เมื่อคืนสติออกจากความเสน่หาเซี่ยเหล่ยเริ่มกังวลเกี่ยวกับอนาคตของเขา เขาเคยมีความสัมพันธ์กับเจียงหยูยี่หลังจากแต่งงานกับเฉินตูเทียนหยินและตอนนี้เขาก็ยังมีความสัมพันธ์กับหลงบิงดังนั้นคงจะเป็นการดีที่สุดหากเฉินตูเทียนหยินไม่ต้องรับรู้เรื่องนี้แต่ถ้าเธอรู้ เขามั่นใจว่าเธอจะต้องอาละวาดแน่ ๆ
ความใครก็เปรียบเสมือนหลุมพรางของมนุษย์..เมื่อเขาได้รับแรงกระตุ้นและดื่มด่ำกับความสุขนั้นแล้ว สิ่งที่ตามมาต่อจากนั้นคืออะไรกัน? ปัญหามากมายที่สูงเท่าภูเขาจะถาโถมเข้ามา แต่ถึงอย่างนั้นชายทั่วทั้งโลกก็ยินดีเอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับปัญหา แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองต้องเผชิญกับอะไรบ้าง..
เซี่ยเหล่ยคิดในขณะที่หลงบิงเองก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย
เธอใช้แขนของตัวเองเป็นหมอนให้เซี่ยเหล่ยดวงตากลมโตของเธอยังคงจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่ม เซี่ยเหล่ย นั้นมีเสน่ห์ ไม่มีมุมใดบนตัวเขาเลยที่ดูน่าเกลียด เธอคิดว่าด้านหน้าของเขาดูเซ็กซี่มาก ตอนนี้เธอดูมีความสุขและพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด
แม้ท่าทางของทั้งสองจะดูสลับตำแหน่งกันเพราะเธอควรจะเป็นฝ่ายที่นอนอยู่บนแขนของเซี่ยเหล่ย ไม่ใช่ให้เขานอนบนแขนของเธอ เรื่องคงจะยิ่งแปลกไปอีก หากเธอกลายเป็นคนที่สูบบุหรี่หลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียงแทนที่จะเป็นเขา
คุณกำลังคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ ? หลงบิงถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
เซี่ยเหล่ยไล่ความคิดเหล่านั้นไปและยิ้ม เปล่าหรอก
หืม…
อะไรล่ะ ?
ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะรับผิดชอบเอง
เซี่ยเหล่ยถึงกับพูดอะไรไม่ออก
เสียงฝีเท้าดังขึ้นที่โถงทางเดินก่อนจะตามมาด้วยน้ำเสียงโมโห
ทำไมฉันจะเปิดประตูไม่ได้ ? พวกแกอยากลองดีรึไง ? เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น
ขอโทษค่ะ ส..ส สามีของฉันทำเรื่องเสียมารยาทเอง เสียงของหญิงสาวอีกคนดังขึ้น น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ไอโง่!ดูอีกทีสิ แกเคยเห็นผู้ชายคนนี้รึเปล่า?
ไม่ครับ ผมไม่เคยเห็นเขา..
หลงบิงและเซี่ยเหล่ยสบตากันก่อนจะผละออกจากเตียงในเวลาเดียวกัน พวกเขาหยิบเสื้อผ้าและชั้นขึ้นจากพื้นด้วยความรวดเร็ว
หายไปไหนนะ… อ เอ่อ..คุณรู้ไหม หลงบิงตื่นตระหนก
เซี่ยเหล่ยมองเสื้อผ้าในมือของหลงบิงก่อนจะพยายามนึกว่าเขาเห็นชั้นในของเธอครั้งสุดท้ายที่ไหน เขาเงยหน้าและมองชุดชั้นในสีดำที่กำลังห้อยโตงเตงอยู่บนโคมไฟบนเพดาน เซี่ยเหล่ยกระโดดขึ้นไปและหยิบชุดชั้นในนั้นมาให้เธอ
ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณเลย ทำไมคุณโยนมันขึ้นไปสูงขนาดนั้นล่ะ? หลงบิงจ้องไปที่เซี่ยเหล่ย.
เซี่ยเหล่ยไม่พูดอะไร เขายักไหล่และทำสีหน้าเหมือน ช่วยไม่ได้ เพราะจากที่เขาจำได้หลงบิงเองเป็นคนโยนมันขึ้นไป
ทั้งสองใส่เสื้อผ้า ก่อนเสียงเคาะประตูจะดังขึ้น
นั่นใคร? เซี่ยเหล่ยถามด้วยภาษาญี่ปุ่น คุณต้องการอะไร?
เปิดประตูเดี๋ยวนี้ ! นี่คือตำรวจ! ใครบางคนที่อยู่หลังประตูนั้นพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง เรากำลังตามจับผู้ร้ายหลบหนี เปิดประตูเพื่อให้พวกเราเข้าไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้!
เซี่ยเหล่ยเปิดประตูชายจำนวนหนึ่งยืนอยู่ด้านนอก พวกเขามีกันเกือบทั้งหมด 20 คนทุกคนอยู่ในอารมณ์โมโหและมีท่าทางไม่พอใจแม้พวกเขาจะบอกว่าตัวเองเป็นตำรวจ แต่ก็ไม่มีใครสักคนในกลุ่มสวมชุดเครื่องแบบตำรวจ อีกทั้งตามร่างกายของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยสัก ดูยังไงคนพวกนี้ก็เป็นอันธพาล ไม่ใช่ตำรวจอย่างแน่นอน
เซี่ยเหล่ยนึกถึงกู๋เค่อเหวินทันทีที่เห็นคนเหล่านี้ เธอมาที่ญี่ปุ่นหลายต่อหลายครั้งถ้าพิจารณาจากวิธีการที่เธอชอบใช้ก็มีความเป็นไปได้ว่าเธออาจจะจ้างคนเหล่านี้ เขาค่อนข้างมั่นใจว่าคนเหล่านี้อาจจะทำงานให้เธอ
เซี่ยเหล่ยพยายามคาดเดาว่าคนพวกนี้เป็นใคร ในขณะเดียวกันก็ยังคงแสดงสีหน้านิ่งเฉยก่อนเขาจะยิ้ม คุณตำรวจ มีอะไรงั้นเหรอ ? ผมกับแฟนมาจากฮอกไกโด พวกเราเป็นแค่นักท่องเที่ยวและพวกเราไม่อยากจะมีปัญหากับพวกคุณ
หัวหน้าอันธพาลผลักเซี่ยเหล่ยไปด้านข้างก่อนจะพาพวกลูกน้องเข้าไปในห้อง พวกเขาสำรวจทั่วทั้งห้องรวมถึงห้องน้ำแต่น่าเสียดายที่ไม่มีบุคคลที่สามอยู่ในห้องนี้.. พวกเขาไม่พบอะไรเลย
ไม่เลวเลยนี่.. หัวหน้านักเลงมองเซี่ยเหล่ยตั้งแต่หัวจรดเท้า ห้องนี้คืนละเท่าไรงั้นเหรอ ?
20,000 เยน เซี่ยเหล่ยตอบ
แพงจังวะ! หัวหน้าอันธพาลมองไปที่หลงบิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เซี่ยเหล่ยแม้หลงบิงจะสวมผ้าคาดปากแต่ใบหน้าของเธอนั้นก็ยังดูดี รวมถึงรูปร่างเธอด้วย ทั้งส่วนเว้าส่วนโค้งที่น่าหลงใหลและดูเซ็กซี่
คุณผู้หญิง…ชื่ออะไรงั้นเหรอ? หัวหน้านักเลงพยายามเข้าหาเธอ
หลงบิงมองด้วยสายตาเย็นชานั่นเป็นสัญญาณว่าเธอพร้อมโจมตีทุกเมื่อ
เซี่ยเหล่ยเดินไปตรงหน้าหัวหน้านักเลงก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาและหยิบเงินเยนจำนวนหนึ่งใส่มือหัวหน้าอันธพาล พวกเราไม่อยากมีปัญหา ได้โปรดเถอะคุณตำรวจรับเงินนี่ไปและไปดื่มสังสรรค์เถอะครับ
ในขณะที่พูดเช่นนั้นเซี่ยเหล่ยรีบยืนมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของหัวหน้าอันธพาลก่อนจะหย่อนอุปกรณ์ดักฟังลงไป
หัวหน้าอันธพาลมองเงินเยนในมือก่อนจะยิ้ม คุณนี่ฉลาดไม่เบา..เอาล่ะ ผมเองก็ไม่อยากรบกวนคนฉลาดแบบคุณ ราตรีสวัสดิ์
ครับ ดูแลตัวเองด้วยครับ คุณตำรวจ เซี่ยเหล่ยพูดพร้อมรอยยิ้ม
เดี๋ยวก่อน.. หัวหน้าอันธพาลหยุดและหยิบรูบใบหนึ่งขึ้นมาให้เซี่ยเหล่ยดู คุณเคยเห็นชายคนนี้ไหม?
เซี่ยเหล่ยมั่นใจมากว่านั่นคือเขา..
ไม่เลย.. เซี่ยเหล่ยส่ายหน้า เขาเป็นผู้ร้ายที่ถูกออกหมายจับงั้นเหรอ ?
อย่าถามไม่เข้าเรื่อง!
ขอโทษ..ผมจะไม่ถามอีก
พวกนักเลงจากไปก่อนเสียงจะดังมาจากห้องโถงอีกครั้ง ดูเหมือนว่านักเลงพวกนั้นจะเดินสำรวจไปทั่วโรงแรม
คนพวกนี้น่าจะเป็นคนของกู๋เค่อเหวิน เซี่ยเหล่ยกระซิบ เธออยู่ที่ไหนสักแห่งในโอะชิโนะเอนไครวมถึงผู้หญิงคนนั้นด้วย.. สองคนนั้นน่าจะอยู่ด้วยกัน
หรือพวกนั้นจะรู้แล้วว่าพวกเราอยู่ที่โอะชิโนะเอนไค?
กู๋เค่อเหวิน เป็นพวกชอบหวาดระแวงเพราะงั้นไม่แปลกเลยถ้าเธอจะสงสัย เซี่ยเหล่ยคิดก่อนจะพูดขึ้น ส่วนผู้หญิงคนนั้น …ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอเป็นคนยังไงแต่คนที่อยู่แถว ๆ ทางเข้าหมู่บ้านก็น่าจะเป็นคนของเธอ
แล้วคุณจะทำยังไงต่อไป?
ผมใส่อุปกรณ์ดักฟังสัญญาณไปในกระเป๋าของอันธพาลคนนั้นแล้วเพราะงั้นผมสามารถยืนยันที่อยู่ของกู๋เค่อเหวิน ได้ในตอนที่คนพวกนั้นกลับไปรายงานเธอ แล้วตอนนั้นพวกเราค่อยลงมือ เซี่ยเหล่ยตอบ หลงบิงเดินไปที่เตียงและหยิบกระเป๋าออกมา เธอเปิดกระเป๋าและหยิบปืนออกมาวางบนเตียง
XL2500และไรเฟิลจู่โจมถูกประกอบอย่างรวดเร็ว
หลงบิงกำลังเอื้อมมือไปหยิบไรเฟิลจู่โจมแต่เซี่ยเหล่ยคว้ามือเธอไว้ อยู่ในห้องและฟังสิ่งที่พวกมันคุยกันแล้วค่อยรายงานผม ผมจะเป็นคนลงมือเอง
ฉันจะปล่อยให้คุณทำอย่างนั้นได้ยังไง? หลงบิงไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด
จะต้องมีสักคนเป็นคนทำมัน ไม่คุณก็ผม..และผมถนัดใช้ปืนมากกว่าคุณ ดังนั้นปล่อยให้ผมลงมือเถอะ เซี่ยเหล่ยบอก
หลงบิงเถียงไม่ออก เธอพยักหน้ารับ เธอรู้ว่าที่เขาต้องการให้เธออยู่ที่นี้ไม่ใช่เพราะฝีมือของเขาดีกว่า แต่เป็นเพราะเขาอยากปกป้องเธอ
เซี่ยเหล่ยหยิบวิทยุสื่อสารและหยิบผ้าดำมาห่อไรเฟิลเอาไว้ เขาเปิดหน้าต่างและปีนออกไป
ถัดจากหน้าต่างมีป่าเล็ก ๆอยู่ที่นั่นมีสะพานและแม่น้ำสายเล็ก ๆ รวมถึงแนวหินสลับกับต้นไม้ ช่างเป็นภาพทิวทัศน์ที่สวยงาม หมู่บ้านโอะชิโนะเอนไคอยู่ถัดจากป่านี้ไปเท่านั้น
เซี่ยเหล่ยหยุดลงที่ต้นซากุระแล้วปีนขึ้นไปช่วงนี้ซากุระร่วงออกไปหมดแล้วแต่เพราะคืนนี้ช่างมืดมิด เขาจึงไม่กังวลว่าจะถูกใครพบหากมีคนผ่านมา
เมื่อปีนขึ้นไป เขามองเห็นหมู่บ้านที่อยู่ห่างไกลออกไป เขามองเห็นบรรยากาศของฤดูใบไม้ผลิ แม่น้ำเล็ก ๆ ตึกอาคารและต้นไม้ ช่างสวยงามราวกับภาพวาดในหมู่บ้านมีโรงแรมออนเซ็นมากมายบางแห่งยังเปิดไฟสว่างจ้า และบางแห่งก็ปิดไฟเสียมืดมิด ดังนั้นจึงไม่มีทางที่เซี่ยเหล่ยจะตามหากู๋เค่อเหวินและผู้หญิงคนนั้นจากบ้านทุกหลัง
คุณอยู่ไหน กู๋เค่อเหวิน? ผู้หญิงคนนั้นก็ด้วย..เธอเป็นใครกันแน่?’ คำถามเหล่านี้ผุดขึ้นมาในหัวของ เซี่ยเหล่ยก่อนจะวนเวียนไปมาอยู่เช่นนั้น
ในตอนนั้นเองเซี่ยเหล่ยสังเกตเห็นพวกอันธพาลที่เพิ่งบุกเข้ามาที่ห้องของพวกเขา คนพวกนั้นกำลังมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้าน ในขณะเดียวกันเขาก็ยินเสียงของหลงบิงพูดขึ้น
พวกเขาออกไปแล้ว ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง? น้ำเสียงของหลงบิงเต็มไปด้วยความกังวล
ที่นี่สถานการณ์ปกติ ผมอยู่บนต้นไม้แต่ที่ตรงนี้ไม่โอเคสำหรับลอบยิง ผมจะลองหาต้นไม้ต้นอื่นทีหลัง เซี่ยเหล่ยตอบ
ระวังตัวด้วย หลงบิงบอก
ไม่ต้องห่วง ผมไม่เป็นไรแน่นอน คุณเองก็ระวังตัวด้วยนะ
อ๊ะ..
หืม.. คุณพูดอะไรนะ?
พวกนั้นพูดถึงหัวหน้า แต่พวกเขาไม่รู้จักชื่อหัวหน้าตัวเอง ฉันว่าพวกเขาน่าจะกำลังไปพบกู๋เค่อเหวิน
รับทราบ งั้นผมเองก็ต้องไปแล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นบอกผมทันทีนะ เซี่ยเหล่ยกระโดดลงจากต้นซากุระแล้วรีบสะกดรอยตามพวกอันธพาลไปที่หมู่บ้าน
เซี่ยเหล่ยเงยหน้ามองไปที่โรงแรมก่อนจะมองโรงแรมข้าง ๆ เขาอ่านป้ายโรงแรมที่เขียนว่า ‘โรงแรมทาเคตะ’ เขานึกขึ้นได้ว่านั่นเป็นโรงแรมที่กู๋เค่อเหวินแนะนำให้เขาพักเมื่อมาที่หมู่บ้านโอะชิโนะเอนไค
อันธพาลพวกนั้นเดินเข้าไปในโรงแรมที่อยู่ถัดจาก ‘โรงแรมทาเคตะ’ นี่ก็เป็นหลักฐานที่เพียงพอแล้วรึเปล่า ?
รอยยิ้มบาง ๆปรากฏขึ้นที่มุมปากของเซี่ยเหล่ย ผมเจอคุณแล้ว กู๋เค่อเหวิน!
เขาสำรวจรอบ ๆ ก่อนจะเจอที่เหมาะ ๆที่นั่นคือยอดเขาหลังโรงแรมหัวใจแห่งชิโนะและที่นั่นจะทำให้เขามองเห็นทั่วทั้งอาคาร เขาสามารถยิงและฆ่ากู๋เค่อเหวินได้ทันทีที่เขาพบเธอแล้วก็หนีได้ทันที
ในที่สุดเขาก็เจอเป้าหมายเซี่ยเหล่ยเดินไปรอบ ๆ โรงแรมหัวใจแห่งชิโนะก่อนจะขึ้นไปบนยอดเขา เขาสวมเสื้อแจ็คเก็ตสีดำและทาสีดำบนใบหน้า เขาแบก XL2500 ที่พันไว้ด้วยผ้าดำ ทั้งตัวของเขาเป็นสีดำราวกับวิญญาณร้ายที่อยู่ในความมืด…..
