TXV – 227 ความจริงค่อยๆปรากฏ !
“เกิดอะไรขึ้นกับคุณงั้นเหรอ?” หลางซือเหยาถามอย่างกระตือรือร้น
เซี่ยเหล่ยยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดขึ้นว่า “ ไม่มีอะไรแต่ก็อย่างที่คุณรู้ ผมไม่สามารถหยุดคิดเรื่องเกี่ยวกับพ่อของผมได้เลย”
หลางซือเหยาไม่ได้พูดอะไรต่อเธอได้ขยับเข้ามาใกล้เซี่ยเหล่ย เธอยื่นมือเข้าไปที่เสื้อของเขาจากนั้นก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อและผลักเขาลงไปที่เตียง
“ซือเหยา เราแค่นอนพักผ่อนกันเถอะ” เซี่ยเหล่ยพูดอย่างไม่มีอารมณ์
หลางซือเหยาได้ผลักหัวของเซี่ยเหล่ยลงไปยังส่วนล่างของเธอ
แต่เซี่ยเหล่ยเองดูเหมือนจะไม่มีอารมณ์เลยจริงๆ
ทั้งคำพูดและการกระทำของหลางซือเหยาได้โน้มน้ามเซี่ยเหล่ยไม่สำเร็จแต่ก็ถือว่าทำได้ดีในระดับหนึ่งเพราะช่วยให้เซี่ยเหล่ยผ่อนคลายลงได้บ้าง เขาค่อยๆหยุดคิดถึงสิ่งทีทำให้เขาไม่สบายใจ เขาก็เปรียบเหมือนนกกระจอกเทศที่คิดว่าการซ่อนความรู้สึกไว้ในทะเลทรายจะสามารถทำให้หลบหนีจากความเป็นจริงได้ หลางซือเหยายังไม่หยุดความตั้งใจ จากนั้นพวกเขาก็…….
ครึ่งชั่วโมงต่อมาพวกเขาทั้งสองคนได้ผ่อนคลายจากการกระทำจากความรัก จากนั้นซือเหยาก็เดินเข้าห้องน้ำน้ำเพื่อที่จะทำความสะอาดร่างกาย
ก่อนหน้านี้เซี่ยเหล่ยไม่ได้มีความอยากรู้อยากเห็นการกระทำในห้องน้ำของหลางซือเหยา แต่ตอนนี้ต่างออกไปเขามีความอยากรู้อยากเห็นเมื่อคิดได้ดังนี้เขาจึงกระพริบตาซ้ายเล็กน้อยจากนั้นก็เก็บภาพภายในห้องน้ำ
ในห้องน้ำตอนนี้หลางซือเหยา เธอกำลังดึงเอากระบอกโลหะเล็กๆออกจากกระเป๋าเสื้อจากนั้นก็ใส่อะไรบางอย่างลงไปภายในและต่อมาก็ปิดให้แน่นและเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อไว้ตามเดิม
เมื่อเห็นภาพดังนั้นเซี่ยเหล่ยก็ตกตะลึงในทันทีแล้วพูดเบาๆคนเดียวว่า “นั่นเธอทำไปเพื่ออะไร? เธอกำลังค้นคว้าสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายฉันอย่างนั้นเหรอ? เธอ….จริงๆแล้ว…เธอเป็นใครกันแน่! “
ถ้าหลางซือเหยาฆ่าอีเว่นส์แจหล่ะแต่นี่เป็นเพียงการคาดเดาแบบไม่มีหลักฐาน แต่ตอนนี้การกระทำที่แปลกประหลาดของหลางซือเหยาก็เป็นหลักฐานที่ชัดเจนมาก ผู้หญิงธรรมดาที่ไหนจะเก็บสิ่งนั้นเหล่านั้นของมนุษย์ไปทำไม?
ทันใดนั้นเซี่ยเหล่ยก็ได้นึกถึงยาแคปซูลชนิดหนึ่งที่พ่อของเขาได้ให้ไว้ทั้งเรื่องความสามารถในการมองเห็นของเขา เรื่องที่หลางซือเหยาปรากฏตัวเรื่องที่อีเว่นส์แจ เสียชีวิต … ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นตามลำดับ!
กลับไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง หลางซือเหยากำลังล้างมืออยู่การแสดงออกของเธอในตอนนี้ดูช่ำชองอย่างมาก หลังจากเธอจัดการเรื่องทุกอย่างในห้องน้ำเสร็จ เธอก็ออกมาพร้อมรอยยิ้มที่มองไปยังเซี่ยเหล่ยทันทีซึ่งมันแตกต่างกับสีหน้าของเธอที่อยู่ในห้องน้ำเมื่อกี้อย่างมาก
“ที่รัก เราซื้อบ้านซักหลังกันเถอะ” หลางซือเหยาพูดขึ้นจากนั้นเธอก็ได้ลงไปนอนข้างเซี่ยเหล่ยแล้วก็พูดต่อว่า “ฉันไม่กล้าพูดก่อนหน้านี้เพราะกลัวว่าจะทำให้เซี่ยเสวียได้ยินเข้า มันอาจจะทำให้เธอไม่พอใจเอาได้ เธอ…… “
เซี่ยเหล่ยยิ้มแล้วพูดขึ้นพอดีว่า “ผมว่าจะซื้อบ้านหลังใหญ่ๆซักหลังเพราะก่อนหน้านี้ผมได้เห็นบ้านของเทียนหยินที่เป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ซึ่งเป็นธุรกิจหลักของบริษัทเหวี้ยนเทียน เธอคงจะช่วยเราได้เยอะอยู่ถ้าหากเราจะขอความช่วยเหลือจากเธอ “
หลางซือเหยาได้พูดขึ้นว่า “ฉันคิดว่าเธอคงจะไม่ต้องการเงินของคุณหรอก”
เซี่ยเหล่ยพูดว่า “ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะแต่ถ้าผมจะซื้อบ้านจากเธอ ผมจะทำให้เธอรับเงินไปให้ได้”
หลางซือเหยาว่า “เราก็ไม่ได้มีเงินมากขนาดที่จะพอซื้อบ้านหลังใหญ่จากบริษัทเหวี้ยนเทียนของเฉินตูเทียนหยินได้หรอก ฉันคิดว่าเราไปหาบริษัทอสังหาริมทรัพย์อื่นๆเอาก็ได้และที่สำคัญฉันไม่ต้องการให้คุณอยู่ใกล้หรือพูดคุยกับเธออีก “
เซี่ยเหล่ยได้ตบไปเบาๆที่สะโพกของเธอจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “หึงผมงั้นเหรอ?”
“ใช่ เพราะคุณจะต้องสนใจแค่ฉันเท่านั้น” หลางซือเหยาพูดอย่างอ่อนโยน
เซี่ยเหล่ยยิ้มแล้วพูดว่า “ผมก็สนใจแค่คุณเท่านั้นแหละ”
“คุณนี่เป็นสามีดีที่สุดจริงๆ” หลางซือเหยาพูดขึ้นอย่างเต็มปากว่าเซี่ยเหล่ยคือสามี
“นอนได้แล้ว ภรรยาของผม” เซี่ยเหล่ยก็เรียกหลางซือเหยาด้วยเหมือนกัน
“คุณต้องเรียกฉันว่าภรรยาอีกครั้ง ฉันถึงจะนอน” หลางซือเหยาพูดอ้อนกับเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยได้ลุกขึ้นเล็กน้อยจากนั้นก็จูบไปที่หน้าผากของซือเหยาแล้วพูดว่า “ภรรยาของผม นอนได้แล้วพรุ่งนี้จะต้องตื่นไปทำงานนะ “
“อื้ม” หลางซือเหยาพูดขึ้นจากนั้นก็หลับตาลง
จากนั้นเซี่ยเหล่ยก็หลับตาตามเธอไปแต่จริงๆแล้วเขาไม่สามารถที่จะหลับลงได้จริงๆ ตาซ้ายของเขายังคงมองเห็นสิ่งต่างๆได้ตามปกติเขาแอบมองไปที่หลางซือเหยาอย่างเงียบๆ ก่อนหน้านี้เขารักผู้หญิงคนนี้อย่างสุดหัวใจแต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกต่างออกไป เขารู้สึกแปลกใจอย่างมากเพราะถึงแม้ว่าเธอจะนอนอยู่ข้างกายเขาในตอนนี้ แต่ก็ยังรู้สึกว่าเธออยู่ไกลออกไปอย่างอธิบายไม่ได้
การหายใจของหลางซือเหยาถือว่าเป็นปกติอยู่แสดงให้เห็นว่าเธอน่าจะกำลังหลับแต่อย่างไรก็ตามสายตาของเซี่ยเหล่ยก็ยังคงมองไปที่การเต้นขอหัวใจของเธอ มันแสดงให้เห็นว่าการเต้นของหัวใจไม่ช้าลงเลยอัตราการเต้นของหัวใจเธออยู่ที่ 90 ครั้งต่อนาทีนี่ไม่ใช่การเต้นของหัวใจของคนที่นอนหลับอยู่แต่นั่นแสดงให้เห็นว่าเธอตื่นอยู่ในตอนนี้ เธอเพียงแค่หลับตาและนอนให้นิ่งที่สุดเพื่อให้ดูเหมือนว่าเธอหลับสนิทแล้วจริงๆ
หลังจากสองชั่วโมงผ่านไปซือเหยาก็ได้เขย่าแขนของเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยไม่ได้ตอบสนองใดๆ เขาแกล้งหายใจให้ช้าลงและแสดงให้เหมือนว่ากำลังนอนหลับสนิทอยู่
เมื่อหลางซือเหยาเห็นเช่นนั้น เธอจึงได้ลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปที่โต๊ะข้างเตีย จากนั้นก็เปิดหนังสือเรื่องไซอิ๋วขึ้นและหยิบยาแคปซูลภายในนั้นออกมา จากนั้นก็เอายาแคปซูลของเธอใส่กลับลงไปในนั้นแทน จากนั้นก็ค่อยปิดหนังสือเรื่องไซอิ๋วไว้ดังเดิม
เธอได้สับเปลี่ยนยาของตัวเองกับยาที่พ่อของเซี่ยเหล่ยทิ้งไว้ให้
เซี่ยเหล่ยคิดในใจว่า ‘ดูเหมือนว่าเธอจะได้เตรียมยาแคปซูลสำหรับสับเปลี่ยนเอาไว้มาล่วงหน้าอยู่แล้ว เราเองยังไม่เคยเห็นยาแคปซูลเม็ดนี้มาก่อนเลยแต่กลับกันเธอสามารถที่จะทำยาแคปซูลที่เหมือนกันนี้มาได้แสดงให้เห็นว่าเธอรู้เรื่องยาแคปซูลเม็ดนี้เป็นอย่างดีและยังรู้อีกว่าหน้าตารูปร่างลักษณะต่างๆของมันเป็นอย่างไรอีกด้วย เราต้องรู้ให้ได้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่’
หลางซือเหยารีบกลับไปที่เตียงและนอนลงบนแขนของเซี่ยเหล่ยอีกครั้ง
‘เธอกำลังทดสอบตัวเราอย่างนั้นเหรอ?’ เซี่ยเหล่ยคิดขึ้นหลังจากที่เห็นการกระทำของหลางซือเหยา
หลังจากนั้นหลางซือเหยาก็ไม่ได้ขยับตัวอีกเลย เธอนอนอย่างสงบนิ่ง
หลังจากผ่านไปสิบนาที เซี่ยเหล่ยก็ขยับตัวและมองไปที่หลางซือเหยาอีกครั้ง เขามองไปที่อัตราการเต้นของหัวใจของเธอ มันยังคงเต้นอยู่ที่ราวๆ 90 ครั้งต่อนาที นั่นก็ยังแสดงให้เห็นว่าเธอยังคงไม่ได้นอนหลับไปจริงๆ
เซี่ยเหล่ยคิดในใจว่า ‘เธอยังคงตื่นตัวอยู่เสมอ เธอทำทุกอย่างอย่างระมัดระวังมากคงกลัวว่าเราจะตื่นมาพบว่าเธอเปลี่ยนยาแคปซูลใช่มั้ย? มันยิ่งตอกย้ำว่ายาแคปซูลนี้มีความสำคัญอย่างมากแต่ยาแคปซูลที่แท้จริงยังอยู่กับเรา เราควรจะกินมันดีมั้ยนะ?’
ในช่วงเวลาที่นอนอยู่นั้นเซี่ยเหล่ยก็ไม่ได้นอนหลับเลย เขาคอยคิดแต่ว่าจำเป็นจะต้องทำร้ายเธอหรือไม่?
แต่อย่างไรก็ตามการที่เขาคิดจะทำร้ายเธอนั้นคงไม่มีทางเกิดขึ้นได้หรอก เพราะเมื่อเขาคิดไปภาพในอดีตที่ทั้งสองคนมีความสุขต่อกันนั้นคอยผุดขึ้นมาตลอด
เขาคอยคิดเรื่องนี้และเสียใจอยู่ทั้งคืน………
จนถึงตอนเช้าหลางซือเหยาลุกขึ้นและพูดกับเซี่ยเหล่ยว่า “เช้าแล้วที่รัก ฉันจะไปทำอาหารเช้าส่วนคุณก็ควรจะลุกขึ้นจากเตียงได้แล้ว “
เซี่ยเหล่ยเปิดตาของเขาและทำท่าทางสับสนเล็กน้อยก่อนพูดขึ้นว่า “ผมรู้สึกค่อนข้างจะปวดเอว ผมขอนอนอีกนิดนะ”
หลางซือเหยาพูดขึ้นกับเซี่ยเหล่ยว่า “ก็เพราะว่าคุณโลภเมื่อคืนนี้ไงเลยทำให้เจ็บตัว แต่ก็ช่างเถอะฉันจะไปหายามาให้คุณเอง ”
“อืม…… ” เซี่ยเหล่ยพูดขึ้นอย่างขี้เกียจ
“คุณก็นอนอีกซักหน่อยแล้วกัน ฉันจะไปทำอาเช้าก่อน” หลางซือเหยาได้สวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้องไป
เซี่ยเหล่ยกระพริบตาซ้ายเล็กน้อยก่อนคอยมองไปที่ซือเหยา
หลางซือเหยาได้เดินไปที่ห้องครัว แต่เธอไม่ได้เข้าไปข้างในห้องครัวจริงๆ เธอตั้งโทรศัพท์มือถือไว้บริเวณทางเข้าของห้องครัว เธอรีบตั้งค่าบางอย่างกับโทรศัพท์แล้วกลับไปที่ห้องของเซี่ยเหล่ย
“หมูขี้เกียจตัวน้อยของฉันคุณต้องการกินอะไร ?” หลางซือเหยากลับมาที่ห้องแล้วพูดขึ้น
“โจ๊กก็แล้วกัน” เซี่ยเหล่ยพูดขึ้น
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ………. ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด !
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของหลางซือเหยาก็ดังขึ้น เธอรับโทรศัพท์และพูดว่า “มีอะไรงั้นเหรอ? …โอเคได้? ฉันจะไปในทันที”
หลางซือเหยาวางสายโทรศัพท์แล้วบอกกับเซี่ยเหล่ยไปว่า “ที่รัก ฉันจะต้องไปทำธุระให้พ่อซักหน่อยและฉันคงไม่อยู่ทำอาหารเช้าให้คุณแล้วด้วย”
“อืม” เซี่ยเหล่ยพูดขึ้นและนอนหลับต่อ
หลางซือเหยาไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้นเธอก็เดินออกไป
ในขณะที่ซือเหยาเดินออกไป เซี่ยเหล่ยเองก็รีบคลานจากเตียงเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบเดินตามออกไป
หลางซือเหยาได้เปิดประตูรถ M6 BMW สีแดงของเธอจากนั้นก็พุ่งออกตัวไปอย่างรวดเร็ว
เซี่ยเหล่ยเองก็ได้เปิดปรตู BMW M6 สีดำของเขาเหมือนกัน
“เฮ้!” เสียงของเจียงหยู่ยี่พูดขึ้นจากนั้นก็พูดต่อว่า “พวกคุณทะเลาะกันหรือเปล่า?”
เซี่ยเหล่ยหันไปหาต้นตอของเสีย จากนั้นก็พบว่าเธอกำลังกินนมอยู่ เขาก็พูดขึ้นว่า “หยู่ยี่ ผมขอยืมรถของเธอหน่อยได้มั้ย“
เขาคิดว่าถ้าเขาขับ BMW M6 สีดำตามเธอไปเธอจะต้องรู้ตัวอย่างแน่นอน
เจียงหยู่ยี่หัวเราะแล้วพูดไปว่า ” ฉันไม่ให้ยืมคุณยืมหรอก คุณไม่จำเป็นจะต้องไล่ตามเธอไปนี่ เธอไม่ได้เหมาะกับคุณซักนิดและผู้หญิงบนโลกนี้ก็ไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวนะ “
เซี่ยเหล่ยพูดด้วยความกังวลไปว่า “ผมไม่มีเวลาที่จะอธิบายให้ฟังในตอนนี้ผมกำลังรีบอย่างมาก “
“เสียเวลาเปล่า ยังไงฉันก็ไม่ให้ยืมอยู่ดี” เจียงหยู่ยี่พูดขึ้นและไม่สนใจท่าทางของเซี่ยเหล่ย
จากนั้นเซี่ยเหล่ยก็โยนกุญแจ BMW M6 ของเขาไปที่เจียงหยู่ยี่แล้วพูดว่า “ผมขอเปลี่ยนมันกับรถของคุณ?”
เจี่ยงหยู่ยี่กระพริบตาจากนั้นก็พูดว่า “นานแค่ไหนกัน?”
“อย่างน้อยก็ในตอนนี้” เซี่ยเหล่ยพูด
“ตกลง” เจียงหยู่ยี่รีบไปหยิบกุญแจแล้วโยนไปให้กับเซี่ยเหล่ย
จากนั้นเซี่ยเหล่ยก็ขับรถของเจียงหยู่ยี่เพื่อไล่ตามหลางซือเหยาออกไป
เจียงหยู่ยี่ได้เลียนมที่ลิมฝีปากของตัวเองจากนั้นก็พูดขึ้นเบาๆว่า “ผู้หญิงคนนี้จะต้องหลอกเงินของเซี่ยเหล่ยอย่างแน่นอน? ฉันรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนไม่ดี! เรื่องนี้หัวหน้าควรจะรู้ดีมั้ยนะ ? “
ติดตามตอนต่อไป………..
