ตอนที่ 13 นิกายดาบบิน
“นะ…น่ะ…นี่” โมโจวพูดติดอ่างเหมือนเด็กเพิ่งจะเริ่มพูด หลังจากเห็นเหตุการณ์
ทันใดนั้นหยวนก็ยื่นมือไปหาโมโจวที่ล้มลงด้วยความตกใจ “ว่ายังไง ว่าแต่ทำไมนายยังสู้ต่อหล่ะทั้งที่ผลก็น่าจะชัดเจน” เขาถามขณะดึงโมโจวขึ้นจากพื้น
การแสดงออกของโมโจวเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำถาม “ข้าต้องตายหากไม่ได้รับแกนกลางของกิ้งก่าเพลิงดังนั้นสู้หรือไม่ก็ไม่ต่างกัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า พลางถอนหายใจ
“เพราะอะไรงั้นรึ” หยวนเริ่มสนใจสถานการณ์ของเขา
โมโจวถอนหายใจลึกๆอีกครั้ง “เพราะข้าทำให้ผู้ถูกเลือกของนิกายข้าขุ่นเคือง”
“ผู้ถูกเลือกหรอ มันหมายความว่าอย่างไร”
โมโจวมองเขาด้วยสีหน้าแปลกๆ “ผู้ถูกเลือกคือคนที่สวรรค์โปรดปรานพวกเขาล้วนเกิดมาพร้อมพรสวรรค์อันยิ่งใหญ่และผู้คนเคารพนับถือ”
“เป็นที่โปรดปรานของสวรรค์ ฮ่า!” หยวนพยักหน้า “นายกำลังจะบอกว่านายกำลังจะยอมตายเพราะทำให้ชายคนนึงโกรธเข้า นายทำอะไรหล่ะฆ่าพ่อแม่ของเขาต่อหน้าเขางั้นรึ”
โมโจวส่ายหัวอย่างรุนแรง “ไม่มีทาง!! ข้าเพียงแค่เกี้ยวศิษพี่สาวฝึกหัดรุ่นพี่ซิงเท่านั้น แต่ศิษย์พี่ชายฝึกหัดเหรินก็หมายปองเธอไว้เช่นกัน การทำเช่นนั้นทำให้เขาโกรธ”
“พวกเขาเดทกันหรือยัง?”
“ยัง”
“ไอ๋หย๋า” หยวนก้มหน้าพร้อมตบเข่าเสียงดัง “เขาอยากจะฆ่านายเพราะนายไปสารภาพรักกับสาวซิง ทำไมไอ้เจ้าศิษย์พี่ของนายงี่เง่าแบบนี้กันนะ”
โมโจวตะลึงกับคำพูดของเขา “แต่…สถานการณ์แบบนี้ก็เกิดขึ้นเป็นปกติหนิ” เขาคิดในใจ
“…ใช่”
“เอาไป”
“เอ๋?” โมโจวมองเขาด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแกนอสูรกิ้งก่าเพลิงนี้เป็นสมบัติล้ำค่าแค่ไหนแม้แต่พวกผู้อาวุโสในนิกายยังหมายปองสิ่งนี้ แต่ชายหนุ่มผู้นี้ยกให้คนแปลกหน้าที่เพิ่งพบเจอกันได้อย่างง่ายดาย
“จริงหรือนี่…..?” โมโจวพึมพำด้วยน้ำเสียงสงสัย “แต่เจ้าเป็นคนฆ่ามันหนิ”
“งั้นฉันจะเอามันไปเอง” หยวนหันหลังเดินไปหาศพ เมื่อเห็นการกระทำของเขา โมโจวก็ถึงกับตื่นตระหนก “เดี๋ยวก่อนข้าต้องการมัน ได้โปรดให้ข้าแล้วโมโจวแห้งนิกายดาบบินจะเป็นหนี้ท่านตลอดชีวิต!!”
“พี่หยวนใจดีจริงๆถ้าเป็นคนอื่นคงเก็บไว้ใช้เองแน่ๆ” เสียวหัวคิดในใจเมื่อมองดูโมโจวกำลังคุกเข่าอ้อนวอน
“หากมีสิ่งใดที่ผู้ช่วยชีวิตต้องการ บอกโมโจวคนนี้จะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง” โมโจวพูดพร้อมกับน้ำตาซึมเล็กน้อย
หยวนไม่เคยตกในสถานการณ์แบบนี้มาก่อนเขาไม่รู้ว่าควรจะปฏิบัติตัวต่อโมโจวอย่างไร “ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้หรอกแกนกลางของมอนสเตอร์ตัวเดียวแรกกับชีวิตคนฉันคงไม่ลังเล” เขากล่าว
“ขอบคุณ ขอบคุณมาก!!” โมโจวนิ่งไป “ไม่เพียงท่านจะช่วยข้าจากกิ้งก่าเพลิงแต่ยังมอบแกนกลางของมันให้อีก ท่านช่วยชีวิตข้าถึงสองครั้งสองครา โปรดรับคำขอบคุณไว้เป็นสิ่งตอบแทนด้วย!”
“ลุกขึ้นเถอะมันน่าอึดอัดนะที่มีผู้ชายมาคุกเข่าอ้อนวอนหน่ะ”
ใช้เวลาสักครู่โมโจวก็เริ่ม สงบลง “โปรดเอ่ยนามของท่านให้ข้าทราบด้วย”
“เรียกว่าหยวนก็ได้”
“ถ้าเช่นนั้นท่านไต้ซือหยวน ข้าขอเอ่ยนามอีกครั้ง ข้าคือโมโจวศิษย์ชั้นนอกแห่งสำนักดาบบิน” โมโจวยื่นมือไปจับมือหยวน
“นิกายดาบบิน? นิกายอะไรนี่อีกแล้ว” หยวนถามโดยลืมไปว่าเขาถามคำถามนี้ไปแล้วครั้งนึงในช่วงที่เข้ามาในโลกนี้ใหม่ๆ
“พี่ชายหยวน นิกายเป็นองค์กรที่รวมตัวกันเพื่อฝึกฝนฐานการฝึกฝนที่ซึ่งผู้คนไปรวมตัวเพื่อศึกษาการฝึกฝน”เสียวหัวอธิบายให้เขาฟัง
“กล่าวอีกนัยก็คือ… โรงเรียนสำหรับผู้ฝึกฝน(คัลติเวเตอร์)” หยวนมองโมโจวด้วยประกายนัยตา “เฮ้ โมโจวช่วยพาไปทัวร์รอบนิกายดาบบินของนายหน่อยได้ไหม”
โมโจวตัวสั่นตื่นด้วยความงุนงง “ท่านเป็นผู้ฝึกฝนนักต้มตุ๋นแน่ๆ…” เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อ
“นักต้มตุ๋น?” หยวนมองที่เสียวหัวด้วยความงงงวย
“เขาเป็นผู้ฝึกฝนอิสระไม่ได้ขึ้นกับนิกายใด”
“โอ้วเข้าใจหล่ะ ทำไมนายถึงดูตกใจขนาดนั้น?” เขาหันไปมองโมโจว
“ข้าสามารถบอกได้ว่าไต้ซือหยวน เป็นผู้ฝึกฝนวิญญาณฝึกหัดระดับที่ 9 แต่กลับสังหารกิ้งก่าเพลิงตัวนั้นได้อย่างง่ายดาย ที่แม้แต่นักรบวิญญาณระดับ3 ยังไม่สามารถล้มมันได้อย่างง่ายเลย”
“เขาหมายถึงว่าพี่หยวนไม่ได้รับการสนับสนุนจากนิกายแต่ทำไมถึงแข็งแกร่งเช่นนี้” เสียวหัวพูดต่อ “พี่หยวนเป็นคนพิเศษเขาเป็นอัจฉริยะอย่างแท้ เมื่อผู้ถูกเลือกของนายอยู่ตรงหน้าเขาก็ไร้ความหมาย”
“อ๋า เธอกำลังทำให้ฉันหน้าแดงนะพูดเรื่องน่าอายแบบนี้ออกมาได้ยังไง……”
“ไม่หรอก ข้าเชื่ออย่างหมดใจว่าท่านนั้นเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริงท่านไต้ซือหยวน” โมโจวกล่าวด้วยใบหน้าขึงขัง “สำหรับการเยี่ยมชมนิกายนั้นข้าต้องได้รับอนุญาตจากผู้อาวุโสเสียก่อน”
“งั้นลีรออะไรอยู่หล่ะ” หยวนรู้สึกตื่นเต้นว่าจะเป็นสถานที่หรูหราขนาดไหน
“อา!! ขอเวลาสักนิด ขอข้านำแกนของกิ้งก่าเพลิงออกมาเสียก่อน” โมโจวพูดอย่างเร่งรีบ เขาเกือบลืมเรื่องสำคัญไปเสียสนิท
……………
