ชูหยุนซีผงะ
ถ้าไม่ใช่ซูฟ่านพูดเตือนความจำ เธอก็เกือบจะมีภาพลวงตาว่าเธอคบกับซูฟ่านอยู่
เหมือนมีหมอกควันปกคลุมใบหน้าของเธอ
ในความเป็นจริงถ้าเป็นไปได้เธอก็ต้องการสร้างความสัมพันธ์กับซูฟ่าน
แต่ตอนนี้เธอยังคงอยู่ในแวดวงบันเทิง วงการนี้ยุ่งยากเกินไปเธอกลัวว่าซูฟ่านจะหึงจนบ้าคลั่งหลังจากคบกัน
นอกจากนี้แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการใส่ใจกับชูเทียนฉี แต่ความ ‘ดูแล’ ของชูเทียนฉีก็ยังคงรบกวนชีวิตของเธอ
เธอไม่ต้องการให้ซูฟ่านเข้ามาเกี่ยวข้อง
ซูฟ่านสังเกตเห็นว่าชูหยุนซีไม่มีความสุข เขาจ้องไปที่ใบหน้าของชูหยุนซีและถามเธอว่ามีอะไรหรือเปล่า
ชูหยุนซีส่ายหัวและมองดูเวลา
มันดึกมากแล้ว เธอควรจะกลับบ้านและไปพบกับชูเทียนฉีในวันพรุ่งนี้จากนั้นเธอจะเข้าร่วมกองถ่ายเพื่อถ่ายทำ
ซูฟ่านรู้ว่าคำพูดของเขาเองที่ทำให้ชูหยุนซีไม่พอใจ แต่เขาไม่รู้ว่าชูหยุนซีโกรธเพราะเขาไม่ได้สร้างความสัมพันธ์หรือเพราะอย่างอื่น
บรรยากาศระหว่างทางกลับค่อนข้างหดหู่
ในความเป็นจริงซูฟ่านไม่ได้ต่อต้านเรื่องการคบกัน
ท้ายที่สุดแล้วความโชคดีของการได้คบกับชูหยุนซีเปรียบได้กับการถูกลอตเตอรี่
แต่ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขายังไม่เพียงพอ
วันรุ่งขึ้นซูฟ่านมารับชูหยุนซีตามเวลาที่ตกลงกัน
แม้ว่าอารมณ์ของชูหยุนซีจะยังคงดีมาก แต่เขาก็รู้สึกว่าชูหยุนซีมีความรู้สึกห่างเหินจากเขา
สิ่งนี้ทำให้ซูฟ่านรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
เขาได้พูดอะไรบางอย่างที่เขาไม่ควรทำให้ชูหยุนซีไม่พอใจหรือเปล่า?
นอกจากนี้เพื่อนกันก็ควรไปไหนมาไหนด้วยกันบ้างหรือการรักษาระยะห่างระหว่างเพื่อนที่เป็นเพศตรงข้ามของเขาไม่ถูกต้องหรือ?
เขารู้สึกอึดอัดใจตลอดทางและในที่สุดก็มาถึงสถานที่นัดพบ ซูฟ่านรู้สึกว่าเขาได้รับการช่วยเหลือ
ชูเทียนฉีเชิญทั้งสองไปพบกันที่บ้านพักของเขา
เมื่ออยู่ที่ประตูแถวคนรับใช้ก็ทักทายพวกเขา
คนรับใช้ข้างในอายุไม่มากและพวกเขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมากหลังจากได้เห็นชูหยุนซี
ชูหยุนซีปฏิบัติต่อคนรับใช้ทุกคนอย่างสุภาพและยิ้มแย้มเสมอ
ซูฟ่านตกตะลึงเมื่อเขามองไปที่ใบหน้าของชูหยุนซี มันสวยงามและน่าหลงใหลจริง ๆ
อย่างไรก็ตามรอยยิ้มของเธอเริ่มหยุดนิ่งทันทีที่เธอเห็นชูเทียนฉี
มุมปากที่เชิดขึ้นค่อย ๆ เรียบเสมอกันและความอ่อนโยนในดวงตาของเธอก็หายไป
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
ชูเทียนฉียืนอยู่ในห้องโถงโดยใช้มือไพล่หลังส่วนจ้าวเมื่งยืนอยู่ข้าง ๆ เขา
“อืม”
ชูหยุนซีไม่มีเรื่องไร้สาระอื่นใด เธอพูดอย่างเย็นชาจากนั้นเดินไปที่ชูเทียนฉีและหยุดหลังจากห่างจากอีกฝ่ายไปประมาณสามเมตร
“วันนี้มีอะไรกับฉันล่ะ?”
“มันเป็นแค่การทานอาหารเท่านั้น”
ชูเทียนฉีกล่าว
ชูหยุนซียิ้มอย่างเย็นชา
“มื้ออาหารหมูวันนี้เป็นวันเกิดของนายใช่ไหม?”
ชูเทียนฉีสั่นสะท้านไปทั่วใบหน้า
ลูกสาวที่ไม่ให้อภัยเขามานานขนาดนี้แต่ก็ยังจำวันเกิดเขาได้!
ชูหยุนซีมอบของขวัญที่เธอเตรียมไว้ให้ชูเทียนฉีเมื่อนานมาแล้วซึ่งเป็นเข็มขัดหนังของแบรนด์หรู
ชูเทียนฉีถือเข็มขัดไว้ในมือและไม่ขยับไปชั่วขณะและไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
“เธอจำได้จริงหยุนซี ขอบคุณ…”
ก่อนที่เขาจะกล่าวขอบคุณจบชูหยุนซีก็ขัดจังหวะเขา
“ไม่จำเป็นต้องกล่าวขอบคุณ เหตุผลที่ฉันจำวันเกิดของนายได้อย่างชัดเจนก็เพราะว่าฉันจำวันนั้นตอนที่ฉันอายุหกขวบได้”
“สำหรับเข็มขัดเส้นนี้เป็นของขวัญที่แม่เตรียมไว้ให้ตอนนั้น แต่วันรุ่งขึ้นเมื่อนายกลับถึงบ้านฉันก็ตื่นขึ้นมาและวิ่งออกไปเล่นแล้วเห็นแม่ที่เต็มไปด้วยความโกรธ เธอโยนเข็มขัดเส้นนี้ลงในถังขยะ”
“โอ้แน่นอนเข็มขัดเส้นนี้ไม่ใช่ของเมื่อก่อนฉันเพิ่งเจอแบบที่คล้ายกันมาก”
ชูหยุนซีหวังที่จะลงโทษหัวใจของอีกฝ่ายด้วยทุกคำพูดทำให้ชูเทียนฉีซึ่งสงบเยือกเย็นมาโดยตลอดมีร่องรอยของความอับอายและความรู้สึกผิดบนใบหน้าของเขา
“เอาล่ะไปกินข้าวกันเถอะ ท่านประธานชูน่าจะพร้อมแล้วใช่ไหม?”
ซูฟ่านเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว
ชูเทียนฉีไม่พูดอะไรและเดินไปข้างหน้าโดยใช้มือไพล่หลัง
แต่คนรับใช้กลับเดินไปคุยกับชูหยุนซีอย่างกระตือรือร้น
“คุณหนูแม้ว่าท่านประธานชูจะไม่ได้บอกคุณ แต่อาหารที่เขาจัดในวันนี้ล้วนเป็นอาหารโปรดของคุณตั้งแต่เด็กเลย!”
คนรับใช้มองไปที่ชูเทียนฉีด้วยความชื่นชม
ในสายตาของเธอ ชูเทียนฉีเป็นเทพเจ้าที่ร่ำรวยมากและลูกสาวของเขาก็เก่งมาก
แม้ว่าพ่อและลูกสาวจะมีความขัดแย้งกัน แต่ชูเทียนฉีก็รู้ตัวที่จะกลับใจ นี่ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย
“จริงเหรอ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันชอบกินอะไร”
ชูหยุนซีกล่าวอย่างเย็นชา
เมื่อเธอเดินไปที่โต๊ะอาหาร ชูเทียนฉีก็ได้เตรียมอาหารที่เหมาะกับความชอบของชูหยุนซี
เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าชูเทียนฉีจะจำสิ่งที่เธอชอบกินเมื่อหลายปีก่อนได้
“นั่งลงสิ”
หลังจากความไม่พอใจในตอนนี้ ชูเทียนฉีก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อยและเสียงของเขาก็เล็กลงเช่นกัน
ต่อหน้าชูหยุนซี เขาจะไม่มีวันใช้อำนาจ
“ไม่คิดเลยว่าคุณชูจะจำได้ว่าฉันชอบกินอะไร ถ้าคุณทำเร็วกว่านี้ฉันคิดว่าครอบครัวคงจะมีความสุขกว่านี้และมันจะไม่เป็นเหมือนในวันนี้”
ก่อนที่ชูเทียนฉีจะเริ่มอะไร ชูหยุนซีได้โจมตีอีกครั้ง
“ใช่ หยุนซีฉันรู้ว่าเธอโกรธฉัน กับสิ่งที่ฉันทำผิดในอดีต…”
“คุณรู้จักคำขอโทษด้วยหรือ? ชูเทียนฉีผู้ยิ่งใหญ่ยังรู้จักคำขอโทษอยู่งั้ยหรือ?”
บทสนทนาระหว่างทั้งสองทำให้บรรยากาศกลับมาอึดอัดอีกครั้ง
แต่ซูฟ่านไม่ได้หยุดเธออีกต่อไป เขารู้ว่าถ้าชูหยุนซีไม่ปล่อยความโกรธออกไปเธอก็จะไม่มีสันให้อภัยชูเทียนฉี
“ฉันหิวมากแล้วประธานชู ฉันขอกินอาหารเลยได้ไหม?”
“กินเถอะ..”
ชูเทียนฉีอ่อนแอเหมือนเสือป่วย
เหงื่อบนหน้าผากของจ้าวเมิ่งไหลออกมา
ชูเทียนฉีคือใคร?
หากมีคนอื่นทำตัวแบบนี้ต่อหน้าชูเทียนฉีหัวของเขาคงจะมีรูบานไปแล้วในเวลานี้
แต่วันนี้ชูเทียนฉีไม่แสดงอาการโกรธเลย
แน่นอนว่าไม่ว่าผู้คนจะมีอำนาจมากแค่ไหนพวกเขาก็มีจุดอ่อน
และชูหยุนซีเป็นจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของชูเทียนฉี
หลังจากกินไม่กี่คำชูหยุนซีก็อิ่ม
ชูเทียนฉีต้องการพูดสักสองสามคำแต่เขาก็แทบขาดอากาศหายใจด้วยสายตาเย็นชาของชูหยุนซี
ชูหยุนซีมองไปรอบ ๆ อย่างเหม่อลอยจากนั้นก็จับจ้องไปที่ภาพจิตรกรรมฝาผนังด้านข้างของห้องนั่งเล่น
เธอลุกขึ้นยืนและเดินไปที่รูปภาพบนผนัง
มันเป็นภาพครอบครัวของพวกเธอ
ตอนนั้นพี่สาวของเธอยังมีชีวิตอยู่
เห็นภาพพี่สาวและรอยยิ้มที่มีความสุขของแม่ในปีนั้น
ไฟในใจของชูหยุนซียิ่งลุกใหญ่ขึ้น
เธอตะคอกอย่างเย็นชา
“โอ้ ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่คุณไม่ได้ทะนุถนอมมันเลยเพื่อเงิน เพื่ออำนาจและผู้หญิงคนอื่น แล้วทิ้งเราสามคนไว้นายคิดว่ามันคุ้มค่าไหม?”
“ดูรูปพี่สาวของฉันสิ เธอหัวเราะอย่างมีความสุขถ้าไม่ใช่เพราะนาย เธอก็น่าจะเป็นเหมือนฉันตอนนี้ มีสุขภาพแข็งแรงมีอนาคตที่รอคอยแต่ทั้งหมดนี้พังพินาศเพราะนาย! นายมีคุณสมบัติอะไรที่ต้องได้รับการยกโทษและนายมีคุณสมบัติอะไรที่จะให้ฉันให้อภัยนาย!”
“รู้ไหม? ฉันเห็นพี่สาวของฉันตายต่อหน้าฉันและฉันยังเห็นฝันหัวของเธอที่ขาดออกมา! และทั้งหมดนี้เป็นเพราะนาย!”
ชูเทียนฉีรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา
เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของชูหยุนซีการแสดงออกของชูเทียนฉีก็ค่อย ๆ ดูเจ็บปวด
การตายของลูกสาวคนโตเป็นสิ่งที่เขาโทษตัวเองมากที่สุด
ถ้าเขาไม่โลภที่จะหาเงิน ครอบครัวของเขาจะไม่แตกสลายและลูกสาวคนโตของเขาจะไม่ตาย
ถึงแม้ว่าชูหยุนซีจะไม่ได้พูดออกมา ชูเทียนฉีก็จะไม่มีวันให้อภัยตัวเองในชีวิตนี้
เขายืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ และมองไปที่ชูหยุนซี
จากนั้นก็งอเข่าและกลายเป็นคุกเข่า!
