ใบหน้าที่หล่อเหลาของจ้านเซินซ่อนความโกรธที่ไม่อาจต้านทานได้ “ดี ในเมื่อพวกคุณยินดีที่จะรับโทษเช่นนั้นก็ลงโทษพวกคุณโดยไปสำนึกผิดที่ห้องขัง คัดลอกคำสั่งสอนขององค์กรหนึ่งร้อยจบ คัดลอกเสร็จเมื่อไหร่ ก็ออกมาเมื่อนั้น”
ทันทีที่คำกล่าวนี้ออกมา จั่วยีกับจั่วเอ้อโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด
“ครับ หัวหน้า”
จั่วยีจั่วเอ้อพูดพร้อมกัน
จ้านเซินตะโกนอย่างโกรธเคือง “ยังไม่รีบไสหัวไป！”
เขาจ้องมองทั้งสองคน จั่วยีจั่วเอ้อรีบไสหัวออกไปอย่างรวดเร็ว
…….
ขึ้นรถ
ฉินซีนั่งอยู่เบาะข้างคนขับ เปิดกระเป๋าใบเล็กที่โจวเอ้อเตรียมไว้
ในกระเป๋ามีอุปกรณ์ฉุกเฉินแผนที่เข็มทิศเป็นต้น สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่จำเป็นในการหลบหนี
มองดูสิ่งของภายในที่มีค่ามากมาย ฉินซีต้องถอนหายใจโจวเอ้อรอบคอบกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก
ฉินซีเปิดแผนที่ออก ขมวดคิ้ว กำลังคิด
ตอนที่ฉินซีกับลู่เซิ่นอยู่บนภูเขา ก็เริ่มวางแผนเส้นทางหลบหนีของทั้งสอง
ลู่เซิ่นเห็นเธอก้มหน้าเงียบ ดังนั้นจึงถาม “เป็นอะไรไป？มีปัญหาอะไรหรือเปล่า？”
เขาขับรถไปด้วย และสังเกตปฏิกิริยาของฉินซีไปด้วย
ฉินซีเม้มปาก “ฉันกำลังคิดว่า เราควรใช้เส้นทางไหนดี？”
สิ่งที่พวกเขาต้องทำในตอนนี้คือค้นหาเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุด แล้วเดินไปข้างหน้า
เส้นทางนี้ดีที่สุดคือเส้นทางที่สามารถหลีกเลี่ยงจ้านเซิน เช่นนี้ทั้งสองคนก็จะได้คลายกังวลได้มาก
ตามที่ฉินซีรู้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาองค์กรพยายามขยายขอบเขตอย่างต่อเนื่อง
ถึงแม้ตอนนี้ตัวของจ้านเซินจะอยู่ในองค์กร แต่เส้นสายของเขามีอยู่ทุกที่ ถ้าจ้านเซินประกาศตามหาเธอกับลู่เซิ่น และเผยแพร่ภาพถ่ายของทั้งสองคนออกไป ถ้าอาศัยเส้นสายเหล่านี้มาตามหา เช่นนั้นก็จะเดือดร้อนมาก
ฉินซีบอกความกังวลในใจให้กับลู่เซิ่นหลังจากที่ลู่เซิ่นฟังแล้วก็ยิ้มเล็กน้อย
มองรอยยิ้มของลู่เซิ่นที่คลุมเครือ ฉินซีขมวดคิ้ว ถามอย่างไม่เข้าใจ “อาเซิ่น คุณกำลังยิ้มอะไร？”
ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะ ฉินซีมองหน้าตาแบบนี้ของเขา โกรธเล็กน้อย
เผชิญหน้ากับคำถามของฉินซีลู่เซิ่นมองเธออย่างหลงใหล “ฉินซี คุณลืมไปแล้วใช่ไหมว่าพวกเรามีหน้ากากหนังคนอยู่ในมือ”
เขาพูดเสียงต่ำเตือน
ฉินซีรู้แจ้งกระจ่างในฉับพลันรอยยิ้มร่าเริงปรากฏขึ้นบนใบหน้า
มิน่าล่ะเมื่อสักครู่ลู่เซิ่นทำหน้าเหมือนผู้ชนะ ที่แท้ก็เตรียมทุกอย่างไว้อย่างดีแล้ว
ลู่เซิ่นพูดว่า “ตอนนี้คุณไม่ต้องกังวลเรื่องอื่น เพียงแค่เลือกเส้นทางที่คุณอยากไปก็พอ แม้ว่าตอนนี้พวกเรากำลังหลบหนี แต่ก็มีเวลาว่างเยอะแยะ สามารถไปได้ทุกที่”
อย่างไรก็ตามถ้าพวกเขาใส่หน้ากากหนังคนเดินอยู่ข้างนอก ลูกน้องของจ้านเซินก็ดูไม่ออกอยู่ดี
หน้ากากหนังคนที่ลู่เซิ่นทำ แม้แต่ฉินซีกับโจวเอ้อก็ยังแยกแยะไม่ออก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเส้นสายที่ไม่เคยเห็นตัวจริงเลย
ได้ยินเขาพูดเช่นนี้แล้ว ฉินซีรู้สึกสบายใจขึ้นมาก
ความสุขเกิดขึ้นได้เองฉินซีรู้สึกว่าการที่ได้อยู่กับลู่เซิ่นเป็นความโชคดีสุดๆ
เดิมทีเธอคิดว่าเส้นทางนี้คงจะยากลำบากมาก แต่ลู่เซิ่นได้เตรียมทุกอย่างมาก่อนแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเลย
“ค่ะ”
ฉินซีพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ใบหน้าเนียนๆปรากฏรอยยิ้มที่สดใส
ตอนที่เธอเปิดแผนที่ออกอีกครั้ง อารมณ์ของเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก
ฉินซีฮัมเพลงในอารมณ์ที่มีความสุขมองแผนที่อย่างสบายใจ
สีหน้านั้นดูไม่เหมือนทั้งสองคนกำลังอยู่ในช่วงหลบหนีเลย แต่เป็นการวางแผนจะท่องเที่ยวอย่างไร
ลู่เซิ่นขับไปได้ครึ่งทาง ก็จอดรถที่ข้างทาง “ข้างหน้าเป็นย่านใจกลางเมืองแล้ว พวกเราใส่หน้ากากกันก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
ข้างนอกคนเยอะมากเปลี่ยนลุคกันเถอะ จะปลอดภัยกว่า
ฉินซีพยักหน้า “ตกลง”
เธอรู้ว่าลู่เซิ่นไม่ทำร้ายตัวเองแน่นอน ดังนั้นเปิดกระเป๋าด้วยความไว้ใจ หยิบกล่องไม้สีดำออกมาแล้วหยิบหน้ากากหนังคนที่ล้ำค่าออกมาจากกล่อง
ตอนที่ฉินซีเห็นหน้ากากหลังคนอีกครั้ง ก็ตกตะลึงมาก ครั้งนี้ลู่เซิ่นทำได้เนียนกว่า ความหนาก็บางกว่าเดิม ใสเหมือนปีกจักจั่น
ฉินซีหยิบหน้ากากหนังคนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง กลั้นลมหายใจ กลัวว่าเล็บมือจะไปข่วนโดนแล้วทำให้ขาด
มองดูท่าทางที่ระมัดระวังของเธอ มุมปากของลู่เซิ่นยกขึ้นเล็กน้อย
หน้ากากหนังคนติดบนผิวของฉินซีฉินซีรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้ใส่หน้ากาก ไม่มีความรู้สึกหนักหน่วงเหมือนหน้ากากธรรมดาทั่วไปเลย
กลับให้ความรู้สึกสดชื่นเมื่อใส่ทำให้เธอรู้สึกกระฉับกระเฉงขึ้นมาก
ดวงตาของฉินซีเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจรูม่านตาหรี่ลง เธอเอียงหัวมองไปทางลู่เซิ่น ถามอย่างตะลึง “ทำไมตอนที่ฉันใส่ จะรู้สึกเหมือนมีน้ำเย็นๆมากระทบหน้า？”
ฉินซีไม่เคยใส่หน้ากากหนังคน สัมผัสพิเศษนี้ทำให้เธอรู้สึกมหัศจรรย์มาก
ความจริงครั้งก่อนหน้ากากหนังคนที่ลู่เซิ่นกับโจวเอ้อใส่เป็นเพียงหน้ากากธรรมดา ไม่มีความรู้สึกเย็นและเป็นพิเศษเช่นนี้
หน้ากากหนังคนที่ฉินซีใส่ในตอนนี้ ลู่เซิ่นพยายามอัพเกรดและเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องระหว่างรักษาในโรงพยาบาลผลิตโดยกรรมวิธีที่พิเศษ
เพื่อให้หน้ากากได้ความรู้สึกเย็นเช่นนี้ไม่รู้ว่าลู่เซิ่นใช้ความพยายามแค่ไหน ล้มเหลวมามากแค่ไหนแล้ว
ทั้งๆที่หน้ากากเดิมก็ยังดีมาก แต่ไม่สามารถใส่นานๆได้ ไม่งั้นหน้าจะเปื่อยเน่า
และหน้ากากหนังคนแบบนั้นเก็บรักษายาก ง่ายต่อการเสียหายเมื่อใช้เป็นเวลานาน
ลู่เซิ่นทำเสร็จนานแล้ว เตรียมจะพาฉินซีหนีไปให้ไกล ดังนั้นเขาจะต้องทำหน้ากากหนังคนที่สมบูรณ์แบบที่สุด
ต่อให้ใส่เป็นเวลานานๆก็จะไม่เพิ่มภาระให้กับผิว
ไม่เสียหายง่ายในระหว่างการเก็บรักษามิเช่นนั้นในช่วงที่หลบหนีพวกเขาอาจไม่สามารถหาวัสดุทั้งหมดเพื่อทำใหม่ได้
สิ่งที่ฉันใส่ในวันก่อนเป็นเวอร์ชันอัพเกรดของลู่เซิ่นหน้ากากตัวที่ 2แม้ว่ามันจะบางกว่าเดิม น่าสัมผัสกว่า แต่ก็ยังไม่บรรลุผลตามที่ต้องการของลู่เซิ่น
ลู่เซิ่นกำลังจะทำการทดลองต่อไปจนกว่าจะสำเร็จ แต่คิดไม่ถึงว่าฉินซีจะเข้ามาก่อน แผนเร็วกว่าเดิมมาก ดังนั้นเขายังทำไม่เสร็จ แต่ต้องรีบพาฉินซีออกมาแล้ว
ดีที่เขาให้โจวเอ้อเตรียมอุปกรณ์ใหม่ให้ เก็บไว้ใช้ระหว่างทาง
ลู่เซิ่นมองเขาเหมือนเด็กที่แสดงความประหลาดใจ ในใจเต็มไปด้วยความสงสาร “เพราะฉันเพิ่มวัสดุพิเศษในนั้นอัพเกรดมันขึ้น”
ในเวลานี้ฉินซีกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว ลู่เซิ่นรู้สึกแปลกเล็กน้อย เขาขมวดคิ้ว “ทำไมคุณใส่ของผู้ชาย？”
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขารู้สึกไม่ปกติ ที่แท้ก็ด้วยเหตุผลนี้เอง
ฉินซียกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เธอกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “คุณไม่เข้าใจใช่ไหม？”
