“อะแฮ่ม!” ผู้อาวุโสเหยากระแอมในลำคอเสียงดังอย่างกะทันหันพยายามคลายความกังวล แต่มันแทบไม่ได้ช่วยทำให้เขาสงบลงเลย
“ยินดีต้อนรับศิษย์ทุกคนสำหรับการบรรยายในวันนี้…ข้าจะ…บรรยาย…เรื่อง…” ผู้อาวุโสเหยาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือรู้สึกราวกับว่าเขาเป็นเด็กที่มีอาการตกใจบนเวทีขณะที่ยืนอยู่บนเวทีเพื่อ เป็นครั้งแรกและเขาแทบจะไม่สามารถพูดเต็มประโยคได้โดยไม่ต้องพูดติดอ่าง
เมื่อเหล่าศิษย์เห็นสิ่งนี้พวกเขามองหน้ากันอย่างเงียบๆพร้อมกับเลิกคิ้วและเต็มไปด้วยคำถาม ทำไมผู้อาวุโสเหยาถึงทำตัวแปลกๆ? ดูเหมือนว่าเขาใกล้จะลงล้มได้ทุกเมื่อจากมุมมองของศิษย์
“ท่านโอเคไหมผู้อาวุโสเหยา ท่านดูไม่ดีเท่าไหร่” หนึ่งในศิษย์ของนิกายชั้นในที่นั่นตัดสินใจถามเขา
“สบายดี…แค่รู้สึกไม่ดีนิดหน่อยจากสภาพอากาศ…” ผู้อาวุโสเหยาตอบกลับไปครู่หนึ่ง
‘ความรู้สึกภายใต้สภาพอากาศ?’ เหล่าศิษย์ยิ่งรู้สึกงงงวยมากขึ้นหลังจากได้ยินคำพูดดังกล่าว
เหตุใดผู้อาวุโสในนิกายจึงเจ็บป่วยจากสภาพอากาศ? นอกจากนี้ผู้ฝึกฝนจะรู้สึกถึง ‘สภาพอากาศ’ ได้ด้วยงั้นหรอ? เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสิ่งอื่นที่รบกวนเขามากกว่า แต่ศิษย์เหล่านี้ไม่กล้าที่จะสอบถามเพิ่มเติมและยอมรับว่าคำโกหกของเขา เพราะพวกเขารู้ความจริงที่ว่าผู้อาวุโสเหยาเป็นผู้อาวุโสของนิกายที่โหดเหี้ยม
จากนั้นเหล่าศิษย์ก็อดทนรอให้ผู้อาวุโสเหยาบรรยายต่อไป
ไม่กี่นาทีต่อมาเมื่อผู้อาวุโสเหยาสงบลงได้มากพอเขาก็เริ่มบรรยายออกมาและเรื่องที่ออกมาก็เป็นเรื่องสุ่มๆที่ไม่สมเหตุสมผลสำหรับการบรรยาย แต่ความกังวลใจและความไม่แน่ใจในน้ำเสียงของเขาไม่ได้หายไปและยังคงอยู่ตลอดไปการบรรยาย ในความเป็นจริงเสียงของเขาเริ่มแปลกขึ้นและฟังได้ยากขึ้นเมื่อการบรรยายดำเนินต่อไป
เหล่าศิษย์ที่เข้าร่วมการบรรยายรู้สึกงุนงงอย่างมากกับสถานการณ์ที่แปลกประหลาดนี้ บางคนถึงกับคิดว่าพวกเขากำลังถูกผู้อาวุโสเหยาเล่นตลกใส่ ท้ายที่สุดแล้วไม่มีผู้อาวุโสในนิกายที่มีสติดีคนใดจะเรียกเรื่องนี้ว่า ‘การบรรยาย’ เนื่องจากมันเป็นการบรรยายที่เปลี่ยนหัวข้อไปมาอย่างกระทันหันและไม่มีใจความสำคัญอะไรเลย
อย่างไรก็ตามไม่มีศิษย์คนใดพูดหรือบ่นโดยไม่คำนึงถึงสถานการณ์ที่ผิดปกติและไม่มีใครในพวกเขาตัดสินใจที่จะออกจากการบรรยายอย่างกะทันหัน เนื่องจากพวกเขายังคงกลัวที่จะทำให้ผู้อาวุโสเหยาขุ่นเคือง
‘การบรรยาย’ ของผู้อาวุโสเหยากินเวลาตลอดทั้งชั่วโมง แต่สำหรับเหล่าศิษย์รู้สึกเหมือนถูกลงโทษชั่วนิรันดร์
‘เชี่ย! ทำไมข้ามาเสียเวลาอยู่ที่นี่! ตอนนี้ข้าสามารถไปฟังการบรรยายของนางฟ้าหลินได้แล้ว! ‘
‘ผู้อาวุโสเหยากำลังทำอะไรอยู่? เขาเสียสติไปแล้วเหรอ? ข้าต้องการเวลาอันมีค่าของข้ากลับคืนมา! ‘
“ไอ้บ้า! ข้าอยากจะออกไปเดี๋ยวนี้ แต่ถ้าข้าทำให้เขาขุ่นเคืองละก็ ข้าได้ยินเรื่องชื่อเสียงของเขาและข้าก็ไม่อยากเป็นคนแรกที่จากไป! ‘
เหล่าศิษย์ที่นั่นสาปแช่งอยู่ข้างในและส่วนใหญ่หวังให้ศิษย์อีกคนออกไปก่อนเพื่อให้พวกเขาได้ติดตาม แต่เพราะพวกเขาทุกคนคิดเหมือนกันและรอให้คนอื่นทำจึงไม่มีใครออกไปและอยู่เพื่อรอให้การบรรยายจบลง!
“นี่คือจุดสิ้นสุดของการบรรยายของข้า…” ผู้อาวุโสเหยากล่าวกับเหล่าศิษย์ในตอนท้ายของการบรรยาย
อย่างไรก็ตามเขายังไม่เสร็จสมบูรณ์ที่นั่นเพราะเขายังมีอีกหนึ่งสิ่งที่ต้องทำ
และในขณะที่เหล่าศิษย์ที่นั่นถอนหายใจด้วยความโล่งใจที่ในที่สุดการบรรยายก็เสร็จสิ้นและเตรียมที่จะจากไปทันใดนั้นผู้อาวุโสเหยาก็ถอดรองเท้าของเขา และเริ่มทำสิ่งที่คิดไม่ถึง ใส่มันเข้าปากและเคี้ยวมันราวกับว่าเป็นอาหาร
“อะไรกันเนี่ย” ศิษย์คนหนึ่งที่นั่นไม่สามารถกลั้นเสียงของเขาได้และพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจหลังจากที่เห็นผู้อาวุโสเหยากินรองเท้าของตัวเอง
ในความเป็นจริงศิษย์ทุกคนที่นั่นจ้องมองไปที่ผู้อาวุโสเหยาด้วยสีหน้าแวววาวในขณะนี้ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังเป็นพยานถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
และเนื่องจากผู้อาวุโสเหยาเป็นผู้ฝึกฝนในระดับนักรบวิญญาณเขาจึงสามารถกัดรองเท้าด้วยพละกำลังดิบและเคี้ยวมันได้
หลังจากเคี้ยวรองเท้าของตัวเองไม่กี่วินาทีด้วยสีหน้ารังเกียจที่เขาไม่สามารถซ่อนใบหน้าได้ ผู้อาวุโสเหยาก็กลืนมันลงไป
“เอิ๊ก!”
ผู้อาวุโสเหยาเกือบอ้วกหลังจากรู้สึกว่ารองเท้าเข้าไปในท้องของเขา แต่เขาต่อต้านการอ้วนนั้นและกินส่วนที่เหลือของรองเท้าต่อไป
เหล่าศิษย์ที่กำลังเตรียมพร้อมที่จะออกจากสถานที่นี้ โดยเร็วกับไม่ได้ขยับตัวอีกต่อไปและทุกคนยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้างุนงง ขณะที่พวกเขามองดูผู้อาวุโสเหยากินรองเท้าของเขาด้วยความทุกข์ทรมานบนใบหน้าของเขา
ไม่กี่นาทีต่อมาก็เกิดสิ่งที่น่าสยดสยองขึ้นอีกครั้ง เมื่อผู้อาวุโสเหยากินรองเท้าข้างหนึ่งของเขาเสร็จ แต่เขากลับไม่หยุดเพียงแค่นั้นและถอดรองเท้าข้างที่สองของเขาออกมาและเริ่มกินมันเข้าไปด้วย
ในเวลาต่อมาผู้อาวุโสเหยาก็กินรองเท้าอีกข้างของเขาจนเสร็จ
เมื่อเขากลืนรองเท้าชิ้นสุดท้ายเข้าไปแล้วผู้อาวุโสเหยาก็จ้องมองไปที่ลูกศิษย์ที่นั่นก่อนจะเดินจากไปอย่างเงียบๆ และหายไปจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เท้าของเขาเปล่าปล่อยให้เหล่าศิษย์ตกตะลึงขณะที่เขาจากไปโดยไม่ได้ให้คำอธิบายใดๆ
เมื่อร่างของผู้อาวุโสเหยาออกจากสถานศึกษาสูงสุด ในที่สุดศิษย์ทุกคนก็พูดอีกครั้งสร้างความโกลาหลขึ้นภายในนิกายทันที และนั่นก็เป็นสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึงจากสถานการณ์ที่แปลกประหลาดเช่นนี้ ข่าวของผู้อาวุโสเหยากินรองเท้าของตัวเองหลังจาก ‘การบรรยาย’ ที่น่าอับอายของเขาจบ ก็กระจายไปทั่วทั้งนิกายราวกับไฟป่าทำให้ศิษย์และผู้อาวุโสของนิกายทุกคนตกใจที่ได้ยินทันที
ในขณะเดียวกันที่ห้องโถงวินัย ผู้อาวุโสเหยายืนอยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสไป๋หลิงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาเท้าเปล่าตั้งแต่ที่เขาออกจากสถานศึกษาสูงสุดจนกระทั่งเขาเดินมาที่นี่
“ข้าหวังว่าวันนี้เจ้าจะได้เรียนรู้บทเรียนของเจ้าแล้วนะผู้อาวุโสเหยา เพียงเพราะพวกเขาเป็นศิษย์ชั้นนอกไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะเดินไปทั่วและทำเหมือนพวกเขาเป็นมดได้ เพราะวันหนึ่งเจ้าอาจจะเหยียบมดแต่มดตัวนั้นกลับโกรธเกรี้ยวไม่เหมือนวันนี้แล้วก็ได้” ผู้อาวุโสไป๋หลิงพูดกับเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ขอบเจ้าสำหรับบทเรียนนี้ท่านผู้อาวุโสไป๋…” ผู้อาวุโสเหยาก้มหัวให้เขาก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าว่างเปล่าราวกับว่าเขาเสียชีวิตไปแล้ว
