ยเสียงคุกเข่าอยู่ที่พื้นอย่างเงียบๆ และยอมถูกเขาด่า
เมื่อหลูจื๋อหลินเห็นท่าทีของเขา ความโกรธก็ค่อยๆคลายลง：“ผมถามหน่อยว่า คนที่บุกรุกหน้าเป็นยังไง เห็นหน้าไหม”
เพราะถึงจะถูกหรูเว่ยเสียงทำร้ายจนตายก็ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้
ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดก็คือจะทำยังไงถึงจะได้เอกสารพวกนั้นกลับมา อีกทั้งยังรับรองได้ว่าคนที่ขโมยยังไม่ได้นำไปเผยแพร่ที่ไหน
