ตอนที่ 1681 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (5)
จวินอู๋เสียสังเกตเห็นว่าดอกบัวบานที่อยู่เต็มยอดเขาเล็กๆตอนนี้เปลี่ยนเป็นดวงดาวระยิบระยับตกลงสู่พื้นและค่อยๆจมลงไปในดิน
“ดอกไม้พวกนี้คืออะไร?”นางเอ่ยถาม
“ชอบไหม?”จวินอู๋เหยาเงยหน้าขึ้นถาม
“พวกมันมาจากอะไร?”จวินอู๋เสียไม่ตอบ แต่ถามต่อเพื่อสนองความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง
จวินอู๋เหยายกมือขึ้นบอลหมอกสีดำลูกหนึ่งหมุนวนอยู่บนฝ่ามือของเขา เมื่อหมอกจางหายไป ก็มีดอกบัวเรืองแสงวางอยู่ในมือเขา
จวินอู๋เสียมองไปที่ดอกบัวจากนั้นก็มองจวินอู๋เหยา
นางไม่เคยสัมผัสถึงพลังวิญญาณจากจวินอู๋เหยาได้เลยพลังที่เขาใช้แปลกมากสำหรับนาง แต่ในทางทฤษฎีแล้ว มันน่าจะคล้ายกับพลังวิญญาณที่พวกเขาใช้
แค่คิดก็รู้แล้วว่าทุ่งดอกไม้เมื่อครู่ถูกแปลงมาจากพลังของจวินอู๋เหยาทีละนิดฉากที่น่าอัศจรรย์นั้นแสดงออกมาและคงอยู่ด้วยพลังของจวินอู๋เหยาเพียงอย่างเดียว
การใช้พลังในรูปแบบต่างๆเป็นเรื่องที่สำคัญมากที่สุดสำหรับยอดฝีมือ
อย่างน้อยจวินอู๋เสียก็ไม่เคยใช้พลังวิญญาณสีม่วงของนางจุดดอกไม้ไฟเล่นการกระทำที่ “สิ้นเปลือง” เช่นนั้นคงมีเพียงจวินอู๋เหยาคนเดียวที่ทำได้
เมื่อได้รู้อย่างที่ต้องการแล้วจวินอู๋เสียก็มองจวินอู๋เหยาและถามว่า “ท่านจะไปกับข้าหรือจะไปสนุกเองคนเดียว?”
ในโลกนี้คนที่กล้าพูดกับจวินอู๋เหยาแบบนั้นคงมีแค่จวินอู๋เสียคนเดียวเท่านั้น
“อะไร?จะทิ้งข้าหรือ? ได้จูบไปแล้ว เจ้าจะไม่รับผิดชอบหรือ?” จวินอู๋เหยาพูด
“………..”จวินอู๋เสียเงียบ จากนั้นนางก็หันไปมองชายสามคนจากราชอาณาจักรแห่งความืดที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด
“เย่ฉามานี่”
เย่ฉากำลังเกาะกลุ่มซุบซิบแลกเปลี่ยนข่าวสารอยู่กับเย่เม่ยจู่ๆก็โดนจวินอู๋เสียเรียกออกมากะทันหัน เขาทำหน้าเคร่งขรึมทันทีและเดินออกมาด้วยท่าทางจริงจัง
“คุณหนู”เย่ฉาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง
“ถอด”จู่ๆจวินอู๋เสียก็พูดคำนั้นออกมา
เย่ฉาตะลึงในทันที
[ถอด……]
[ถอดอะไร……]
จวินอู๋เหยาหรี่ตาลงเล็กน้อยแม้ว่ายังมีรอยยิ้มอยู่ แต่สายตาที่มองตรงไปยังเย่ฉาก็ทำให้เย่ฉาไม่อยากเกิดมาแล้ว
“ถอดเสื้อผ้า”จวินอู๋เสียพูดอีกครั้ง
ครั้งนี้เพิ่มรายละเอียดมาอีกนิดหน่อยแต่……
เย่ฉาอยากตายมากกว่าเดิม
[คุณหนูรับผิดชอบคำพูดของตัวเองหน่อยเถอะขอรับ!]
[ท่านไม่เห็นสายตาที่นายท่านเจว๋มองข้าหรือขอรับเขาแทบจะฉีกข้าเป็นชิ้นๆแล้ว]
“คุณ……คุณหนู……ท่าน……ท่าน……หมายความว่าอะไรขอรับ……”เย่ฉาพูดตะกุกตะกักภายใต้สายตาอำมหิตของจวินอู๋เหยา
“เจ้ารูปร่างคล้ายเขาถอดเสื้อผ้าให้เขาเปลี่ยน หน้ากากแปลงโฉมของเจ้าก็เอาให้เขาด้วย” ดูเหมือนจวินอู๋เสียจะไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่น้อยว่าคำพูดของนางเกือบส่งเย่ฉาไปยังปรโลกแล้ว
“ก็เขาพูดว่าจะมากับข้าไม่ใช่หรือ?”จวินอู๋เสียถามพร้อมกับเลิกคิ้ว
ช่วงนี้เย่ฉากับเย่กูแต่งกายด้วยเครื่องแบบวิหารเงาจันทราขนาดตัวของเย่กูคล้ายกับเด็ก เขาตัวเล็กกว่าเล็กน้อย ตรงข้ามเย่ฉาที่ตัวสูงใหญ่คล้ายกับจวินอู๋เหยา ดังนั้นจวินอู๋เหยาจึงสวมได้แต่เสื้อผ้าของเย่ฉา เขาถึงจะเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระในวิหารจิงหง
คำอธิบายจากจวินอู๋เสียสร้างความโล่งอกให้กับเย่ฉาเขารีบถอดชุดตัวนอกและหน้ากากแปลงโฉมของเขาออก จากนั้นก็ส่งให้กับจวินอู๋เหยาด้วยความเคารพ
จวินอู๋เหยาถือของไว้ในมือสายตาที่มองจวินอู๋เสียทอประกายชั่วร้าย
ตอนที่ 1682 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (6)
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์จะกลับวิหารจิงหงตอนนี้เลยหรือ?”ทันใดนั้นจวินอู๋เหยาก็ถามประโยคนี้ออกมา
จวินอู๋เสียพยักหน้าอย่างไม่สงสัยอะไร
“ก็ได้”รอยยิ้มของจวินอู๋เหยายิ่งดูชั่วร้ายมากขึ้น แล้วทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกมา และถอดเสื้อออกต่อหน้าจวินอู๋เสียและเย่ฉา พอเสื้อถูกถอดออกไป ร่างกายที่ราวกับรูปสลักที่สมบูรณ์แบบของจวินอู๋เหยาภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาก็ปรากฏต่อหน้าจวินอู๋เสีย
“………..”จวินอู๋เสียตะลึงไปในทันที
นางอ้าปากค้างเล็กน้อยดวงตาเบิกกว้าง พูดไม่ออก จวินอู๋เหยาถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นราวกับว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ การกระทำของเขาเป็นไปอย่างเชื่องช้า ไม่รีบร้อน
ภายใต้แสงจันทร์ร่างกายอันสมบูรณ์แบบของผู้ชายเปิดเผยออกมาต่อหน้าจวินอู๋เสียโดยไม่มีความอายเลยแม้แต่น้อย หน้าอกที่แข็งแกร่ง หน้าท้องแน่นเปรี๊ยะ แนวกล้ามเนื้อที่ชัดเจน ทำให้ลำคอของจวินอู๋เสียร้อนขึ้นมาเล็กน้อย
ในฐานะหมอนางเคยเห็นร่างกายของผู้คนมาแล้วมากมาย แต่ไม่เคยรู้สึกผิดปกติเช่นนี้มาก่อน
จวินอู๋เหยาถอดเสื้อผ้าออกอย่างเปิดเผยเขามองจวินอู๋เสียที่หน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึง แล้วรอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก นิ้วเรียวยาววางอยู่เหนือขอบกางเกง ตั้งท่าจะถอดกางเกงออกแล้ว
จวินอู๋เสียผงะแล้วรีบพูดว่า “เดี๋ยวก่อน!”
“หืม?”จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงเอื่อยเนือย
“แค่ใส่เสื้อก็พอแล้ว”จวินอู๋เสียเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของตัวเองสูงขึ้นอย่างลึกลับ ใบหน้าเล็กๆของนางที่ถูกซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากก็ร้อนผ่าวอย่างน่าตกใจ
จวินอู๋เหยามองจวินอู๋เสียที่ดูเงอะงะทำอะไรไม่ถูกแล้วเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น จากนั้นก็ยื่นมือออกมาโอบรอบตัวเด็กน้อยและดึงมือเล็กๆของนางไปวางไว้ที่หน้าอกของเขา
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์อายหรือ?ข้านึกว่าเจ้าชินแล้วซะอีก ตรงนี้……ตรงนี้……แล้วก็ตรงนี้ ทั้งหมดเป็นของเจ้า”
มือใหญ่ที่ร้อนผ่าวจับมือเล็กที่สั่นเล็กน้อยลูบผ่านหน้าอกของเขาเลื่อนลงไปที่หน้าท้อง และหยุดที่ท้องน้อย
เด็กน้อยน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆถึงขั้นเป็นฝ่ายเริ่มจูบก่อน เล่นเอาเขาทำอะไรไม่ถูก หายากที่จะได้เห็นนางทำตัวมึนๆน่ารักแบบนี้อีกครั้ง จวินอู๋เหยาจะพลาดโอกาสแกล้งนางได้อย่างไร
จวินอู๋เสียก้มหน้างุดหูแดงจนเลือดจะออกอยู่แล้ว
จวินอู๋เหยาก้มหน้าลงมากัดติ่งหูนางเบาๆ
“หยุดนะ”จวินอู๋เสียผลักเขาออกด้วยความลนลาน และถอยหลังไปสองสามก้าว พร้อมกับเอามือกุมหูที่ร้อนผ่าว ดวงตาคู่นั้นฉายแววหมดหนทาง
จวินอู๋เหยากำลังอารมณ์ดีเขาไม่ได้ไล่ตามจริงจังนัก และสวมเสื้อกับหน้ากากแปลงโฉมอย่างรวดเร็วเพื่อปกปิดใบหน้าอันหล่อเหลาราวปีศาจของเขา
ในตอนที่จวินอู๋เหยาเปลี่ยนเสื้อผ้าและปลอมใบหน้าเสร็จจวินอู๋เสียก็ปรับอารมณ์ตัวเองได้แล้ว เมื่อจวินอู๋เหยาเดินเข้ามาข้างๆนาง จวินอู๋เสียก็แกล้งทำเป็นยกเท้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจและกระทืบลงไปบนเท้าของจวินอู๋เหยาอย่างแรง
เหมือนลูกแมวน้อยพองขนกางกรงเล็บขู่ยังไงยังงั้น
จวินอู๋เหยาหัวเราะหนักขึ้นอารมณ์ดีอย่างปกปิดไม่มิด
ภายใต้เสียงหัวเราะดังลั่นของจวินอู๋เหยาจวินอู๋เสียหันหลังกลับและเดินนำจวินอู๋เหยาไปที่วิหารจิงหง
ในวิหารจิงหงบรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงดนตรีและการร่ายรำเฉลิมฉลอง ผู้เยาว์จำนวนมากพากันดื่มเหล้าพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แม้ว่าจะมีความหมางใจกันอยู่ระหว่างกลุ่มอำนาจต่างๆ แต่มันก็ห้ามพวกเขาสนุกกับงานเลี้ยงไม่ได้
ตอนที่จวินอู๋เสียกลับมาจึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆและแทบไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่าจู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ข้างตัวนาง
มีแค่จื่อจินและเยว่อี้เท่านั้นที่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ
จื่อจินเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียที่นั่งลงแล้วสายตาของนางก็เหลือบไปเห็นคนที่นั่งลงด้านหลังจวินอู๋เสีย
