สิ่งของดำๆ ที่อยู่ในหม้อนั่น คงไม่ใช่จะให้เธอกับลู่เซิ่นดื่มหรอกนะ
เป็นไปตามคาดเอาไว้
ปู่เช่ตอบด้วยรอยยิ้ม “ในนี้เป็นของดีทั้งนั้นเลย ฉันนำยาที่ฉันสะสมในหลายปีมานี้ผสมเจ้าด้วยกัน เพื่อบำรุงให้กับแกและลู่เซิ่น ตอนนี้พวกเธอเดินทางเหน็ดเหนื่อย ลู่เซิ่นก็ยังบาดเจ็บ ต้องใช้ไอ้พวกนี้เพื่อบำรุง ดีต่อสุขภาพ”
เขาพูดอย่างลึกลับ ทำให้ฉินซีสั่นเครือ
ฉินซีนึกถึงอดีตที่อาศัยอยู่กับปู่เช่ เขามักจะทำอะไรที่แปลกประหลาด จึงรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมา
เธอกล่าวอย่างสั่นเครือ “ขอบคุณค่ะคุณปู่ ในนั้นใส่อะไรลงไปบ้างคะ?”
ฉินซีจากรอยยิ้มเมื่อสักครู่ คิดเอาไว้อยู่แล้ว ว่าในนี้ต้องมีส่วนผสมประหลาดเยอะแยะมากมาย
สัญชาตญาณของเธอบอกว่า ไม่รู้น่าจะดีกว่า แต่ฉินซีเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงควบคุมปากของตนเองไม่ได้
นาทีที่เธอกล่าวถาม ฉินซีก็นึกเสียใจขึ้นมา
ฉินซีกำลังจะกล่าว ว่าอย่าบอกเธอ เธอไม่อยากรู้ แต่กลับไม่ทันเสียแล้ว
“งู มด ตะขาบ…..”
แค่ได้ยินคำพูดที่ไม่รู้จบของปู่เช่ ทุกตัวอักษรทำให้ฉินซีรู้สึกพะอืดพะอม
ตอนนี้เธอรู้สึกว่า ยาบำรุงในองค์กร ก็ไม่ได้ดื่มยากซะขนาดนั้น อย่างน้อยก็น่าดื่มกว่าของสีดำๆ ในหม้อของปู่เช่มาก
ฉินซีอยากจะวิ่งหนี แต่ขาทั้งสองข้างของเธอกลับอ่อนยวบ
เธอรีบกล่าวขึ้น “ปู่เช่!”
น้ำเสียงที่เล็กแหลมของฉินซี ทำให้ปู่เช่สะดุ้งโหยง และทำให้ลู่เซิ่นที่เพิ่งเดินเข้ามาตกใจด้วยเช่นเดียวกัน
ลู่เซิ่นขมวดคิ้วแน่น “เป็นอะไร?”
เขาสาวเท้ายาวออก มุ่งไปที่ฉินซี
ฉินซีอยากจะตะโกนบอกเขา ให้หนีไป อย่าเข้ามาเด็ดขาด หากเข้ามาก็จะถูกปู่เช่จับไปเป็นหนูทดลอง
หากแต่ ไม่ทันที่เธอจะได้กล่าว
ฉินซีก็ได้เห็นลู่เซิ่นเข้าใกล้ทีละก้าว พลันอาลัยเขาในใจสามวินาที
หนีพระได้ แต่หนีวัดไม่ได้ ขอเพียงแค่พวกเขายังอยู่ที่นี่แม้แต่วันเดียว ก็ต้องถูกปู่เช่ทรมาน นี่เป็นชะตากรรมของเขา
นาทีนี้ ฉินซีรู้สึกว่าข้างหน้าเต็มไปด้วยความมืดมน มองไม่เห็นแสงสว่าง
ฉินซีกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “คุณปู่เช่ ท่านแน่ใจนะว่าของพวกนี้ผสมเข้าด้วยกันจะไม่มีพิษ?”
เธอไม่อยากจะหนีออกมาจากองค์กรได้ ก็สิ้นใจเลย
โลกภายนอกสวยงาม เธออยากจะไปดูสักหน่อย
ความสงสัยของฉินซี ปู่เช่รู้สึกน้อยใจ “ทำไม แกลืมไปแล้วหรือ ยาบำรุงที่แกดื่มในคราวแรก ก็มาจากฝีมือของฉัน”
เขากล่าวอย่างดุดัน ไม่พอใจในทีท่าของฉินซี
เมื่อฉินซีเห็นว่าเขาไม่พอใจ จึงรีบกล่าว “คุณปู่เช่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่อยากจะบอกว่า ยาพวกนี้ผสมเข้าด้วยกันจะบำรุงหนักเกินไป จะใส่น้อยหน่อยดีไหม เก็บไว้คราวหน้าบ้าง”
เธอจำได้ ว่ายาที่เธอดื่มคราวก่อน ไม่ใช่สีนี้สักหน่อย
ลู่เซิ่นเดินมาหยุดอยู่ข้างกายเธอ แวบแรก สิ่งที่มีสีดำในหม้อดึงดูดความสนใจของเขา
เขาเป็นคนรักสะอาด เมื่อเห็นสิ่งนี้เขาจึงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “คุณปู่เช่ นี่มันอะไร?”
จากคำพูดเมื่อสักครู่ ลู่เซิ่นได้ยินว่านี่คงเป็นของพวกเขา
ลู่เซิ่นคิดต่อต้านในใจ แต่นี่เป็นน้ำใจของปู่เช่ เขาจะไม่ดื่มไม่ได้
ฉินซีเหลือบมองเขา “อาเซิ่น ฉันว่านายอย่ารู้เลยจะดีกว่า”
เธอรู้สึกว่า นิสัยของลู่เซิ่น และการเลือกทาน ถ้าปู่เช่บอกเขาจนหมด เขาไม่กล้าดื่มแน่
ถึงตอนนั้น หากอ้วกออกมาต่อหน้าปู่เช่ คงจะไม่ดี
ปู่เช่จ้องมองทีท่ารังเกียจของเขา พลันโมโหขึ้นมา “นางเด็กบ้า!ยาที่ฉันทำมันดื่มยากขนาดนั้นเชียวหรือ เชื่อไหมว่าฉันจะสั่งสอนแกเดี๋ยวนี้!”
เขาหยิบทัพพีขึ้นอย่างโมโห พลันมุ่งไปที่ฉินซี
ลู่เซิ่นรีบขวางกลาวทั้งคู่เอาไว้ “คุณปู่เช่ ท่านอย่าโกรธไปเลย ฉินซีไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”ช
เขาปกป้องฉินซี ดวงตาดำขวับเผยความลนลาน
ปู่ เช่เพียงแค่เย้าแหย่ฉินซีเท่านั้น ไม่ได้โกรธจริงๆ
เมื่อเห็นทั้งคู่พอดรักกัน เขากล่าวอย่างไม่พอใจ “เป็นแบบนี้เองหรือถ้างั้นพวกแกต่อหน้าฉันตอนนี้ ดื่มยาในหม้อนี้ให้หมดซะ”
เขากล่าว พลันเผยรอยยิ้มอย่างได้ใจ
ฉินซีและลู่เซิ่นสั่นเครือ
ทั้งหม้อ!!
ใครจะไปดื่มหมด
ฉินซีและลู่เซิ่นสบตากัน สัมผัสได้ถึงความสิ้นหวังของอีกฝ่าย
แต่ว่า หากพวกเขาไม่ดื่ม วันต่อไปที่เหลือ ปู่เช่ไม่รู้ว่าทำอะไรประหลาดให้เขาทานบ้าง
เมื่อนึกได้อย่างนั้น ลู่เซิ่นจึงตัดสินใจ
เขากัดฟันสู้ “ได้ ผมจะดื่ม”
เมื่อได้ยินลู่เซิ่นพูดอย่างนั้น ฉินซีถอนหายใจยาว
เธอแอบคิดในใจ บางทีเมื่อลู่เซิ่นได้ดื่มหม้อนั้นลงไป เธอก็คงจะรอด
แต่ เมื่อปู่เช่เห็นฉินซีแอบยิ้ม
ปู่เช่ชี้ไปที่เธอ กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “แกก็ต้องดื่ม ไม่อย่างนั้น ฉันจะผสมยาใหม่ที่ฤทธิ์แรงกว่าเดิม”
เขาถลึงตาใส่ฉินซีอย่างเคร่งขรึม พลันรู้สึกว่าหลังจากที่เธอมีคู่ จะยิ่งเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกที ยังคิดที่จะหนีเอาตัวรอด
ฉินซีรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า เธอยืนอยู่กับที่นิ่ง อยากจะร้องไห้ออกมา
ถ้ารู้แต่แรก เมื่อสักครู่เธอไม่ถามแล้ว
อันที่จริง ต่อให้ฉินซีจะมาหรือไม่มา นี่จะเป็นอาหารเช้าของพวกเขา ไม่ว่าจะเวลาไหน ก็ต้องดื่มลงไป
ตอนนี้เพียงแค่เร็วกว่าก้าวหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้มีความแตกต่างอะไร
ฉินซีร้องไห้อย่างไร้น้ำตา “ปู่เช่ ทำไมฉันร้องดื่มด้วย ฉันไม่ได้บาดเจ็บสักหน่อย ไม่ต้องบำรุงหรอกมั้ง?”
เธอกล่าวอย่างน่าสงสาร ไม่เข้าใจว่าทำไมปู่เช่ถึงได้ดุร้ายขนาดนี้
ฉินซีเกลียดการทานยาที่สุด เมื่อเห็นสีดำๆนั้น ก็รู้สึกไม่อยากอาหารแล้ว
“ในนี้เป็นของดีทั้งนั้น ไม่ได้บาดเจ็บก็ทานน้อยหน่อย อีกอย่าง ช่วงนี้เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ไม่สดชื่น มักจะคิดไปเรื่อยนอนไม่หลับใช่ไหม?”
แม้ว่าจะเป็นคำถาม แต่น้ำเสียงของปู่เช่กลับมีความมั่นใจเต็มที่
ฉินซีไม่เคยบอกอาการเล็กๆ น้อยๆ ในร่างกายกับใครมาก่อน เมื่อได้ยินปู่เช่พูดออกมาโดยไม่ผิดเพี้ยน ใบหน้าที่งดงามเกิดอึ้งทึ่ง
เธอกล่าวตะกุกตะกัก “คุณปู่เช่ ท่านรู้ได้อย่างไร?”
เมื่อวันปู่เช่ไม่ได้ตรวจชีพจรของเธอ ไม่ได้ทำอะไรเลย สิ่งนี้ก็ดูออกด้วยตาเปล่าได้อย่างนั้นหรือ?
ปู่เช่เหลือบมองเธอ “สีหน้าของเธอ ได้บอกฉันหมดแล้ว”
เขากล่าวอย่างได้ใจ ทำให้ฉินซีรู้สึกนับถือ
