Taming Master TaMa 433: เมืองราทาเฟล (3)
ชายสองคนกําลังดื่มขณะพูดคุย
ชายสองคนนั่นไม่ใช่ใครอื่น พวกเขาคือนาจีชานและอิมชุลวู ลูกศิษย์ของเขา
“ผมอยากรู้อะไรบางอย่าง…”
“ว่าไง?”
“ผมดีใจมากที่สิ่งต่างๆกําลังดําเนินไป… แต่เราไม่ทิ้งแผนไว้เพื่อโชคไปหน่อยเหรอ?”
“โชค นายหมายความว่ายังไง?”
“อืม คริสตัลของมูรานเป็นไอเทมที่ดรอปแบบสุ่มมาก…. ถ้าไม่ใช่เอียน แต่เป็นผู้เล่นที่ไร้พลังและไร้ทักษะคนอื่นๆที่ได้รับมัน เป็นไปได้ที่สถานการณ์จะถูกทําลายอย่างสมบูรณ์ไม่ใช่เหรอครับ?”
คําถามของอิมชุลวทําให้นาจีชานหัวเราะ
“ใครบอกว่าคริสตัลของมูรานจะดรอปแบบสุ่มล่ะ?”
“หือ? มันแยกด้วยอัตราการดรอปไม่ใช่เหรอครับ?”
นาจีชานส่ายหัวและตอบว่า
“ระบบจะดรอปเมื่อตรงตามเงื่อนไขต่างหาก”
“ลองคิดดู แม้ว่าอัตราการดรอปจะต่ํา และถ้าเป็นการสุ่มดรอป มันจะไม่ดรอปอย่างน้อยสักหนึ่งชิ้นในตอนนี้เหรอ?”
นั่นมีเหตุผล
หกเดือนแล้วตั้งแต่เขามาที่ทีมวางแผน
มันเป็นเรื่องที่เขาได้ยินเป็นครั้งแรกตั้งแต่เขามาที่ LB ซึ่งทําให้ชุลวูเลิกคิ้ว
นาจีชานยังคงพูดถึงสิ่งที่น่าสนใจต่อไป
“สิ่งสําคัญที่สุดคือการจะได้คริสตัลของมูรานมานั้นต้องเป็นไปตามเงื่อนไขทั้งหมด
“แล้วพวกมันคือ…?”
“ฉันไม่ค่อยแน่ใจหรอก เริ่มจากระดับความสําเร็จของเควสต์โดยเฉลี่ย การใช้ทักษะและความสามารถ ไม่รวมความสามารถในการควบคุม ต้องปฏิบัติตามเงื่อนไขทั้งหมดก่อนจึงจะได้รับคริสตัลของมูราน นอกจากนี้ ไอเทมจะดรอปเมื่อดําเนินตามเควสต์”
สิ่งที่นาจีชานพูดทําให้ดวงตาของอิมชอลวเบิกกว้าง
“เป็นไปได้จริงเหรอครับ?”
“ใช่สิ”
“ถึงอย่างนั้นก็มีสิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกแปลกๆ”
“มันคืออะไร?”
“หากผู้เล่นปฏิบัติตามเงื่อนไขทั้งหมดในการรับคริสตัลของมูราน เขาสามารถขายหรือโอนให้ผู้เล่นคนอื่นได้ไหมครับ เอียนอาจโชคดีและเป็นคนที่ซื้อคริสตัลจากใครบางคน”
“ใครจะอยากขายมันล่ะ ไม่มีทางที่มันจะเกิดขึ้นหรอก มีแต่คนโง่เท่านั้นที่ทํา คริสตัลของมูรานเป็นไอเทมที่ผูกกับบัญชีใช่ไหม?”
“อา… นั่นสิครับ”
นาจีจังเอามือลูบหัวแล้วพูด
“อย่างไรก็ตาม นั่นคือเหตุผลที่ถ้าผู้เล่นพยายามโอนคริสตัลของมูราน ผู้เล่นที่ได้รับจะต้องเป็นคนที่สมควรได้รับคริสตัล เขาควรจะเป็นคนที่มีความสามารถในการแก้ปัญหามากมาย”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น คริสตัลของมูรานจะดรอปตามที่ระบบวางแผนไว้ไหมครับ?”
“อาจจะได้หรือไม่ก็ได้”
“อา…”
คําอธิบายของนาจีชานยังคงดําเนินต่อไป และอิมชุลวูหยิบสมุดบันทึกของเขาออกมาและเริ่มจดบันทึก
ในกรณีของไคลัน ขนาดของมันก็กว้างใหญ่ แม้ว่าบริษัทจะปล่อยอัปเดตเพียงครั้งเดียวทุกๆหกเดือนก็ตาม ยังมีเนื้อหามากมายที่ยังไม่ได้เผยแพร่
อิมชุลวูที่เข้าใจโครงร่างของสถานการณ์ได้พูดกับหัวหน้าของเขา
“หัวหน้าครับ ตอนนี้เราได้เล่นไพ่มูรานไปแล้ว สถานการณ์นี้ไม่ทําให้คุณกังวลใจบ้างเหรอครับ?”
นาจีชานพยักหน้าและตอบเขาว่า
“ฉันรู้สึกอย่างนั้น เอียนไม่ใช่ผู้เล่นที่ขาดความสามารถในการแก้ไขเควสต์ บางทีมันอาจจะไปได้อย่างราบรื่น”
ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาพูด นาจีชานรู้สึกไม่สบายใจจริงๆ
เอียนเป็นผู้เล่นที่สามารถเข้าใจได้ แต่ถ้ามีอะไรผิดพลาด แล้วมันจะเป็นอะไรล่ะ?”
ทางตะวันออกเฉียงใต้ของทวีปอาณานิคม
จักรวรรดิที่ทรงพลังซึ่งเป็นครั้งแรกที่รวมทั้งทวีปเข้าด้วยกันภายใต้ธงเดียวก็เคยอยู่ที่นั่น
ซากปรักหักพังของจักรวรรดิคือมูราน เมืองหลวงของอาณาจักรลัสเปล
ปราสาทอันงดงามสูงตระหง่านบนท้องฟ้าอยู่ที่นั่นเพื่อพิสูจน์ความรุ่งโรจน์อันวิจิตรในอดีต
โครงสร้างเรียงรายไปตามปราสาท
อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงเศษเสี้ยวของอดีต มูรานในปัจจุบันเป็นเพียง “ความพินาศ” ในตอนนี้
ซากปรักหักพังเหล่านี้เคยเต็มไปด้วยผู้คน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เต็มไปด้วยดันเจี้ยนและมอนสเตอร์
ในตอนนี้ มูรานเป็นเพียงหนึ่งในพื้นที่ล่ามากมายในทวีปตะวันออกเฉียงใต้
มันเป็นพื้นที่ล่าที่ยอดเยี่ยมสําหรับผู้เล่นติดอันดับ เนื่องจากมีมอนสเตอร์ที่มีเลเวลมากกว่า
ที่ใจกลางเมืองซึ่งปัจจุบันเป็นพื้นที่ล่าเป็นสถานที่ที่ไม่เหมือนใคร
เป็นสถานที่ที่มอนสเตอร์ไม่เข้าใกล้ให้บรรยากาศแบบสถานที่ศักดิ์สิทธิ์
ในพื้นที่ห่างจากใจกลางพื้นดินประมาณ 50 เมตร มีรูปปั้นขนาดใหญ่ตั้งอยู่ และดูเหมือนไม่มีมอนสเตอร์ตัวใดเหยียบย่ําพื้นนั้น
พื้นที่นั้นกลายเป็นที่พักพิงสําหรับผู้เล่นที่มาที่นี่เพื่อล่า
ยองฮุนและเซมิที่เพิ่งไปถึงเลเวล 290 อยู่ที่นั่น และพวกเขาเป็นผู้รับผลประโยชน์ที่มากที่สุดของเขตปลอดภัยนั้น
เดิมที่สถานที่นั้นเต็มไปด้วยการเล่นแบบดูโอ้ แต่ต้องขอบคุณเขตปลอดภัยทั้งหมด การล่าในพื้นที่จึงเป็นไปได้
“ยังไงก็เถอะ ยองฮุน ทําไมพวกมอนสเตอร์ไม่เข้ามาที่นี่ล่ะ?”
“ไม่แน่ใจ บางทีอาจจะเกี่ยวข้องกับรูปปั้นนั้นมั้ง?”
ยองฮุนและเซมิขอบคุณรูปปั้นโดยสัมผัสเบาๆ
สิ่งสกปรกบนรูปปั้นสะสม และมีเศษเล็กเศษน้อยอยู่ที่ต่างๆ อย่างไรก็ตาม รูปปั้นยังคงให้ความสง่างามของนักรบ
รูปปั้นนั้นเป็นของวีรบุรุษบนหลังม้าที่มีดาบอยู่ในมือ
มูราน วีรบุรุษที่แท้จริงและผู้นําที่ปกครองลัสเปลในอดีต นักรบผู้ถูกขนานนามว่าเป็นวีรบุรุษแห่งทวีปเพราะความกล้าหาญของเขา
เซมเอียงศีรษะและตอบการคาดเดาของยองฮุนก่อนหน้านี้
“อาจจะงั้นเหรอ? อะไรที่หลงเหลือของมูรานที่จะหยุดยั้งมอนสเตอร์ได้ล่ะ?”
“อืม เธอรู้เกี่ยวกับรายละเอียดของผู้วางแผนอยู่แล้ว”
ยองฮุนตอบสนองด้วยอาการระแคะระคายเล็กน้อยและตรวจสอบอุปกรณ์ของเขา
จากนั้นเขมิก็ดึงเสื้อของยองฮุนขึ้นมา
“เอ่อ ยองฮุน”
“อ๊ะ อะไรอีก?”
“รูปปั้นเพิ่งขยับ..”
หลังจากที่เห็นเซมิก็งุนงง ยองฮุนก็หันกลับมาตรวจสอบด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตาม รูปปั้นยังคงดูเหมือนเดิม
ยองฮุนถอนหายใจและส่ายหัว
“หะ จู่ๆรูปปั้นก็ขยับจริงเหรอ? ตอนที่เราออกล่าเธอง่วงและตอนนี้เธอกําลังฝันอยู่เหรอ?”
“ไม่… ไม่ใช่อย่างนั้น! ฉันหมายความว่า มันเป็นเรื่องจริงนะ!”
“พอ! หยุดพูดเรื่องไร้สาระสักที ถ้าเหนื่อยนักก็พักหรืองีบหลับซะ ฉันจะไปล่าให้มากกว่านี้ก่อนนอน”
ยองฮุนยอมแพ้และลุกขึ้นจากที่นั่ง
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียง แต่ไม่ใช่จากเซมิ
“อีก! มอนสเตอร์!”
“อะไรนะ? ทําไมจู่ๆมอนสเตอร์ถึงมาที่นี่ในเขตปลอดภัยได้ล่ะ?”
ทั้งเซมิและยองฮุนเตรียมพร้อมสําหรับการต่อสู้
หากมอนสเตอร์เริ่มเข้าสู่เขตปลอดภัย ไม่มีทางที่พวกเขาจะคํานวณได้ว่าเมื่อใดที่มอนสเตอร์จะไปถึงที่ที่พวกเขาพักอยู่
“เกิดอะไรขึ้นกัน?”
“ใช่! มอนสเตอร์ไม่เข้ามาในเขตปลอดภัยมาหลายเดือนแล้ว”
เซมิตอบกลับในขณะที่เฝ้ามอง
Krrrrng-kukung
ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงคํารามดังสนั่น และรูปปั้นด้านหลังทั้งสองก็เริ่มพังทลายลง
***
[ ในที่สุด ความมืดก็มาเยือน…]
บนท้องฟ้าเมืองมูราน
ร่างโปร่งแสงลอยอยู่บนอากาศและมองดูพื้นดินด้วยท่าทางที่อ่อนโยน
ลักษณะของชายผู้นั้นเหมือนกันมากกับรูปปั้นที่เพิ่งพังทลายลง
[ ชาเลี่ยน… ในที่สุดมนุษย์ชั่วคนนั้นก็ปล่อยปีศาจออกมา…]
ชายคนนั้นหลับตาลงและเอามือประสานกันแนบหน้าอกของเขา
ด้วยแสงสีขาวที่มาจากมือของเขา ดาบแห่งประวัติศาสตร์เล่มใหญ่ก็ผุดขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา
[ ตอนนี้เป็นเวลาที่จะบอกข้าทุกอย่างแล้ว ]
ชายคนหนึ่งพึมพํา คําพูดที่ไม่รู้จักใส่ดาบลงในฝัก
หลังจากนั้นไม่นาน
ชายที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
เห็นเพียงแต่เมฆสีขาวเท่านั้น และลมก็เริ่มพัดอีกครั้ง
Kwang- Kwang- Kwang
[ ท่านเอาชนะมอนสเตอร์ ทหารยามทมิฬ” สําเร็จแล้ว! ]
[ ท่านได้รับค่าประสบการณ์ 19,827,198 หน่วย! ]
[ ท่านเอาชนะมอนสเตอร์ ซาลาแมนเดอร์ทมิฬ” สําเร็จแล้ว! ]
[ท่านได้รับค่าประสบการณ์ 13,875,421 หน่วย! ]
ปาร์ตี้ของแร้งเกอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดคือการล่ามอนสเตอร์กับลูการิกซ์ซึ่งมีเลเวล 500
พวกเขาเป็นแร้งเกอร์ แต่เอียนก็ยังเห็นข้อบกพร่องจากการเล่นของพวกเขา ดังนั้นเขาจึงดุพวกเขา
“หยูชิน นายเร็วเกินไป มอนสเตอร์บางตัวหนีไปแล้ว!”
“ฮูนี่ย์ นายควรร่ายสกิลเดียวเมื่อใช้สกิลสลายวิญญาณ ในพื้นที่กว้างประสิทธิภาพของมันนั้นต่ํามาก”
เมื่อมองดู รีเมียร์ก็ส่ายหัว
“เฮ้อ นั่นมันหาดูได้ยากจริงๆ”
เมื่อได้ยินเสียงพึมพําของรีเมียร์ เลฟย่าก็หัวเราะและตอบว่า
“ถึงอย่างนั้นรีเมียร์ เขาไม่ได้พูดอะไรผิดใช่ไหมล่ะ?”
“นั่น ก็จริง”
“ตรวจสอบค่าประสบการณ์ที่เราได้รับ โดนดุนิดหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม?”
“…!”
รีเมียร์ที่มองดูว่าเธอได้รับค่าประสบการณ์มากเพียงใดก็รู้สึกประหลาดใจ
ความเร็วในการล่าไม่เคยลดลง เธอได้รับค่าประสบการณ์มากกว่าครึ่งหนึ่งหากเธอล่าด้วยตัวเอง
แม้แต่เมื่อพิจารณาถึงความแตกต่างที่อยู่ในการเล่นเดี่ยวและการเล่นแบบปาร์ตี้ มันเป็นตัวเลขที่ไม่สมเหตุสมผล
“ฉันคิดว่าฉันจะต้องมาทันทีถ้าได้รับโทรศัพท์ตอนรุ่งสาง
สิ่งล่อใจนั้นหวานแทบจะเหมือนกับยาที่แรงจนหยุดไม่ได้ นั่นคือสิ่งที่เอียนและการล่าของเอียนเป็นแบบนั้น
เมื่อเล่นกับปาร์ตี้เสร็จแล้ว จะไม่สามารถทําได้อีกในช่วงระยะเวลาหนึ่ง
ดังนั้น หากใครพลาดโอกาสที่จะปาร์ตี้กับเขียนเมื่อเขาโทรหา การล่าแบบปาร์ตี้จะสิ้นสุดลง เมื่อถึงเวลานั้นพวกเขาจะเริ่มเสียใจ
“เยี่ยม! ดีจัง…”
รีเมียร์พยายามหาเหตุผลให้ตัวเอง
เธอเริ่มร่ายเวทย์มนตร์ตามที่เอียนสั่ง
“เยี่ยม เคลียร์ห้องใต้ดินใน 30 นาที แล้วลงต่อไป!”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เขียนพูด อูนี่ย์ก็บ่นตอบความกระตือรือร้นของเอียน
“พี่ เรายังอยู่เกือบครึ่งชั้นของชั้นที่ 3 เอง พี่วางแผนจะเคลียร์ภายใน 30 นาทีได้ยังไง? เราต้องล่าให้เร็วที่สุดเท่าที่เราจะทําได้ แล้วพักกัน 10 นาที”
อย่างไรก็ตาม เอียนเป็นตัวของตัวเอง ไม่สนใจฮูนี่ย์
“ไอ้เด็กโง่! ที่นี่คือที่ของศัตรู เราไม่รู้ว่าพวกขุนนางราทาเฟลรู้สึกถึงเราแล้วหรือยัง เราต้องเคลียร์ให้เร็วที่สุดและค้นหาสิ่งที่อยู่สุดทางดันเจี้ยน”
คราวนี้หยูชินถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“ว่าแต่ พวกขุนนางราทาเฟลจะรู้สึกถึงเราได้ยังไง?”
“อืม?”
“มันเป็นเพราะพวกยาม เราไม่ได้ปล่อยพวกมันไว้ ฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรแม้แต่จะวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์หรอก”
นั่นเป็นคําตอบที่ดี
อย่างไรก็ตาม เอียนปฏิเสธเพราะเขาไม่ต้องการให้ใครคิดเรื่องนี้
“เงียบหน่า”
เอียนที่ไม่พอใจทัศนคติของสมาชิกปาร์ตี้ก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง
เนื่องจากเอียนมีเอลคาริกซ์อยู่กับเขา การล่านั้นสนุกกว่าสําหรับเขามาก
“เอล พันธนาการแห่งแสง!”
“เอล ดราก้อนแบริเออร์!”
“ทําได้ดีมากเอล!”
เอลคาริกซ์ที่ทําข้อตกลงกับเอียนให้ทําในสิ่งที่เขาขอ และสมาชิกในปาร์ตี้ก็ทําตาม
“ฮิฮิ ป๊ะป่า หนูเก่งที่สุดแล้วใช่ไหมล้า”
“ใช่แล้ว! เอล หนูเก่งกว่าพี่ชายของหนู 20 เท่าเลย”
“ฮิฮิ! เคลียร์เรื่องนี้ให้เร็วที่สุดแล้วไปโรงประมูลกันเถอะ ป๊ะป๋าควรจะซื้อเสื้อผ้าสวยๆให้หนูหน่อยนะ”
แม้ว่าพวกเขาจะลังเลเล็กน้อยก่อนหน้านี้ เอียนและเพื่อนๆของเขาเคลียร์ดันเจี้ยนได้อย่างราบรื่น
ความยากของดันเจี้ยนนั้นคล้ายกับดันเจี้ยนที่เคลอยู่ นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมเขียนและปาร์ตี้ของเขาจึงสามารถเคลียร์ดันเจี้ยนได้อย่างง่ายดาย เนื่องจากตอนนี้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นแล้ว
ผ่านไปราวๆ 30 นาที
“โอ้ บันไดอยู่ตรงนั้น!”
“เฮ้อ เราทําได้ใน 30 นาทีจริงๆ”
“ก็บอกแล้วไง…”
เอียนเคลียร์ชั้นใต้ดินชั้นที่ 3 ของดันเจี้ยนและพบบันไดที่ลงไปที่ชั้น 4 ได้สําเร็จ
เมื่อทุกอย่างดูราบรื่น
Kung- Kukung-!
“อะไรนะ? จู่ๆนี่มันอะไรกัน?”
“เอ๊ะ? เอ่อ…?”
ดันเจี้ยนทั้งหมดสั่นสะเทือนเมื่อมีแสงแวววาวปรากฏขึ้นต่อหน้าปาร์ตี้ของเอียน
หลังจากนั้นไม่นาน
ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงหลังจากเสียงสะท้อนดังก้องกังวาน
[ ใครกล้าก้าวเข้ามาที่นี่! พวกเจ้าคงมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าสินะ! ]
เสียงของชายที่คุ้นเคยมาก
