ตอนที่ 134 การทดสอบครั้งสุดท้าย
“ยังมีการทดสอบอีกหรอ! ฉันคิดว่าเราผ่านการทดสอบทั้งหมดแล้วซะอีก ก็เราเลือกคลาสของเราแล้วนี่!”
เหมยหลานหญิงสาวผมดําที่อ่อนโยน หัวเราะเมื่อเห็นถังลี่เสวี่ย และสุนัขจิ้งจอกตัวอื่น ๆ ตะลึง
“พวกคุณทุกคนไม่ต้องกังวลกับการทดสอบครั้งสุดท้ายมากเกินไป การทดสอบครั้งสุดท้ายนี้เป็นเพียงการทดสอบหัวใจของคุณเท่านั้น และแต่ละคลาสก็มีการทดสอบที่แตกต่างกัน ใครที่เลือกเข้าร่วมคลาสผู้ตรวจสอบโปรดตามฉันมา!” เหมยหลานโบกมือที่เรียวยาวของเธอด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเธอ และสุนัขจิ้งจอกบางตัวรวมถึงถังลี่เสวี่ยเริ่มติดตามเธออย่างใกล้ชิดจากด้านหลัง
น่าแปลกที่จิ้งจอกสีม่วงสองหางที่มีความสามารถขั้นเทพการควบคุมจิตใจ จิ้งจอกโจรสีเหลืองสองหางที่มีร่างแยกเงา และจิ้งจอกขาวสองหางที่มีความสามารถขั้นเทพประเภทน้ำแข็งได้เข้าร่วมกลุ่มเดียวกันกับถังลี่เสวี่ย คือ คลาสผู้ตรวจสอบ
ในขณะที่จิ้งจอกสีน้ำตาลสองหางที่มีความสามารถขั้นเทพประเภทดิน จิ้งจอกสีเทาขนาดกระรอกสองหางที่มีกล้ามเนื้อ และกระดูกเปลี่ยนความสามารถขั้นเทพ จิ้งจอกสีส้มสองหางขนาดเท่าชิวาวาที่มีความสามารถในการขั้นเทพเปลวไฟสีส้ม และสุดท้ายเป็นจิ้งจอกสีน้ำเงินขนาดเท่าเสือสองหางที่เธอไม่รู้ว่ามีความสามารถขั้นเทพอะไร ได้เข้าร่วมชั้นเรียนของหญิงสาวผมแดง คลาสปฏิบัติการ
ในบรรดาจิ้งจอกทั้งสิบเอ็ดตัวที่เข้าร่วมการทดสอบครั้งที่สอง มีเพียงแปดตัวเท่านั้นที่สามารถเอาชีวิตรอดได้จนจบ
ถังลี่เสวี่ยจ้องไปที่จิ้งจอกสีน้ำเงินสองหางครู่หนึ่ง
ถังลี่เสวี่ยมั่นใจมากว่าเธอเคยเห็นจิ้งจอกทุกตัวที่เข้าร่วมในการทดสอบทั้งสองครั้งก่อนหน้านี้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นจิ้งจอกสีน้ำเงินสองหางนี้ เธอค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับความสามารถขั้นเทพที่แท้จริงของจิ้งจอกสีน้ำเงินตัวนี้
ถังลี่เสวี่ยต้องการตรวจสอบสายพันธุ์ของจิ้งจอกสีน้ำเงินสองหางด้วย [ดวงตานักปราชญ์] แต่จิ้งจอกสีน้ำเงินก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตาก่อนที่เธอจะได้ตรวจสอบ
“ความสามารถขั้นเทพประเภทซ่อนตัว?! ว้าว! มันมีประเภทเดียวกับความสามารถขั้นเทพของฉัน!”
เหมยหลานพาพวกเขาทั้งสี่ไปยังที่ห่างไกลบริเวณรอบปา และโยนยันต์สีเหลืองลงไปที่พื้น
เมื่อยันต์สีเหลืองแตะพื้น วงกลมสีฟ้าขนาดใหญ่ประกอบด้วยอักษรรูนนับไม่ถ้วนส่องอยู่ใต้ฝ่าเท้าอีกครั้ง
หลังจากที่พวกเขารอสองสามวินาที ทุกคนรวมทั้งผู้ตรวจสอบผมสีดํา เหมยหลานได้ส่งกลับไปยังที่ที่มีหมอกหนาสีขาว
“ตามฉันมาดีๆ ล่ะ จะได้ไม่หลงทาง!” เหมยหลานเตือนพวกเขาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด
ถังลี่เสวี่ยไม่กล้าที่จะพักผ่อนที่นี่ เนื่องจากหมอกสีขาวที่นี่หนาเกินไป ดังนั้นเธอจึงแทบไม่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอ
ถังลี่เสวี่ยเร่งฝีเท้าและเดินตามหลังเหมยหลานอย่างใกล้ชิด ในขณะที่เตือนญาญ่าอย่างนุ่มนวลด้วยความคิดของเธอ
“ญาญ่า นั่งนิ่งๆ อย่าเดินเตร่ เดี๋ยวหลงทาง
ญาญ่าพยักหน้าอย่างเชื่อฟังต่อถังลี่เสวี่ย และนั่งเงียบ ๆ บนหัวของถังลี่เสวี่ย
โชคดีที่เหมยหลานหญิงสาวผมดําเดินช้าๆ และไม่วิ่งเหมือนในการทเสอบครั้งแรก มิฉะนั้นคราวนี้พวกเขาจะหลงทางแน่นอน เนื่องจากหมอกสีขาวที่นี่หนากว่าตอนที่อยู่ในการทดสอบครั้งแรกมาก
หลังจากที่จิ้งจอกทั้งหมดเดินตามหลังเหม่ยหลานอย่างใกล้ชิดเป็นเวลาเกือบชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงสถานที่ที่จะจัดการทดสอบครั้งที่สาม ซึ่งเป็นครั้งสุดท้าย
เหมยหลานผู้ตรวจสอบผมดําหันร่างเพรียวของเธอให้หันไปทางถังลี่เสวี่ย และจิ้งจอกตัวอื่น ๆ ผมยาวสีดํานุ่มสลวยของเธอพลิ้วไหวเล็กน้อยภายใต้สายลม
เหมยหลานสังเกตการแสดงออกที่ตึงเครียดทั้งหมดของพวกเขา และหัวเราะด้วยเสียงอันไพเราะของเธอ
“ไม่จําเป็นที่พวกคุณทุกคนจะแสดงสีหน้าแบบนั้นนะ การทดสอบครั้งสุดท้ายนี้ค่อนข้างง่ายและไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตเลย” เหมยหลานวางนิ้วลงบนคางและอธิบายด้วยความสนุกสนานผ สมกับน้ำเสียงที่จริงจังของเธอ
แต่สุนัขจิ้งจอกทั้งหมดรวมทั้งถังลี่เสวี่ยยังคงจ้องมองผู้ตรวจสอบผมสีดําที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา อย่างสงสัย
“สะพานไม้ที่อยู่ข้างหน้าเราเรียกว่าสะพานแห่งความจริงใจ สะพานไม้นี้เป็นการทดสอบครั้งสุดท้ายของพวกคุณ! หลังจากที่พวกคุณจัดการข้ามสะพานไม้นี้ได้แล้ว คุณจะเข้าสู่บ้านจิ้งจอกได้โดยตรง” เหมยหลานชี้นิ้วไปที่สะพานไม้ข้างหน้าพวกเขาและอธิบาย
ริมฝีปากของถังลี่เสวี่ยกระตุกอย่างรุนแรง เมื่อเห็นสะพานไม้ที่ทรุดโทรมซึ่งเชื่อมต่อกับรากเน่าที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา
หมอกสีขาวหนาพิเศษทําให้พวกเขามองไม่เห็นว่าอะไรอยู่ใต้สะพานไม้ ดังนั้นถังลี่เสวี่ยจึงเอาหินก้อนเล็กๆ มาใกล้เธอแล้วโยนมันไปที่หุบเขาใต้สะพานไม้ด้วยอุ้งเท้าของเธอ
เช่นเดียวกับที่เธอคาดไว้หินก้อนเล็กๆ ไม่ส่งเสียงใดๆ หลังจากที่มันตกลงไปในหุบเขา หมายความว่าหุบเขาลึกมาก!
ถังลี่เสวี่ยจ้องไปที่ผู้ตรวจสอบผมสีดําด้วยความโกรธ และด้วยความอยากที่จะสาปแช่งเธอเสียงดังโดยใช้คําหยาบคายมากมาย
เธอกล้าดียังไงที่บอกว่าการทดสอบครั้งสุดท้ายนี้ไม่อันตรายเลย! ฉันมั่นใจ 100 เปอร์เซ็นต์ว่าสะพานไม้ที่เปราะบางสามารถหักได้ตลอดเวลา! เราสามารถตายได้เลย หากไม่สามารถบินได้!”
อย่างไรก็ตามถังลี่เสวี่ยสงบลงอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอจําได้ว่าเธอยังมีญาญ่าอยู่กับเธอ
เธอแน่ใจจริงๆ ว่าทั้งสองคนสามารถผ่านการทดสอบครั้งสุดท้ายนี้ได้อย่างง่ายดายด้วยโหมด [การสถิตร่างของเทพ]
“สะพานแห่งความจริงใจนี้อยู่ที่นี่ตั้งแต่ครั้งแรกที่ก่อตั้งบ้านสุนัขจิ้งจอก คุณไม่ต้องกังวลหากสะพานแห่งความจริงใจนี้จะแตกเมื่อคุณข้ามครึ่งทางเพราะความแข็งแกร่งของคุณยังไม่ถึงระดับนั้น” เหมยหลานเยาะเย้ยพวกเขาทั้งหมดอย่างเย้ยหยัน
จิ้งจอกทั้งหมดที่นี่รวมทั้งถังลี่เสวี่ยรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อยกับคําพูดของเธอ พวกเขาพบว่ามันยากที่จะเชื่อว่ากําลังของพวกเขาไม่เพียงพอที่จะทําลายสะพานไม้ที่ทรุดโทรมที่เปราะบางนี้
เหมยหลานไม่สนใจความไม่เชื่อของพวกเขา เพราะพวกเขาสามารถพยายามทําลายสะพานนั้นในภายหลังก็ได้ หากพวกเขาไม่เชื่อคําพูดของเธอดังนั้นเธอจึงอธิบายต่อ
“เช่นเดียวกับชื่อ สะพานไม้นี้มีจุดประสงค์เพื่อทดสอบความจริงใจของคุณ ดังนั้นคุณไม่จําเป็นต้องกลัวมันมากนักหรอก แน่นอนว่าหากคุณมีเจตนาไม่ดีต่อบ้านจิ้งจอก สะพานแห่งความจริงใจนี้จะทําให้คุณไม่มีวันไปถึงจุดหมาย!” เหมยหลานพูดกับพวกเขาด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ แต่ก็มีความน่ากลัวซ่อนอยู่ภายใน
จิ้งจอกทั้งหมดเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น และถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที หลังจากได้ยินคําอธิบายของเหมยหลาน
“หรือ ถ้าคุณเปลี่ยนใจ ฉันสามารถพาคุณไปยังที่ที่มีการทดสอบของคลาสปฏิบัติการได้ หากคุณต้องการเข้าร่วมคลาสปฏิบัติการ คุณต้องข้ามสะพานแห่งการสังหาร สะพานนั้นทํามาจากทองคําบริสุทธิ์ แต่สีสะพานไม่ใช่ทอง มันเป็นสีแดงสด อยากรู้ไหมว่าทําไม?” เหมยหลานยิ้ม เธอถามทุกคนด้วยน้ำเสียงที่มีเสน่ห์และน้ำเสียงยั่วเย้า
ถังลี่เสวี่ยรู้สึกดีใจที่เธอไม่ได้ไปกับผู้ตรวจสอบที่มีผมสีแดง และเข้าร่วมคลาสปฏิบัติการ
แค่ได้ยินชื่อ “สะพานแห่งการสังหาร” ก็เพียงพอแล้วที่จิ้งจอกทุกตัวที่นี่จะรู้สึกว่าการเลือกชั้นเรียนของพวกเขาถูกต้อง
เหมยหลานหัวเราะออกมาดัง ๆ ด้วยเสียงอันไพเราะของเธอ เมื่อเธอเห็นถังลี่เสวี่ยและจิ้งจอกตัวอื่น ๆ ทําท่าทางน่ารังเกียจหลังจากที่พวกเขาได้ยินชื่อ “สะพานแห่งการสังหาร”
“ไปกันได้แล้ว! โชคดีนะ…ฉันจะรอทุกคนที่อีกฟากหนึ่งของสะพานแห่งความจริงใจนี้!” เหมยหลานหญิงสาวผมดําโบกมือเพื่ออําลาผู้สมัครนักเรียนของเธอทุกคน
ถังลี่เสวี่ยรู้สึกลังเลใจกับคําพูดของเธอ เหมือนกับว่าผู้ตรวจสอบผมดําคนนี้ อยากจะบอกใบ้อะไรบางอย่างแกพวกเขา
ถังลี่เสวี่ยเดินตามสุนัขจิ้งจอกตัวอื่นๆ และเดินไปบนสะพานไม้ที่ทรุดโทรมพร้อมกับพวกเขา ขณะที่จ้องมองผู้ตรวจสอบผมสีดําด้วยความสงสัย
ถังลี่เสวี่ยตัดสินใจที่จะยกระดับความระมัดระวังของเธอให้สูงสุด และดําเนินการอย่างระมัดระวัง
เหม่ยหลานสาวผมดําขมวดคิ้ว หลังจากที่สุนัขจิ้งจอกทุกตัวเดินไปบนสะพานแห่งความจริงใจและพึมพํา
“ฉันหวังว่าพวกคุณทุกคนจะรักษาความจริงใจของคุณไว้จนจบ และข้ามสะพานได้อย่างปลอดภัย”
จิ้งจอกสีม่วงสองหาง และจิ้งจอกหัวขโมยสีเหลืองสองหางไม่มีความอดทนพอที่จะดําเนินการอย่างระมัดระวังเหมือนถังลี่เสวี่ย ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้เพื่อที่พวกเขาจะได้ผ่านการทดสอบครั้งสุดท้ายนี้โดยเร็วที่สุด
แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้โง่พอที่จะดําเนินไปโดยประมาท!
จิ้งจอกหัวขโมยสีเหลืองสองหางใช้ร่างแยกเงาทั้งเก้าเพื่อสํารวจทางข้างหน้า ในขณะที่จิ้งจอกสีม่วงสองหางเดินตามจิ้งจอกหัวขโมยสีเหลืองสองหางจากด้านหลัง แต่ดวงตาสีม่วงของมันเปล่งประกายด้วยแสงสีม่วงลึกลับ
ถังลี่เสวี่ยยังเปิดใช้งาน [ร่างเทพ] และเรียกจิตวิญญาณการต่อสู้ของเธอออกมา [ปลาทองบิน] เพื่อสํารวจทางข้างหน้าของเธอ
อันที่จริงถังลี่เสวี่ยไม่จําเป็นต้องเปิดใช้งาน [ร่างเทพ] ก็ได้ เนื่องจากไม่มีอันตรายที่นี่ แต่เธอต้องเปิดใช้งาน หากเธอต้องการเรียกจิตวิญญาณการต่อสู้ของเธอออกมาเพื่อปกปิดมันจากสายตาของทุกคน
ถังลี่เสวี่ยสามารถสั่งให้ญาญ่าลาดตระเวนไปข้างหน้าได้ แต่เธอตัดสินใจไม่ทํา เพราะเธอไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับอันตรายประเภทใดบ้าง
เหตุการณ์นั้นที่ญาญ่าเกือบตาย ฝังลึกเข้าไปในจิตใจของถังลี่เสวี่ย เธอจึงไม่อยากให้ญาญ่าทําอะไรโดยประมาทอีกต่อไป
ถังลี่เสวี่ยเตือนญาญ่าให้ติดตามเธออย่างใกล้ชิดจากด้านหลัง
ญาญ่าได้ประท้วงกับถังลี่เสวี่ย เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วตั้งแต่เขาเดินบนสะพานไม้นี้ แต่ถังลี่เสวี่ยก็ได้ตําหนิญาญ่า และให้ทําตามที่เธอบอก ญาญ่าทําได้เพียงเม้มปากอย่างไม่มีความสุข
จิ้งจอกขาวสองหางเดินห่างจากถังลี่เสวี่ยหนึ่งเมตร มันไม่มีความสามารถขั้นเทพประเภทการสอดแนมอย่างจิ้งจอกหัวขโมยสีเหลืองสองหาง ดังนั้นมันจึงทําได้เพียงแค่ต้องระมัดระวังมากกว่าถังลี่เสวี่ย
หมอกสีขาวเริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถังลี่เสวี่ยมองไม่เห็นอุ้งเท้าของเธออีกต่อไป เธอมองไม่เห็นแม้แต่จมูกของเธอด้วยเหมือนกัน!
โชคดีที่ถังลี่เสวี่ย และญาญ่ายังสามารถรับรู้ตําแหน่งของกันและกันจากการเชื่อมต่อของพวกเขาได้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงจะหลงจากกันนานแล้ว
ระหว่างทางไม่มีเสียง มีแต่ความเงียบเท่านั้น
ถังลี่เสวี่ยพยายามเห่าเสียงดัง แต่ก็ทุกอย่างก็ยังคงเงียบสงัดอยู่เช่นเคย
ถังลี่เสวี่ยตัดสินใจที่จะยกเลิกการเรียกจิตวิญญาณการต่อสู้ และยกเลิกความสามารถขั้นเทพ [ร่างเทพ] เพื่อรักษาความแข็งแกร่งเอาไว้ เนื่องจากเธอไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดผ่านดวงตาของจิตวิญญาณการต่อสู้ของเธอ
ตอนนี้ถังลี่เสวี่ยไม่รู้ว่าเธอเดินมานานแค่ไหนแล้ว แต่แน่นอนว่ามันยาวมาก
อาจจะหลายสิบชั่วโมง อาจจะหลายวัน… เธอไม่รู้เพราะเธอสูญเสียแนวคิดเรื่องเวลาที่นี้ไปแล้ว
โชคดีที่เธอสามารถเห็นแสงสว่างตรงหน้าเธอในที่สุด
ถังลี่เสวี่ยใช้ทักษะ [ก้าวพริบตา] ของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า และพุ่งเข้าหาแสงไฟอย่างรวดเร็วที่สุด
หลังจากที่เผชิญกับความยากลําบากมากมาย… ในที่สุดเธอก็มาถึงที่นี่!
