“พวกเขากำลัง…….” ฉินซีไม่เคยแอบฟังคนอื่นทำเรื่องชายหญิงกัน กดเสียงต่ำมาก มีความเขินอายเล็กน้อย
ตรงกันข้ามลู่เซิ่นเงียบยิ่งกว่าเธออีก ยังล้อเล่นว่า “มู่วี่สิงใจร้อนจริงๆ ……ถ้าคำนวณตามเวลาแล้ว น่าจะยังไม่ได้กลับตระกูลมู่ แต่น่าจะกำลังหาบาร์สักที่？หรือไม่ก็น่าจะอยู่บนรถแล้ว…….มิฉะนั้นเวลาแค่นี้ จะพอให้พวกเขากลับไปได้อย่างไร？”
หูของฉินซีแดงเล็กน้อย และเธอก็ไม่สามารถสงบได้เหมือนลู่เซิ่น เธอเงยหน้าขึ้นจ้องมองลู่เซิ่นที่ยังแสดงความคิดเห็นอยู่ เอื้อมมือออกไป และกดปิดการดักฟัง
ท่าทางเขินอายของเธอไม่ค่อยได้เห็น เมื่อครู่ลู่เซิ่นได้ฟังความสนิทสนมของคนอื่นแล้ว ตัวเองก็รู้สึกอยากขึ้นมา เขาค่อยๆ โน้มตัวเข้าใกล้และเป่าหูของฉินซี “ปิดทำไม ยังต้องรอดูก่อนว่าพวกเขาจะเสร็จเมื่อไร……จะโทรหาพวกเขาหลังจากที่พวกเขาเสร็จสิ้นเพื่อเจรจา ตอนนั้นอารมณ์ของผู้ชายจะอ่อนที่สุด พูดง่ายที่สุด…….”
เขายิ่งพูดก็ยิ่งเสียงก็ยิ่งต่ำลง คนก็เข้าใกล้ฉินซีมากขึ้น เมื่อเสียงของคำสุดท้ายจบลง ฉินซีถูกเขากอดอยู่ในอ้อมแขนแล้ว
ฉินซียังคงมีสติอยู่บ้าง เหยียดศอกออกแล้วสะกิดเขา “พวกเราอยู่ข้างนอก……”
ลู่เซิ่นหัวเราะ จงใจลดเสียงต่ำลงกระซิบข้างหูของฉินซี “แน่นอน ฉันรู้ว่าอยู่ข้างนอก….. คุณกำลังคิดอะไรอยู่ หรือ….. คุณคิดอยากทำอะไร”
ฉินซีถูกทุบหัว เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ลู่เซิ่น เพียงแค่ไฟในห้องนี้มืดสลัว ดวงตาของฉินซีไม่ได้ดุจริงๆ จ้องอย่างนี้ ในทางกลับกันมันดูมีเสน่ห์และน่าดึงดูด ลู่เซิ่นอดไม่ได้ ก้มหน้าลงแล้วจูบที่ริมฝีปากของฉินซี
ฉินซีไม่ได้ตอบสนองด้วยความกระตือรือร้น แต่ก็ไม่ขัดขืนเช่นกัน มือทั้งสองข้างอยู่ที่หน้าอกของลู่เซิ่น และทำท่าทางปฏิเสธ แต่ไม่ได้ออกแรงมาก
ท้ายที่สุดแล้วลู่เซิ่นก็ยังมีสติอยู่บ้าง รู้ว่าในสถานที่นี้ไม่เหมาะสมที่พวกเขามาทำอะไรในเวลา แต่ด้วยเหตุนี้เขาจึงดุร้ายกว่า ราวกับว่าเขาต้องการเติมเต็มความปรารถนาจากการจูบและเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเอง
ฉินซีตามจังหวะของเขาไม่ทัน ออกซิเจนในสมองของเขาก็ลงเล็กน้อย และเวลาก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นความวุ่นวาย
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน กว่าลู่เซิ่นจะปล่อยเธอออกอย่างช้าๆ
ฉินซีค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาเปียกชื้น และมีความสับสนเล็กน้อย
ลู่เซิ่นถอนหายใจ เอื้อมมือออกไปปิดตาเธอ “อย่ามองฉันแบบนี้”
เขาไม่เคยเป็นผู้ที่ถูกปลุกปั่น และมีความมั่นใจในการควบคุมตนเองได้เสมอ ดังนั้นเมื่อครู่จึงกล้าที่จะเข้าใกล้ฉินซีและจูบเธอ
แต่เขาลืมไปว่า การควบคุมตนเองของเขา จะเปราะบางเสมอเมื่อเจอกับฉินซี
เมื่อครู่… เขามีปฏิกิริยาแล้ว ถ้ายังไม่ผลักเธอออกไป เขาอาจจะทำอะไรบางอย่างที่นี่จริงๆ
ดังนั้นลู่เซิ่นรีบตั้งสติ และหยุดจูบต่อไป
ถ้าไม่มีกระจกที่ประตู ถ้าเป็นในห้อง………
หลู่เซินมีจินตนาการมากมายในใจ แต่เขาก็รู้ด้วยว่าตอนนี้ไม่สามารถทำได้สักอย่าง ทำได้แค่เลียฟันกรามหลังของตัวเองเท่านั้น จดจำทั้งหมดไว้ในใจ รอครั้งหน้าถ้ามีโอกาสหน้า จะต้องลองให้ได้
สำหรับฉินซี รอระบบการหายใจสงบลง สติก็ค่อยๆ กลับมา
เมื่อครู่ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่…….
เธอยังรู้ดีอยู่ในใจ ถ้าเมื่อครู่ลู่เซิ่นไม่หยุด และจะทำสิ่งนั้นจริงๆ เธออาจจะ… ตามกระแสนั้นจริงๆ และจะไม่ขัดขืน
ฉินซีก็อารมณ์เสียเล็กน้อย น่าจะผลักลู่เซิ่นออกตั้งแต่แรกแล้ว!
ทั้งสองคนต่างพยายามสงบอารมณ์ลง แล้วนั่งตัวตรง และมองหน้ากัน
ฉินซีไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องเมื่อครู่นี้ ดังนั้นจึงเลือกประเด็นหัวข้อมาหนึ่งหัวข้อ “ไม่รู้ว่าสถานการณ์ทางเวินจิ้งเป็นอย่างไรบ้างแล้ว”
ทันทีที่พูด เธออยากจะกัดลิ้นของตัวเองมาก
สถานการณ์ทางเวินจิ้ง…….. ประเด็นหัวข้อมันไม่ยิ่งทำให้คลุมเครือมากขึ้นหรอ！
ลู่เซิ่นเอาความรำคาญใจของเวินจิ้งไว้ในตา อดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ถ้าอยากรู้ ก็เปิดมาฟังก็จะรู้เอง？”
น้ำเสียงของเขาดูยั่วยวนเล็กน้อย ราวกับว่าเห็นฉินซีเขินอายที่จะพูดถึงมัน ก็เลยแกล้งพูด
ฉินซีไม่สามารถทนต่อวิธีการเชิงรุกเช่นนี้ได้ ยิ้มที่มุมปาก “โอเค ฟังก็ฟัง”
หลังจากพูดจบ ก้มหน้าเปิดซอฟต์แวร์
โชคดี คราวนี้ไม่มีเสียงที่ไม่เหมาะสมดังขึ้นจากทางโน้นแล้ว มีเพียงเสียงหายใจที่แผ่วเบาเท่านั้น
……น่าจะจบลงแล้ว
ฉินซีถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ยาที่โจวเอ้อเตรียมให้พวกเขาไม่ได้มีประสิทธิภาพสูงมาก เวินจิ้งน่าจะบรรเทาได้เมื่อเขาระบายออกมา ดูเหมือนว่ามู่วี่สิงก็ไม่ได้ฉวยโอกาสอะไร
ตามที่ลู่เซิ่นกล่าวก่อนหน้านี้ ตอนนี้พวกเขาควรจะไปเจรจากับมู่วี่สิงได้แล้วใช่ไหม？
…….อย่างไรก็ตาม มู่วี่สิงในตอนนี้ น่าจะพูดง่ายที่สุด
ขณะที่ฉินซีกำลังจะพูด ในเครื่องดักก็มีเสียงของมู่วี่สิงส่งเข้ามา
เสียงของเขาต่ำมาก ราวกับว่าเขากลัวที่รบกวนใครสักคน แต่โชคดีที่การรับเสียงของเครื่องดักฟังมีประสิทธิภาพดีมาก ฉินซีและลู่เซิ่นจึงได้ยินสิ่งที่เขาพูดได้อย่างชัดเจน
“ได้คลิปวิดีโอมาแล้วหรือยัง” อารมณ์ในน้ำเสียงของเขาฟังไม่ออก
ทางโน้นน่าจะให้คำตอบที่แน่ใจแล้ว มู่วี่สิงตอบว่า “ส่งให้ฉันเดี๋ยวนี้”
หลังพูดจบ น่าจะวางสายแล้ว และไม่มีเสียงใดๆอีก
ฉินซีเหลือบมองลู่เซิ่น “ติดตามมาด้วยจริงๆ ………. การเคลื่อนไหวนี้รวดเร็วจริงๆ”
ลู่เซิ่นแสดงสีหน้าที่คาดหวัง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้……..งั้นพวกเราก็รอก่อน เขาน่าจะติดต่อมาหาพวกเราในเร็วๆนี้”
ฉินซีพยักหน้า
เมื่อมู่วี่สิงเห็นกล้องวงจรปิด ก็ต้องเห็นตัวเองอย่างแน่นอน ถ้าเป็นเช่นนี้…….. ตรงกันข้าม พวกเขาไม่จำเป็นต้องไปอธิบายอะไรแล้ว
ไม่มีความกังวลในใจของฉินซีเลย แต่รู้สึกว่ามีบางอย่างที่ยังไม่ชัดเจน แต่หลังจากคิดๆแล้ว แต่ก็คิดไม่ออก และคิดว่าน่าจะเป็นเพราะว่าตัวเองเข้าใจผิด จึงปล่อยวางความสงสัยนี้ กำลังคิดว่าอีกสักครู่ถ้ารับโทรศัพท์แล้วจะเจรจาอย่างไรดี
ทันใดนั้นลู่เซิ่นก็ถอนหายใจ “ก็ไม่รู้ว่าเวินจิ้งจะอธิบายให้เข้าใจไหมว่า ระหว่างเธอกับฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย”
ฉินซีนิ่งไปสักครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปทางลู่เซิ่น
——เธอพูดว่า ตัวเองน่าจะลืมอะไรไปสักอย่าง!
ตอนนั้นไม่ควรปิดเครื่องดักฟัง!
ถ้าเวินจิ้งไม่ชี้แจงอะไรให้กระจ่าง….. สิ่งที่พวกเขาทำไปทั้งหมดก็เปล่าประโยชน์แล้ว？
และอาจจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนด้วยซ้ำ!
ฉินซีรู้สึกหงุดหงิดและขมวดคิ้วเล็กน้อย และหลับตาลงแล้วไตร่ตรองว่าจะมีวิธีแก้ไขอะไรอีกหรือไม่
ทันใดนั้นนิ้วอุ่นก็ยื่นออกมา และแตะที่รอยย่นระหว่างคิ้วของเธอให้คลายออก
“โอเค ฉันล้อคุณเล่น” เสียงของลู่เซิ่นฟังดูผ่อนคลายมาก
ฉินซีสับสนเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองเขา
ลู่เซิ่นยิ้มอย่างแผ่วเบา “ฉันรู้จักมู่วี่สิงดี ถ้าเวินจิ้งไม่ได้อธิบายให้เข้าใจ คนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างเขา ต่อให้ส่งเวินจิ้งไปถึงหน้าประตู เขาก็ไม่มีทางสนองความต้องการของเวินจิ้งได้”
