บทที่ 29 เอาตะเกียบมาให้ฉันหนึ่งคู่
คนที่พนักงานเปิดประตูเล็งคือฉิงจื๋อเทา ปกติฉิงจื๋อเทาจะอยู่บ้านเล่นคอมพิวเตอร์ มาตรฐานคือใส่เสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงลิงตัวใหญ่ วันนี้ออกมาก็ใส่แบบนี้ ยังไม่ทันได้เปลี่ยน ด้วยเหตุนี้เลยโดนพนักงานเปิดประตูชาวต่างชาติรังเกียจ
“ทำไม? พวกคุณไล่ลูกค้าเหรอ?”
เฉินห้าวทำหน้าเย็นชา นี่มันปี 2020 แล้ว แค่ร้านอาหารเท่านั้น ไม่คิดว่าจะถูกเลือกปฏิบัติเพราะเสื้อผ้า มันทำให้เขาคิดว่าข้ามไปสู่สังคมเก่าของชาวต่างชาติ
“ขอโทษครับ มันคือกฎระเบียบของร้านเรา ร้านเราเป็นร้านอาหารฝรั่งเศสต้นตำรับ ไม่อนุญาตให้สวมเสื้อผ้าไม่มีระเบียบเข้าไปด้านใน” พนักงานเปิดประตูวัยยี่สิบกว่าคนนี้ยังคงพูดอย่างภูมิใจ
เฉินห้าวกำลังจะเถียงกับเขา ฉิงจื๋อเทาก็พูดขึ้นก่อน “ช่างเถอะพี่เฉิน ฉันกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ได้ ยังไงแล้วมันก็ไม่ไกล”
“ไม่ต้อง”
ถ้าเป็นเขาเอง เฉินห้าวต้องไม่มาทานอาหารที่นี่อีกแน่ๆ แต่ร้านนี้ฉิงจื๋อเทาเป็นคนอยากมา ซึ่งก็ทำได้แค่แก้ขัด
เฉินห้าวถอดสูทตัวนอกของตัวเองแล้วใส่ให้ฉิงจื๋อเทา นอกเหนือจากกางเกงลิงตัวใหญ่ที่ไม่สบอารมณ์ไปหน่อย เสื้อผ้าก็ไม่มีปัญหาใหญ่อีกต่อไป
“แบบนี้โอเคไหม?” เฉินห้าวถามพนักงานเปิดประตู
พนักงานเปิดประตูฝรั่งคนนี้มอง ฝืนใจยอมรับ ให้ทางเดิน ทั้งสามจึงเดินเข้าไปในร้านอาหาร
อัตราการนั่งในร้านนี้มีแค่หนึ่งในสามเท่านั้น อย่างไรแล้วราคาอาหารที่นี่สูง และอาหารตะวันตกจำเจเมื่อเทียบกับอาหารจีนที่มีหลากหลาย ดังนั้นลูกค้าจึงไม่เยอะมาก
พวกเฉินห้าวสามคนหาที่นั่งที่ค่อนข้างเงียบนั่งลง คุณลุงชาวต่างชาติวัยสี่สิบกว่าสวมชุดทักซิโด มาส่งเมนูอาหารให้ทั้งสามคน
“เธอสองคนอยากกินอะไร สั่งได้ตามใจเลยนะ” เฉินห้าวพูดอย่างใจกว้าง ครั้งนี้เขาเลี้ยงเอง
“ให้สาวสวยสั่งดีกว่า” ฉิงจื๋อเทาไม่รู้ว่าควรสั่งอะไรดี เลยให้เฉารุ่ยสั่งก่อน
จริงๆ แล้วเฉารุ่ยไม่ได้กินอาหารตะวันตกอย่างจริงจัง แค่สั่งสเต๊ก สลัด พาสตาและอาหารตะวันตกอื่นๆ ที่เคยทานประจำ เป็นไปตามมารยาท
เฉินห้าวก็ดูเมนูอาหาร เขาก็ไม่ค่อยได้ทานอาหารตะวันตก จึงสั่งอาหารจานพิเศษของร้าน เช่นหอยทากอบ ฟัวกราฝรั่งเศสเป็นต้น สำหรับเครื่องดื่มก็สั่งไวน์ขาว เพราะสามคนไม่ได้ขอเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เฉินห้าวก็ขี้เกียจสั่งใน app
เฉินห้าวและเฉารุ่ยสั่งอาหารแล้ว ก็ถึงตาฉิงจื๋อเทา เขาก็พูดขึ้นด้วยการขโมย “เอาเหมือนทั้งสองคน”
ยังมีอาหารอื่นๆ บางอย่าง เฉินห้าวก็ให้พวกเขาดู คุณลุงชาวต่างชาติวัยกลางคนท่านนี้ก็จดรายการอาหาร จากนั้นก็ลงไป
ฉวยโอกาสตอนรออาหาร เฉินห้าวก็สอนมารยาทการทานอาหารตะวันตกให้ฉิงจื๋อเทา เช่นใช้ส้อมด้านซ้ายมีดด้านขวา และวิธีห่อผ้าเช็ดปากและอื่นๆ เฉารุ่ยก็เรียนรู้วิธีใช้งานอยู่ข้างๆ และทำได้ดี
แต่ฉิงจื๋อเทาไม่ค่อยชิน เอ่ยบ่น “ทำไมกินอาหารฝรั่งมันยุ่งยากแบบนี้”
“ยุ่งยากอยู่แล้ว ไม่เหมือนอาหารจีนของเรา หยิบตะเกียบก็กินได้เลย” เฉินห้าวพูด
สักพักหนึ่งพนักงานเสิร์ฟชาวต่างชาติก็เสิร์ฟอาหารเรียกน้ำย่อยให้ทั้งสามคน ทุกคนได้ไข่ปลาคาเวียร์คนละจาน
ทั้งสามจึงเริ่มขยับ ฉิงจื๋อเทาตักช้อนเข้าปาก ขมวดคิ้วทันที มันไม่ได้อร่อยอย่างที่เขาคิดไว้ แต่เพื่อหน้าตา ก็ยังคงกลืนลงไป
เฉินห้าวก็ชิมเช่นกัน รสชาติเขาก็ไม่ได้ชอบ แต่การทานอาหารน่ะ เดิมทีมันคือความรู้สึก ได้กินกับพี่น้องและผู้ช่วยสาว อาหารมื้อนี้ก็คุ้มแล้ว
รอไปสักพักหนึ่ง อาหารเรียกน้ำย่อยจานแรกจบลงแล้ว คุณลุงชาวต่างชาติก็ยกซุปมาให้ทั้งสามคนทาน
“ฉันว่า อาหารของพวกเขาช้ามากเกินไปแล้ว ช่วยเร่งห้องครัวให้เร็วหน่อยได้ไหม ให้ทำเร็วๆ” ฉิงจื๋อเทาดึงคุณลุงชาวต่างชาติมาแล้วพูดขึ้น
“โอ้ คนจีนไร้มารยาท!” คุณลุงใช้ภาษาอังกฤษเอ่ยบ่น
เฉารุ่ยเตือนฉิงจื๋อเทาเสียงเบา “อาหารตะวันตกเสิร์ฟตามลำดับ ไม่ได้ตั้งใจช้า”
แต่เฉินห้าวไม่พอใจ พนักงานเสิร์ฟคนนี้กล่าวหาพวกเขาต่อหน้าสาธารณะ กลั่นแกล้งพวกเขาคิดว่าฟังภาษาอังกฤษไม่ออกเหรอ?
“ท่าทีอะไรของคุณ เรียกผู้จัดการร้านพวกคุณมา!” เฉินห้าวพูดกับคุณลุงชาวต่างชาติอย่างไม่พอใจ
คุณลุงยักไหล่ หลังจากเสิร์ฟซุปแล้ว ก็ไปเรียกผู้จัดการร้าน
จากคำขออย่างเข้มข้นของฉิงจื๋อเทา ในที่สุดอาหารจานหลักก็มา ฉิงจื๋อเทาเริ่มใช้มีดและส้อมหั่นสเต๊กอย่างไม่ชำนาญ แต่มันไม่มีประโยชน์ ใช้พลังในการกินอย่างมาก
ตอนนี้ผู้จัดการร้านก็เดินมา ถามเฉินห้าวว่ามีเรื่องอะไร ผู้จัดการร้านคนนี้เป็นคนฝรั่งเศสวัยสามสิบกว่า ผิวขาวตามแบบชาวตะวันตกทั่วไป โหนกแก้มสูง จมูกโด่ง ดวงตาสีฟ้า เขาเรียกตัวเองว่า Bruno
“พนักงานในร้านคุณหยาบคายมาก กล่าวโทษพวกเรา” เฉินห้าวรายงานสถานการณ์ให้ผู้จัดการร้าน Bruno ฟัง
หลังจากผู้จัดการร้าน Bruno ไปตามหาคุณลุงชาวต่างชาติเพื่อทำความเข้าใจแล้ว ก็มาพูดอย่างน่าพอใจ “โอเค ผมจะสอนเขา แต่ได้โปรดพวกคุณสังเกตมารยาทในการทานอาหารด้วย”
เฉินห้าวยังไม่ได้พูดอะไร ทางด้านฉิงจื๋อเทาก็พูดกับ Bruno ว่า “เอาตะเกียบมาให้ฉันหนึ่งคู่ มีดกับส้อมมันใช้งานยากไปหน่อย”
แต่ถึงแม้ฉิงจื๋อเทารู้สึกใช้ตะเกียบทานสเต๊กมันก็ไม่ดี ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีทานเนื้อแบบดั้งเดิมที่สุด นั่นก็คือใช้มือจับสเต๊กมาแทะโดยตรง
“โอ้มายก้อด พวกคุณไร้มารยาทมากเกินไปแล้ว!”
ผู้จัดการร้าน Bruno แสดงความไม่พอใจกับพฤติกรรมฉิงจื๋อเทา เหลือบมองเขาอย่างเหยียดหยาม ใช้ภาษาจีนพูดว่า “คุณผู้ชายท่านนี้ ถ้าคุณไม่มีมารยาทแบบนี้อีก ทางร้านจะไม่ต้อนรับให้คุณกลับมาอีก”
เฉินห้าวฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว มาทานอาหารกับพวกเขา แล้วดูหน้าตาของร้าน ไม่เคยเห็นท่าทีการบริการแบบนี้มาก่อนเลย กฎหมายไม่มีการกำหนดว่าไปร้านอาหารตะวันตกห้ามใช้ตะเกียบ แถมยังไล่พวกเขาอีก ร้านอาหารรังแกลูกค้าเหรอ?
มารยาทในการทานอาหารอะไรกัน การให้ลูกค้าทานอาหารอย่างมีความสุขต่างหากถึงจะเป็นมารยาทที่ดีที่สุดของร้านอาหาร ร้านนี้ตั้งแต่พนักงานในร้านจนถึงผู้จัดการ ทุกคนล้วนเลือกปฏิบัติต่อพวกพี่น้องเขา ซึ่งก็เลือกปฏิบัติต่อเฉินห้าวด้วย
“ขอโทษพี่น้องฉันซะ” เฉินห้าวพูดอย่างเย็นชา
“ทำไมต้องขอโทษ คุณเป็นเพื่อนควรขอโทษกับทุกคน!”
Bruno เถียงด้วยเหตุผล ในขณะเดียวกันก็พูดให้ลูกค้าคนอื่นฟัง คนอื่นๆ ก็หัวเราะดูถูกเช่นกัน หัวเราะเยาะว่าฉิงจื๋อเทาเป็นคนบ้านนอกคอกนา ไม่คิดว่ามาร้านอาหารตะวันตกแล้วต้องการใช้ตะเกียบจริงๆ
เฉินห้าวยิ้มเยาะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องคุยเหตุผลกับผู้จัดการร้าน Bruno ท่านนี้ดีๆ เสียแล้ว
