ซูฟ่านถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากการจั๊กจี้ของหลินจูในวันรุ่งขึ้น
ดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับซูฟ่านมากขึ้นและด้วยความคืบหน้าอย่างกะทันหันของทั้งสองคนเมื่อวานนี้ หลินจูก็ดูซนมากขึ้นเรื่อย ๆ
“ในที่สุดคุณก็ตื่น เราน่าจะใกล้ถึงเมืองกุ่ยหยุนแล้ว”
หลินจูพูดอย่างมีความหวัง
ซูฟ่านลุกขึ้นและมองดูทิวทัศน์นอกหน้าต่าง
มันเป็นสไตล์ที่แตกต่างจากเมืองหลวงอย่างสิ้นเชิง
เมืองเมจิกมีเพียงอาคารสูงแต่ที่นี่มีที่ราบกว้างใหญ่และภูเขาสูงตระหง่าน
เมื่อมองดูทิวทัศน์ธรรมชาติซูฟ่านก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
หนึ่งชั่วโมงต่อมารถไฟก็แล่นไปที่สถานีกุ่ยหยุน
ซูฟ่านพาหลินจูลงจากรถ
ทั้งสองเช่ารถตรงไปยังจุดหมายปลายทางของพวกเขา
นี่คือพื้นที่วิลล่าสุดหรูในเมืองกุ่ยหยุน
แม้ว่าจะเป็นสถานที่ที่ผู้คนร่ำรวยที่สุดในเมืองกุ่ยหยุนอาศัยอยู่แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีสไตล์ของบ้านพักแบบเดียวกันในเมืองเมจิก
วิลล่าที่นี่มักจะดูเรียบง่าย
ทันทีที่ซูฟ่านเข้าไปแผนกต้อนรับที่ประตูก็เดินเข้ามา
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?”
“คุณคังส่งฉันมาที่นี่”
เมื่อได้ยินคำตอบของซูฟ่านอีกฝ่ายก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“คุณคัง…ตกลงครับ โปรดรอสักครู่”
หลังจากพูดแล้วแผนกต้อนรับก็หยิบวิทยุสื่อสารและพูดเรื่องของซูฟ่าน
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ประตูไฟฟ้าก็เปิดโดยอัตโนมัติ
“เชิญเข้าไปได้เลยครับ”
พนักงานต้อนรับโค้งคำนับและพูดเชิญ
ซูฟ่านเดินนำหลินจูเข้าไปในวิลล่า
คนรับใช้ที่ประตูเปิดประตูด้วยความเคารพเพื่อต้อนรับการมาถึงของซูฟ่าน
เมื่อเปิดประตูซูฟ่านและหลินจูก็ตกใจกับรูปแบบการตกแต่งที่ยอดเยี่ยม
ทุกตารางนิ้วของวิลล่าถูกฝังด้วยทองคำ
นอกจากนี้ ทั้งสองฝั่งยังมีแท่นตั้งโชว์ทุก ๆ 1 เมตร สำหรับจัดแสดงเครื่องเพชรพลอยและของเก่าทุกชนิด
หญิงสาวผู้มั่งคั่งขยับร่างอ้วนของเธอเดินลงบันไดมา
“ยินดีต้อนรับทั้งหนุ่มหล่อและสาวสวย”
หญิงอ้วนพูดด้วยรอยยิ้ม
เนื่องจากเธออ้วนเกินไป ซูฟ่านจึงสามารถเห็นเนื้อบนท้องของเธอสั่นไปมาตั้งแต่ไกล
ผู้หญิงคนนั้นเดินตามขั้นบันไดลงมา ค่อยๆ เดินเข้าหาซูฟ่านและหลินจู
เมื่อเธอเดินเข้ามาเขาก็เห็นว่าผู้หญิงคนนี้สวมสร้อยคอมุกสามหรือสี่เส้นรอบคอของเธอ
นิ้วก็เต็มไปด้วยแหวนที่ดูมากเกินไป
มีสร้อยข้อมือทองคำและหยกสี่หรือห้าเส้นบนข้อมือที่อวบของเธอ
ใช้คำว่าตู้เก็บอัญมณีเรียกแทนตัวผู้หญิงคนนี้ก็คงไม่ผิด!
“ไงหนุ่มหล่อ คุณชื่ออะไร”
“ซูฟาน”
“โอ้…ซูฟ่าน ตาแก่คังส่งชายหนุ่มรูปงามมาให้ฉันจริง ๆ”
หญิงอ้วนมองไปที่ซูฟ่านแล้วพูดออกมา
ซูฟ่านกลัวมากจนถอยหนี
จากนั้นหญิงอ้วนก็เหลือบมองหลินจู
“น่าเสียดายที่หนุ่มหล่อตัวเล็กมีแฟนแล้ว”
หญิงอ้วนกล่าวอย่างเสียใจ
ซูฟ่านกลืนน้ำลายอย่างลำบาก
โชคดีที่ฉันพาหลินจูมาด้วยในครั้งนี้ ไม่งั้นฉันจะไม่โดนผู้หญิงคนนี้กินหรอกเหรอ?
หลังจากนั้นเธอก็แนะนำตัว สาวอ้วนคนนี้ชื่อตู้ยู่ชิวและเธอไม่มีอำนาจของครอบครัวอยู่เบื้องหลังใด ๆ
เพียงแต่หวังไห่สามีเก่าของผู้หญิงคนนั้นเป็นคนมีอำนาจมากและเป็นผู้ค้าเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงในประเทศจีน
โดยการขายต่อเครื่องประดับเขาทำเงินได้ถึงแปดพันล้านในสองปี
และหลังจากลงทุนในอสังหาริมทรัพย์มูลค่าสุทธิก็ได้สูงถึงหมื่นล้าน
แต่น่าเสียดายที่หวังไห่เสียชีวิตเมื่อสามปีก่อน
เขาและตู้ยู่ชิวไม่มีลูกทรัพย์สินทั้งหมดจึงเป็นของตู้ยู่ชิว
และเหตุผลที่หวังไห่ค้าขายเครื่องประดับก็เกี่ยวข้องกับตู้ยู่ชิวเช่นกัน
เมื่อตู้ยู่ชิวยังเด็กเธอสวยมากและชื่นชอบเครื่องประดับมาก
ย้อนกลับไปในตอนนั้น หวังไห่ก็เป็นคนรวยรุ่นที่สองแต่เขาน่าเกลียดมากจนตู่ยู่ชิวไม่สนใจเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาคอยมอบอัญมณีหายากเพื่อแสดงความรักของเขาล่ะก็ เกรงว่าเขาคงไม่มีโอกาสได้คู่กับตู้ยู่ชิว
หลังจากนั้นหวังไห่ก็เริ่มสนใจธุรกิจเครื่องประดับเช่นเดียวกับที่ตู้ยู่ชิวสนใจเครื่องประดับ
เธอช่วยหวังไห่เลือกสินค้าที่เหมาะสม ถ่ายภาพเครื่องประดับให้ดูดี แล้วขายเครื่องประดับในราคาที่สูงขึ้น
ในเวลาเพียงไม่กี่ปีหวังไห่ก็ทำเงินได้มหาศาล
ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่สวยแต่ยังทำให้ตัวเขาร่ำรวยอีกด้วย
ดังนั้นหวังไห่จึงรักตู้ยู่ชิวสุดขั้วหัวใจ
ต่อให้ตู้ยู่ชิวอ้วนขึ้นจากการกินยาที่มีผ
ต่อฮอร์โมนเพราะอาการป่วย หวังไห่ก็ยังคงยืนกรานรักเธอ
จนกระทั่งเขาตาย เขาก็แค่อยากจะตายในอ้อมแขนของตู้ยู่ชิว
แต่ซูฟ่านก็ยังไม่สามารถบอกได้ว่าตู้ยู่ชิวรักหวังไห่จริงหรือไม่
เขาได้ยินมาว่าตู้ยู่ชิวคนนี้ออกลายหลังจากหวังไห่เสียชีวิต นายแบบของบริษัทตู้ยู่ชิวมักจะถูกพากลับบ้าน
มีข่าวลือว่านักแสดงในวงการบันเทิงเคยไปเยี่ยมตู้ยู่ชิวก่อนที่เขาจะกลายเป็นที่นิยมภายหลัง ตู้ยู่ชิวสนับสนุนอีกฝ่ายจนทำให้นักแสดงคนนั้นกลายเป็นที่นิยม
สิ่งที่ทำให้ซูฟ่านค่อนข้างยอมรับไม่ได้ก็คือเขายังได้ยินมาว่างานอดิเรกของตู้ยู่ชิวค่อนข้างแปลก
ดารานายแบบเหล่านี้ไม่สามารถฟื้นตัวได้หากไม่ได้พักสักสิบวันครึ่งหลังจากออกจากบ้านของเธอ
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้และเมื่อเห็นดวงตาของตู้ยู่ชิวมองมาที่เขา ซูฟ่านรู้สึกหนาวไปทั้งหลัง
หลินจูก็เคยได้ยินเรื่องของตู้ยู่ชิวเหมือนกัน เมื่อเธอเห็นอัญมณีมากมายในบ้านของผู้หญิงคนนี้และรูปร่างของเธอ หลินจูก็คิดว่าคนนี้ควรเป็นตู้ยู่ชิวแน่นอน
เธอรีบจับมือซูฟ่าน
“ซูฟ่านกลับกันเถอะหลังจากส่งงานเสร็จแล้ว”
หลินชูพูด
ซูฟ่านพยักหน้า เขาหยิบเพชรสองเม็ดในอ้อมแขนออกมาแล้วยื่นให้ตู้ยู่ชิว
เป็นผลให้ตู้ยู่ชิวมองไปที่เพชรสองเม็ดแล้วโยนมันลงในถังขยะโดยตรงด้วยความรังเกียจ
“เจ้าโง่ ตาคังไม่ได้บอกเธอเหรอว่าเขาเอาเพชรมาให้ฉันเป็นการส่วนตัวน่ะ”
หลังจากพูด ตู้ยู่ชิวก็ชี้ไปข้างหลังเธอซึ่งอยู่ในกระจกกันกระสุนที่ส่วนท้ายของล็อบบี้
เพชรสีแดงกำลังส่องแสง
ซูฟ่านกลายเป็นโง่เมื่อเห็น “น้ำตาแห่งการลงทัณฑ์”
ฉันโดนผู้ชายคนนั้นหลอกจริง ๆ เพชรสองเม็ดในมือของฉันเป็นของปลอม
คำพูดของคังหมินฟูว่ามีเพชรของแท้ในหมู่คนทั้งหกนั้นเป็นเรื่องโกหก
แม่ง!
ซูฟ่านรู้สึกโกรธ
แน่นอนว่าถ้าไม่มีคนทรยศก็ไม่มีธุรกิจ!
คังหมินฟูโกหกเขาจริง ๆ!
และยังโกหกคนที่มาส่งคนอื่นทั้งหมด!
เขาใช้คนทั้งหกคนนี้เพื่อย้ายเป้าหมายขององค์กรลึกลับ จากนั้นเขาก็แอบนำเพชรนั้นไปให้ตู้ยู่ชิว
ด้วยวิธีนี้จะไม่มีใครส่งมอบเพชรแท้ได้และทุกคนจะได้รับค่าตอบแทนเพียง 20 ล้านเท่านั้น
และค่าตอบแทนนี้ก็ยังแลกมาจากความอันตรายถึงชีวิต!
ตัวอย่างเช่นชิวหมิงหยุนที่ซูฟ่านยังไม่รู้ว่าเขาเป็นตายร้ายดีอย่างไร!
แกร่ก…
ซูฟ่านกำหมัดแน่นจนกระดูกของเขาลั่น
เขานึกไม่ออกจริง ๆ ว่าคนอย่างคังหมินฟูที่ดูใจดีขนาดนี้จะซ่อนอุบายแบบนี้ได้
เมื่อเห็นท่าทางโกรธของซูฟ่าน ตู้ยู่ชิวก็ดูเหมือนจะเดาเหตุผลได้
เธอเดินไปที่ด้านข้างของซูฟ่านและลูบหน้าอกของเขา
“หนุ่มหล่ออย่าโกรธไปเลย ตาคังก็ทำเพื่อส่งเพชรอย่างปลอดภัยเท่านั้น”
เมื่อเห็นหญิงอ้วนกำลังน้ำลายไหล หลินจูก็ลากซูฟ่านกลับมาอย่างรวดเร็ว
“โอเค เราส่งของให้แล้ว เราไปก่อนนะ”
หลินจูไม่ต้องการอยู่ที่นี่แล้ว
ซูฟ่านก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องอยู่เหมือนกัน
“เดี๋ยว นี่นามบัตรฉัน”
“เห็นได้ชัดเลยว่าคุณซูเป็นคนที่ยอดเยี่ยม เพราะคนทั้งหกที่คังหมินฟูส่งมา มีเพียงคุณเท่านั้นที่มาถึง”
“โทรหาฉันถ้าเธอต้องการ แน่นอนฉันหวังว่าคุณซูจะโทรหาฉันนะ”
ตู้ยู่ชิวส่งนามบัตรให้ซูฟาน
เพื่อหลีกเลี่ยงการสัมผัสทางกายภาพระหว่างซูฟ่านและเธอ กลินจูจึงเป็นคนรับนามบัตรเอง
![แม่ปากร้ายยุค 80 [八零辣妈飒爆了]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137463.webp "แม่ปากร้ายยุค 80 [八零辣妈飒爆了]")
