ที่ 171 นี่เป็นการละเมิดกฏข…
“ผู้ชายคนนี้! ทําไมเขาถึงชํานาญการเล่นพิณได้ขนาดนี้!” เฟยยู่หยานร้องให้ภายในใจ หลังจากการฝึกซ้อมของพวกเขาสิ้นสุดลง
“เราเล่นเพลงมากกว่าร้อยเพลงและข้าก็ทําผิดถึงหนึ่งในสามของเขา แต่ผู้ชายคนนี้! ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่เล่นซ้ําเพลงของข้าหลังจากที่ได้ยินครั้งเดียว แต่เขายังทําได้อย่างไร้ที่ติโดยไม่มีข้อผิดพลาด! มันเป็นไปได้ยังไงกัน?! ”
ปกติคนเราจะไม่สามารถระบุข้อผิดพลาดในสิ่งที่พวกเขาไม่คุ้นเคยได้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่จะคิดว่าหยวนจะไม่สามารถรู้ถึงข้อผิดพลาดของเธอได้ เมื่อเขาไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อนแต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น และนั่นเป็นความประหลาดใจของเฟยยู่หยานที่หยวนสามารถรับรู้เรื่องนั้นได้
“เป็นเวลานานหลายปีแล้วที่ข้าไม่ได้เล่นเครื่องดนตรีเป็นเวลานานโดยที่ไม่ได้หยุดพักมันสุดชื่นมาก”
หยวนพูดขณะที่เขาเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาพร้อมกับใบหน้าที่พอใจ
“เจ้าเคยเล่นมาก่อนหรือ”
เฟยยู่หยานมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างและเธอพูดต่อ
“ข้าคิดว่าเจ้ายังใหม่กับการเล่นพิณ”
หยวนพยักหน้าและพูดว่า
“จริงๆ แล้วข้ายังใหม่กับพิณ และเป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินเรื่องพิณตอนที่อยู่ที่ศาลามังกร เมื่อเกือบสัปดาห์ที่แล้ว แต่ข้าไม่ใช่มือใหม่กับดนตรีเพราะข้าเคยเล่นอย่างมืออาชีพสําหรับเครื่องดนตรีอื่นๆ ส่วนใหญ่ก็ไม่มีอะไรที่เหมือนพิณเลย”
“การเล่นแบบ “มืออาชีพ” หมายความว่าอย่างไร?”
เฟยยู่หยานถามพร้อมกับยกคิ้วด้วยความงงงวย เนื่องจากแนวคิดของนักดนตรี “มืออาชีพไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นในโลกแห่งการฝึกฝน
“มันเป็นตอนที่ข้าเล่นเครื่องดนตรีบางชนิดบนเวทีต่อหน้าผู้คนนับหมื่น หรือบางครั้งอาจเป็นล้าน”
หยวนอธิบายสั้นๆ
“สิ่งนี้แตกต่างจากที่เรากําลังจะทําในการแข่งขันอย่างไร ท้ายที่สุดจะมีคนดูเจ้าเป็นแสนๆ”
เฟยยู่หยานถาม
หยวนส่ายหัวและพูดว่า
“ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือไม่ใช่การแข่งขันที่มีเพียงเจ้าและผู้ชมเท่านั้น ทั้งหมดนั่นแทบจะเป็นกิจวัตรประจําวัน เราเดินทางไปทั่วโลกเพื่อทําแบบนั้น”
“อะไรนะเดินทางรอบโลกเพื่อเล่นดนตรีให้คนฟัง ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าจะได้อะไรจากสิ่งนั้นนอกจากชื่อเสียงเพราะมันฟังดูเสียเวลาสําหรับข้า”
เฟยยู่หยานยักไหล่
การเดินทางรอบโลกฟังดูใช้เวลานานมาก และในฐานะผู้ฝึกฝนการเดินทางรอบโลก เพื่อเล่นดนตรีให้คนอื่นฟังดูเหมือนความเจ็บปวด แม้ว่าเธอจะรักพิณก็ตาม
“ข้ามาจากที่ที่ไม่กว้างใหญ่เท่าโลกแห่งการฝึกฝน ดังนั้นการเดินทางรอบโลกจึงไม่บ้าอย่างที่คิด”
“เจ้ามาจากไหน?”
เฟยยู่หยานสังเกตเห็นโอกาสนี้เพื่อถามเขาเกี่ยวกับภูมิหลังของเขา และเดินตรงไปหาเขาโดยไม่ลังเล
“ข้ามาจากดินแดนอันห่างไกลที่เรียกว่าโลก…”
หยวนพูดพร้อมกับมองหน้าเธอ
“โลก? ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าสถานที่แบบนี้ เฟยยู่หยานสงสัยกับตัวเองว่าสถานที่แห่งนี้เป็นแบบไหนและมีอยู่ในสวรรค์ชั้นล่างหรือที่ไหนสักแห่งในสวรรค์ชั้นบน
“แล้วครอบครัวของเจ้าล่ะ?”
เธอถามเขาสักครู่ต่อมา
“ครอบครัวของข้าเหรอพวกเขาเป็นแค่คนธรรมดา และเป็นนักดนตรี” หยวนกล่าว
“นักดนตรี?! เจ้ามาจากครอบครัวนักดนตรีเหรอ”
เฟยยู่หยานพึมพําด้วยเสียงงุนงง ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขามีความสามารถในการเล่นพิณราวกับ ว่าเขามาจากครอบครัวที่เชี่ยวชาญด้านดนตรี!
แน่นอนว่าเฟยยู่หยานไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ของหยวนเป็นเพียงปุถุชนธรรมดา และพวกเขาไม่เคยได้รับการฝึกฝนมาก่อน ถ้าเธอรู้เรื่องนี้เธอจะมีปฏิกิริยาที่แตกต่างออกไปมาก
หลังจากคุยกับหยวนมากขึ้นเพียยู่หยานก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า
“ห้องน้ําอยู่ใหนข้าจะไปอาบน้ํา”
“เอ่อ…ตรงนั้นเอง…”
หยวนชี้ไปที่ห้องหนึ่งในอาคารโดยไม่คิดมากกับคําพูดของเธอ
เฟยยู่หยานพยักหน้า และพูดว่า
“เดี๋ยวข้าจะกลับมา
หยวนพยักหน้าและกล่าวว่า
“งั้นข้าจะฝึกพิณต่อไปอีกหน่อย”
ดังนั้นเฟยยู่หยานจึงไปที่ห้องน้ําเพื่อทําความสะอาดเหงื่อที่สะสม ในขณะที่หยวนเล่นพิณทําให้เฟยยู่หยานใช้เวลาในห้องน้ํานานกว่าที่เธอคาดไว้ เพราะเธอเผลอไปซึมซับการแสดงของหยวนโดยไม่ได้ตั้งใจ
“อันดับ 3 ทําได้แน่นอน ถ้าข้ามีคนอย่างเขาเป็นคู่หูของข้า!” เฟยยู่หยานจับมือของเธอแน่น ด้วยแรงจูงใจและความตื่นเต้นบนใบหน้าของเธอ
ต่อมาเฟียยู่หยานก็กลับมาที่ห้องนั่งเล่นด้วยรูปลักษณ์ที่สดใหม่ดูเหมือนนางฟ้ามากขึ้นกว่าเดิม
“เจ้าสามารถใช้ห้องน้ําได้แล้ว”
เธอพูดกับหยวน
หยวนพยักหน้า แต่เขาไม่ได้ออกไปทันที ในขณะที่เขารอจนจบเพลงก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ห้องน้ํา
เฟยยู่หยานมองไปที่พิณที่หยวนใช้ในการฝึกฝน และด้วยความประหลาดใจ พิณธรรมดาๆก็เปล่งออร่าแห่งความสุขออกมาราวกับว่ามันพอใจกับการแสดงของหยวน!
“นี่คือ…ข้าเคยได้ยินมาว่า จ้าวแห่งพิณสามารถบรรลุสิ่งนี้ได้ มอบรัศมีให้กับเครื่องดนตรีที่พวกเขาเล่นแต่เขาก็…” เฟยยู่หยานจ้องที่พิณด้วยใบหน้าที่ตกใจ
ในเวลาต่อมาเมื่อหยวนกลับมาด้วยท่าทางสดชื่น ทันใดนั้นเฟยยู่หยานก็ถามเขาว่า
“เจ้ามีห้องว่างไหม”
“ห้องว่างเหรอในบ้านหลังใหญ่นี้มีห้องมากมาย แต่จะถามทําไม” หยวนเลิกคิ้ว
“เพื่อที่จะฝึกซ้อมอย่างมีประสิทธิภาพ ข้าตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่จนกว่าจะมีการแข่งขัน ดังนั้นข้าจะทําอย่างนั้น เจ้าไม่รังเกียจใช่มั้ย?”
เฟยยู่หยานกล่าวด้วยสีหน้าประหม่าเล็กน้อย โดยตระหนักถึงความเสี่ยงที่อยู่เบื้องหลังการตัด สินใจของเธอ
“เอ่อ…”
หยวนพูดไม่ออก เธออยากอยู่บ้านเดียวกับเขา? แม้ว่าเขาจะไม่สนใจ แต่พวกเขาจะทําลายกฎของนิกายด้วยการทําสิ่งนั้นหรือไม่?
“ขอเวลาสักครู่ข้าต้องการแน่ใจว่าพวกเราจะไม่ทําผิดกฎของนิกาย ถ้าพวกเราทําแบบนี้”
หยวนพูดขณะที่เขาหลับตาเพื่อนึกถึงหนังสือกฎ
“กฎของนิกายงั้นหรอ?”
เฟยยู่หยานจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ
