ฉินซีไม่แสร้งทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าลู่เซิ่น
เธออยู่ในองค์กรมานาน ภารกิจที่ยากกว่านี้หลายเท่าก็ผ่านมาแล้ว
ดังนั้นเมื่อเธอเดินเข้าไปในทางเข้าหลักของบาร์ ทำตัวผ่อนคลายมาก
เมื่อก้าวเข้าไปอีกก้าว เมื่อใบหน้าของฉินซีปรากฏใต้แสงไฟในบาร์ เธอก็รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาจากทุกทิศในทันที
ที่เปิดเผยหน้าตา ที่สำรวจ ที่มุ่งร้าย และแม้กระทั่งที่เป็นศัตรู ——ฉินซีสงสัยว่าน่าจะเป็นคนขององค์กร
แต่เธอไม่ได้ตกใจกลัวสายตาเหล่านี้มากนัก ฝีเท้าของเธอไม่มีการหยุดเลย ก้าวเดินเข้าไปด้านใน
อย่างที่กล่าวโจวเอ้อกล่าวไว้ ตำแหน่งของเวินจิ้งชัดเจนมาก แค่ฉินซียืนมองจากประตูก็จะเห็นเธอทันที
เธอนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์คนเดียว ถือแก้วค็อกเทลหลากสี พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปากของเธอ กำลังพูดคุยกับบาร์เทนเดอร์
ที่จริงแล้วมีคนนั่งดื่มคนเดียวในบาร์มีไม่น้อย และรูปร่างหน้าตาของเวินจิ้ง ก็ไม่ได้โดดเด่นเป็นพิเศษ สิ่งที่ทำให้เธอโดดเด่นเป็นพิเศษน่าจะเป็นนิสัยของเธอที่ไม่เข้ากับบาร์ที่มีเสียงดัง
แม้แต่ฉินซียังต้องยอมรับว่า เวินจิ้งมีนิสัยเฉพาะตัวที่บอกไม่ถูก เหมือนกับน้ำอุ่นหนึ่งแก้วที่อุณหภูมิกำลังดี เมื่อมองแวบแรก ก็ทำให้รู้สึกสะดุดตา
…….. บางทีนี่อาจเป็นสาเหตุที่มู่วี่สิงไม่สามารถปล่อยเธอไปได้
ขณะที่ฉินซีกำลังคิดในใจ เดินไปทางด้านขวาของเวินจิ้งอย่างไม่รีบร้อน——แก้วไวน์ของเวินจิ้งวางอยู่ทางด้านขวาของเธอ
ฉินซีได้เอาแคปซูลไว้ด้านในมือขวาก่อนแล้ว และในขณะนี้ก็จงใจยื่นมือซ้ายตบไหล่ซ้ายของเวินจิ้ง
ในบาร์เสียงดังมาก เวินจิ้งจึงไม่ได้ยินเสียงเท้าของฉินซีที่เดินเข้ามา บาร์เทนเดอร์ถูกเรียกออกไปพอดี เธอกำลังก้มดูโทรศัพท์อย่างตั้งใจ และไม่ได้สังเกตว่ามีคนหนึ่งเดินเข้ามาข้างกาย จู่ๆก็มาตบไหล่ ทำให้ตกใจ จึงหันมองไปด้านซ้ายอย่างทันใด
………ไม่มีใครอยู่ทางด้านซ้าย เธอหันหลังกลับด้วยความสงสัยเล็กน้อย จึงสังเกตเห็นว่ามีคนยืนอยู่ทางด้านขวาของเธอหนึ่งคน
เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆและมองไป——
“ฉินซี？” น้ำเสียงของเวินจิ้งมีความแปลกใจเล็กน้อย
ฉินซีแค่ยิ้มจางๆ แล้วนั่งลงข้างๆเธอ แล้วกวักมือเรียกบาร์เทนเดอร์เพื่อขอน้ำโซดาหนึ่งแก้ว
“ฉันไม่คิดว่าคุณก็จะมาที่แบบนี้ด้วย” บาร์เทนเดอร์เสิร์ฟน้ำโซดาของฉินซีขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ยกขึ้นจิบเล็กน้อย แล้วจึงเริ่มพูด
เวินจิ้งมองเธอขึ้นและลง
ตั้งแต่เธอรู้ว่าฉินซีเป็นสายลับ เธอก็เริ่มอยากรู้มากขึ้นเกี่ยวกับฉินซี แต่มีลู่เซิ่นคั่นอยู่ระหว่างเธอกับฉินซี จึงไม่มีโอกาสที่จะได้สนทนากันอย่างสันติ ใช่ว่าเวินจิ้งจะไม่รู้สึกเสียใจกับเรื่องนี้เลย
ตอนนี้มีโอกาสได้ใกล้ชิดสักครั้งหนึ่ง เธอจะไม่ยอมปล่อยมันไปง่ายๆอย่างแน่นอน
และตอนนี้ผู้หญิงที่นั่งข้างๆเธอ นอกจากออร่าที่จงใจปกปิดและรูปลักษณ์ที่งดงาม ก็ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากคนอื่นๆมากนัก…… สองอย่างนี้ต่างกัน กับสถานะที่เธอเป็นสายลับ ดูเหมือนไม่เกี่ยวข้องกันเลย
ในเวลานี้ เธอเอนกายพิงเคาน์เตอร์บาร์อย่างสบายๆ ดื่มน้ำโซดาอย่างเกียจคร้าน ก็เหมือนกับทุกคนที่มาบาร์แห่งนี้ หลังเลิกงานก็มาผ่อนคลาย
ฉินซีสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของเวินจิ้งบนตัวของเธอ และในที่สุดก็เก็บสายตากลับไปราวกับว่ามองพอแล้ว
เพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องตากับเวินจิ้ง ฉินซีจึงก้มหน้าดื่มน้ำโซดาในมือ จากการหรี่ตามอง ในที่สุดก็เห็นเวินจิ้ง ยกมือหยิบแก้วขึ้นและจิบไวน์
เธอจึงแอบโล่งใจในใจของเธอ
ยาในมือขวาของเธอใส่ลงในแก้วไวน์ของเวินจิ้ง ตั้งแต่ที่เธอเอื้อมมือออกไปตบไหล่เวินจิ้ง และเวินจิ้งหันมาทางด้านซ้ายแล้ว ยาชนิดนั้นไม่มีสีและไม่มีกลิ่น และละลายได้เร็วมากในน้ำ เมื่อเวินจิ้งหันมา ในแก้วไวน์ก็เป็นปกติ ดูไม่ออกว่ามีอะไรเปลี่ยนไป
และเนื่องจากเวินจิ้งดื่มไปหนึ่งคำ แน่นอนว่าไม่สามารถหนีฤทธิ์ของยาได้แล้ว
ในใจของฉินซีสงบลง และแสดงท่าทางชิวๆอยู่ข้างๆเวินจิ้ง ทำให้เวินจิ้งดื่มไวน์อีกครั้ง อดไม่ได้หันกลับมาถามเธอ “ฉันเจอคุณที่นี่ น่าจะเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงมากกว่า”
ฉินซีเงยหน้าขึ้น หรี่ตาลงเพื่อมองเวินจิ้ง และพูดอย่างเฉยเมย “ฉันไม่เหมือนคุณ ตอนนี้ในนามคุณเป็นภรรยาของลู่เซิ่น ถ้าหากถูกคนพบในสถานที่เช่นนี้ น่าจะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับตระกูลลู่”
เวินจิ้งดื่มไวน์คำสุดท้ายในแก้ว จากนั้นหันกลับและยิ้มให้ฉินซี “ฉันกับลู่เซิ่นมีความสัมพันธ์กันยังไง ไม่มีใครรู้ดีเท่าคุณแล้ว แล้วทำไมต้องพูดคำเหล่านี้กับฉันด้วย？”
ฉินซีก้มหน้าดื่มน้ำโซดา ไม่ได้ตอบกลับทันที
ทั้งสองคนเงียบไปสักพัก
เวินจิ้งไม่ได้คุยกับฉินซีต่อ แต่หันไปคุยกับบาร์เทนเดอร์ในหัวข้อที่พวกเขายังพูดคุยไม่จบ และฉินซีก็นั่งอยู่ข้างๆ นับเวลาแล้วจิบน้ำโซดาของเธอไป
เมื่อน้ำโซดาของเธอหมดลง เวินจิ้งก็เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติแล้ว
“ทำไมคืนนี้ที่นี่ของพวกคุณถึงได้ร้อนขนาดนี้？” เธอขมวดคิ้วและถามบาร์เทนเดอร์ ขณะที่เธอพูด เธอเอามือไปดึงปลอกคอเสื้อของตัวเอง
สีหน้าของบาร์เทนเดอร์ตกใจ “ร้อนมากหรอ？ ก็เหมือนปกติไม่ใช่หรอ？”
เวินจิ้งเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัดเจน และเธอก็รู้สึกมึนๆ “หรือว่าคืนนี้คุณผสมไวน์แรงเกินไป？”
บาร์เทนเดอร์ส่ายหัวอย่างแน่วแน่ “เป็นไปไม่ได้”
เวินจิ้งพึมพำกับตัวเอง “น่าแปลกจริง……..ทำไมฉันถึงได้ร้อนจัง ไม่ได้ ฉันจะไปห้องน้ำ”
พูดจบ เธอก็กระโดดลงจากเก้าอี้เคาน์เตอร์บาร์ แล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ
ฉินซีเงยหน้าขึ้นและดื่มน้ำโซดาของตัวเองจนหมด แล้วเดินตามเธอไปที่ห้องน้ำของผู้หญิง
ทำไมเวินจิ้งถึงรู้สึกร้อน？แน่นอนน่าจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยา
เมื่อครู่ฉินซีนั่งอยู่ข้างๆเธอ มองเห็นได้ชัดเจนที่สุด
ใบหน้าของเวินจิ้งเริ่มแดง และในดวงตาของเธอก็ค่อย ๆ เลือนราง —— ซึ่งเป็นสัญญาณของฤทธิ์ยาได้เริ่มทำงานแล้ว
อย่างไรก็ตาม การเริ่มมีอาการของยานี้จะค่อยเป็นค่อยไป นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ยังเป็นเวลานานกว่าที่ฤทธิ์ของยาจะเริ่มมีอาการอย่างสมบูรณ์ และเวินจิ้งไม่สามารถควบคุมได้……. เพียงพอสำหรับเธอที่จะหามู่วี่สิงเจอ
เพื่อความปลอดภัยของเวินจิ้ง ฉินซีจึงเลือกที่จะตามไป
เวินจิ้งถึงห้องน้ำ เอามือรองน้ำแล้วสาดเข้าที่หน้า จากนั้นเงยหน้ามองตัวเองในกระจก——
หน้าแดงไปหมด ตาเบลอ
ในใจของเวินจิ้งมีเสียงปลุกเตือนดังขึ้น
——มีอะไรผิดปกติ!
เมื่อเวินจิ้งต้องการจะยืนตัวตรง จู่ๆก็มีร่างอื่นปรากฏขึ้นในกระจก
คนคนนั้นเดินเข้ามาช้าๆ ด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก
“ฉินซี” เวินจิ้งมองดูใบหน้าที่มีรอยยิ้มที่มุมปาก พึมพำว่า “ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินซีไม่เปลี่ยน “แน่นอนสิ”
สีหน้าของเวินจิ้งเปลี่ยนไป “คุณหมายความว่าอย่างไร？”
