ตอนที่125
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าฉันไม่ได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้ บางที่ฉันอาจจะช่วยได้”
“คุณรอดมาได้อย่างไร”
“ฉันไม่รู้…ฉันซ่อนตัวอยู่ และพวกมอนสเตอร์ก็เดินผ่านฉันไป เมื่อก่อนก็เป็นแบบนั้น…”
“คุณมีพรสวรรค์แบบไหนกันนะ?” หากพวกเอลฟ์เอาตัวรอดจากที่ซ่อนได้ง่ายมากพวกเขาก็ไม่มีอะไรต้องกลัวจากมอนสเตอร์เหล่านี้
“แต่แรก! เข้าไปในโลนี้!” เธอจับมือผมแล้วดึงผมไปหาเธอในโล่โปร่งแสงที่ปกป้องเธอจากฝน ผมเกือบจะตอบโต้ด้วยสัญชาตญาณ แต่ผมไม่รู้สึกถึงความเกลียดชังจากการกระทําของเธอ
“ นี่คือฝนที่ตกตามลมของยุตินัส เป็นข่าวร้ายที่ถูกจับได้เป็นเวลานาน คุณไม่รู้ได้อย่างไร ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าทําไมคุณถึงไม่รู้” เธอถอนหายใจอย่างเศร้าๆ ผมค่อยๆดึงเขียวโลหิตที่ผมใช้ก่อนหน้านี้กลับไปที่เอวของผมอย่างเงียบ ๆ
“ซีเชีย เจ้าหลุดพ้นเร็วขนาดนี้แล้วหรือ”
“..ฮะ?” สิ่งที่เธอพูดไม่มีเหตุผล
“ ที่นี่มีมอนสเตอร์หลายร้อยตัว! ไม่มีทางที่คุณจะผูกพันกับสนามรบของมือใหม่คุณต้องฆ่ามอนสเตอร์ที่เป็นคู่หูของคุณในระลอกสุดท้ายนั้น” คําพูดที่เธอพูดไม่สมเหตุสมผลนัก แต่มันทําให้ผมคิด
“พวกเอลฟ์ที่แข็งแกร่งกว่าหนีออกจากที่นี่ก่อนหลังการฟิวชั่นหรือไม่
บางทีในช่วงแรก ๆ ของการหลอมรวมครั้งใหญ่มอนสเตอร์เหล่านี้เดินทางไปมา แต่ไม่ได้เป็นศัตรูเหมือนตอนนี้ บางทีพวกเอลฟ์อาจมีโอกาสมากมายที่จะเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคู่หูของพวกเขา? “ต้องเป็นอย่างนั้น ผมได้ยินจากลี ชานยูว่าชาวพื้นเมืองเริ่มปรากฏตัวขึ้นในช่วงเวลานั้นและอีกไม่นานนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
“…”
“ฉันว่ามันสมเหตุสมผลแล้ว นายไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว” ผมมองไปที่เธออีกครั้งพบกับการจ้องมองของเธอ ดวงตาของมิเรนะนิ่งขึ้น ผมมั่นใจว่าเธอไม่ได้พยายามโกหกหรือหลอกผม
“หลังจากฝนหยุดตก ลมแห่งยูตินัสก็จะเสร็จสิ้น มอนสเตอร์ทั้งหมดแถวนี้ถูกฆ่าตายแล้ว ดังนั้นมันน่าจะปลอดภัยที่นี่”
“ แล้ว?”
“จากนั้นคุณสามารถกลับสู่โลกได้ ไม่ต้องกังวลฉันจะสบายดีที่นี่” ขาของผมอ่อนแรงเพราะคําพูดของเธอ ความคิดที่จะฆ่าเธอตรงนี้และตอนนี้ก็เข้ามาในหัวผม แม้ว่าเธอจะยังดูไม่เป็นมิตรและดูเหมือนจะกังวลว่าผมจะเป็นห่วงเธอถ้าผมทิ้งเธอไว้ตามลําพัง ถ้านี่เป็นการกระทําบางอย่าง… เธอมีทักษะ” ผมดิ้นรนกับความคิดที่จะเชื่อใจเธอ ถึงกระนั้น ผมก็ต้องดําเนินการด้วยความระมัดระวัง เธอคงเคยเห็นผมทําอะไรบางอย่างที่เอลฟ์ธรรมดาทําไม่ได้ และผมต้องคิดให้ออก
“คุณ… คุณเห็นผมกินมอนสเตอร์พวกนั้นไหม”
“ นั่นเป็นการป้องกันไม่ให้หลอมรวมกันหรือ? มอนสเตอร์เหล่านั้นจัดการได้ยากแม้จะใช้เวทมนตร์ขั้นสูง ฉันก็เลยประหลาดใจที่คุณกินมันเข้าไปได้! จากนั้นคุณก็ใช้ควันดําประหลาดนั่น นั่นต้องมีความสามารถพิเศษบางอย่างที่คุณมี?”
“…”
“ แต่ท้องของคุณโอเคไหม? พวกมันเป็นมอนสเตอร์ที่อันตราย ฉันไม่รู้ว่าคุณจะเป็นอย่างไรหลังจากกินพวกมันไปมากมาย”
สงสัยเลย แปลกมาก แต่เธอเริ่มที่จะเอาชนะความไว้วางใจของผม ผมเริ่มเชื่อว่าเธอไม่เป็นอันตราย “แค่ประหลาด”
“มิเรนะอย่างที่คุณบอก ผมจะกลับโลกในไม่ช้า แต่ผมมีเรื่องอยากจะถามเธอก่อน”
“ใช่? มันคืออะไร? มันสําคัญหรือ?”
“ใช่ สําคัญสุดๆ” มิเรนะมองมาที่ผม สีหน้าจริงจังในขณะที่ฝนตกลงมาบนโล่ที่อยู่เหนือเรา ผมก้าวถอยหลังเล็กน้อย รู้สึกอายบ้าง
“อย่าบอกใครเกี่ยวกับผมหรือ… ความสามารถของผม
“ทําไม?”
“ เป็นสิ่งที่ผมต้องการเก็บเป็นความลับ”
” ตกลง” เธอมองเข้ามาในตาของผมแล้วพยักหน้า เธอดึงแหวนสองวงออกจากมือแล้วยื่นแหวนวงหนึ่งให้ผม
(แหวนแห่งพันธสัญญา (290/290) – ความหายากเฉพาะตัว แหวนสองวงที่จับคู่กันพวกมันถูกเปิดใช้งานโดยการสาบานโดยคนสองคนที่สวมแหวนเหล่านี้ หากผิดคําสาบานผู้สวมใส่จะสูญเสียเวทมนตร์ทั้งหมดและอีกฝ่ายจะรู้)
“ ที่นี่ คําสัญญาระหว่างเพื่อนเป็นสิ่งสําคัญ ฉันหมายความว่าเดิมที่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้มีไว้เพื่อสิ่งนั้น แต่…” มิเรนะหน้าแดงเมื่อเธอแจ้งให้ผมทราบถึงสิ่งที่พวกเขาทํา ทําให้ผมคิดว่าพวกเขามีจุดประสงค์อื่น ถึงกระนั้นผมก็ยอมรับพวกเขา เป็นวิธีที่ง่ายเพื่อให้แน่ใจว่าเธอรักษาสัญญาแทนที่จะทําตามคําพูดของเธอ มิเรนะสาบานว่าจะไม่บอกใครเกี่ยวกับผมแล้วหันมาหาผมด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยแสง
“ถ้าฉันยังอยู่ที่นี่ในครั้งต่อไปที่คุณกลับมา… คุณจะใช้เวลาอยู่กับฉันอีกไหม”
“ คุณกําลังขอให้ผมสาบานกับสิ่งนั้นหรือไม่”
“ใช่!”
ผมตกลง ไม่เห็นจะเสียอะไรจากการทําเช่นนั้น ผมกล่าวคําอําลากับมิเรนะที่กําลังกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดีขณะที่ผมเปิดประตูสู่ดันเจี้ยน ดังนั้นผมจึงเริ่มการข้ามกลับไปที่วังดําขณะที่ความคิดแล่นผ่านหัว “พวกเอลฟ์เลวจริง ๆ หรือเปล่าที่ผมถูกชักชวนให้เชื่อ” จากเอลฟ์จํานวนนับไม่ถ้วน คนที่ผมพบโดยบังเอิญคือคนเดียวที่มีจิตใจแจ่มใสหรือเปล่า มีอะไรมากมายที่ผมไม่รู้ และไม่คิดว่าสิ่งที่เรนพูดนั้นผิด ทั้งหมดที่ผมทําได้คือรอเพื่อรวบรวมข้อมูลเพิ่มเติม
