เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future – ตอนที่ 54

หลังจากเซ็นสัญญาเงินก็โอนเข้ามา

เมื่อเห็นเงินมากกว่าหนึ่งพันล้านในบัญชีของเขาซูฟ่านรู้สึกพอใจอย่างยิ่ง

แต่สิ่งที่น่าหดหู่กว่านั้นคือซูฟ่านไม่รู้จะแบ่งปันความสุขนี้กับใคร

ฉินเสี่ยวหยุนที่อยู่ต่อหน้าเขาไม่ใช่เป้าหมายของการแบ่งปันความสุขของเขา

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ชูหยุนซีก็เป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในใจ

เขาฝากข้อความถึงชูหยุนซีโดยบอกว่าเขามีความสุขมากที่ได้กำไรจากการลงทุนเป็นพันล้าน

แม้ว่าชูหยุนซีกำลังยุ่งอยู่กับการถ่ายทำและยังไม่ได้ตอบกลับ แต่ซูฟ่านก็มีปัจจัยอยู่ในใจของเธอเช่นกัน

อารมณ์ของมนุษย์บางครั้งก็ง่ายมาก ตราบใดที่มีคนแบ่งปันเมื่อพวกเขามีความสุข ความสุขแบบนี้ก็จะมีความสุขมากขึ้น

หากไม่มีใครแบ่งปันความเหงาแบบนั้นก็ยากที่จะกำจัดออกไป

เดิมทีฉินเสี่ยวหยุนต้องการให้ซูฟ่านทานอาหารด้วยกัน แต่ซูฟ่านปฏิเสธโดยอ้างว่าเขาจะไปเรียน

เขากลับไปมหาลัยตอนเที่ยง

หลังจากทานอาหารกับเหอต้าและหลี่หนานแล้วเขาก็กลับไปที่ห้อง

คนอื่น ๆ มีกิจกรรมในบ่ายวันนี้

ซูฟ่านที่ไม่ได้เข้าร่วมชมรมใด ๆ เขาจึงเป็นคนเดียวในหอพัก

เขาง่วงนอนหลังจากทานอาหาร

ซูฟ่านรู้สึกสบายตัวอยู่ในห้องนอนที่ว่างเปล่า

เมื่อเขาง่วงประตูห้องนอนก็ถูกเคาะ

“เข้ามาเลยประตูไม่ได้ล็อค”

ประตูถูกผลักเบา ๆ และคนที่เข้ามาในก็เดินมาข้างหน้าซูฟ่านอย่างเงียบ ๆ

ซูฟ่านเงยหน้าขึ้นและคนที่มาคือหยางลี่ลี่

ในเวลานี้ซูฟ่านได้ปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศให้อยู่ในระดับสูงสุดและสวมกางเกงตัวใหญ่เพียงตัวเดียวในขณะที่นอนอยู่บนเตียง!

เขารีบคลุมร่างของเขาด้วยผ้านวมและมองไปที่หยางลี่ลี่ที่จู่ ๆ ก็มาจนเกิดความลำบากใจ

“เธอ…เธอเข้ามาได้ไง?”

“ฮิฮิ ฉันมากับถังเว่ยครั้งที่แล้วป้าก็เลยรู้จักฉัน เธอเลยปล่อยฉันเข้ามา!”

หยางลี่ลี่ตอบอย่างสุภาพ

“อ้อ แล้วเธอมาทำอะไร?”

ซูฟ่านถามอีกครั้ง

“แน่นอนฉันมาหานาย!”

หลังจากพูดเสร็จหยางลี่ลี่ก็ก้าวขึ้นบันไดเพื่อขึ้นเตียง

ในขณะนี้ใบหน้าของเธอใกล้ชิดกับซูฟ่านมาก

“อันที่จริงฉันอยากจะขอบคุณถ้านายไม่โทรมาหาฉันเมื่อวานนี้ฉันก็คงตาย”

หยางลี่ลี่กล่าวอย่างซาบซึ้ง

ซูฟ่านซ่อนตัวห่อผ้าห่มให้แน่นขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอกมันแค่บังเอิญ…”

“เพื่อนนักเรียนซู ฉันอยากถามนายว่านายมีแฟนไหม…”

“ไม่……”

ซูฟ่านตอบอย่างเชื่องช้า

การแสดงออกของหยางลี่ลี่ผ่อนคลายลงมากและยิ้ม

“ฉันรู้ ฉันถามหลายคนแล้วพวกเขาก็บอกว่านายโสด!”

“แล้วนายชอบคนแบบไหน? คิดยังไงกับฉัน!”

หยางลี่ลี่กระตือรือร้นมากและเธอก็ปีนขึ้นไปอีกขั้นในขณะที่พูด

ตอนนี้เธอสามารถจูบใบหน้าของซูฟ่านได้แล้วตราบเท่าที่เธอต้องการ

ซูฟ่านรู้สึกหวาดกลัวในเวลานี้

หยางลี่ลี่เป็นผู้หญิงที่สวยงามในการคัดเลือกดอกไม้ของมหาลัยรูปร่างหน้าตาของเธอจัดอยู่ในอันดับที่สามของสถาบัน

แต่ซูฟ่านก็ไม่ชอบอยู่ดี

สำหรับสาว ๆ ที่เขาไม่ชอบ ซูฟ่านจะไม่เอาเปรียบนี่คือหลักการของเขา

“ที่จริงฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

“ห๊ะ? นั่นสินะ…”

หยางลี่ลี่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยและเธอก็ถอยห่างจากซูฟ่านมากขึ้น

“นายว่าหยางลี่ลี่จะจีบซูฟ่านได้ปะ?”

ฝั่งตรงข้ามประตูเสียงของหลี่หนานดังเข้ามาอย่างเบาบาง

“ฉันไม่รู้ พูดตามตรงหยางลี่ลี่สวยมากถึงแม้ว่าเธอจะอยู่กับถังเว่ยแต่เธอก็ดูเป็นคนที่ค่อนข้างบริสุทธิ์ในแง่ของความสัมพันธ์เธอไม่เคยมีแฟนเลย ฉันคิดว่าเธอเข้ากันได้ดีกับซูฟ่าน”

เหอต้าตอบ

ซูฟ่านดูตื่นตระหนก

โดยไม่คาดคิดหยางลี่ลี่นั้นตื่นตระหนกยิ่งกว่า เธอแสร้งทำเป็นกลัวถูกพบและเข้าไปที่เตียงของซูฟ่านในขณะที่หลี่หนานและเหอต้าเปิดประตูและคลุมตัวเธอเองด้วยผ้านวม

ทันใดนั้นหน้าของซูฟ่านก็แดงมาถึงรากหูของเขาและเขาก็หดตัวกลับไป

มันค่อนข้างอึดอัด

ความรู้สึกนี้แปลกมาก

และเขาไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาของเขาเองหรือเปล่า ซูฟ่านรู้สึกว่าหยางลี่ลี่จงใจ…

“ฉันนึกว่านายหลับไปแล้ว ทำไมหน้าแดงเหมือนตูดลิงเลยล่ะ”

หลังจากที่หลี่หนานเข้ามาในห้องเขาก็เห็นความแปลกประหลาดของซูฟ่านจากนั้นเขาก็เห็นความบวมผิดธรรมชาติของซูฟ่าน

ดูเหมือนว่ามีใครบางคนซ่อนตัวอยู่ในนั้น

หลี่หนานเลิกคิ้ว

“นาย…นายทำอะไรในหอพัก? ทำไมฉันถึงคิดว่ามีคนอื่นอยู่ในหอพักนี้…”

หลี่หนานมองไปที่ซูฟ่านพร้อมกับมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาและพูด

ซูฟ่านกลืนน้ำลายและไม่มีทางที่จะพบได้ว่าหยางลี่ลี่อยู่ที่นี่

แต่ตอนนี้หยานลี่ลี่อยู่บนเตียงของเขาและสิ่งที่เขาสวมใส่อยู่มันคงยากที่จะอธิบายหลังจากพบ

“ไม่ ไม่นี่…”

“แล้วนาย…นาย…”

หลี่หนานต้องการจะพูดอะไรอีกแต่เหอต้าก็เข้ามาปิดปากของหลี่หนาน

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระแล้วไปซื้อของกับฉัน”

หลังจากพูดจบแล้วเขาก็ลากหลี่หนานออกไป

เมื่อมาถึงทางเดินเหอต้าก็ได้ตีหลี่หนานที่ศีรษะอย่างแรง

“เจ้าโง่ นายไม่เห็นรองเท้าของผู้หญิงที่พื้นหรือไง? รองเท้าพวกนั้นใส่ตอนที่หยานลี่ลี่มาที่ห้องเพื่อมองหาพวกเราเมื่อวานนี้!”

เมื่อเหอต้าพูดเช่นนี้หลี่หนานก็ตระหนักได้ในทันที

โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ไปถึงตอนเข้าด้ายเข้าเข็มไม่งั้นอายตายแน่!

เพื่อสร้างโอกาสให้กับเพื่อนร่วมรุ่นที่ดีทั้งสองรีบออกจากอาคารหอพัก

และตัดสินใจว่าจะไม่กลับมาก่อนเวลานอน

สำหรับหยางเหวินป๋อมีกินอาหารค่ำกับกลุ่มของเขาในคืนนี้และคงไม่กลับมาอีกสักพัก

เมื่อเห็นว่าพวกเขาหายไปหมดแล้วหยางลี่ลี่ก็ยืดหัวของเธอออกมา

เธอและซูฟ่านหน้าแดงในแวบแรก

ซูฟ่านกลืนน้ำลาย

ดอกท้อนี้มีพลังมากเกินไปแล้ว

“เธอ……”

ก่อนที่ซูฟ่านจะพูดอะไรหยางลี่ลี่ก็จูบเขา

ซูฟ่านหลีกเลี่ยงทันเวลา

เขากระแทกหัวเข้ากับกำแพงโดยไม่ได้ตั้งใจ

หยางลี่ลี่หัวเราะเบา ๆ และยื่นมือออกไปลูบหลังศีรษะของซูฟ่านอย่างเบามือ

“กลัวฉันงั้นเหรอ?”

“ที่จริงฉันตกหลุมรักนายตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นนาย”

“นายจะทบทวนเรื่องของฉันหน่อยไหม?”

หยางลี่ลี่ที่กำลังพูดนั้นมือของเธอก็ไม่ได้อยู่นิ่ง ๆ และซูฟ่านรู้สึกว่าหยางลี่ลี่กำลังทำอะไรบางอย่าง

รู้สึกแปลก ๆ!

ก่อนที่ซูฟ่านจะตอบสนองหยางลี่ลี่ก็จูบเขา!

ซูฟ่านผงะและเกือบจะยอมจำนน

แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะปฏิเสธ!

เขาผลักหยางลี่ลี่ออกไป

“อย่าทำแบบนี้ฉันบอกว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

ซูฟ่านปฏิเสธอย่างเด็ดขาดปล่อยให้หยางลี่ลี่ออกจากเตียงของเขา

หยางลี่ลี่รู้สึกอายมากที่ถูกปฏิเสธเป็นครั้งแรก

แถมซูฟ่านยังเป็นเด็กผู้ชายคนแรกที่เธอไล่ตามจีบอย่างหน้าด้าน

โดยธรรมชาติแล้วเธอไม่สามารถทนกับการอับอายแบบนี้ได้ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นของเธอ

หลังจากฟังคำพูดของซูฟ่าน เธอก็ลุกขึ้นและคลานลงเตียงอย่างเชื่อฟัง

แต่น้ำตาก็ไหลไม่หยุด

“เพื่อนนักเรียนซู ฉันขอโทษที่รบกวนนาย…ฉันกำลังจะไปแล้ว”

“ฉัน…ฉันจะไปส่ง”

ซูฟ่านตัดสินใจไปส่งหยางลี่ลี่กลับออกไปด้วยความรู้สึกผิด

เขาใส่กางเกงนอนแล้วลุกจากเตียงไปสวมเสื้อ

ประตูเข้าหอพักเปิดออกก่อนที่เขาจะสวมมัน

หยางเหวินป๋อกลับมาก่อนเวลา!

เขาเปิดประตูและเห็นซูฟ่านสวมเสื้อผ้าในขณะที่หยางลี่ลี่เต็มไปด้วยน้ำตาเส้นผมและเสื้อผ้าของเธอยุ่งมาก