TXV – 270 ตามล่า !
“คุณจะพาฉันไปที่ไหน?” ซ่างชิงซินพูดขึ้นเพราะเห็นเซี่ยเหล่ยขับรถไปในทิศทางที่กำลังจะออกจากเมือง
ในตอนนี้ซ่างเหยี่ยเหยี่ยได้หลับไปแล้ว มันก็ไม่น่าแปลกเพราะเธอยังมีอายุแค่สามขวบก็เท่านั้นเวลานอนของเธอจึงไม่ค่อยเป็นเวลาเท่าไหร่ เธอหลับอย่างสนิทชนิดที่ว่าน้ำตาของผู้เป็นแม่หล่นลงไปที่ใบหน้าของเธอ เธอก็ไม่ตื่นขึ้นมา
“ไปที่ที่ปลอดภัย” เซี่ยเหล่ยตอบเธอไป
“คุณไม่มีสิทธิจะพาเราไปที่ไหนทั้งนั้น!” ซ่างชิงซินพูดขึ้นตอนนี้เธอพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองและพูดต่อว่า “หยุดรถเดี๋ยวนี้ ฉันจะลง!”
“คุณไม่อยากเจอแดลนี่งั้นเหรอ?” เซี่ยเหล่ยถาม
“ฉันไม่เชื่อคุณหรอก…ว่าคุณจะรู้ว่าแดลนี่อยู่ที่ไหน?” ซ่างชิงซินตอบ
“เขาอยู่ที่โรงพยาบาล” เซี่ยเหล่ยพูดขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องพาฉันและลูกไปที่โรงพยาบาลสิ แต่นี่มันเป็นทางออกไปชานเมือง เขาอยู่ที่โรงพยาบาลงั้นเหรออย่ามาโกหกฉันดีกว่า! ” ซ่างชิงซินรีบตอบกลับเซี่ยเหล่ยทันที
“นี่…ฟังนะ ผมจะบอกความจริงทั้งหมดที่จริงแล้วสามีของคุณเป็น….เอ่อ….เจ้าหน้าที่และผมก็เป็นเพื่อนร่วมงานของเขา ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บหนักอยู่และก็อย่างที่คุณเห็น พวกคนเมื่อกี้ต้องการที่จะจับตัวคุณเพื่อใช้คุณในการบีบบังคับแดลนี่ ดังนั้นถ้าคุณตามผมมาคุณก็จะปลอดภัย และมันก็จะทำให้แดลนี่ปลอดภัยด้วยเช่นกัน ทีนี้เข้าใจแล้วนะ? “
“เขาเป็น …… เจ้าหน้าที่งั้นเหรอ?” ซ่างชิงซินพูดขึ้นและมองไปที่เซี่ยเหล่ยอย่างสงสัยเพราะเธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เซี่ยเหล่ยพูดมาเมื่อกี้นั้นเป็นเรื่องจริงหรือโกหก
“ถ้ายังไงคุณก็ไปถามเขาเองหลังจากนี้ก็แล้วกันแต่ตอนนี้ขอให้เชื่อใจผมก่อนว่าผมไม่ได้คิดที่จะทำร้ายคุณและลูกของคุณ” เซี่ยเหล่ยพูดตัดบทไป
เมื่อได้ยินดังนั้นซ่างชิงซินก็นั่งนิ่งและเธอกำลังพยายามคิดในสิ่งที่เซี่ยเหล่ยได้พูดก่อนหน้านี้ทั้งหมด
เซี่ยเหล่ยขับรถไปเรื่อยๆ เขาขับผ่านเมืองเล็กๆเพื่อมุ่งหน้าไปยังเขตก่อสร้างโรงงานกองทัพ
เมื่อไปถึงเขาก็ได้พบกับคนงานที่กำลังก่อสร้างกันอยู่ พวกเขาทำงานล่วงเวลาเพื่อที่จะสร้างมันให้เสร็จโดยเร็วที่สุดเมื่อเซี่ยเหล่ยไปถึงบรรดาคนงานก็ทำการทักทายเซี่ยเหล่ย
เมื่อซ่างชิงซินเห็นคนจำนวนมากก็ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นทันทีเพราะถ้าเซี่ยเหล่ยต้องการที่จะลักพาตัวเธอและลูกของเธอนั้น เขาจะไม่พามาเจอกับผู้คนมากมายอย่างนี้
เซี่ยเหล่ยขับรถผ่านตึกที่ยังกำลังก่อสร้างอยู่เข้าไปด้านในก็จะพบกับอาคารที่พักอาศัยขนาดไม่ใหญ่มากอยู่เมื่อซ่างชิงซินเห็นที่พักนั่นก็ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจเพิ่มมากขึ้น
เซี่ยเหล่ยปลดล็อคกระตูรถจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ลงจากรถได้แล้ว คุณและลูกจะอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราว “
ทั้งเซี่ยเหล่ยและซ่างชิงซินลงจากรถจากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็เดินเข้าไปด้านใน ขณะที่เดินเข้าไปซ่างชิงซินก็ถามเซี่ยเหล่ยว่า “ที่นี่คือที่ไหน?”
เซี่ยเหล่ยพูดว่า “นี่คือโรงงานผลิตอาวุธทหารที่กำลังก่อสร้างอยู่”
เมื่อซ่างชิงซินรู้ว่าที่นี่คือโรงงานของกองทัพซึ่งมันไม่ได้อยู่บริเวณใกล้ๆกับโรงพยาบาล เธอจึงได้ถามเซี่ยเหล่ยขึ้นว่า “งั้นเมื่อไหร่ฉันจะได้พบแดลนี่?”
เซี่ยเหล่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตอบไปว่า “พรุ่งนี้…พรุ่งนี้ผมจะพาคุณและลูกไปพบกับเขา”
“ขอบคุณนะ เอ่อ…ถ้าก่อนหน้านี้ฉันทำอะไรไม่ดีไปได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย” ซ่างชิงซินพูดขอโทษเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยยิ้ม “นี่เป็นสิ่งที่ผมควรจะทำอยู่แล้ว ตอนนี้ผมจะพาคุณไปที่ห้องพักก่อนก็แล้วกัน คุณอุ้มลูกมานานแล้วคงจะเหนื่อยและเมื่อยน่าดู “
“ว่าแต่…บอกฉันได้มั้ยว่าคุณชื่ออะไร?” ซ่างชิงซินถาม
“เรียกผมว่าเซี่ยเหล่ยก็แล้วกัน” เซี่ยเหล่ยบอกชื่อตัวเองไปโดยไม่ได้มีความคิดที่จะปิดบัง
ซ่างชิงซินคำนับเซี่ยเหล่ยจากนั้นก็พูดว่า “คุณเซี่ย ขอบคุณมาก “
ซ่างชิงซิน เธอเป็นผู้หญิงที่เรียบง่ายและใจดีเมื่อเธอคิดไปว่าแดลนี่เป็นเจ้าหน้าที่นั้นเธอก็รู้สึกภูมิใจในสามีของตัวเองอย่างมากแต่ความเป็นจริงแล้วเธอไม่รู้เลยว่าในอนาคตของเธอนั้นจะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง
การที่เซี่ยเหล่ยเลือกที่จะบอกกับซ่างชิงซินว่าแดลนี่เป็นเจ้าหน้าที่นั้นเมื่อคิดไปถึงสถานะความเป็นจริงของแดลนี่แล้วนั่นทำให้เซี่ยเหล่ยรู้สึกละอายใจไม่น้อยเลย
ซ่างชิงซินและลูกของเธอถูกจัดให้พักอยู่ในห้องถัดไปจากห้องของเซี่ยเหล่ยที่ได้จัดให้อเลน่าพักอยู่ชั่วคราว ซึ่งห้องทั้งสองนี้ถูกแยกออกจากกันด้วยเพียงแค่ผนังบางๆเท่านั้นนั่นจะทำให้เซี่ยเหล่ยสามารถที่จะควบคุมและสังเกตสถานการณ์ของสองแม่ลูกนี้ได้ตลอดเวลา
ในขณะนี้อเลน่ากำลังนอนหลับสนิทอยู่ในห้อง เธอไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อยในขณะที่เซี่ยเหล่ยเดินเข้ามา ตอนนี้เธอนอนอยู่ใต้ผ้าห่มโดยที่ขาและช่วงล่างโผล่ออกมาข้างนอก โดยปกติเธอเป็นคนที่ใช้น้ำหอมอยู่แล้วทำให้ตอนนี้กลิ่นน้ำหอมของเธอทำเซี่ยเหล่ยรู้สึกปั่นป่วนใจอย่างมาก
ขาของเธอที่โผล่มาในตอนนี้มันช่างขาวมากบวกกับน้ำหอมที่เธอใช้นั้นมันส่งกลิ่นหอมออกมาชวนให้เซี่ยเหล่ยคิดไปไกล แต่ก็เท่านั้นเพราะเซี่ยเหล่ยในตอนนี้ไม่ได้ต้องการที่จะทำอะไรเธอเพราะในใจของเซี่ยเหล่ยนั้นกำลังสงสารซ่างชิงซินและซ่างเหยี่ยเหยี่ยอยู่
เซี่ยเหล่ยเดินไปที่เตียงและนำผ้าห่มมาคลุมขาให้อเลน่า
จู่ๆอเลน่าก็ตื่นขึ้นมาและมองไปที่เซี่ยเหล่ยพร้อมพูดขึ้นว่า “คุณไปที่ไหนมา ฉันเป็นห่วงคุณมากโทรไปหาคุณไม่ติด ฉันกังวลว่าคุณเป็นอะไรไปหรือป่าว “
เซี่ยเหล่ยตอบกลับไปว่า “ไม่มีอะไร นอนต่อเถอะ”
อเลน่าเดินเข้าไปกอดเซี่ยเหล่ยจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ฉันนอนไม่ค่อยหลับเลย ฉันเป็นกังวลเรื่องคุณมากๆ”
เซี่ยเหล่ยกอดเธอกลับแล้วพูดปลอบไปว่า “อย่ากังวลไปเลย มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกแล้ว นอนพักผ่อนให้สบายเถอะ”
อเลน่าถามเสียงอ่อนว่า “แล้วคุณหล่ะ…ไม่นอนงั้นเหรอ?”
“ผมจะโทรไปหาหลงบิงก่อนแล้วค่อยไปนอนทีหลัง” เซี่ยเหล่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นเพื่อเตรียมจะโทรไปหาหลงบิง
ก่อนที่เขาจะโทรไปหาหลงบิงได้นั้น เขาต้องเปิดมือถือขึ้นมาก่อนเสียก่อน เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่เขาแอบเข้าไปที่บ้านของกู๋ดิงชานนั้น เขาต้องปิดโทรศัพท์มือถือของเขาไว้เพราะถ้าหากมีใครเกิดโทรเข้ามาก็จะทำให้มีคนรู้ทันทีว่าเขาได้แอบเข้ามาสืบความลับ
ในตอนนี้อเลน่ารู้สึกกระปี้กระเปร่าอย่างมาก เธอเอื้อมมือออกไปเพื่อที่จะปลดเข็มขัดของเซี่ยเหล่ยออก แต่เซี่ยเหล่ยก็จับมือของเธอไว้เพื่อให้เธอหยุดเพราะขณะนี้เสียงของหลงบิงได้ออกมาจากโทรศัพท์พอดี
“เป็นอย่างไรบ้าง?” หลงบิงรีบถามขึ้นทันที
“แดลนี่มีภรรยาและลูกแล้วจริงๆด้วย ชื่อของเธอคือซ่างชิงซินเป็นคนดูแลอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและลูกสาวเธอชื่อว่าซ่างเหยี่ยเหยี่ยตอนนี้อายุสามขวบ ” เซี่ยเหล่ยตอบ
“ทำได้ดีมาก ฉันไม่ได้คิดถึงความเป็นไปได้ข้อนี้มาก่อนเลยแต่เมื่อเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว” หลงบิงพูดขึ้นอย่างดีใจมากและพูดต่อว่า “แล้วตอนนี้พวกเธออยู่ที่ไหน?”
“ผมพาพวกเขามาที่เขตก่อสร้างโรงงานทหาร”
“ดูพวกเขาไว้ให้ดี ฉันจะไปพบกับแดลนี่ก่อนและหลังจากที่ฉันจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ฉันจะรีบติดต่อคุณทันที” หลงบิงพูด
“ตกลง…… เอ่อ….” เซี่ยเหล่ยพูดและพูดต่อว่า “แค่นี้นะ” ด้วยเสียงที่สั่นนั่นก็เพราะอเลน่าทำให้เซี่ยเหล่ยปั่นป่วนอยู่ในตอนนี้
“คุณเป็นอะไรงั้นเหรอ?” หลงบิงถามขึ้นอย่างสุภาพเพราะเห็นว่าอยู่ดีๆเซี่ยเหล่ยก็เสียงสั่นขึ้น
“ไม่มีอะไร” เซี่ยเหล่ยรีบพูดและรีบวางสายหลงบิงทันทีโดยที่หลงบิงยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรกลับมา ในตอนนี้เซี่ยเหล่ยพบว่าซิบกางเกงของเขาได้ถูกรูดลงจนสุดแล้ว และอเลน่ากำลังพยายามที่จะทำให้เซี่ยเหล่ยมีความสุขอยู่……
ความพยายามของอเลน่าในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเริ่มได้ผลขึ้นมาบ้างแล้วแม้ว่าก่อนหน้านี้เซี่ยเหล่ยจะไม่มีอารมณ์ร่วมด้วยเพราะเขายังรู้สึกผิดกับทั้งซ่างชิงซินและ ซ่างเหยี่ยเหยี่ยแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะลืมความรู้สึกนี้ไปชั่วขณะแล้ว
“นี่…” เซี่ยเหล่ยพูดขึ้นและตีไปที่ก้นของอเลน่า
อเลน่าได้หันกลับมาทำท่าล้อเลียนเซี่ยเหล่ยทันที
ด้านเซี่ยเหล่ยเองก็ได้แต่ยิ้มให้เพราะเมื่อเห็นเธอทำท่าล้อเลียนก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงกับเธอต่อดี
ในขณะนี้จู่ๆตาซ้ายของเซี่ยเหล่ยก็กระตุกขึ้นเล็กน้อยจากนั้นสายตาของเขาก็หันไปทางห้องข้างๆอย่างรวดเร็ว
ภายในห้องข้างๆซ่างชิงซินและซ่างเหยี่ยเหยี่ยได้นอนหลับไปแล้วทั้งคู่หลับอย่างสนิทดี
เซี่ยเหล่ยแอบคิดในใจไปว่าถ้าเกิดซ่างชิงซินได้ยินเสียงระหว่างเขาและอเลน่านั้น มันจะน่าอายแค่ไหนหลังจากนั้นเซี่ยเหล่ยจึงพยายามหยุดพฤติกรรมของอเลน่าจนสุดท้ายทั้งสองแยกย้ายกันไป……
ด้านอเลน่าก็กลับไปนอนหลับเหมือนเดิม ท่าทางการนอนของเธอเหมือนกับลูกแกะที่กำลังนอนหลับอย่างมีความสุข
ด้านเซี่ยเหล่ยเองก็เดินไปที่เตียงและหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาเปลี่ยนเพื่อที่จะไปอาบน้ำ แต่เนื่องจากที่นี่เป็นเขตที่ยังกำลังก่อสร้างจึงทำให้ยังไม่มีห้องน้ำที่สร้างเสร็จแล้วในตัว ซึ่งห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างจากห้องของเซี่ยเหล่ยราวๆ30เมตรและเมื่อมันไกลขนาดนี้ เซี่ยเหล่ยเองก็ไม่อยากที่จะเดินแก้ผ้าแล้วเดินออกไปจนถึงห้องน้ำ
เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเซี่ยเหล่ยก็รีบเดินไปอาบน้ำทันที
เมื่อเซี่ยเหล่ยอาบน้ำเสร็จและออกมาจากห้องน้ำ เซี่ยเหล่ยก็ต้องตกใจทันทีเพราะเขากำลังเห็นว่ารถบูร์กาติเวร่อนส์และรถกระบะหลายคันที่บรรทุกคนมาเต็มคันรถกำลังขับเข้ามาโดยมุ่งหน้าเข้ามาที่เขตก่อสร้างบริเวณทางเข้าและจำนวนคนที่อยู่บนรถทั้งหมดมีราวๆ 58 คน !
ตอนนี้ถึงแม้ว่ารถจะยังไม่จอดและยังไม่มีใครลงมาจากรถแต่เซี่ยเหล่ยก็รู้ได้เลยทันทีว่าคนที่อยู่ในรถนั้นเป็นใคร เขารู้ทันทีว่ากู๋เค่อหวู่มาที่นี่เพื่อจุดประสงค์อะไรบางอย่าง……
บรรดารถเหล่านั้นจอดอยู่บริเวณไม่ไกลนักจากบริเวณทางเข้า
ประตูรถของบูร์กาติเวร่อนส์ได้เปิดออกและกู๋เค่อหวู่เดินลงมาจากนั้นก็ตะโกนออกไปว่า “แบ่งออกเป็นกลุ่ม แล้วไปหาให้ทั่ว!”
ยามเฝ้าประตูที่อยู่ตรงทางเข้าเมื่อเห็นคนจำนวนมากขนาดนั้น เขาก็ไม่กล้าที่จะออกไปห้ามหรือหยุดเลย เขาทำได้แค่แอบอยู่ในป้อมให้เงียบที่สุด
แต่ก็ไม่เป็นผลบอดี้การ์ดของกู๋เค่อหวู่ได้เดินไปพังประตูป้อมยามจากนั้นก็ลากยามออกมาด้านนอกป้อมยาม
กู๋เค่อหวู่เดินเข้าไปหาทันทีจากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความโกรธไปว่า! “บอกมา เซี่ยเหล่ยอยู่ที่ไหน? “
“คุณเป็นใคร? ต้องการอะไร? ” ยามเฝ้าประตูถามขึ้นด้วยความกลัว
กู๋เค่อหวู่ไม่สนคำถามของยาม เขาได้ตบหน้ายามหนึ่งครั้งและพูดขึ้นอีกครั้งว่า “พูดมา ว่าเซี่ยเหล่ยอยู่ที่ไหน!”
ยามไม่ได้พูดตอบอะไรแต่เขาได้หันหน้าไปทางอาหารหลังหนึ่ง
กู๋เค่อหวู่ได้ชี้ไปที่อาคารหลังนั้นทันทีนี่เป็นสัญญาณเพื่อบอกให้ลูกน้องของเขารีบไปค้นหาที่นั่น
กลับมาด้านเซี่ยเหล่ยที่ตอนนี้เขารีบกลับมาที่ห้องของซ่างชิงซินและซ่างเหยี่ยเหยี่ย เซี่ยเหล่ยรีบเข้าไปหาและรีบปลุกเธอขึ้นมา
ซ่างชิงซินที่ตื่นขึ้นมาอย่างสลึมสลือได้ถามอย่างตื่นตระหนกไปว่า “มีอะไรงั้นเหรอ?”
เซี่ยเหล่ยไม่ได้พูดตอบอะไรแต่เขาได้ใช้สันมือตีไปที่คอของซ่างชิงซินนั่นทำให้เธอสลบไปในทันที จากนั้นเซี่ยเหล่ยก็แบกเธอขึ้นบนไหล่และรีบเดินไปอุ้มซ่างเหยี่ยเหยี่ยจากนั้นก็รีบเดินไปปลุกอเลน่า
อเลน่าที่เพิ่งถูกปลุกให้ตื่นขึ้นและเห็นว่าซ่างชิงซินถูกพาดอยู่บนบ่าของเซี่ยเหล่ยเธอจึงรีบถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”
เซี่ยเหล่ยรีบตอบทันทีว่า “อย่าเพิ่งสงสัย รีบตามผมมาเร็ว!”
“ขอฉันใส่เสื้อผ้ากับรองเท้าให้เรียบร้อยก่อน” อเลน่าพูดขึ้น
“ไม่จำเป็นแล้ว! เร็วเข้า” เซี่ยเหล่ยพูดและรีบวิ่งออกไปทางด้านหลัง
ในขณะนี้อเลน่าเองก็รีบวิ่งออกไปด้วยในชุดนอนที่บางเฉียบ กางเกงในลายลูกไม้และรองเท้าสลิปเปอร์ เธอกำลังคิดว่าได้ว่าการหลบนี้ครั้งนี้ช่างโรแมนติกซะจริงๆ
ติดตามตอนต่อไป…………
