จ้านเซินเหล่ตามองอย่างอันตราย มองเขาครุ่นคิด: “หมอโจว ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณน่าจะมาอยู่ข้างฉันถึงจะถูก ทำไมตอนนี้ถึงขอพึ่งลู่เซิ่น ฉันให้เงินเดือนและสวัสดิการคุณไม่ดีพอหรือ?”
ในความเป็นจริง ตั้งแต่ครั้งที่แล้ว เขารู้ว่าโจวซิงเป็นคนของลู่เซิ่น
ตอนนี้ที่จ้านเซินพูดแบบนี้ ก็เพียงแค่เสียดสีโจวซิง
โจวซิงเดิมทีก็หน้าหนาอยู่แล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับคำถาม ก็ไม่ได้มีความรู้สึกละอายในใจ: “คุณจ้าน คุณจับฉันตั้งแต่แรกและขังฉันไว้ในห้องสีดำเล็ก ๆ และให้ฉันต่อสู้เพื่อตัวเอง คุณลืมไปแล้วหรือ”
เขาหยุดชะงัก และกลอกตา: “ขอถามหน่อย ใครถูกรังแกเช่นนี้แล้วไม่โกรธ?”
โจวซิงรู้สึกว่าตอนนี้จ้านเซินแค่แกล้งโง่ ถึงจะไม่หลงกับดัก
“พูดแบบนี้ เหตุผลที่คุณอยู่กับลู่เซิ่นในตอนนี้ เป็นเพียงความเกลียดชังที่มีต่อฉัน ไม่ได้ต้องการรับใช้เขาจริงๆ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่มีความรู้สึกจริงใจต่อลู่เซิ่นมากนัก”
จ้านเซินพูดอย่างมีความหมาย และคำพูดของเขาหมายถึงการยุยงให้เกิดความไม่ลงรอยกัน
คำพูดของเขา ฉินซีและลู่เซิ่นที่อยู่ด้านในได้ยินอย่างชัดเจน
การเปลี่ยนแปลงที่ไม่น่าไว้ใจ แน่นอนว่าทำให้โจวซิงน่าสงสัย
แต่ว่าโจวซิงคือพี่น้องของโจวเอ้อ ทุกสิ่งที่เขาทำในช่วงเวลานี้
ฉินซีและลู่เซิ่นมองเห็นอยู่ในสายตา แล้วเขาจะไม่ถูกจับได้เนื่องจากการยั่วยุลวงตาของจ้านเซิน
“คุณ!”
โจวซิงเองก็เป็นคนอารมณ์รุนแรง เมื่อเห็นการยั่วยุของจ้านเซิน ทันใดนั้นก็อึดอัดเล็กน้อย
ลู่เซิ่นเห็นว่าเขากำลังจะติดกับดักของจ้านเซิน รีบเตือนว่า: “โจวซิง คุณมีจิตสำนึกที่ชัดเจน คุณไม่จำเป็นต้องสนใจว่าคนอื่นพูดอะไร ปากของคนอื่น ทำไมคุณต้องเสียพลังงานไปกับเขา จงรู้ว่าบางคนก็ปากหมาไม่สามารถสำรอกงาช้างออกจากปากได้”
เขาพูดอย่างประชดประชัน ดวงตาสีเข้มฉายแววดูถูกเหยียดหยาม
เคล็ดลับเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ จ้านเซินก็อายที่จะนำมันออกมาใช้
แม้ว่าจ้านเซินจะรู้สึกจริงๆว่า เขาเป็นคนไม่มีประโยชน์จริงๆหรือ?
ฉินซีที่ซ่อนตัวอยู่ในตู้เกือบจะหัวเราะเมื่อได้ยินลู่เซิ่นพูดแบบนี้
เธอรู้สึกไม่เจอกันหนึ่งเดือน ลิ้นของลู่เซิ่นก็มีพิษมากขึ้นเรื่อย ๆ
ความตายที่มองไม่เห็นนี้มากเกินไปจริงๆ เธอมั่นใจว่าตอนนี้ จ้านเซินต้องโกรธมาก
ทุกอย่างเป็นไปตามที่ ฉินซีคาดไว้ ใบหน้าของจ้านเซินก็อึมครึมทันทีที่เขาพูดแบบนี้
ความหมายของคำพูดของลู่เซิ่น เป็นการดูถูกเขาอย่างชัดเจน
ถังย่ายืนอยู่ข้างๆ ฟังด้วยความกังวลใจ สีหน้าท่าทางดูผิดไปจากปกติเล็กน้อย
ในใจของเธอ จ้านเซินเก่งที่สุด เธอไม่ยอมให้ใครพูดแบบนั้นกับเขา
ถังย่าพูดอย่างไม่พอใจ: “ประธานลู่ โปรดให้เกียรติมากขึ้นหน่อย เจ้านายของฉันและฉันมาเยี่ยมคุณด้วยความจริงใจ คุณปฏิบัติต่อแขกของคุณแบบนี้หรือ?”
เธอก้าวไปข้างหน้าด้วยความโกรธ และผลักประตูให้เปิดออก
เดิมทีโจวซิงต้องการขัดขวาง แต่เขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของถังย่าได้อย่างไร
ทันทีที่เขายื่นมือออกไป ถังย่าก็บีบยึดเส้นเลือดใหญ่ของเขา
ถังย่ามองเขาอย่างมึนทึมน่ากลัว ริมฝีปากสีแดงเปิดออกเบา ๆ : “ถ้าไม่อยากตาย ก็ถอยไป!”
เธอกรีดร้อง ดวงตาสีอำพันของเธอเปล่งประกายด้วยไฟ
โจวซิงตกใจกลัวจนตัวแข็ง เขารู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังลงสนาม มันเป็นการทำในสิ่งที่ไม่สามารถจะทำได้
แต่ว่า ใจที่หยิ่งในศักดิ์ศรีของผู้ชายจะไม่ยอมแพ้แบบนี้
“ถ้าคุณมีความสามารถฆ่าฉัน!”
โจวซิงพูดด้วยความโกรธและจ้องกลับ
“ฮาฮา ไม่กลัวความตายจริงๆ”
ถังย่ายิ้มและส่ายหัว ดวงตาที่เต็มไปด้วยความประชดประชัน
ขณะที่เธอพูด เธอคว้าคอโจวซิงไว้อย่างรวดเร็ว
มือของถังย่าทำตามที่เธอพูด กระชับขึ้นทีละนิด
โจวซิงยังคงตะโกนเสียงดัง แต่ในเวลานี้เสียงยิ่งลดลง
ลู่เซิ่นเฝ้าดูฉากนี้ รูม่านตาของเขาหดตัวเล็กน้อย
เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และเปิดมือของถังย่า: “คุณถัง ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คุณจะพาลเกเร!”
ลู่เซิ่นมองเธออย่างเย็นชา ดวงตาสีเข้มของเขาเปล่งประกายด้วยอันตราย
ถังย่าต้องการฆ่าโจวซิงต่อหน้าเขา โดยไม่สนใจเขา
เขาใช้กำลัง ถังย่าได้รับความเจ็บปวดและทำได้เพียงแค่ปล่อย
ถังย่าตกใจมาก ดูเหมือนว่ากำลังของลู่เซิ่นจะกลับมาได้มากเกินครึ่ง
แม้ว่าจะแปลกใจเล็กน้อย แต่ถังย่าก็ยังแสร้งทำเป็นสงบ “ประธานลู่ ฉันแค่ล้อเล่นกับหมอโจว คุณเป็นห่วงอะไรมากขนาดนั้น ฉันจะฆ่าเขาจริงได้ยังไง?”
เมื่อกี้ถังย่าตั้งใจจะเชือดไก่ให้ลิงดู แต่เธอทำไม่สำเร็จ ตอนนี้เธอทำได้เพียงหาข้ออ้างที่จะปกปิดมัน”
สิ่งที่เธอพูดนั้นผ่อนคลายมาก ทำให้ใบหน้าของลู่เซิ่นค่อยๆมืดมนลง
ลู่เซิ่นมองไปที่เธอ และรับฟังเรื่องไร้สาระของเธอ: “ถ้าเป็นอย่างนั้น งั้นคุณก็ลองดู”
หลังจากพูดแล้ว เขาก็รีบเอื้อมมือไปหาถังย่า
ถังย่าเห็นการเคลื่อนไหวของเขาอย่างชัดเจน ต้องการหลีกเลี่ยง แต่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
เธอทำได้เพียงยืนอยู่ที่เดิม ในวินาทีถัดมา เธอก็ถูกลู่เซิ่นดึงที่คอ
ลู่เซิ่นออกแรงเล็กน้อย มองดูใบหน้าของถังย่าแดงขึ้นทีละน้อย ลมหายใจที่กระหายเลือดไหลออกมาจากทั่วร่างกาย
ถังย่ารู้สึกว่าลมหายใจของเธอเปลี่ยนถี่เร็วขึ้นละน้อย เธอกำลังจะลงมือ จ้านเซินที่ยืนอยู่ข้างๆชิงนำหน้าก่อนหนึ่งก้าว
จ้านเซินขัดขวาง ทุบลู่เซิ่นออกไป
เขาถือโอกาสดึงถังย่า ปล่อยให้เธอซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเขา
ครั้งสุดท้ายที่ จ้านเซินต่อสู้กับลู่เซิ่น เขารู้ดี ลู่เซิ่นแข็งแกร่งแค่ไหน เหตุผลที่เขาสามารถเอาชนะลู่เซิ่นได้ในครั้งที่แล้วส่วนหนึ่งเป็นเพราะโชคดี
ถังย่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลู่เซิ่นแต่อย่างใด ให้เธอไป จะเป็นเพียงการเสียสละที่ไร้เหตุผล
ถังย่ารู้สึกเวียนหัวถูกจ้านเซินลากไปข้างหลังเขา เมื่อเธอยืนนิ่ง สิ่งแรกที่เธอเห็นคือหลังที่สูงและตรงของจ้านเซิน
จ้านเซินเหมือนภูเขาสูงใหญ่ เป็นที่น่าเกรงขามและน่าชื่นชม
เขาเพียงแค่ยืนเฉยๆ ก็ทำให้ถังย่ารู้สึกสบายใจ
แม้ว่าถังย่าจะมีประสบการณ์ในการต่อสู้มากมาย แต่เมื่อถูกลู่เซิ่นบีบเข้าที่เส้นเลือด เธอก็ยังรู้สึกตื่นตระหนกมาก
แต่ว่าตอนนี้ มีจ้านเซินแล้ว เธอก็ไม่กลัวอะไร
มองดูจ้านเซินลงมือ ลู่เซิ่นขมวดคิ้ว “ฮาฮา คุณจ้านนี่คือรักสงสารลูกน้องตัวเองแล้ว?”
เขาพูดอย่างมีความหมาย โดยมีความหมายอื่นแฝงในคำพูด
จ้านเซินรู้สึกอึดอัดมากอย่างอธิบายไม่ถูก เขาพูดอย่างเย็นชา “หรือว่าประธานลู่ไม่เป็นเหมือนกันหรือ?”
เขาเพียงแค่โจมตีกลับไป คิ้วขมวด
ลู่เซิ่นกอดอก และพูดแผ่วเบา: “มันแตกต่างออกไป ฉันแค่ไม่อยากให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของฉันได้รับบาดเจ็บเพราะฉันนอกจากนี้ผู้ใต้บังคับบัญชาของฉันเป็นผู้ชายและคุณถังเป็นผู้หญิง”
มีแสงแห่งการถากถางในดวงตาของเขา ซึ่งทำให้จ้านเซินรู้สึกอึดอัดมาก และรู้สึกว่าน้ำเสียงของลู่เซิ่นนั้นแปลก ๆ
