เมื่อปู่เช่เห็นเธอเผยรอยยิ้ม เขาได้ใจอย่างมาก
“แน่นอน เพื่อเธอฉันปรับปรุงเป็นพิเศษเลยนะ หากไม่อร่อย ฉันจะให้เธอดื่มเหรอ?”
เมื่อประโยคนั้นหลุดออก ฉินซีนิ่งไป
เธอไม่คิดเลย ว่าเพื่อเธอแล้วปู่เช่จะทำถึงขนาดนี้
พวกเขาไม่ได้เป็นหลานปู่กันจริงๆ ตอนแรกหากไม่ใช่เพราะปู่เช่ช่วยเธอเอาไว้ ตอนนี้เธอคงไม่ได้ชีวิตอยู่แล้ว
การที่ปู่เช่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ ฉินซีรู้สึกซาบซึ้งใจมากอยู่แล้ว
ตอนนี้ เขาทำเพื่อตนเองมากมายถึงขนาดนี้ ทำให้ฉินซีทำอะไรไม่ถูก
เธอไม่ชอบการติดค้างใคร เกรงว่าจะชดใช้ไม่ไหว
โดยเฉพาะปู่เช่ที่ไม่เรียกร้องอะไรเลย ทำให้ฉินซีไม่รู้จะตอบแทนเขาอย่างไร
ฉินซีรู้ดี หากเธอให้เงินกับปู่เช่ เขาไม่ต้องการแน่
เธอกล่าวอย่างปวดหัว “ขอบคุณค่ะคุณปู่ ท่านดีต่อฉันขนาดนี้ ฉันจะตอบแทนท่านได้อย่างไร”
ฉินซีคิดไม่ออกจริงๆ เพราะงั้นจึงกล่าวถาม
หากแต่ ประโยคของเธอ กลับทำให้ปู่เช่ด่ากลับมา
ๆปู่เช่ถลึงตาใส่เขาด้วยความโกรธ “นางเด็กบ้า การที่ฉันทำเพื่อเธอ ต้องการเธอตอบแทนหรือไง?”
เขาไม่ต้องการตีค่าความรู้สึกระหว่างคนด้วยเงินทอง
ลู่เซิ่นเห็นว่าเขากำลังโกรธ จึงรีบกล่าว “คุณปู่เช่ ฉินซีไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เขาเพียงแค่พูดไม่เก่ง ท่านอย่าเข้าใจผิด”
เขารู้สึกเหนื่อยใจ ที่ต้องออกมาเป็นผู้ว่าความทุกครั้ง
แต่ ทั้งคู่ลู่เซิ่นไม่สามารถล่วงเกินได้เลย
ปู่เช่เข้าใจถึงความรู้สึกของฉินซีอยู่แล้ว เขาถอนหายใจออกมา “การที่ฉันได้พบกับเธอในป่าทึบแห่งนี้ เป็นวาสนาของเขา เพราะงั้นฉันถึงช่วยเธอเอาไว้ และเธอกับฉันก็เข้ากันได้ดี เพราะงั้นฉันถึงดีต่อเธอ เธอไม่ถึงรู้สึกกดดันอะไร ที่ฉันต้องการ มีเพียงแค่สิ่งเดียว…..”
พูดถึงตรงนี้ ปู่เช่หยุดชะงัก
ฉินซีจับจ้องเขานิ่ง พลันกล่าวถาม “ปู่เช่ มีเรื่องอะไร ท่านบอกมาได้เลย”
ขอเพียงแค่เป็นคำสั่งของปู่เช่ เธอต้องตกลงแน่
สิ่งที่ฉินซีกังวล คือการช่วยเขาไม่ได้ ยิ่งกลัวว่าเขาจะไม่เอ่ยขอ
ปู่เช่ดึงมือของเธอขึ้นกุม พลันกล่าวเสียงแผ่ว “ฉันหวังว่าหลังจากที่ฉันตายไป เธอช่วยเผาร่างของฉัน แล้วโปรยที่ป่าแห่งนี้ ให้ฉันไปกับสายลม ชีวิตนี้ฉันเป็นอิสระจนเคยชินแล้ว หวังว่าชาติหน้าฉันจะไร้ความกังวลอยู่อย่างอิสระ เธอจะทำให้ฉันสมหวังได้ไหม?”
ดวงตาขุ่นเกิดคราบน้ำตา เขาจับจ้องฉินซีด้วยความหวัง
นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับฉินซี เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเขาอย่างจริงใจ อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพราะเรื่องแบบนี้
ฉินซีสลัดมือเขาออก “ฉันไม่ตกลง”
เธอกล่าวอย่างโมโห “คุณปู่เช่ อย่าพูดอะไรแบบนี้ ท่านต้องอายุยืนแน่ รอฉันจัดแจงเรียบร้อยเมื่อไหร่ ฉันจะมารับท่าน ให้ท่านไปอยู่กับเรา”
ฉินซีไม่ต้องการเห็นปู่เช่ในทีท่าแบบนี้ โดยเฉพาะการอยู่อย่างโดดเดี่ยว คนเดียวบนป่าทึบแห่งนี้ ต่อให้เป็นอะไรไป ก็ไม่แน่ว่าอาจจะมีคนพบเห็น
ปู่เช่กลับส่ายหน้า “ฉันไม่ชอบการสั่งเสียเหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป หากเธอหวังดีกับฉัน ก็ให้ฉันอยู่ที่นี่แหละ ทำตามที่ฉันสั่ง ฉันไม่มีอะไรอื่นอีกแล้ว”
ความดื้อด้านของเขา ทำให้ฉินซีโกรธจัด
ลู่เซิ่นจับจ้องทั้งคู่ ใบหน้าที่งดงามเผยให้เห็นความลำบากใจ
“คุณปู่เช่ ท่านยังไม่แก่ เรื่องแบบนี้อีกหน่อยเราค่อยว่ากัน”
เขารู้ดี ฉินซีในตอนนี้รับไม่ได้เกี่ยวกับการพูดถึงความตายของปู่เช่อยู่แล้ว พวกเขาเพิ่งจะได้พบกันใหม่ ทำไมถึงต้องแยกจากกันอีกแล้ว
ปู่เช่หัวเราะอย่างยินดี “คนเรายังไงก็ต้องเผชิญหน้ากับความตาย ฉันมีชีวิตมายาวนานมากแล้ว เพราะงั้นเมื่อวันนั้นมาถึง ฉันสามารถเผชิญหน้าได้อย่างมั่นคง”
ตอนนี้ ลู่เซิ่นเห็นใบหน้าที่เย้ยหยันและสีหน้าที่เย็นเยือกของเขา
เขารู้สึกว่า การใช้ชีวิตบนเขามาโดยตลอด ยังมีความสุขได้ถึงขนาดนี้ เมื่อฉินซีจากไป กลับรู้สึกอาลัย
ลู่เซิ่นไม่รู้ว่าเพราะอะไร ที่ทำให้ปู่เช่ยอมอยู่อย่างโดดเดี่ยว ก็ไม่ยอมเข้าสังคม แต่เขาต้องมีเหตุผลของเขาแน่
ลู่เซิ่นเคารพในการตัดสินใจของเขา จึงไม่อยากที่จะบังคับ
ในระหว่างการสนทนาของทั้งคู่ ฉินซีค่อยๆ ใจเย็นลงบ้าง
เธอจ้องมองปู่เช่ที่อยู่ตรงข้าม “คุณปู่ ทีหลังอย่าพูดแบบนี้อีก ฉันจะดีต่อท่าน จะเลี้ยงดูท่านเอง แต่ท่านต้องรับปากกับฉัน ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ได้ยินไหม?”
นี้เป็นครั้งแรกที่ฉินซีใช้น้ำเสียงที่เคร่งครัดกับปู่เช่ ปกติเธออยู่ต่อหน้าปู่ เช่ เสมือนกับเด็กสาวที่น่ารักคนหนึ่ง
แต่ คราวนี้ ฉินซีไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
เธอสามารถทำได้ทุกอย่าง มีเพียงแค่สิ่งนี้ ที่เธอทำไม่ได้
ปู่เช่จ้องมองทีท่าที่ดูเป็นผู้ใหญ่ของเธอ ด้วยความระอา
เขาหัวเราะออกมากะทันหัน “ได้ ฉันไม่พูดแล้ว”
เพราะรอยยิ้มของปู่เช่ บรรยากาศในห้องครัวเกิดอบอุ่นขึ้นมา
ฉินซีก้าวไปข้างหน้า กอดปู่ เช่เอาไว้ “ท่านต้องอายุยืน ท่านต้องอยู่ดูลูกของฉันกับอาเซิ่น และช่วยเราเลี้ยง”
สำหรับฉินซีแล้ว แม้ว่าจะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ ที่เธอได้อยู่กับปู่เช่ แต่เขาสำหรับเธอ เสมือนกับครอบครัวเดียวกัน
หากวันใดที่เธอกลับมา ไม่เห็นปู่เช่แล้ว เธอต้องเสียใจมากแน่
ปู่เช่นิ่งไป ก่อนที่จะหัวเราะออกมากะทันหัน
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
เขาลูปเคราสีเงินที่คาง พลันกล่าวไม่หยุด “ได้!ได้!ได้!ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไป รอลูกของพวกเธอเกิดมา”
ปู่เช่อยู่เป็นโสดมาทั้งชีวิต สามารถพบกับฉินซีได้ ถือว่าเป็นความสุขที่สุดในชีวิตแล้ว
ไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เห็นหน้าเหลน ทำให้เขาตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก
ลู่เซิ่นจ้องมองรอยยิ้มของทั้งคู่ พลันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเช่นเดียวกัน
ไม่ว่าอย่างไร ขอเพียงแค่ฉินซีมีความสุขก็พอแล้ว
……
อีกด้าน
ถังย่าและจ้านเซินนั่งอยู่ข้างหลัง ซิวหน่ายซิงเป็นคนขับรถอยู่ด้านหน้า
สีหน้าของซิวหน่ายซิงในตอนนี้บูดบึ้ง เขาไม่เข้าใจ ว่าทำไมถังย่ายังจะให้อภัยจ้านเซินอยู่ เมื่อสักครู่เขาเกือบจะสังหารถังย่า
เขาอยากจะสบถด่าให้ถังย่าได้สติ แต่ตอนนี้จ้านเซินนั่งอยู่ข้างหลัง เขาได้แต่อดทนนั่งเงียบอยู่อย่างนั้น
บรรยากาศด้านหลังค่อนข้างแปลกๆ
ถังย่าเขยิบเข้าไปที่ชายหนุ่มข้างๆ ด้วยรอยยิ้มหวาน เธอแม้ตอนนี้ก็ยังคิดไม่ตก ว่าทำไมจ้านเซินถึงได้เปลี่ยนไปราวกับคนละคน
แม้กระทั่งเพื่อเธอ ถึงกับไม่ไล่ล่าฉินซีต่อ คงไม่ใช่เพราะได้รับการกระทบอย่างหนักหรอกนะ
