EG บทที่ 913 ปฏิเสธ
เฝิงหยู่ต้อนรับแพทเทนด้วยอาหารมากมายและขอให้เขาลองชิมทั้งหมด แต่เฝิงหยู่ไม่ได้ถามว่าการมาพบปะครั้งนี้มีจุดประสงค์อะไร
หลังจากนั้นไม่นาน แพทเทนก็ทนไม่ไหว แม้ว่าหลี่เจ๋อไคจะอยู่ด้วย เขาก็ยังถามเฝิงหยู่
“คุณเฝิงครับ คุณเพิ่งได้เป็นพลเมืองของฮ่องกงเมื่อไม่นานมานี้ใช่มั้ยครับ?” แพทเทนวางตะเกียบลงแล้วถาม
แพตเทนสงสัยว่าเฝิงหยู่จงใจสั่งอาหารพวกนี้ในวันนี้หรือเปล่า เขาคีบอาหารด้วยตะเกียบอย่างยากลำบาก เขารู้วิธีใช้ตะเกียบ แต่ก็ไม่ค่อยถนัดและเกือบจะทำตัวเองขายหน้าอยู่สองสามครั้ง
ใช่แล้ว เฝิงหยู่จงใจทำแบบนี้
“ทำไมหรอครับ? คุณกำลังจะสอบสวนฉันหรอ?” เฝิงหยู่ถามด้วยน้ำเสียงรำคาญ
กำปั้นเหล็กจูเป็นคนมอบสัญชาติฮ่องกงให้เฝิงหยู่ และแพทเทนไม่น่าจะรู้เรื่องนี้และหนังสือเดินทางสองเล่มที่เฝิงหยู่มีอยู่
“คุณเฝิงอย่าเพิ่งเข้าใจผมผิดนะครับ ผมกำลังจะบอกว่าถ้าคุณกลายเป็นชาวฮ่องกงมาก่อนหน้านี้ ผมคงจะรู้จักคุณไปนานแล้ว” แพทเทนอธิบาย
“โอ้…”
แพทเทนแทบคลั่งเพราะเฝิงหยู่ไม่เล่นตามบทบาทด้วย แล้วแบบนี้ผมจะคุยต่อไปได้ยังไงถ้าคุณตอบกลับแค่คำเดียว!
แต่แพทเทนไม่มีทางเลือก หากเขาสามารถทำให้กลุ่มนักธุรกิจร่ำรวยและมีอิทธิพลผู้ประกอบการมาถือสัญชาติอังกฤษได้ ก็จะเป็นเรื่องดีสำหรับอาชีพทางการเมืองของเขา
หลังจากที่ฮ่องกงคืนเกาะแล้ว แพทเทนจะทำงานทางการทูตเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างประเทศอังกฤษและฮ่องกง แต่ถ้าเขาสามารถเพิ่มชื่อเสียงไปยังประเทศจีนหรือแม้แต่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้ ก็จะดีกว่า
“คุณเฝิงคิดยังไงกับการที่ฮ่องกงรวมเข้ากับจีนครับ?” แพทเทนถาม
เฝิงหยู่ขมวดคิ้ว “มันคือการคืนเกาะให้จีนของฮ่องกงต่างหาก ฮ่องกงเป็นส่วนหนึ่งของจีนมาโดยตลอดและให้ประเทศอังกฤษเช่าเท่านั้น ทั้งสองประเทศได้ตกลงกันแล้ว”
ไอ้บ้าเอ้ย! เจ้าปัญญาอ่อนนี่พูดเหมือนกับว่าฮ่องกงเป็นส่วนหนึ่งของประเทศอังกฤษมาโดยตลอด เลวมาก หน้าด้าน! ไม่แปลกใจเลยที่เขาเป็นนักการเมือง!
แพทเทนตัดสินใจที่จะข้ามคำถามนี้เพื่อไม่ให้เฝิงหยู่โกรธ ถ้าเขาทำให้เฝิงหยู่โกรธ ก็เป็นเรื่องยากที่เขาจะชักชวนให้เฝิงหยู่มาถือสัญชาติอังกฤษ
กลยุทธ์ของแพทเทนในการชักชวนนักธุรกิจรายอื่นให้มาถือสัญชาติอังกฤษก็คือการพูดไม่ดีเกี่ยวกับพรรคคอมมิวนิสต์โดยกล่าวถึงข่าวเชิงลบอย่างเกินจริง!
เฝิงหยู่มาจากประเทศจีนและได้รับสัญชาติฮ่องกง สาเหตุหนึ่งอาจเป็นเพราะฮ่องกงมีการพัฒนามากขึ้นและ เฝิงหยู่อาจไม่พอใจกับประเทศจีน
“คุณเฝิงครับ สถานการณ์ทางธุรกิจในประเทศจีนไม่ค่อยดีใช่มั้ยครับ? เท่าที่ผมทราบมา เจ้าหน้าที่จีนหลายคนทุจริตและมีอำนาจมากเกินไป นอกจากนี้ ยังมีพรรคเดียวในจีนคือพรรคคอมมิวนิสต์และไม่มีฝ่ายตรงข้าม วิธีนี้อาจทำให้ประเทศเดินไปในทิศทางที่ผิด” แพทเทนใช้วิธีที่เขาคุ้นเคย เมื่อเฝิงหยู่เห็นด้วยกับเขา เขาก็สามารถพูดต่อจากหัวข้อนี้ได้
“แพทเทน คุณเคยไปประเทศจีนหรือเปล่า? ผมคิดว่าไกลที่สุดที่คุณเคยไปน่าจะเป็นกวางโจวหรือไม่ก็เสิ่นเจิ้นหรือกวางตุ้ง ความเข้าใจของคุณเกี่ยวกับประเทศจีนน้อยมากเลยนะครับ” เฝิงหยู่ตอบอย่างใจเย็นและจากนั้นก็… เงียบ!
นี่เป็นส่วนที่น่าหงุดหงิดที่สุดของการโต้แย้งหรือไม่เห็นด้วย อีกฝ่ายกำลังพูดในสิ่งที่คุณคิดว่าผิด แต่คุณกลับไม่ยอมบอกเขาว่าส่วนไหนผิด
“คุณเฝิงครับ แม้ว่าผมจะไม่ได้ไปประเทศจีน แต่ผมก็ติดตามข่าวของจีนตลอด เจ้าหน้าที่ของรัฐถูกจับกุมในข้อหาทุจริตหรือฝ่าฝืนกฎหมายเกือบทุกวัน สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงนิสัยของเจ้าหน้าที่พวกนั้น!” แพทเทนพูดต่อ
“คุณดูข่าวประเภทไหนกัน? สิ่งพิมพ์ภายในหรอ? ผมยอมรับว่ามีเจ้าหน้าที่หลายคนที่ทุจริตในประเทศจีนและหลายคนถูกจับกุม แต่นั่นแสดงให้เห็นว่าพรรคกำลังกวาดล้างเจ้าหน้าที่และหยุดการทุจริต ผมไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของคุณเกี่ยวกับนิสัยของพวกเขา ข้าราชการจีนพวกนั้นดีกว่าสามัญชนในจีนมาก!”
ในอดีต บัณฑิตที่มีการศึกษาสูงส่วนใหญ่จะเข้ารับราชการและสิ่งที่เฝิงหยู่พูดก็ไม่ผิด
“หยุดการทุจริตหรอ? นั่นมันจอมปลอมทั้งนั้น เจ้าหน้าที่จะตัดสินลงโทษเพื่อนข้าราชการด้วยกันเองได้ยังไง? แบบนี้ไม่ถูกต้อง มีเจ้าหน้าที่คนไหนบ้างที่สามารถรับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่ทำผิดพลาด?”
แพทเทนรู้สึกดีใจที่เฝิงหยู่เริ่มโต้ตอบกับเขาในหัวข้อนี้ ด้วยวิธีนี้ เขาจะค่อยๆ โน้มน้าวเฝิงหยู่ให้รู้ถึงอันตรายหลังจากที่ฮ่องกงคืนเกาะได้
“งั้นผมขอถามว่าประเทศอังกฤษจัดการกับคดีที่เกี่ยวข้องกับข้าราชการของตัวเองยังไงครับ? คนที่จัดการคดีไม่ใช่ข้าราชการงั้นหรอ?” เฝิงหยู่ถาม
พวกคุณก็ทำเหมือนกัน แต่กลับมาวิจารณ์เรางั้นหรอ?
“ไม่เหมือนกันครับ ตัวอย่างเช่น มีผู้แทนเขตหลายคนในคณะกรรมาธิการสภานิติบัญญัติของฮ่องกง เราเป็นตัวแทนเพื่อผลประโยชน์ของประชาชน” แพทเทนอธิบาย
“จริงหรอครับ? ไหนลองเปรียบเทียบสัดส่วนของเจ้าหน้าที่ที่ทุจริตจากทั้งสองประเทศให้ดูหน่อยได้มั้ยครับ? ผมคิดว่าชาวอังกฤษมีสัดส่วนที่สูงกว่า ข้าราชการได้รับเงินเดือนสูง แต่ก็ยังทุจริต นี่แสดงให้เห็นว่านโยบายของคุณล้มเหลว!” เฝิงหยู่หัวเราะเยาะ
มีนักการเมืองหลายคนในประเทศอังกฤษและนักการเมืองมีหน้าที่ทำอะไร? เล่นการเมืองและกำหนดนโยบายที่ได้รับความนิยมจากประชาชนเพื่อให้ได้รับการสนับสนุน หลังจากนั้นพวกเขาจะหาวิธีที่จะได้รับประโยชน์จากอำนาจของพวกเขา ลำพังแค่นี้เจ้าหน้าที่จีนก็ดีกว่าเยอะแล้ว
“นั่นเป็นเพราะพรรคปกปิดคดีส่วนใหญ่”
“คุณกำลังจะบอกว่าประเทศอังกฤษไม่ได้ปกปิดหรอครับ? พวกคุณมีพรรคตั้งมากมายและนโยบายของคุณก็มักจะเปลี่ยนแปลงเสมอ ผมมองว่านี่เป็นเรื่องตลก ผมถือหนังสือเดินทางของฮ่องกงเพราะต้องการใช้เพื่อธุรกิจ ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบประเทศจีน! พ่อแม่ผมก็ยังอยู่ที่จีน!”
แพทเทนรู้สึกอายและคิดไม่ถึงเรื่องนี้
“คุณเฝิง งั้นเรามาคุยเรื่องสถานการณ์ทางธุรกิจกันดีกว่าครับ เศรษฐกิจของจีนตามหลังประเทศอังกฤษมาก ฮ่องกงพัฒนามาอย่างดีภายใต้การปกครองของอังกฤษและใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากจีนเข้ายึดครอง ลองคิดดูสิครับ ในประเทศจีนมีนักธุรกิจร่ำรวยและมีอิทธิพลมากจำนวนกี่คนกัน? ธุรกิจทั้งหมดก็ถูกจำกัด โดยรัฐบาลจีนและต้องแบ่งผลกำไรกับเจ้าหน้าที่ที่ทุจริต!” แพทเทนเริ่มพูดไม่ดีเกี่ยวกับจีนอีกครั้ง
“ใครบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้? ข้อมูลพวกนี้ล้วนเป็นข้อมูลเก่าแก่หลายสิบปีแล้ว ตอนนี้นักธุรกิจในจีนมีจำนวนมาก บางคนร่ำรวยกว่านักธุรกิจในฮ่องกงด้วยซ้ำ นอกจากนี้ การพัฒนาของจีนก็ยังเร็วกว่าประเทศอังกฤษมาก แค่ตลาดจีนแห่งเดียวก็เทียบเท่ากับตลาดหลายประเทศในยุโรปรวมกันแล้ว”
เฝิงหยู่เห็นแพทเทนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างและเขาก็ขัดจังหวะ คุณแพทเทน ผมเข้าใจสิ่งที่คุณต้องการจะพูด คุณต้องการให้ผมย้ายไปประเทศอังกฤษใช่มั้ย? ผมขอโทษนะ แต่ผมไม่สนใจ!”
หลังจากคุยกันสักพัก เฝิงหยู่ก็รู้สึกหงุดหงิดกับแพทเทนมาก ถ้าเขารู้ว่าคนๆ นี้กวนประสาทแบบนี้ เขาก็ไม่เสียเวลามาเจอด้วยหรอก
แพทเทนรู้สึกตกใจมกา หลังจากที่พูดไปตั้งเยอะ เฝิงหยู่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ?!
แต่แพทเทนไม่กล้าโกรธเฝิงหยู่ แม้ว่าสถานะของเฝิงหยู่ในฮ่องกงจะไม่สูงนัก แต่หลี่เจ๋อไคก็นั่งอยู่ข้างๆ เขา ถ้าตระกูลหลี่ไม่พอใจ เขาจะต้องเดือดร้อน
หลี่เจ๋อไคเริ่มสนทนากับเฝิงหยู่โดยไม่สนใจแพทเทน แพทเทนพยายามเข้าร่วมการสนทนากับพวกเขาด้วย แต่ก็ไม่มีโอกาส เมื่อเขาลุกขึ้นยืนและเตรียมที่จะกลับ เฝิงหยู่และหลี่เจ๋อไคก็หยุดคุยกัน
“ลาก่อนครับคุณแพทเทน!”
ฮึ่ม! คุณพลาดแล้วที่ไม่ยอมมาเป็นพลเมืองอังกฤษ! แล้วคุณจะต้องเสียใจภายหลัง!
