บทที่1487 วิตกกังวล
สาเหตุที่ลู่เซิ่นไม่ทำแบบนี้ไม่ได้ จะต้องมีเหตุผลอยู่แน่
ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่า การคาดเดาของฉินซีนั้นไม่ผิด
ลู่เซิ่นเป็นเพราะว่าบาดแผลกำเริบ ถูกโจวซิงสั่งห้ามไม่ให้ออกไปข้างนอก จะต้องนอนพักผ่อนอยู่ในโรงพยาบาลให้ดี ดังนั้นจึงได้ปฏิเสธเธอ
ความวิตกกังวลบนใบหน้าของฉินซีชัดเจนขนาดนั้น เหยาจ้าวส่งเสียงพูดปลอบโยนเธอ “ฉินซี เธอคิดมากเกินไปแล้ว บางทีลู่เซิ่นเพียงแค่มีเรื่องอะไรสำคัญ ดังนั้นจึงล่าช้า ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น ทุกคนต่างมีความลับเล็กๆของตัวเองไม่ใช่หรอ พวกเราไม่ควรไปไล่ถามรายละเอียด ต่อให้เป็นคนรักก็ควรเว้นที่ว่างให้แก่กันและกัน”
แม้ว่าเหยาจ้าวจะไม่เคยมีความรัก แต่ของบางอย่างเห็นมาเยอะแล้ว ก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง
สมองของฉินซีว้าวุ่น ภายใต้การพูดจูงใจของเขา ก็ค่อยๆสงบลงมา
เธอรู้สึกว่าที่เหยาจ้าวพูดก็ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล เมื่อกี้เธออารมณ์ตื่นตัวเกินไปจริงๆ
“ฉันเข้าใจแล้ว”
ฉินซีหลับตาลง สูดหายใจลึก
เธอหันตัวไปโดยไม่พูดจา นั่งยองๆลงบนพื้นเก็บกระเป๋าเดินทางต่อ
เหยาจ้าวมองแผ่นหลังที่อ้างว้างของเธอ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจ “ฉินซี ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
เขาอยากให้ฉินซีมีความสุขหน่อย แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง
“ฉันไม่เป็นไร”
อารมณ์ของฉินซี สงบนิ่งลงแล้ว
เธอคิดทบทวนดูแล้ว รู้สึกว่าสิ่งที่เหยาจ้าวพูดนั้นไม่ผิด
ช่วงเวลานี้ เธออ่อนไหวเกินไปแล้ว
ฉินซีโค้งมุมปากขึ้นยิ้มบางๆ “ขั้นตอนในตอนนี้ เจอกันน้อยหน่อยเป็นเรื่องที่ดี ฉันไม่ควรเอาแต่ใจแบบนี้”
เธอฝืนใจยอมรับความจริงว่าครั้งนี้ไม่สามารถเจอกันได้ แต่กลับนึกไม่ถึงว่า การปฏิบัติภารกิจในครั้งต่อไปอีกสองสามครั้ง ลู่เซิ่นยังคงไม่สามารถออกมาได้
……
ฉินซีพุ่งเข้าไปหาเหยาจ้าวด้วยความโมโห “เหยาจ้าว ฉันจะรีบติดต่อลู่เซิ่น วันนี้ฉันจำเป็นต้องทำให้มันชัดเจน ทางด้านเขามันมีเรื่องอะไรกันแน่”
หนึ่งเดือนแล้ว ลู่เซิ่นหาข้ออ้างต่างๆนาๆมาบอกว่าไม่สามารถออกข้างนอกได้
ฉินซีปลอบใจตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ว่า ตอนนี้เธออดทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
เหยาจ้าวกำลังทำการทดลองอยู่ในห้องวิจัย ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ร้อนรนดังสวนมา ในสมองยังคงโง่เขลา
“ปัง!”
ประตูถูกถีบออกอย่างหนักหน่วง เหยาจ้าวตกใจจนอุปกรณ์ในมือ เกือบจะหล่นแตก
เหยาจ้าวหันตัวมาอย่างทึ่มๆ ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ฉินซีก็ฉกของที่อยู่ในมือเขาไปด้วยความโมโห
“ไม่ต้องทำแล้ว! รีบช่วยฉันติดต่อลู่เซิ่น!”
ฉินซีโกรธแล้วจริงๆ เธอรู้สึกว่าตนไม่เคยกระวนกระวายขนาดนี้มาก่อน
แม้แต่วันนั้นถูกจ้านเซินบังคับพากลับจากโรงพยาบาลมาที่องค์กร ฉินซีก็เชื่ออยู่ตลอด ว่าเรื่องราวไม่เลวร้ายเท่าจุดนี้ แต่ตอนนี้เธอตื่นตระหนกแล้ว
ฉินซีไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร ถึงทำให้เรื่องราวกลายมาเป็นอย่างตอนนี้
หรือว่าลู่เซิ่นรู้สึกว่าเส้นทางความรักระหว่างทั้งสอง เดินยากลำบากเกินไป ดังนั้นจึงเตรียมที่จะยอมแพ้
เหยาจ้าวเห็นเธอตื่นตระหนก ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่หยิบโทรศัพท์ไปด้วย พูดปลอบประโลมไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้ “โอเคโอเคโอเค ฉันจะติดต่อไป เธออย่าหุนหันพลันแล่น”
เขาไม่เคยเห็นฉินซีตื่นตระหนกแบบนี้มาก่อน
ช่วงนี้ความระมัดระวังที่จ้านเซินมีต่อฉินซีก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นเหยาจ้าวเองก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย
เขาติดต่อเบอร์โทรศัพท์ของโจวเอ้อโดยตรง
“ฮัลโหล”
เสียงโจวเอ้อดังสวนมาจากปลายสายโทรศัพท์ ฉินซีฉกมือถือมาอย่างทนรอไม่ไหว “โจวเอ้อ ให้ลู่เซิ่นมารับสาย”
เธอไม่สามารถทนได้แล้วจริงๆ ฉินซีรู้สึกว่าเป็นแบบนี้ต่อไป ตัวเองก็จะถูกบีบให้เป็นบ้าแล้ว
“ฉินซี……”
โจวเอ้อเอ่ยปากอย่างประหลาดใจคิดไม่ถึงว่าปลายสายจะเป็นเธอ
“ลู่เซิ่นตอนนี้เขาไม่อยู่ เขา……”
โจวเอ้อกำลังคิดจะหาข้ออ้างมาปิดบัง แต่ฉินซีกลับพูดอย่างหัวเสีย “อย่ามาพูดไร้สาระกับฉัน ตอนนี้ให้ลู่เซิ่นมารับสายเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะไปหาเขาที่โรงพยาบาล”
ฉินซีขู่ด้วยความโมโห ดวงตาสีดำเข้มเผยประกายไฟที่รุนแรง
มือที่จับไมโครโฟนอยู่แน่นขึ้นเรื่อยๆ หน้าอกของเธอกระเพื่อมอย่างรุนแรง สีหน้าแดงก่ำ
เหยาจ้าวยืนอยู่ด้านข้าง มองไปที่เธอด้วยความหวาดกลัว รู้สึกอยู่ตลอดว่านาทีต่อไปฉินซีก็จะเป็นเหมือนลูกโป่งที่เต็มไปด้วยลม ระเบิดออกมา
โจวเอ้อฟังเสียงขบเคี้ยวเขี้ยวฟันของปลายสายโทรศัพท์ ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที
เขาแอบเหลือบมองลู่เซิ่นที่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล
ถ้าฉินซีมาจริงๆ เห็นสภาพลู่เซิ่นในตอนนี้ จะต้องเป็นห่วงแน่
โจวเอ้อขอความช่วยเหลือจากลู่เซิ่น ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี
ลู่เซิ่นแม้ว่าจะนอนอยู่บนเตียง แต่เสียงของปลายสายโทรศัพท์ดังมากจริงๆ เขาสามารถได้ยินฉินซีที่กำลังร้องเรียกอย่างชัดเจน
เขาขมวดคิ้ว บนใบหน้าหล่อเหลาเผยความกลัดกลุ้มบางๆ
ลู่เซิ่นยื่นมือออกไป มองไปที่โจวเอ้อ “เอาโทรศัพท์มาให้ฉันเถอะ”
เขาเข้าใจอารมณ์ของฉินซีดี ดื้อรั้นขึ้นมาราวกับลาตัวหนึ่ง โจวเอ้อควบคุมไม่ได้แน่นอน
ด้วยความทำอะไรไม่ได้ โจวเอ้อได้เพียงส่งมือถือไปให้เขา
เขามองไปที่ลู่เซิ่น บ่งบอกให้เขาคิดให้ดี อย่าหลุดพูดไปเด็ดขาด
ลู่เซิ่นรู้ว่าควรพูดอะไร ไม่ควรพูดอะไรเป็นธรรมดา
ฉินซีเองก็ได้ยินเสียงของลู่เซิ่นแล้ว ใบหน้าไม่ได้เผยรอยยิ้มออกมา ใบหน้ากลับยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น
ตอนนี้เธออยากที่จะรู้เหตุผลให้ชัดเจน เธอเกลียดความรู้สึกที่ถูกปิดบังแบบนี้
“ฮัลโหล”
ฉินซีได้ยินเสียงทุ้มแหบแห้งของลู่เซิ่นที่ดังสวนมาจากปลายสาย
เสียงนี้ ฉินซีไม่ได้ยินมาหนึ่งเดือนแล้ว ในใจคิดถึงมาก
ฉินซีเม้มริมฝีปาก ในใจมีความรู้สึกหลากหลาย ไม่ได้พูดจา
“ฉินซี”
ลู่เซิ่นเอ่ยปากอีกครั้ง มองมือถือด้วยความสงสัย
การเชื่อมต่อยังดำเนินต่อไป แต่ทางด้านฉินซีกลับไม่มีเสียงการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย
ลู่เซิ่นเอ่ยถามอย่างช่วยไม่ได้ “โทรมาหาฉัน แล้วทำไมไม่พูดล่ะ?”
ในน้ำเสียงของเขามีความเอาอกเอาใจ ทำให้ฉินซีคัดจมูก
“นายยังจะถามฉัน! นายเป็นอะไรกันแน่!”
ฉินซีกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ มองไปข้างหน้าด้วยแววตาสว่างไสว
เธออยากที่จะพุ่งไปตรงหน้าของลู่เซิ่นจริงๆ ถามเขาว่าช่วงที่ผ่านมานี้ทำอะไรอยู่กันแน่
ลู่เซิ่นฟังออกถึงความน้อยใจในคำพูดของเธอ ใจที่สงบนิ่งเข้มแข็งมาตลอดก็พังทลายลงเช่นกัน
เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้ฉินซีเป็นห่วง เขาได้เพียงโกหกเธอต่อไป “ฉันจะมีเรื่องอะไรได้ ฉันก็อยู่โรงพยาบาลดีๆไง”
ได้ฟังลู่เซิ่นพูดแบบนี้ ฉินซีก็โมโหไฟลุกทันที
“ทำไมนายยังอยู่ที่โรงพยาบาล? แผลของนายไม่ใช่ว่าหายดีแล้วหรอ? ทำไมถึงไม่ยอมออกมาเจอฉัน หรือว่าใจนายเป็นอื่นไปแล้ว?”
ฉินซีเอ่ยถามไปตามตรง น้ำตาคลออยู่ในตาเล็กน้อย
สวรรค์รู้ดี ตอนที่เธอพูดประโยคนี้ออกไป ในใจเจ็บปวดมากแค่ไหน
แต่ว่า ฉินซีต่อให้ตายก็ต้องตายอย่างเข้าใจทุกอย่าง
ลู่เซิ่นคิดไม่ถึงว่า เธอจะดื้อดึงแบบนี้ “ฉินซี เธอคิดมั่วซั่วอะไรอยู่ ฉันจะใจเป็นอื่นไปได้ยังไง”
เขาเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในคำพูดมีความไม่พอใจ
“งั้นนายบอกฉัน เพราะอะไร! ฉันแค่อยากรู้เหตุผล ถ้านายไม่สามารถพูดเกลี้ยกล่อมฉันได้ วันนี้ฉันก็จะไปหายนาย”
